EERVOLLE VERMELDINGEN 2014

Weet je nog, die Groningse hiphopformatie die zó cult werd dat er op Facebook een petitie rondging om ze verdomme eens een keer een debuutplaat uit te laten brengen? Nouja, valt wel mee. Hij werd 1019 maal ondertekend, ook door ondergetekende, en dat is lang niet gek, maar ook niet veel. Het album kwam er, hoe dan ook, en al snel bleken 32 nummers nogal te veel van het goede. Je hoorde er niemand meer over. Of; hoe de toevalstreffers annex hobbyisten hun eigen prille rapcarrière vakkundig de kop wisten in te drukken.


Waar karikaturale idolatie (een Evil Superstars-tributeband stond aan de wieg van GDP) al niet goed voor is! Gruppo Di Pawlowski deed dit jaar op zeer geslaagde wijze de muzikale erfenis van experimentele groepen als Captain Beefheart, Truman's Water en Jesus Lizard herleven - maar dan met de live-intensiteit van Grinderman. Wat de band zo goed maakt, is dat de frontman doorheen het half geïmproviseerde geweld en ontwrichtende mantrazang de touwtjes steeds stevig in handen heeft gehouden. GDP is een spotprent van een superrockgroep zoals alleen Pawlowski die tekenen kan. Met name uitschieter Jonge Helden deelt een sadomasochistische mokerslag van formaat uit. De meester zelf omschreef zijn jongste telg al eens als een groep van de anticlimax. Na zijn zinderende optreden op Ik Zie U Graag konden we ons over deze uitspraak alleen maar achter de oren krabben.


Daryll-ann uit Ermeo, The Byrds van de lage landen. De band was in de jaren negentig onmiskenbaar één van Nederlands meest succesvolle muzikale exportproducten. En toen trok de groep er in 2004 halsoverkop en middenin een tournee de stekker uit. Een kleine tien jaar, een handvol soloplaten van beider songschrijvers en een schone boxset later kwam Daryll-Ann weer bij elkaar om op te treden. Bij wijze van reünie. En om eindelijk een waardige afscheidstournee te geven. Het begin dit jaar nog niet verhuisde Doornroosje had de eer om de officiële aftrap van de clubtour te verzorgen. Na een nummer of zes; gemoedelijkheid wanneer Jelle Paulusma vraagt of er soms nog iemand trek had in een nieuw liedje. Niet alleen exemplarisch voor de mer à boire die Daryll-Ann's catalogus nog altijd schenkt, maar ook voor het hervonden plezier van de achtenveertigjarige frontman. Zijn afkondiging: 'Mwah, laten we dat maar niet doen. Maar het viel te proberen, toch?' Grote glimlach.
Na enkele try-outs, waaronder een onaangekondigd optreden op Noorderslag in januari, kreeg de show van het vijftal een inmiddels logische vorm. Ook de meest voor de hand liggende; een greatest hitsrevue, waarbij zowel de vroege EP's als laatste worp Don't Stop aan bod kwamen. Die uitgekiende setlist ging er die avond in als chocola. Soms werden er mobieltjes de lucht in gehouden om foto's te maken van het podium - dat kon 10 jaar geleden nog niet. (Daryll-Ann opende dit jaar mainstage op Best Kept Secret. Cees Boot maakt een cameo op 03.36)


De gewiekste no wave aka takkeherrie van 2014 kunnen we op het conto van Girl Band schrijven, het zeer terecht vertroetelde noiserockpeutertje uit Dublin. Ze speelden in Stroomhuisje sowieso één van de beste shows die ik deze zomer zag - en dan te bedenken hoe vaak ik ze dit jaar wel niet gemist heb. En nu tijd voor een release die écht iets om het lijf heeft, jongens. Ga een boeiende plaat maken die minstens een half uur duurt en klim langzaam verder naar het kaliber Liars. Voor de draad ermee!


Van de noodlottige sterfgevallen tussen 28 november en 4 december (achtereenvolgens Corno Zwetsloot, Luc de Vos, en Nick Talbot) is laatstgenoemde, beter bekend als Gravenhurst, de minst belichte. Over de doodsoorzaak van de onder collega's zeer gewaardeerde Britse singer/songwriter/producer werden in eerste instantie geen mededelingen gedaan, en in tweede instantie ook niet - ik heb er althans niets meer van vernomen. Het blijft curieus dat het beste album van zijn hand, Flashlight Seasons uit 2004, in dezelfde week van zijn overlijden een heruitgave kreeg op Warp Records.  

VIET CONG

Goed nieuws voor fans van het legendarische Women. Viet Cong, de doorstart die enkele ex-leden maken, klinkt haast even nukkig en onberekenbaar als hun vorige band - en is ook bijna even lastig te googlen. De groepsnaam is daarmee goed gekozen; op hun volwaardige debuut duiken de snerpende gitaarlijntjes, dwarse tempowisselingen en gloedvolle toetsen steeds precies op wanneer je er geen erg in hebt. Van zwakke nummers ontbreekt ieder spoor, maar de epische afsluiter Death verdient een eervolle extra vermelding. Indierock op zijn best, van kwaliteitslabel Jagjaguwar.  

OUGHT

Everybody now put your arms in the air. That's the generally accepted sign for not having a care. Als The War On Drugs het saaiste nummer van 2014 maakte, dan Ought het meest irritante. Overeenkomst: metafysica. Wat een coole band is dit toch. Natuurlijk heeft zanger Tim Beeler van alles afgekeken van David Byrne, maar hey; dat werd eens tijd, en van een geslaagde imitatie is trouwens nog nooit iemand slechter geworden. Ought brengt niet zomaar een parodie, maar schudt de lakens van het warme indie-nest gewoon eens goed op. Verfrissend. Oh, wat jammer dat ik er op Le Guess Who? niet bij kon zijn. Meest enigmatische band die er momenteel in Noord-Amerika rondloopt.

