VARIOUS #63

01/Lower Dens - Brains
02/mewithoutYou - Fox´s Dream Of A Log Flume
03/Russian Circles - Schiphol
04/The Sugarettes - Destroyers Of Worlds
05/Nomad Soul - Murmuration
06/Hospitality - The Birthday
07/Dr. Dog - These Days
08/Death Grips - Get Got
09/The Secret Love Parade - NYE
10/Dum Dum Girs - There Is A Light That Never Goes Out
11/Charlie Steinmann - It´s Such A Good Night
12/The Walkmen - Heaven
13/Youth Lagoon - The Hunt
14/Sea Lions - A Song For Your Smile
15/The Wedding Present - You´re Dead
16/Squarepusher - Drax 2
17/The War On Drugs - Baby Missiles
18/Wild Nothing - Nowhere
19/Sir Richard Bishop - Canned Goods & Firearms

SPINTO BAND

Wanneer je Spinto Band intypt op YouTube staat de video voor Cookie Falls, alweer de tweede single voorafgaand aan de release van de nieuwste plaat Shy Pursuit, pas op de derde beschikbare pagina. De vraag is: gaat dat veranderen? Spinto Band timmert al jaren aan de weg met rafelige en jolige indiepop, maar ik heb om de een of andere reden het idee dat de behoefte aan rafelige en jolige indiepop met de maand afneemt. Het betreft hier hoe dan ook een leuke clip, beter dan de vorige, vol korrelige beelden die suggereren dat het ok is om vrolijkheid te botvieren. En dan is het liedje ook nog eens een ware oorwurm. Het album is nu in zijn geheel gratis te streamen via Paste Magazine. De volgende keer dat ze live spelen ben ik er dus gewoon weer bij.

THE SECRET LOVE PARADE

Vorige week weer eens gaan kijken naar The Secret Love Parade, het snoezige Utrechtse synthpopduo dat onlangs een tweede album uitbracht. Een leuke plaat, Mary Looking Ready getiteld, die in mijn oren compacter en toegankelijker klinkt dan het debuut. De band laat bovendien duidelijk horen een typisch eigen geluid te hebben gevonden dat het midden houdt tussen pakweg High Places, Stereolab, en Depeche Mode op hun zoetst. In de hippe koffiebar The Village aten omstreeks veertig bezoekers dan ook uit de handen van de twee dames. Bovendien is er nu een officiële video voor The Victorians Are Here. Zowel het nummer als de clip blaken in hun veelkleurigheid van de hitpotentie.

THE WAVE PICTURES

Het nieuwste album van The Wave Pictures heb ik in een volwaardige recensie op Damusic een meer dan behoorlijke liedjesplaat genoemd. Dat was twee dagen geleden en ik sta er nog steeds volmondig achter. Het is waarlijk goed toeven met de goed in het gehoor liggende nummers van de bleke Britse veelschrijver David Tattersall; op Long Black Cars voegen ze enkele nieuwe hits toe aan hun ambachtelijke indiepoplijst, waaronder dit openingsnummer. Hoofdthematiek: kleinmenselijkheid en de magie van het alledaagse.

THE WALKMEN

Een enkel album van The Walkmen is tegenwoordig opwindender dan het beste uit de recente catalogi van The Strokes en Interpol bij elkaar. Dezelfde klasse, dezelfde openhartigheid, dezelfde bezieling, maar bij tijd en wijlen ook diezelfde typische nonchalance - en dat alles net een tandje hoger door een altijd weer geweldige ritmesectie bestaande uit drummer Matt Barrick en bassist Walter Martin. Naar hun eigen zeggen is het aankomende Heaven, alweer hun zevende plaat in tien jaar tijd, niet alleen de lichtste bevalling geweest, maar wordt het ook hun meest sobere album tot nu toe. Dat is inderdaad wat de eerste single (en titelnummer) doet vermoeden. Waarschijnlijk de beste gitaarband van de laatste jaren. De pret begint op 03.47.

THE WEDDING PRESENT

The Wedding Present. Typisch zo een band die al lang meegaat maar desondanks bij mijn generatiegenoten maar weinig potten kan breken, heb ik de indruk. Singles als Kennedy en Brassneck werden nochtans tamelijk grote hits in thuishaven Engeland - we spreken dan over begin jaren'90 - en nu is er dus weer een nieuwe plaat. David Gedge is duidelijk een nazaat van Morrissey; de geestige teksten gaan al 25 jaar over hartzeer en de kans dat dit ooit nog zal veranderen schat ik uiterst gering. Dat de band hier ooit haar cultstatus zal ontstijgen trouwens ook. Hoog tijd om kennis te maken!

CONDUITS

Voor het eerst sinds aanzienlijke tijd weer eens echt iets ontdekt op ons aller vriend de Luisterpaal. Conduits uit Omaha brachten onlangs hun selftitled debuutalbum uit (vooralsnog alleen vinyl) bij Team Love, een klein label waarop onder meer Felice Brothers en Gruff Rhys zetelen, maar dat je eerder zult kunnen van lokale trots en mede-oprichter Conor Oberst. Hun dromerige pop klinkt op het eerste gehoor wat netjes en ingetogen (we hoorden het al eens dissonanter en ijler), maar moet het vooral hebben van de dynamische onderhuidse spanningsbogen. Vier van de acht nummers klokken af na 6 minuten. Denk Slowdive, Blonde Redhead, Seesaw - de betere nimfen. Geweldige plaat voor een zonsondergang in april (en dat zeg ik niet vaak).