OUD NIEUWS: LOW

Afgelopen donderdag ben ik naar het concert van Low geweest, dat plaats vond in de kerk van St. Catharina te Eindhoven. Het optreden fungeerde als de afsluiting van het festival Heartland, een 'interdisciplinair expositieproject' met Eindhoven als uitvalsbasis. Het betrof artiesten uit het gelijknamige deel van de Verenigde Staten, grenzend aan de Mississippi, dat in Europa over het algemeen wordt beschouwd als boers, bekrompen en achtergesteld. Low timmert al ruim 15 jaren aan de weg, maar heeft het uitverkochte concert waarschijnlijk ook voor een groot deel te danken aan de prachtige documentaire die de VPRO vorig jaar over de groep uitzond. Daarin werd een sfeervolle schets gemaakt van het leven van het mormonen-echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker in het afgelegen Dulluth, Minnesota. Enfin, ik heb een kleine 3 uur lang gehypnotiseerd in het kerkbankje gezeten, en sacraal is een geschikt adjectief. Denk je na Sigur Rós zo een beetje alles wel gezien en gehoord te hebben, worden die loops uit Belarus live uitgevoerd door een koor. Kippenvel. Deze clip is niet opgenomen in Wit-Rusland, dat is wel jammer. Dat langlaufen cool was wisten we natuurlijk al langer.

RECENSIE: ANIMAL COLLECTIVE - MERRIWEATHER POST PAVILION

Domino Records (12 januari 2009)

Het nieuwe album van Animal Collective is een plaat waar velen, waaronder ondergetekende, naar hebben uitgekeken en mag zich de eerste grote release van het jaar noemen. Die release werd voorafgegaan door enkele relletjes. Zo verscheen er eind december een oproep op internet om Merriweather Post Pavilion voortijdig te laten lekken. Iemand had ingebroken op het emailadres van bandlid Geologist, zo bleek later. Ook de hoes, een tamelijk psychedelische optische illusie, was voorafgaand aan de datum van verschijning, en nu nog altijd, een punt van discussie op diverse blogs. Animal Collective is nooit een eenvoudige band geweest. Daar gaat nu eenmaal een bepaald verwachtingspatroon mee gepaard.

De groep hanteert zo haar eigen methodes. Allereerst ligt de bezetting van de band niet vast. Gitarist Deakin ontbreekt al sinds het laatste album Strawberry Jam, en ieder kalenderjaar schieten er wel enkele zijprojecten uit de grond (waarvan Person Pitch, het bejubelde album van drummer Panda Bear dat hij opnam na zijn verhuizing naar Lissabon, het meest bekende is). Het beste voorbeeld van hun onorthodoxe werkwijze is waarschijnlijk toch de ongebruikelijke routine van de band. Hun concerten zijn allesbehalve het zogenaamde feest der herkenning (toch een ongeschreven wet in de popcultuur), maar dienen meestal als graadmeter voor nieuw materiaal. Enige vorm van improvisatie wordt daarbij niet geschuwd en een half jaar later verschijnt dan het resultaat, waarna een uitgebreide tour ter promotie van het nieuwe album uitblijft. Er zijn weinig andere bands die op die manier opereren. Tijdens shows in het verleden heeft dit nogal eens tot verontwaardiging en teleurstelling op de gezichten van bezoekers geleid. Tenslotte is de muziek - ook niet onbelangrijk - niet echt toegankelijk voor een groot publiek. En toch ontvangt Animal Collective al jaren haast louter lovende reacties van zowel pers als publiek. Hoe is dat eigenlijk mogelijk?

Liefhebbers prijzen met name hun onophoudelijke vernieuwingsdrang. Daar valt iets voor te zeggen. De band verveelt zich klaarblijkelijk nogal snel, iets wat blijkt uit hun discografie: onder de naam Animal Collective werd sinds de milleniumwisseling een totaal van maar liefst 9 albums en EP's uitgebracht, die nagenoeg allemaal van hoge kwaliteit worden bevonden, maar toch behoorlijk van elkaar verschillen. De constante factor is hun typische sound, gekenmerkt door een kinderlijk enthousiasme. De groep krijgt het voor elkaar om iedere keer weer even euforisch te klinken; als het ware een baby die enthousiast de eerste woordjes leert.

Merriweather Post Pavilion is niet anders. Animal Collective maakt duidelijk muziek voor het plezier, en weet zichzelf bovendien te manifesteren als band die er toe doet. Dat staat in zijn geheel los van het feit of jij en ik de muziek nu wel of niet zouden kunnen waarderen. Brothersport trakteert op prachtige klanken, mits je je concentratie kunt behouden. Lion In A Coma is ook zo een nummer waarvoor je 'in de stemming moet zijn' - heerlijk. My Girls, onmiskenbaar het beste nummer van het album, zou #1 genoteerd zijn in de lijst met muziek om op te dansen wanneer je alleen thuis bent. En Summertime Clothes is dan weer het nummer dat de eeuwige vergelijking met Beach Boys geoorloofd maakt; het sluit aan op het relatief toegankelijke Strawberry Jam.