VARIOUS #76

01/Ought - New Calm pt. 2
02/Roosbeef - Kalf
03/Lieven Coppieters - Voor Jou
04/Lubomyr Melnyk - Evertina
05/Yuko - Justine pt. 1
06/Galaxie 500 - Strange
07/The Yetis - Little Surfer Girl
08/Terry Malts - Don't
09/Benjamin Booker - Violent Shiver
10/R Stevie Moore - Why Should I Love You?
11/Fake Billy & The False Prophets - Watch Your Thing
12/Aphex Twin - Minipops 67 [120.2][source field mix]
13/The Proper Ornaments - Magazine
14/Elliot Brood - Fingers & Tongues
15/David Bowie - Sue (Or In A Season Of Crime)
16/Blasted Canyons - Holy Geometry
17/The Proper Ornaments - Now I Understand
18/De Kliko's - Radiator
19/Bibio - Crushed Crushed Velvet
20/Deerhoof - Exit Only
21/Spoon - Do You

PAUL SMITH & PETER BREWIS

Paul Smith & Peter Brewis - L.A. Street Cleaner from memphis industries on Vimeo.
Na het mooie album van School Of Language eerder dit jaar, brengt ook de andere heer Brewis (Field Music) een nieuwe plaat uit. De samenwerking tussen hem en Paul Smith, beter bekend als frontman van Maximo Park, is een succesnummer. Dat de verfijnde indiepop meets kamermuziek van Field Music van een consequent hoog niveau is wisten we al, maar Smiths liedjes blijken zich bovendien wonderlijk goed voor dat geluid te lenen. Een schilderachtig conceptalbum vol muzikale vondsten.

GRAVENHURST

Tussen laatste worp The Ghost in Daylight (2012) en diens voorganger The Western Lands zat niet minder dan vijf jaar. Toch is de heruitgave van het eerste album van Gravenhurst (aka Brits multi-instrumentalist Nick Talbot) volledig legitiem. Flashlight Seasons, het debuut op Warp uit 2004, is een klein juweel dat het verdient om van het stof te worden ontdaan. Tien jaar na dato blijkt de mix tussen folk, elektronica en shoegaze tijdloos en van een nog even aardse schoonheid als naamgenoot wijlen Nick Drake. Offerings, de niet eerder uitgebrachte opnames die hier als extraatje zijn toegevoegd, waren niet echt nodig, maar storen doet de muziek van Gravenhurst allerminst. En Who Put Bella In The Wych Elm is alleen qua titel al om kippenvel van te krijgen.     

STRAND

Strand (Bert Dockx) - Scherf from What about Fish on Vimeo.
Op zondag 19 oktober speelde Bert Dockx, U wellicht ook bekend van Flying Horseman of inmiddels toch op zijn minst door Dans Dans, onder zijn alias Strand. Het was tijdens de onthulling van de nieuwe zaal van Trix, Antwerpen. De bar ging dicht, en 150 mensen dienden een uur lang hun mond te houden. Wat denk je? Geen enkel probleem! En echt niet alleen omdat het Vlaamse publiek op dat gebied nu eenmaal een goede reputatie heeft; deze man dwong de warmte en intimiteit ook gewoon af. Ik geloof niet dat ik onlangs nog zo een betoverende, romantische, simpelweg ontwapenende singer/songwriterplaat heb gehoord. Hypnotiserend en impressionistisch, maar soms juist ook heel expressief. De LP is uit op Unday Records en is ook te streamen via Soundcloud. Hoge klasse!

PAULUSMA

Pulling Weeds, het vierde album van Jelle Paulusma, was een jaar geleden al af. Dat het op de plank bleef liggen, had natuurlijk alles te maken met de recente reünie van Daryll-Ann. Mede aan dat succesvolle rendez-vous van vaderlands beste band heeft frontman Paulusma nu zijn eerste soloplaat op Excelsior te danken. Wie wat bewaart, die heeft wat; Pulling Weeds is een album dat blaakt van het herwonnen zelfvertrouwen. En ook wat ruiger klinkt dan we van hem gewend waren. Paulusma heeft er zin in, en geeft meteen vol gas. Openingsnummers Left For Dead en Stick Around With You vormen met hun gitaarmuren een verschroeiende tweetrapsraket. Mornin' Coffee is dan weer een powerpopsong die zo op Trailer Tales had kunnen staan. Maar het titelnummer is het mooist: een sfeervolle ballad waarin onze Jelle op een aangename manier predikt dat we ons anno 2014 niet zo moeten laten opjagen. Misschien heeft niemand het echt doorgehad, maar Paulusma is in relatief korte tijd uitgegroeid tot de vaderfiguur van de Nederlandse indie bij uitstek.

DANS DANS

Muzikale avonturiers waren deze Antwerpse supergroep vermoedelijk reeds even op het spoor. Dans Dans maakte de afgelopen jaren al improviserend furore op de podia en levert nu met 3 haar meest uitgebalanceerde album af. Voor iedereen die nu pas op de bandwagon springt: de acht nummers zijn nog even onnavolgbaar, filmisch en virtuoos. Een veelheid aan stijlen duelleert met elkaar – al voert jazz de boventoon – zonder ook maar enig moment hybride te klinken. Het trio toert de rest van 2014 door België en Nederland. Zien is geloven.     

BAXTER DURY

Op zijn vierde album It's A Pleasure zet Baxter Dury voort waar hij met Happy Soup in 2011 mee is begonnen; het trefzeker vertalen van de dagelijkse beslommeringen van een Brit die tegen zijn midlifecrisis aanschurkt. Dury is een ware meester in lome baslijntjes en tongue in cheek gitaar- en elektropopliedjes. Wederom een pluim voor vocaliste Madelaine Hart, die Dury's cockney parlando het nodige tegenwicht biedt. Het is lastig niet als een blok te vallen voor zo een charmante en nonchalante popplaat. 

