VIDEO: NO AGE - ERASER

Over No Age schreef ik in juni een albumrecensie. Deze videoclip voor 'Eraser' is al een tijdje uit, maar ik deel hem nu toch met jullie omdat ik onlangs dit interessante commentaar op het spoor kwam. Oordeel zelf, participeer!

SEMI-PROFESSIONEEL: NERDS & VIEZERIKKEN

OUD NIEUWS: CAKE

Cake (band)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

Cake (vaak gespeld als CAKE, dus met vier hoofdletters), is een band uit Sacramento, Californië, en is geformeerd in 1991. De band heeft enkele grote hits gehad. Ze zijn nog steeds actief en hebben vijf albums op hun naam staan.

De muziek van Cake wordt vaak gezien als zgn. alternatieve rock, maar de groep gebruikt vaak vele verschillende muziekstijlen per album, zelfs per nummer. Funk, pop, jazz, rap, country, blues en hiphop zijn terug te vinden in hun liederen. Zij zijn misschien wel het bekendst geworden door het spelen met taal en de semi-ongeïnteresseerde stem van leadsinger John McCrea. Gitaar en trompet worden het meest gebruikt om de bas funky uit te doen komen. "She's got a silk dress and healthy breasts that bounce on his Italian leather sofa"; de teksten doen op het eerste gezicht inhoudsloos aan maar vaak ligt er een diepere boodschap in, zoals in "Comfort Eagle", een nummer dat klaarblijkelijk over de globalisering van de maatschappij gaat.

Hun grootste hits zijn "The Distance" (een nummer dat vaak gespeeld wordt bij American-Football-wedstrijden), "Never There" (klaagzang over een meisje dat er nooit is) en "Short Skirt, Long Jacket" (laconiek nummer waarin de perfecte vrouw wordt beschreven). Ook hebben zij met behoorlijk succes "I Will Survive" gecoverd van Gloria Gaynor. De als tweede en derde genoemde nummers komen van Comfort Eagle, hun in 2001 uitgebrachte album. Dit album wordt gezien als hun meest succesvolle album, aangezien het de meeste hits opleverde (overigens bijna alleen in de Verenigde Staten) en het meest werd verkocht.

Op tours werkten ze samen met onder andere Modest Mouse, The Flaming Lips, De La Soul, "Latin techno fusion band" Kinky en de bluegrass-groep The Hackensaw Boys.

Copy/paste, zodat er wat te zien valt. De videoclip van 'Short Skirt Long Jacket' valt namelijk niet te embedden (suggesties voor een goede Nederlandse vertaling zijn van harte welkom), te wijten aan Sony/BMG, just so you know. Hoe dan ook, neem even vier minuutjes de tijd. Deze clip is simpelweg briljant, behorend tot mijn absolute favorieten, en maakt zoveel overbodig.

VIDEO: THE MUSIC - STRENGTH IN NUMBERS

Dit is de eerste single getrokken uit het gelijknamige nieuwe album van The Music, ook wel bekend als de band met de slechtste naam allertijden. Ik vind hen best goed, maar vraag me niet waarom.

Korte geschiedenis: de Britse muziekpers is verliefd op hun debuut uit 2002. Een piepjonge band met een - voor die tijd - verfrissend geluid. De naam zal indertijd wel voor lief zijn genomen omdat hij vooraf werd gegaan door Het Lidwoord. Mede door de geweldige productie klinkt The Music meeslepend, gewichtig, en bovenal urgent. In de hoogtijdagen van The Strokes belandde het album op menig jaarlijstje. Tweede album Welcome To The North is meer dan een goede opvolger, maar is voor veel bands van die generatie (neem The Strokes, The Libertines, Interpol, om de ware eendagsvliegen nog achterwege te laten) toch een commerciele mislukking. Je kunt het ze ook moeilijk kwalijk nemen. In tijden van nood tot de dood gehypt worden betekent automatisch een mindere tweede - in ieder geval toch volgens NME. Toegegeven, dat album brengt dan ook weinig vernieuwing, de singles zijn voorspelbaar, en bovendien is het artwork niet om aan te zien. FFWD: 2007, Nu-rave; 2008, Strength In Numbers.

Het nieuwe album borduurt voort op de vlotte, dansbare kant van de groep. In alle gevallen klinken de nummers echter minder dan zes jaar geleden. Luister naar de verschillende openingstracks van hun drie platen en het verschil is duidelijk hoorbaar. Toch klinkt Strength In Numbers voor het grootste deel nog altijd vertrouwd. Drums waar je niet stil bij kunt zitten en vervelende maar verslavende vocalen van Robert Harvey. De gitaren zijn ditmaal wat naar de achtergrond verplaatst. Ik vind The Music nog steeds gaaf, en zou maar al te graag eens naar een concert gaan. Deze band is niet cool, maar gewoon lekker. Een vergelijking met bands als Shitdisco en Infadels zouden ze moeiteloos winnen.

