SPOOKYLAND

Spookyland doorkruist met gemak verschillende emotionele staten en muzikale landschappen. Het kenmerkende getormenteerde geluid van de band uit Sydney was voor het eerst te horen op de EP Rock & Roll Weakling, die hier en daar - maar vooral daar - wat aandacht kreeg. Met name de snerpende stem van frontman Marcus Gordon (denk aan The Tallest Man On Earth) valt onmiddelijk op. Ook op de eerste langspeler wordt hij bijgestaan door zijn broer Liam op gitaar, Nic Malouf op bas en Nath Mansfield op drums. Het volvette geluid van Spookyland laat zich best omschrijven als een uitgekiende en sierlijk gearrangeerde mix van americana en rock. Het grote gebaar wordt niet geschuwd; songs als God's Eyes, Prophet en Champions flirten zowel muzikaal als tekstueel met een talrijk publiek. Beauty Already Beautiful is een warme, solide, en melodieus krachtige popplaat. Het debuut van een band die nog wel eens erg groot kon gaan worden.

JOEP BEVING

Even recapituleren. Rond de millenniumwissel was lounge bij uitstek de muziek waar een breed publiek zich na een lange dag zwoegen bij ontspande. Artiesten als Moby, St. Germain en Groove Armada zijn inmiddels echter uit de gratie geraakt ten gunste van een relatief nieuwe stroming; neo-klassiek. Tegenwoordig hebben Ludovico Einaudi, Greg Haines en Ólafur Arnalds de felbegeerde avondlijke plek in de cd-wisselaar ingenomen. Joep Beving doet met zijn debuut Solipsism een kansrijke gooi naar aansluiting bij dat laatste rijtje. Voorheen vooral bekend als succesvol componist van muziek voor reclame, verzette hij enkele jaren geleden zijn bakens naar een solocarrière als pianist. Wel, fijn wegluisteren doen deze elf nummers, die opvallend licht klinken voor het genre, zeer zeker. Muziek om het slaapkamerraam bij te openen, waarna er zachtjes een veertje door het venster naar binnen dwarrelt. Na overweldigend digitaal succes nu eindelijk ook fysiek in ruime oplage uitgegeven. De fraaie vormgeving van het artwork door Rahi Rezvani verdient een eervolle vermelding.

YAK

Het Engelse trio Yak bouwde het afgelopen jaar een maniakale reputatie op door live alles rücksichtslos af te breken – oplettende bezoekers van de laatste editie van Best Kept Secret hoeven we dat niet meer te vertellen. Alas Salvation is een al even verpletterend debuut dat alle tot dusver geschapen verwachtingen tamelijk moeiteloos inlost. Er valt namelijk geen pijl op deze band te trekken. Furieus, hysterisch, overstuurd en niet zelden loeihard, maar ook buitengewoon veelzijdig. We horen onder meer The Cramps, Spiritualized, 16 Horsepower en The Hunches terug. Soms zelfs allemaal binnen één en hetzelfde nummer. Een album, kortom, voor liefhebbers van de betere achtbanen. Uitschieters? Victorious, Roll Another, Doo Wah, en Please Don't Wait For Me zijn een aardige dwarsdoorsnede. De groep vertrekt deze zomer onder de vleugels van Last Shadow Puppets mee op tournee. Daar zullen ze ongetwijfeld menigeen de stuipen op het lijf jagen.