VARIOUS #75

01/The Rentals - Waiting
02/Tweens - Forever
03/Interpol - All The Rage Back Home
04/Naive Set - Let Me Down (live)
05/Klarälven - Whyhow
06/Fool's Gold - I'm In Love
07/Rodrigo Amarante - Nada Em Vão
08/I Drove A Tank - Coke On The Farm
09/Mikrokolektyw - Sonar Toy
10/Telstar Drugs - Endless Straight
11/SLUG - Cockeyed Rabbit Wrapped In Plastic
12/Twerps - Unconditional Report
13/Japandroids - I Quit Girls
14/Nouveau Vélo - Turning Away
15/Sun Kil Moon - War On Drugs Suck My Cock
16/Ought - Waiting
17/Tomorrow's Tulips - Baby + Glued To You
18/Kevin Morby - Parade
19/Angel Olsen - Lights Out
20/St. Vincent - Birth In Reverse

PHILIP SELWAY

Philip Selway debuteerde in 2010 direct op kwaliteitslabel Bella Union. Familial was ook heus een aardige singer/songwriterplaat, maar dermate sober dat de Brit de schijn tegen had; zou iemand anders dan de drummer van Radiohead dezelfde kans hebben gekregen? Gelukkig is opvolger Weatherhouse van een hoger kaliber. Selway neemt de twijfel weg door met zijn trio (waarin ook de Turks/Engelse Adem Ilhan meespeelt) wat kleurrijker te werk te gaan. Zijn galmende stem klinkt nog even lijzig, saai zo u wilt, maar de gedoseerde toevoeging van elektronica en strijkers komt songs als Drawn To The Light en Waiting For A Sign hoorbaar ten goede. Albumopener Coming Up For Air heeft dat spookachtige tintje door het sterke refrein niet eens nodig. Verder opvallend: horen we daar in de pianoballade It Will End In Tears nu exact dezelfde drumfill als die uit Exit Music (For A Film)? Nouja, een kniesoor die er op let. Weatherhouse is misschien niet het heetste nieuws van het Radiohead-front, maar een melancholiek album dat er mag wezen.

THE PHARMACY

The Pharmacy uit Seattle laat er op de derde langspeler Spells geen misverstand over bestaan; het is gedaan met hun krakkemikkige lo-fi punk van weleer. In plaats daarvan brengt het trio tegenwoordig een veel toegankelijker geluid te berde, dat vooral beïnvloed lijkt door die goeie ouwe rock 'n roll van The Kinks en The Zombies. Ook een actuele groep als Night Beats klinkt niet ver weg - geen wonder, want ze delen dezelfde producer. Dat het wiel niet opnieuw wordt uitgevonden zal mij uiteindelijk een zorg zijn, zolang het liedjes als Masten Lake Lagoon en Cool/Calm oplevert.

GIRL BAND

Bericht van en voor achterblijvers: Girl Band. Ik typ het in een huiskamer waar poezen soezen langs mijn been. Weer zo een groep die ik steeds maar liet schieten ten gunste van een veelvoud aan uiteenlopende redenen. Maar vanavond was het in het Eindhovense Stroomhuisje (heerlijke plek) dan eindelijk zo ver. De Take That onder de noiserockbands liet er geen misverstand over bestaan; naar hun debuutalbum, dat over een jaar zal verschijnen, is het reikhalzend uitkijken. Lekker gruizige, onberekenbare no wave die tegen wil en dank tamelijk catchy blijft klinken. Girl Band heeft nummers die zich kunnen meten met het beste werk van Liars. Het is een poosje geleden dat ik mij door een dergelijke bak lawaai nog zo florissant waande.

CYMBALS EAT GUITARS

Cymbals Eat Guitars toont zich op LOSE eens te meer een feilloze indierockband met trekjes van een kameleon. En dat na een alleszins moeizame tweede; het weinig gloedvolle Lenses Alien uit 2011 viel nogal tegen. Wat de nieuwe nummers bij elkaar houdt, is de nog even gemankeerde puberstem van Joseph d'Agostino en zijn sterke gevoel voor melodie. Verder schiet het als vanouds weer alle kanten uit; luide gitaarerupties, warme toetsen, hier en daar een strijkkwartet, en zelfs een verdwaalde mondharmonica.

THE WYTCHES

The Wytches (uit Brighton) namen de tijd om een aanzienlijke live-reputatie op te bouwen. Dat culmineerde onlangs nog in een losbandig optreden op Best Kept Secret. Toch jammer te moeten constateren dat het trio op haar langverwachte debuutalbum klinkt als mindere goden. Vergis je niet; hun psychedelische, bloeddoorlopen garagerock slaat de boel flink aan diggelen, maar drie kwartier lijkt iets te veel van het goede. Het sterke White Frame Mattress, veruit de spannendste song op Annabel Dream Reader, weet ternauwernood de eer te redden.

THE WAR ON DRUGS

Under The Pressure is vermoedelijk het meest saaie nummer van 2014. Tegelijkertijd schuilt in dat lome en vermoeide midtempo gekabbel nu juist de magie, finesse en urgentie van The War On Drugs, de Amerikaanse band die al langer bewierookt werd maar pas dit jaar echt doorbrak met haar derde album. Red Eyes mag dan de gejaagde hitsingle heten, Under The Pressure is nu al uitgegroeid tot de absolute klassieker. Het publiek slaakte een zucht van verlichting toen de groep van Adam Granduciel de song inzette op de mainstage van Best Kept Secret. Tegen zonsondergang viel alles toen ineens op zijn plaats. En nu is er, bijna een half jaar na het verschijnen van Lost In The Dream, ook een kleurrijke videoclip gemaakt. Die past goed bij de muziek; hallucinant maar ingetogen - wel degelijk complementaire begrippen.

THE JOHN STEEL SINGERS

Everything's A Thread (grappig woordspelinkje; check!) werd vorig jaar al aan de andere kant van de wereld uitgebracht, maar verschijnt nu ook in ons land. Een en ander zal verband houden met de huidige populariteit van een gelijkaardige band als Temples. The John Steel Singers bedienen zich echter van een breder en minder rigide muzikaal palet dan louter neo-psychedelica. Het sextet brengt eigenzinnige, eclectische, maar altijd luchtige liedjes die evenzeer aanhaken bij de hedendaagse surf- en indiepop van bijvoorbeeld The Spinto Band of hun onvolprezen collega's Here We Go Magic. Dikwijls meerstemmig gezongen, zoals in de exemplarische single Happy Before – een trefzekere hommage aan vervlogen zomeravonden aan de Australische oostkust. Een heerlijk vintage orgeltje, geinig gitaarloopje, en uptempo drums. Meer moet dat niet zijn. En zo vliegen de 12 songs voorbij. Everything's A Thread mag dan niet het meest originele popalbum van het jaar heten, maar met zulk happy-go-lucky songmateriaal is dat geen enkel bezwaar. 