VIDEO: FLEET FOXES - WHITE WINTER HYMNAL

Aan deze band wordt al een tijdje behoorlijk wat aandacht geschonken, en dat is niet geheel onterecht. Met hun debuut, die met de bijzonder mooie hoes van Vlaamse meester Breughel, doen ze een stapje terug naar de tijd waarin Brian Wilson de spreekwoordelijke scepter nog zwaaide. Een minderheid aan critici zweert bij de eerste Sun Giants EP, waar Mykonos opstaat, een nummer dat inmiddels een mythische status verworven heeft. Dit album is echter een prima opvolger. White Winter Hymnal is de eerste single, en luister je het best op een nuchtere maag, 's morgens vroeg of 's avonds heel laat. Sinds enkele dagen zweeft de video rond op YouTube. Ik heb een zwak voor klei-animaties.

RECENSIE: DR. DOG - FATE

Dr. Dog - Fate
release: 22 juli (Park The Van)

1/THE BREEZE
2/HANG ON
3/THE OLD DAYS
4/ARMY OF ANCIENTS
5/THE RABBIT, THE BAT & THE REINDEER
6/THE ARK
7/FROM
8/100 YEARS
9/UNCOVERING THE OLD
10/THE BEACH
11/MY FRIEND

Dr. Dog is een bekende onbekende. De band mocht in het verleden al openen voor onder meer My Morning Jacket, Clap Your Hands Say Yeah, en The Strokes, niet bepaald de minsten. Tot nu toe wilde het steeds niet lukken de status van veelbelovende indiegroep te ontgroeien. Een en ander zou de doorbraak wederom kunnen verhinderen, maar Fate is een uitstekende plaat.

Het Amerikaanse vijftal (TAXI: lead woof+mud distortion guitar, vocals; TABLES: finger bass, vocals, rhythm stomp; TEXT: keyboardings, some guitar/singing; TROUBLE: hammer hands of a surgeon, harmonies, embellishments; THANKS: multi-string guitar, full-grip chords, vocal nuances) is niet aan zijn testcase toe. Fate is inmiddels de vierde full-length sinds Toothbrush uit 2004. Zoals gezegd geniet de groep in Amerika al een betrekkelijke status, getuige passages op SXSW en Letterman. Hun Beatlesque pop is dan ook even authentiek als toegankelijk, en dat laatste kun je dankzij de hedendaagse muziekblogs dubbelzinnig opvatten. Daar zit mede het verschil ook in: waar websites als het Amerikaanse Pitchfork of het Franse Blogotheque in samenwerking met Myspace hebben gezorgd voor iets wat je min of meer een culturele revolte kunt noemen, hebben de Nederlandstalige media daar te weinig inbreng. Ambitieuze initiatieven van 3voor12, OOR, en Excelsior ten spijt, die hun handen doorgaans al vol hebben aan Nederlandse bands en zich maar in beperkte mate richten op het diverse aanbod aan buitenlandse formaties (lees: de bloeiende Amerikaanse indiescenes).

Hoe dan ook, mocht Dr. Dog's nieuwe album straks een Europese release krijgen en opgepikt worden, dan verdient het nu eindelijk eens die aandacht. Fate staat namelijk vol kwalitatief hoogstaande retropop. Het bijzondere aan de band is echter dat de muziek juist bijzonder vooruitstrevend klinkt. Nergens heb je het gevoel dat je hier te maken hebt met een stelletje conservatievelingen. Laten we het voor het gemak Het Decor Van Philadelphia noemen. In de lijn van Seattle, Chicago en Portland, zeg maar.

Hoogtepunten in overvloed: het prettig voortkabbelende 'The Old Days' gaat vooraf aan het geweldig gezongen walsje 'Army Of Ancients', beste nummer van het album. 'The Ark' is dan weer een fuckin psychedelische trip die zo op Wish You Were Here van Pink Floyd had kunnen staan. Easy Beat was een goed album, maar Fate is beter. Jazeker!

Zulke muziek wordt niet meer gemaakt, zou je denken. De jaren 1970 en daarvoor zijn een te grote generatiekloof en daarom draaien we nu liever de originele klassiekers (of bij uitzondering eens een liedje van The Coral, tevens een groep die nooit veel heeft weten klaar te spelen), maar ben ik dan de enige die vind dat het in 6 op 7 gevallen deprimerend is om naar dode muziek te luisteren? Dat is ten nadele van Dr. Dog, een hardwerkend, moedig, springlevend gezelschap dat beter verdient. Dat niet alleen, het is ook zonde voor ons, liefhebbers. Organische Muziek is dood, leve de Organische Muziek! In de herfst op tournee door Europa, dat gaat de goede kant op, mis het niet.

http://www.myspace.com/drdog
http://www.drdogmusic.com