Om een lang verhaal kort te maken: Merriweather Post Pavilion is een goede plaat en de aandacht zeker waard. Ik ben het persoonlijk niet eens met de opvatting dat de albums van Animal Collective steeds toegankelijker worden. Integendeel, de leek zal meer bevrediging halen uit Sung Tongs of Feels, die dankzij geweldige singles inmiddels een cultstatus verworven hebben, of het ondergewaardeerde Strawberry Jam. Merriweather bewijst echter iedere keer dat ik hem draai opnieuw dat Animal Colelctive een van de beste bands is van de laatste tijd. Weliswaar muziek die moeite kost, maar het toch zeker in zich heeft om door te stomen naar een breder publiek dan enkel maar dat selecte groepje liefhebbers dat de Blijde Boodschap nu van de daken schreeuwt. Alle achterdochtige ontkenners van de hype hebben het ditmaal bij het verkeerde eind.

Door de massale vraag liep de distributie wat vertraging op, maar tegen het eind van januari is dit pareltje ook in Bergen op Zoom te verkrijgen. Live te zien in Paradiso op 17 maart.

http://www.myspace.com/animalcollectivetheband
http://www.myanimalhome.net/

SEMI-PROFESSIONEEL: LOOKALIKES

Gnarls Barkley - "Who's Gonna Save My Soul?"
by DowntownMusic

Goede clips hebben soms - al dan niet bewust - wat al te letterlijk iets met elkeer gemeen. Daarvan zijn vele voorbeelden denkbaar. Voor de duidelijkheid: dat wil niet zeggen dat de clips op zich de moeite niet waard zouden kunnen zijn. Mij lijkt het leuk om op zijn tijd eens enkele video's onder de loep te nemen en te onderzoeken in hoeverre ze op elkaar lijken. Ik trap af met Roger Sanchez en Gnarls Barkley. In feite bracht laatstgenoemde me op het idee.

Een ogenschijnlijk middelmatig housenummer tegenover een moderne soulheld. Over muziek moeten we eigenlijk niet gaan beginnen. Feit is wel dat deze clips beeld en geluid perfect op elkaar aan laten sluiten, wat resulteert in twee korte films vol dromerige melancholie. Zowel Gnarls Barkley als Roger Sanchez kiezen voor een open einde, maar duidelijk is dat in de liefde de organisatie het altijd zal blijven winnen van de spontaniteit. Welke metafoor is daarvoor beter geschikt dan het sterven van een hart?

VIDEO: LOVVERS - HUMAN HAIR

Nog meer lawaai! Lovvers maken lo-fi garagepunk en komen uit Nottingham. Deze stad is voornamelijk bekend door de legende van Robin Hood, maar sommigen onder ons zullen de plaats eerder associëren met de productie van Raleigh-fietsen, of weten zich te herrinneren dat Pierre van Hooijdonk er ooit bij de plaatselijke FC speelde. Gek genoeg heb ik deze video de afgelopen dagen al een groot aantal keer bekeken, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo weg ben van de muziek. Op Think (Is het een EP? Is het een album? Is het een vliegtuig?) raggen ze er binnen het kwartier 7 nummers doorheen. Maar echte punk is het niet. Lovvers zijn eerder een slordige en ongeïnspireerde versie van The Libertines, en proberen dat te maskeren door te klinken als een band uit de LA scene. De video voor Human Hair, uiteindelijk nog het beste nummer op Think, blijf ik hoe dan ook fascinerend vinden. Wat is vanaf Nottingham de dichtsbijzijnde kustplaats? In welke maand is deze clip opgenomen? Wat stopt dat vrouwtje in haar mond? Waar staat de ballon symbool voor? Verdoe ik mijn tijd?

VIDEO: TEN KENS - BEARFIGHT

Mijn eerste wapenfeit van het nieuwe jaar is deze video van Ten Kens, een aardig bandje uit Toronto. Niet meer dan dat? Ik vrees het niet. Hun nummers klinken weliswaar zeer gevarieerd (van postrock naar psychedelica en langs shoegaze terug bij indiepop), maar dat gaat ten koste van de samenhang op het album, iets wat in dit geval slecht uitpakt. De band ontbeert enig karakter en klinkt bij tijd en wijlen zelfs ongeloofwaardig, waar ongetwijfeld grensverleggend werd beoogd. De meeste nummers zijn ooit al eens beter gespeeld door allerhande groepen. We kunnen concluderen dat Ten Kens misschien een perfect voorprogramma zijn voor Blonde Redhead, Modest Mouse, of Wolf Parade, maar zeker niet de nieuwste sensatie uit Canada. De clip is wél de moeite waard: een tamelijk bloeddorstige, maar daarom niet minder fraai opgezette korte animatiefilm over een uit de hand gelopen picknick.