ST. VINCENT

De stijlvolle Annie Clark a.k.a. St. Vincent liet al vele harten op hol slaan sinds ze in 2007 met het toepasselijk getitelde - en al lang niet meer zo heimelijke - Marry Me haar debuut maakte als solo-artiest. Deze week was het weer raak. Ik heb mejuffrouws nieuwste album eigenlijk nog maar weinig kansen gegeven, maar wat als een paal boven water staat is dat haar performance met de jaren gegroeid is. Fetisjistisch sensuele gitaarsolo's, theatrale danspasjes, en altijd dat verleidelijke maar strenge poppetjesgezicht. Jammer dat de goede, futuristische, en bij tijd en wijlen prettig gestoorde indiepop het zelf tegenhoudt, want ik ben er heilig van overtuigd dat St. Vincent gewoon eens voor een bezopen stadionpubliek zou moeten spelen.

VARIOUS #74

01/Mazes - Astigmatism
02/Mile Me Deaf - Brando
03/Valerie June - Wanna Be On Your Mind
04/Tame Impala - Stranger In Moscow
05/Nothing - Dig
06/Pow! - 66
07/Scarlet Chives - The Timber Will Fall
08/Grasscut - Lights
09/Dean Wareham - Holding Pattern
10/Woodsman - All Tangled Up
11/Serena-Maneesh - D.I.W.S.W.T.T.D. (Stereolab remix)
12/Waelder - Khartum
13/Angel Olsen - Forgiven/Forgotten
14/Camera Obscura - Troublemaker
15/Weval - Detian (original mix)
16/Guided By Voices - Pan Swimmer
17/Girl Band - The Cha Cha Cha
18/Mountain States - Home
19/Caribou - Can't Do Without You
20/Chai Khat - Ghosts In The Void
21/Civil Civic - Run Overdrive

THE ANTLERS

Het is even geleden dat ik zo'n sublieme plaat gehoord heb als Familiars, het nieuwe (fraai vormgegeven) album van The Antlers. Eigenlijk een beetje gevaarlijk, zelfs; zelden werd er door iemand zo verleidelijk over pijn, verlies en ander lijden gezongen als door Peter Silberman - nou goed, stad- en kamermuziekgenoot Antony Hegarty komt allicht in de buurt. Trage, opvallend lange, maar bovenal machtig mooi gearrangeerde nummers die je zachtjes naar binnen zuigen en doen verdwijnen tot de catharsis, die onherroepelijk eens komt. Melancholie van de bovenste plank, en nog beter dan hun doorbraak Hospice uit 2009. Of: hoe ik leerde tegen een stootje te kunnen. Op 3 oktober in Paradiso.

MOUNTAIN STATES

Tijdens het luisteren naar Mountain States moet ik veel denken aan Amerika, en dat lijkt me precies de bedoeling. De vier Nijmegenaren doen het er om. Ze lijken voor alles te willen klinken als een band uit Arizona of Wyoming. De zeven heuvels worden de Rocky Mountains, de Waal de Colorado River. Opzettelijk misplaatst en uitheems patriottisme; verfrissend ontregelend in deze roerige voetbalweken. Het heerlijk voortjakkerende maar kalm gezongen Home, dromerige pop met duidelijke citaten van Real Estate en Yo La Tengo, is mijn favoriete nummer op de eind 2013 verschenen debuut-EP. Het heeft nu een grofkorrelig geschoten roadmovie gekregen bij wijze van visuele ondersteuning. Drie keer raden waar die vrachtwagen geparkeerd staat.

PETER MATTHEW BAUER

The Walkmen zijn niet meer, en verschillende ex-leden begeven zich nu solo verder. Voor Peter Matthew Bauer, in de laatste periode van de band met name toetsenist van dienst, voelt het hoorbaar als een verademing. Niet wéér dat slopende democratische proces en de nood om het groepsgeluid opnieuw uit te vinden. Gewoon lekker een ongecompliceerde, eerlijke, rock 'n rollplaat maken in Philadelphia. Bauer geeft zich bloot zonder al te zwaarmoedig te klinken. Mooi debuut.  

CHAD VANGAALEN

'He was the only one / laughing as he sang that we all shall hang', zingt Chad VanGaalen in Hangman's Son, één van de hoogtepunten op zijn nieuwe album. Nee, de allervrolijkste is deze man nooit geweest en zal hij vermoedelijk niet snel worden. Ook de vergelijking met Thom Yorke's falset houdt op Shrink Dust onmiskenbaar stand. Maar achter VanGaalen gaat veel meer schuil. De grillige singer/songwriter was tien jaar geleden een voorloper op het moderne lo-fi popgeluid van iemand als Mac DeMarco, en zat hoogst persoonlijk achter de knoppen bij de opnames van Women. Shrink Dust is zijn zoveelste magische plaat. Zware, bitterzoete indiefolk, die op raadselachtige wijze altijd speels blijft klinken. Maandag 15 september live te aanschouwen op Incubate, overigens.   

GUIDED BY VOICES

Achja, het feest kon niet blijven duren. Cool Planet is alweer de zesde plaat van Guided By Voices sinds 2012, maar ook de eerste na de heropleving die wat tegenvalt. Dat is grotendeels te wijten aan de stelselmatige meligheid die doorklinkt in nummers als Authoritarian Zoo en All American Boy. Geen ramp; er zal over enkele maanden vast weer nieuw werk van de 62-jarige en immer hyperactieve Robert Pollard verschijnen dat een en ander compenseert. Was het vóór de reünie van deze levende legendes niet een ongeschreven regel dat je sommige van hun platen best eens links mocht laten liggen - ook om het allemaal nog een beetje behapbaar te houden? Goed, het is een beetje jammer voor het opgewekte Pan Swimmer, de beste minuut op Cool Planet, maar meer dan je schouders er over ophalen is niet nodig.    

