COLDPLAY

Vandaag een heerlijke zalvende Radioheaddag gehad met Amnesiac, The Bends en Ok Computer. En nu, vlak voor het slapengaan, moest ik opeens ergens aan denken. Weet je nog, die tijd dat Coldplay door recensenten de nieuwe Radiohead werd genoemd? Wat mij betreft is de overeenkomst tussen Coldplay en Joy Division trouwens dat het openingsnummer van hun debuutplaten uitsteekt (het een wat verder dan het ander) boven de rest. Dit blijft sowieso een mooi geanimeerde videoclip. Volgens mij hebben ze voor de hoes van Parachutes een still gebruikt.

GRIZZLY BEAR

Tot nu toe vond ik Grizzly Bear altijd wel een goede band, maar met hun nieuwste Shields, het vierde album in acht jaar tijd, ben ik pas echt overstag. Voor een ouderwetse jongen als ik is het leuk om zo een album, waar toch wel door vriend en vijand van de alternatieve mainstreampop naar wordt uitgekeken, juist voor het eerst in een platenzaak te horen. Meeluisteren met een promo twee weken voor de release, dat maakt het toch allemaal net iets magischer. En magisch klinkt Shields! Een verpletterend mooie plaat van begin tot eind - die consistentie ontbrak naar mijn idee op het soms wat onnadrukkelijke, ja zelfs nonchalante Veckatimest. Bij de schreeuwerige Jimmy Fallon speelden ze onlangs het majestueuze openingsnummer Sleeping Ute, en de rest mag je op de Luisterpaal gaan luisteren. Serieuze kandidaat voor de jaarlijst.

WOODS

Het is inmiddels al de vierde clip die ik hier bespreek - en talloze noteringen op compilatiealbums later - maar Woods is een groep met een prachtig consistent geluid waar ik gewoon moeilijk om heen kan. Waarschijnlijk de band uit The Big Apple die het minst van allen klinkt als hun woonplaats. Er is door de jaren heen niet veel veranderd; hoogstens kun je zeggen dat er nóg meer zon in hun muziek is gaan schijnen, getuige ook deze heerlijke nieuwe clip van Cali In A Cup. The right band in the wrong state. Hun nieuwste album Bend Beyond is nog enkele dagen te streamen via Loud & Quiet. Prettige nazomer!

RADIOHEAD

Tijd voor nog wat oud nieuws. Eindelijk heb ik eens The King Of Limbs gekocht, een album dat me in het begin weinig deed en ik daarop snel terzijde heb gelegd. Ik ben sinds Pyramid Song altijd een liefhebber van Radiohead geweest, maar na het onmiddelijk in de armen sluiten van Hail To The Thief en vooral In Rainbows, heb ik ditmaal gewacht tot de afprijzingen. Vermoedelijk net zoals een deel van de vorige generatie fans Kid A in eerste instantie afwezen. Hoe dan ook, ik zat er dus toch naast. Het is werkelijk waar; al Radioheads platen zijn om een of andere reden de moeite waard. Lotto Arena, daar kom ik aan!

SONIC YOUTH

Even tussendoor wil ik jullie wijzen op het verder volslagen onverifieerbare gegeven dat geen nieuws meestal goed nieuws is. Komkommertijd! Maar laat Sonic Youth toch alsjeblieft terugkomen. Op Stereogum zijn ze deze week onderwerp van discussie in de leuke reeks From Worst To Best.

ANIMAL COLLECTIVE

Animal Collective, menigeen bekend, brak pas echt door met Merriweather Post Pavillion. Die terecht bewierookte plaat heeft gezorgd voor hoge verwachtingen van (en de daaraan gepaard gaande felle reacties op) de eerste volwaardige opvolger. Welnu, Centipede Hz is naar mijn idee een mooie symbiose van wat de groep de afgelopen tien jaar allemaal heeft uitgehaald; een soort best of dus, eigenlijk. De freakfolk lijkt weliswaar voorgoed verdwenen, maar hun neopsychedelica klinkt elektronisch zeker niet minder extatisch. Tegenwoordig opereren de Amerikanen bovendien weer als een hechte band, en dat hoor je; fris en gejaagd als ten tijde van Feels. Centipede Hz is een heuse koptelefoonplaat, echte hits ontbreken, maar het vorig jaar nog ongetitelde Monkey Riches is een uitschieter.