DARYLL-ANN

Even nostalgisch doen, gewoon omdat het kan en af en toe ook nodig is. Jelle Paulusma en/of Anne Soldaat live zien spelen is leuk, maar uiteindelijk haalt niets het toch bij dat goeie ouwe Daryll-Ann. Een band die net de verkeerde kant van de jaren '90 heeft gekozen om door te breken, voor mij toch althans. En deze videoclip versterkt slechts die mythe. Oh, MTV! Ik word er stil van, en geloof niet dat Nederlanders ooit dichter bij dEUS geraakt zijn. 

YO LA TENGO

Groepen die elkaar bij oprichting eeuwige trouw zweren en probleemloos dertig jaar in dezelfde samenstelling bij elkaar blijven; ze bestaan nog. Zonder dat er een breed uitgemeten reünietournee op poten moest worden gezet vierde het toonaangevende Yo La Tengo afgelopen zondag dus haar jubileum in Paradiso. Gewoon, met een geweldige nieuwe plaat onder de arm, en minstens vijf gecultiveerde klassiekers in de achterzak. Geen garantie op succes, zo bleek.

Op het podium staan drie nogal kinderachtige decorstukken. Het zijn dezelfde bomen die prominent de fraaie hoes en videoclips van Fade sieren. Het heet hun meest toegankelijke album sinds jaren te zijn; sober, maar rechttoe rechtaan en tekstueel gezien veel persoonlijker van aard – een en ander zou kunnen samenhangen met de mysterieuze berichten die vorig jaar de ronde deden over de gezondheid van gitarist Ira Kaplan. Hoe dan ook is van meet af aan duidelijk dat de Amerikaanse band hier niet zomaar vrolijk haar greatest hits komt afwerken. Het verjaarsfeestje zal ingebed wordt binnen de veilige comfort zone van het laatste album. 

Dat lijkt aanvankelijk geen enkel bezwaar. Voor melancholieke pareltjes als Cornelia & Jane, en I'll Be Around kun je ons op zondagavond gerust wakker maken. Wat wel behoorlijk stoort, is de tamelijk onnodige en tijdrovende opdeling van het concert in twee sets. In de eerste komen voornamelijk uitgeklede en akoestische versies van nummers van Fade aan bod, die alle ruimte laten aan één van Yo La Tengo's unique selling points; de kwetsbare harmonieën tussen Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew. Mooi, maar echt opzienbarend wordt het nergens – laat staan visueel aantrekkelijk.
 

Wanneer de tweede set vervolgt met meer reguliere uitvoeringen en een redelijke dwarsdoorsnede van hun rijke oeuvre (waarin Painful uit 1993, na het meest recente werk, het best vertegenwoordigd is) slaakt de zaal dan ook een zucht van verlichting. Het uptempo Stupid Things, waarop McNew de drums voor zijn rekening neemt, vormt een mooie tandem met het stemmige, door synthesizer gedreven Here To Fall. Snel daarna gaat het echter mis; Pablo & Andrea schiet zijn doel van rustmoment voorbij, Sugarcube wordt afgeraffeld, en waarom Ohm nog een keer ten gehore wordt gebracht is volstrekt onduidelijk. Een knappe koperloze versie van prijsnummer Before We Run noch de majestueuze noise-uitbarsting in I Heard You Looking kunnen dat rechttrekken.

Yo La Tengo is vanavond niet veelzijdig, maar vooral eentonig en wisselvallig door enkele cruciale rotte appels in de setlist. Het publiek blijft daarmee na een ruim tweeënhalf uur durend concert alsnog op zijn honger zitten.  

LAURA MVULA

Het lijkt toch wel weer een tijdje geleden dat ik zoiets verrukkelijks hoorde als Laura Mvula. Haar debuutplaat Sing To The Moon kwam eerder deze maand uit en blaast me iedere keer dat ik hem opzet weer zachtjes maar finaal omver. Geschoold als componist aan het conservatorium in Birmingham, zo leerde wat vlug research, maar dat hoor je eigenlijk gelijk al wel. Sing To The Moon is een veelzijdige, prikkelende, en bovenal prachtig gearrangeerde popplaat met enkele broodnodige uptempo nummers en potentiële hitsingles. Moet gek lopen wil dit met de hulp van RCA (en wellicht nog wat meer digitale promotie, al is de animatiereeks op haar YouTube-kanaal ook best de moeite) niet binnen de kortste keren inslaan als een bom. En dan met een beetje geluk tegelijkertijd op de mainstream radio, in de jazzspeciaalzaak, en onder de liefhebbers van, zeg, St. Vincent. Mijn favoriet is vooralsnog Can't Live With The World. Nu maar hopen dat ik haar op Motel Mozaique kan gaan zien.

DAVID BOWIE

David Bowie en David Lynch schelen precies een jaar. In de nieuwe clip van eerstgenoemde lijkt deze  verdacht veel op laatstgenoemde. Stijl van de veertigers, blijkbaar. De clip zelf, hoewel niet geregisseerd door de Amerikaan maar door Floria Sigismondi, doet ook al zo surrealistisch en vervreemdend aan. Met name omdat de Engelsman, en dat is dan weer typisch voor diens eeuwige en altijd zeer secure kameleontische imago, in allerlei verschillende gedaanten opduikt. Gave clip, kortom, waarin de dunne witte hertog eerst boodschappen gaat doen en het daarna alleen maar beter wordt. Ook muzikaal gezien trouwens, want The Stars (Are Out Tonight) is weliswaar midtempo maar heeft een dijk van een hook.

SIMONE CRISTICCHI

In Italië is net weer het festival van San Remo geweest. In principe niet meer dan het nationale songfestival, dus je zou zeggen; big deal. Toch wil ik er even aandacht aan besteden. Ik veronderstel het bekend dat Italianen zichzelf door de bank genomen buitengewoon serieus nemen en nooit gespeend zijn van een flinke dosis pathos. Ieder jaar rond deze tijd, wanneer mijn oude vader de San Remo-koorts te pakken heeft en me bombardeert met clipjes op YouTube, moet ik dan ook weer die cartooneske flauwekul aanhoren. De charmante Romein Simone Cristicchi vormde nu eens een aangename verrassing. Mi Manchi is een mooi niks-aan-de-hand liedje over dualisme en een gebrek aan liefde, met een luchtig poëtisch tintje - ik mis je zoals een wielrenner zijn afdaling, zoals de maccheroni hun kaas, zoals de yeti zijn gletsjer, zoals de notaris zijn vulpen. Aan de ene kant een beetje uitgekauwd allemaal, als ik het zo opschrijf, maar wie heeft er gezegd dat er op dit blog niet ook eens plaats mag zijn voor lichte muziek?

NICK CAVE & THE BAD SEEDS

Van het gruizige Grinderman mogen we voorlopig niets meer gaan vernemen, en het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds lijkt een periode in te luiden van meer muzikale kalmte. Maar dat is niet erg. Want op Push The Sky Away halen de Aussies gewoon weer een muzikaal zeldzaam hoog en technisch onmenselijk badass-niveau. 'But here I come up the hill pushing my wheel of love', alsof het niks is. De platen van Cave & co. worden gelukkig moeilijk saai. Ander hoogtepunt: de geweldige, hypnotiserende titelsong, die je doet voelen alsof je al twee dagen wakker bent. Ohja, en fijn dat er nog eens geld wordt uitgegeven aan een mooie filmische videoclip. Man wordt wanhopig verliefd op een hoertje - inclusief bliksemschichten! Uncensored, maar ingekort ten opzichte van de albumversie.