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH

De groep rond de flegmatieke Alec Ounsworth is typisch zo'n indierockband wier platen steeds maar weer gedoemd lijken in de schaduw van het magische debuut te blijven staan. Anders dan met het geflopte Hysterical uit 2011 weet Clap Your Hands Say Yeah middels Only Run echter wél een trefzekere comeback te maken. De sporen naar The Velvet Underground lijken op deze vierde langspeler definitief uitgewist, maar het elektronische jasje dat daarvoor in de plaats is gekomen past het nieuwe materiaal uitstekend. Het stuiterende openingsnummer As Always is een absoluut hoogtepunt. Ook het door synthesizers gedreven Beyond Illusion en Coming Down (een samenwerking met Matt Berninger van The National) zijn het vermelden waard. Niet alle liedjes beklijven evenzeer, maar dat mag de pret niet drukken. Wat overheerst, is het gevoel dat Clap Your Hands Say Yeah op Only Run voor eens en altijd wil afrekenen met het roemruchte eigen verleden. Dat moedige besluit betaalt zich uit in hun beste plaat sinds jaren.

I DROVE A TANK

De ondertiteling laat er nauwelijks een misverstand over bestaan; dit is een lied met een boodschap. En inderdaad kun je zo je vraagtekens zetten bij de korte maar treffende beschrijving van het hedendaagse westerse luxeleventje. In tegenstelling tot Vampire Weekend komt dit leuke Antwerpse bandje er wél goed mee weg. De groep vernoemde zich naar een nummer van Guided By Voices, en dan kan het voor mij eigenlijk überhaupt al niet meer misgaan. Die verwijzing is trouwens bepaald niet loos. We hebben hier te maken met heerlijke rammelrock die de perfecte balans weet te vinden tussen venijn en nonchalance.

THE GOOD THE BAD

Even voor de duidelijkheid: The Good The Bad is niet van hier en het lijkt me daarom onwaarschijnlijk dat dit nummer of videootje ook maar het minste aan Utrecht refereert. Ik heb zoiets althans nog nooit in de Domstad meegemaakt. Ach, men hoort en ziet toch wel wat het horen en zien wil. Een oudje, in dit geval, van het Deense psychtrio rondom een voormalig gitarist van The Raveonettes. Zelf viel me vooral op hoe zeer The Ugly in 030 schitteren door afwezigheid - niet voor niets gebruikte een Amerikaans lingeriemerk de video ter promotie. En nu zonder er doekjes om te winden: deze hitsige hitsingle zou iedereen moeten aanzetten tot gitaarspelen. Volgende maand in Sugarfactory, Amsterdam.

MANCHESTER ORCHESTRA

Tot dusver kon Manchester Orchestra (uit Atlanta, Georgia) maar weinig potten breken aan de overkant van de oceaan. Of Cope het tij zal keren, valt te betwijfelen. In het genre van melodramatische emorock wordt de groep eigenlijk overvleugeld door namen als Biffy Clyro en Trail Of Dead. Het nasale stemgeluid van frontman Andy Hull helpt ook al niet echt mee. Het grote gebaar van Manchester Orchestra is het songmateriaal wat vooruit gesneld.

BEST KEPT SECRET SAMPLES

01/Pixies - Mr. Grieves
02/The Preatures - Is This How You Feel?
03/Warm Soda - Waiting For Your Call
04/Elbow - Charge
05/The Notwist - Kong
06/Fat White Family - Touch The Leather
07/Pink Mountaintops - Ambulance City
08/Moddí - House By The Sea
09/Bombay Show Pig - Sancho Panza
10/Daryll-Ann - Surely Justice
11/Slowdive - Dagger
12/Girl Band - Lawman
13/Moss - She's Got A Secret
14/Archie Bronson Outfit - Got To Get
15/Together PANGEA - Badillac (live)
16/Circa Waves - Young Chasers
17/The War On Drugs - Red Eyes
18/Night Beats - Outta Mind
19/Wild Beasts - Wanderlust
20/Mogwai - Friend Of The Night

ALOA INPUT

De videoclip van Someday Morning moet haast wel het schattigste zijn dat ik in weken gezien heb. Een knappe Duitse studente psychologie ontpopt zich elke nacht tot een huishoudelijke hulp die zich ontfermt over slaapwandelaars. En dan de muziek die door de video wordt begeleid. Debuutalbum Anysome verscheen een semester geleden op Morr Music. Inderdaad, de vergelijking met The Notwist is zo natuurlijk snel getrokken, temeer daar Aloa Input al meer dan eens het voorprogramma van hun land- en labelgenoten verzorgden. Voor wie de nieuwe plaat van The Notwist (op Subpop) soms nogal vind vervallen in eenzelvig gefröbel, zijn de warmbloedige indiepopsongs van dit Duitse drietal een zegen.

SCHOOL OF LANGUAGE

De Engelse broers Brewis zijn sinds hun debuut onder de naam Field Music in 2005 altijd lievelingetjes van de pers geweest. Wellicht dat nieuw werk van zijproject School Of Language daar eindelijk eens verandering in brengt. Dat is te zeggen; wij blijven onverminderd positief over hun hooggeschoolde, puntgave en glasheldere indiepop, die nu eenmaal verwant is aan momenteel amodieuze bands als Talk Talk of XTC. Maar Old Fears is popmuziek voor fijnproevers die niet zelfzuchtig zijn, en verdient een groter publiek.   

CLOUD NOTHINGS

De nieuwste Cloud Nothings weet de torenhoge verwachtingen mijnerzijds ruimschoots in te lossen, zeg ik dan maar. Wat konden Dylan Baldi en zijn bandmaten op hun officieuze Moeilijke Tweede eigenlijk ook anders doen dan op volle kracht rauwe en roekeloze indierock blijven maken? Nummers als Psychic Trauma en Pattern Walks klinken agressiever dan we al van de band te horen kregen, en aan de schurende zang is het steeds makkelijker wennen. Potentiële hits ontbreken ditmaal nagenoeg; het slotnummer I'm Not Part Of Me komt nog het dichtst in de buurt van een radio. De puberteit van de 24-jarige Baldi klinkt voorbij, de ervaring met Steve Albini kan hem niet meer worden afgenomen, en de opzwepende punkrock van weleer mag definitief uitgezwaaid worden. Een zeer genietbaar album dat wederom hoop schept voor de toekomst - net als de videoclip. Bruggetje.

GRUPPO DI PAWLOWSKI

Mauro Pawlowski is al jaren de meest enigmatische, best geklede en moeilijkst te peilen rockster van Vlaanderen. Zijn laatste wapenfeit is Neutral Village Massacre getiteld, en werd nota bene door Steve Albini opgenomen. Klinkt ambitieus? Pawlowski's nieuwe Antwerpse supergroep komt dan ook akelig dichtbij het beste werk van de absurdistische Evil Superstars. Een experimenteel, occult en ontwrichtend noiserockalbum, maar door de speelduur van een half uur toch zeer behapbaar. Bravo!  

THUS OWLS

Op Turning Rocks, de derde langspeler van het Zweeds/Canadese Thus Owls, tapt de band rondom het echtpaar Angell uit een ander vaatje dan voorheen. Het album is enerzijds geïnspireerd op vroege jeugdherinneringen aan de geboorteplaats van zangeres Erika, maar laat tegelijkertijd duidelijk een band horen die in creatief opzicht nieuwe wegen inslaat. De dwarse uitstapjes richting jazz zijn verdwenen ten gunste van een sinister, bombastisch geluid, dat bij tijd en wijlen nogal doet denken aan Anna Calvi. Op zich is daar weinig mis mee. Allicht zal het toegankelijke Turning Rocks een groter publiek behagen dan zijn twee voorgangers deden – het springerige Bloody War heeft zowaar hitpotentie. Maar toch; een beetje jammer is het wel. Nu songwriter Erika zich definitief in Montreal heeft gevestigd, lijkt het ooit zo eigenwijze Thus Owls meer en meer te zullen gaan klinken als een tamelijk conventionele indiepopgroep. Tel uit je winst.

ADULT JAZZ

De clip gaat over Siddharta, naar Herman Hesse. Een ogenschijnlijk doorsnee bleekscheet uit Leeds waant zich na een moment van esthetische distantie opeens de Boeddha van Engeland - en dat riekt op zijn beurt weer naar Hanif Kureishi, maar dit terzijde. We hebben het hier niet over hoge literatuur en dat gaan we zo houden ook. Adult Jazz is zo een typische indieband waarover je in je nopjes kunt zijn omdat je er vroeg bij was. In dit geval; de eerste show op het Europees vasteland, vorig jaar tijdens Le Guess Who? in een matig gevuld en steeds leger lopend Ekko. Rare snuiters in C&A-kleding, dat zonder meer. Tegelijkertijd: plechtige, fascinerende pop, die met een beetje goede wil door kan gaan voor het ontwapenende Britse antwoord op Dirty Projectors (en met een beetje kwade zin niet meer dan een stuntelige imitatie van Alt-J). De band bracht even geleden haar debuut uit, een 12" met daarop twee prachtig breekbare, avontuurlijke songs die het grote gebaar weliswaar niet schuwen, maar het ook niet echt weten te maken. Smaakt naar veel meer.

HAPPY CAMPER

Het debuut van Happy Camper leverde geestelijk vader Job Roggeveen in 2011 al direct een Edison op. The Daily Drumbeat doet bepaald niet onder voor zijn voorganger. Opnieuw schudt de bescheiden pianist moeiteloos 14 prachtig gearrangeerde nummers uit zijn mouw. Opnieuw staat ook de halve Nederlandse alternatieve mainstream weer in de rij om mee te spelen. Dat is niet zo verwonderlijk, want veel prettiger in het gehoor liggen popliedjes maar hoogst zelden. Meestal opgewekt en swingend; het door Odilo Girod (ex-Coparck) vertolkte Mute bijvoorbeeld. Maar soms ook melancholisch en ingetogen, zoals het slepende duet Juno, gezongen door Marien Dorleijn en Lisa Meijntjes, dat al vroeg in het album tekent voor één van de hoogtepunten. En wat dies meer zij: het opzichtig flirten van Old met de tune van The Godfather, een in het Engels zingende Eefje de Visser, en het amodieuze gebruik van voornamelijk akoestische instrumenten maken het muzikale kampeerpartijtje compleet.

BRO'S BREAK-UPCHART

A1/Galaxie 500 – Tugboat

A2/Wolvon – Future Truths

A3/Peggy Sue – Lover Gone

A4/Radiohead – Knives Out

B1/Hans Teeuwen – Ga Maar Weg

B2/Stars – Your Ex-Lover Is Dead

B3/The Veils – Advice For Young Mothers To Be

B4/Spiritualized – So Long You Pretty Thing

B5/De Kift – Beguine

C1/Bibio – Mr. & Mrs. Compost

C2/Smashing Pumpkins – Perfect

D1/Daniel Johnston – Syrup Of Tears

D2/Elvis Costello – Good Year For The Roses

E1/Eels – It's A Motherfucker

E2/Bill Callahan – Our Anniversary

E3/Melody's Echo Chamber – You Won't Be Missing That Part Of Me

E4/The Walkmen – We've Been Had

E5/Nick Cave – No Pussy Blues

E6/Explosions In The Sky – With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept

F1/The Research – Lonely Hearts Still Beat The Same

F2/Born Ruffians – Oh Man

F3/British Sea Power – No Need To Cry  

DAMON ALBARN

Mijn hemel, er is een geweldig nieuw nummer van Damon Albarn neergedaald. Een van de meest aimabele persoonlijkheden uit de britpop in de laatste 20 jaar brengt binnen een paar maanden zijn eerste officiële solo-album uit. Afgaande op de twee tot nu toe verschenen songs die daarvan afkomstig zijn, gaat dat typisch klinken als de gelouterde popster die het allemaal eens wat rustiger aan wil doen. Dat is enerzijds natuurlijk een beetje beangstigend. Besef wel dat Blur op een handvol nummers en vele greatest hits-revues sinds 2009 nog niets tastbaars heeft uitgebracht. Maar als al dat weifelen en meanderen zulke hartverscheurend mooie liedjes als Lonely Press Play mag opleveren, lees je mij niet klagen. En passant blaast Albarn eigenhandig die hele loungetrend van begin dit millennium nieuw leven in. Zaten we niet echt op te wachten, maar de meest magische zaken in het leven, die gebeuren plotseling.

VARIOUS #73

01/Damon Albarn - Everyday Robots
02/Naive Set - Poor Eric
03/Bored Nothing - Popcorn
04/Spaceships Are Cool - We Were Here
05/Warm Soda - Young Reckless Hearts
06/Balthazar - Leipzig
07/Julian Mier - Porcelain Dust
08/Sun Kil Moon - I Can't Live Without My Mother's Love
09/School Of Language - Between The Suburbs
10/Trevor Gordon Hall - Pine Trees & Power Lines
11/Radiohead - Worrywort
12/Adult Jazz - Springful
13/Passenger Peru - Heavy Drugs
14/Cloud Nothings - I'm Not Part Of Me
15/Guided By Voices - Planet Score
16/Cate Le Bon - Are You With Me Now
17/Zammuto - The Shape Of Things To Come
18/Daryll-Ann - Stay
19/Future Islands - Seasons
20/Clean Pete - Je Bent Te Vroeg (live)

KLARÄLVEN

Mooi geschoten, dit onvolmaakte verhaal over een getroebleerde jongen die korte metten wil maken met zijn omgeving. De video roept ook een aantal associaties bij me op met andere clips. De botte kidnapclip van Serena-Maneesh bijvoorbeeld, of de innige, maar minstens even krankzinnige korte film over ongewenste zwangerschap en gendertransformaties van Moss. Dat ik op die laatste kom, is ook weer niet helemaal toevallig. De groep heeft niet alleen net een erg goed nieuw album afgeleverd, maar dit stukje gaat ook nog eens over Klarälven. Dat is de nieuwe samenwerking tussen Moss-drummer Finn Kruijning en de mij tot nog toe onbekende Nederlandse singer/songwriter Leine. Ze maakten afgelopen weekend hun podiumdebuut en hoewel ik niet tot nauwelijks iets met een band als The Knife heb, kan deze sinistere electropop me wel bekoren. Met een EP'tje op zak ben ik eens benieuwd naar wat die live kunnen gaan brengen.

THE WALKMEN

The Walkmen stoppen ermee. Frontman Hamilton Leithauser heeft dat afgelopen weekend aan het eind van een optreden in New Orleans verklaard. Op emotionele wijze kondigde hij We've Been Had, 'the first song we ever wrote together', aan als het definitieve slotstuk van de veertienjarige band. Enkele maanden geleden uitte bassist Peter Bauer al zijn twijfels over het voortbestaan van The Walkmen. De chemie tussen de leden is veranderd, en de groep lijkt na 7 albums de eer aan zichzelf te willen houden. Ondertussen bereiden enkele bandleden overigens wel solo-albums voor. Soit. Wat anders dan je daar bij neerleggen? Niet alle mooie dingen kunnen eeuwig duren. Interessant is wel dat de rek er pas uit bleek tijdens en vlak na het opname-proces van Heaven, destijds voorgesteld als de meest gemakkelijke en ontspannen plaat van het vijftal. Wat ze er niet bij vertelden was dat het ook verreweg de saaiste is die ze ooit maakten. 't Is de ironie van indierockbands uit New York in de 21e eeuw; ze gaan allemaal 1 album te lang door. Maar missen zal ik hen. We've Been Had is een geweldige keuze; de overtreffende trap van voltooiing kun je nauwelijks dichter naderen.

GUIDED BY VOICES

Wat te zeggen over een band die tot je absolute persoonlijke favorieten behoort, maar tegelijkertijd al ruim 20 jaar dezelfde muziek maakt? Aan consistent vakmanschap heeft de blogosphere maar bar weinig! Weet je, op Motivational Jumpsuit, het zoveelste album van Guided By Voices en voorlopig het enige uit 2014, staan gewoon weer erg goede liedjes. Planet Score werd bekroond met een videoclip - klein tafereeltje tijdens een luchtpauze - en is heerlijke hi-fi powerpop van de bovenste plank. C'est ça. This guy. Funny or die.

SCHOOL IS COOL

Aiaiai, het eerste nummer van het nieuwe album van School Is Cool voorspelt bar weinig goeds. Het hyperambitieuze bandje van Johannes Genard wordt door mij, in het hier en nu, nog veel te licht bevonden om aan te haken bij serieuze indie-estheten als pakweg Wild Beasts, Menomena of Youth Lagoon. Omdat ook de humor van een band als Liars in geen velden of wegen te bekennen is, blijft de vangst beperkt tot slechts een mager, lelijk, en wat al te wild spartelend visje. Op Entropology, het overgeproduceerde debuut van School Is Cool waar menigeen zo reikhalzend naar uit had gekeken, stond in de vorm van het nummer Warpaint al een hoogst akelige voorbode van de pedante, meer elektronische koers die de Vlaamse groep onmiskenbaar zou gaan varen. Echt jammer hoe snel een leuke, talentvolle band kan afdoen door kapitaal verkeerde keuzes te maken. Ik maak er op dit stralende zonneschijnblog graag eens een uitzondering voor.

HOSPITALITY

Het plot van de nieuwe clip van Hospitality is onafgewerkt en schijnbaar doelloos, maar vrij eenvoudig te reciteren. Man slikt onduidelijke pil, denkt te kunnen gaan slapen naast vrouw, voelt zich genoodzaakt zich te heroverwegen, belandt al dan niet in dromenrijk, trekt feestelijke outfit uit kast, grist nog snel een horizontaal gestreepte vaas mee, dwaalt door de straten van een of andere stad in North Carolina - tot hij een bar in stapt, waar andermans drankjes worden geconfisqueerd, partijtjes pool moedwillig maar onschuldig worden onderbroken, en bijna slaat onze protagonist na dit alles nog een blondine aan de haak ook. Hospitality, dit fijne, zachtaardige, eufonische trio, is nog niet zo bekend in Europa, maar kan daar snel verandering in brengen. Geen idee of hun aanstaande album Trouble ook hier uit zal komen, maar de band gaat in elk geval in mei Amsterdam en Groningen aandoen. In 2012 vond ik ze de leukste nieuwe indiepopgroep van het jaar. De nieuwe plaat klinkt op het eerste gehoor wat flinker dan hun beminnelijke, om niet te zeggen poeslieve debuut.

VARIOUS #72

01/Erlend Oye - La Prima Estate
02/Courtney Barnett - Avant-gardener
03/Wildcat! Wildcat! - Mr. Quiche
04/Nick Mulvey - Nitrous
05/Real Estate - Talking Backwards
06/Wild Beasts - Wanderlust
07/Together PANGEA - Badillac
08/Liars - Mess On A Mission
09/Violent Femmes - Kiss Off
10/Alvvays - Adult Diversion
11/Deerhunter - Helicopter (Diplo & Lunice REMIX)
12/The Men - Pearly Gates
13/Fresku - Wilskracht
14/Mogwai - The Lord Is Out Of Control
15/Wolvon - Future Truths
16/Moddí - A House By The Sea
17/The Notwist - Close To The Glass
18/Fulgeance - Neverending
19/A Place To Bury Strangers - Dissolved

REAL ESTATE

Real Estate is al lang niet meer die lastig te googlen band die om de haverklap met The Shins wordt vergeleken of verward. Niet meer dan terecht. Het Amerikaanse collectief schrijft namelijk op moeiteloze wijze elk album weer minstens een handvol geweldige popliedjes bij op het palmares, waardoor ze inmiddels zijn uitgegroeid tot een respectabele naam in het indiecircuit. Hun aanstaande derde album Atlas, het eerste sinds 2011, zal vast weer goed zijn. Voor wie daar nog aan zou twijfelen; laat je meevoeren door het eerste voorproefje, de prachtig mijmerende single Talking Backwards. De enige tegenspraak die het nummer duldt betreft de video die ermee gepaard gaat. Tja, ook dát lijkt inmiddels te waarmerken als karakteristiek voor Real Estate; des te tijdlozer de muziek, des te tandelozer de clip.

BALTHAZAR

Balthazar, voorheen een vrij bijdehand schoffie, is in relatief rap tempo uitgegroeid tot tamelijk sexy meneer in indiepopland. Zo getuigt ook de videoclip voor het nieuwe nummer Leipzig. Nog altijd speelt het Vlaamse vijftal lome hap-slik-wegpop, maar wat opvalt is dat de strijk- en blaasarrangementen eigenlijk al sinds hun vorige plaat steeds natuurlijker in de compacte liedjes worden verweven. Liedjes die nog altijd even cool en blasé overkomen als op doorbraakalbum Applause uit 2010, maar tegelijkertijd volwassener klinken, zwoel in plaats van houterig. Op Leipzig horen we een band in beweging - het werd nota bene geschreven én opgenomen in de tourbus. Die rijdt volgende maand overigens weer door Europa en doet onder meer Amsterdam, Brussel, Berlijn en Londen aan. Een nieuw album is nog niet op de komst, maar iedereen die Balthazar ooit al eens live zag (niet tot die categorie behoren is een ware opgave) weet dat de band uit de tot dusver uitgebrachte twee albums zo veel hits kan putten, dat geduld een schone zaak is.

WILD BEASTS

'But there are people who don't have to worry about paying their rent who still make music that sounds like they're trying to pay the rent rather than taking on the possibilities of what they could achieve.' Een opmerkelijke uitspraak van Hayden Thorpe, bassist en zanger van het Engelse Wild Beasts, die hij recentelijk deed in een interview met Pitchfork. Het zet wat mij betreft de toon voor het volgende maand te verschijnen nieuwe album Present Tense; dat zal romantisch, maagdelijk en elektronisch gaan klinken. Na de overdaad aan nostalgische jaren '90-gitaarbands die mijn december kenmerkten (simpelweg aangesticht door de vondst van Bee Thousand op een marktje in Utrecht) zit ik helemaal klaar voor een nieuwe lading geraffineerde, sinistere indiepop. Wanderlust, de eerste track die openbaar wordt gemaakt, is een aanlokkelijk visitekaartje. Ik twijfel er niet aan dat Hayden Thorpe in een vorig leven dienst deed als sirene. Wild Beast spelen begin april op Motel Mozaique in Rotterdam. De clip voor het nieuwe nummer verenigt het aangename met het kunstzinnige.

JACUZZI BOYS

Stephen Malkmus, Apneu, en Pixies kloppen al aan de deur, maar toch toch blik ik nog even kort terug. Eerder liet ik me ontvallen dat Unknown Mortal Orchestra de beste clip van vorig jaar maakte. Wees maar gerust; dat klopt nog steeds en zal overeenkomstig de natuurwetten van tijd en ruimte ook niet snel meer veranderen. Maar op de grappigste, en tegelijkertijd meest provocatieve video uit de recente geschiedenis had ik jullie nog niet gewezen. Ik stuitte nog niet zo lang geleden op Glazin' van Jacuzzi Boys, een koddig garagepopbandje uit het zuidoosten van Amerika. Hoewel de kutjesclip reeds uit 2011 stamt is deze anno Blurred Lines, zo plegen recensenten dan te zeggen, nog ontzettend urgent. Daarmee is de kous van 2013 af - en de kop van 2014. Gelukkig nieuwjaar!