VARIOUS #91

01/Luwten - Go Honey
02/Lali Puna - The Bucket
03/Patient Hands - At Parting
04/Courtney Barnett & Kurt Vile - Over Everything
05/Mountain Goats - The Best Ever Death Metal Band In Denton
06/Canshaker Pi - Indie Academy
07/Sirom - Maestro Kneading Screams Of Joy
08/The Lumes - Compulsion
09/Deerhoof - I Will Spite Survive
10/Sathonay - Domicilio Dei Vinti
11/It Dockumer Lokaeltjse - Bonkerak
12/Wand - Plum
13/Naive Set - So Far So Gone
14/Hater - Rest
15/Four Tet - Two Thousand And Seventeen
16/Servië - Hometown Blues
17/Jesca Hoop - Pegasi
18/Hector Plimmer - Eastern System
19/Lhasa De Sela - De Cara A La Pared
20/The Go! Team - Semicircle Song

WILLIAM PATRICK CORGAN

De frontman van Smashing Pumpkins laat zich geen Billy meer noemen. Het zal de leeftijd zijn; wanneer je de 50 gepasseerd bent, wordt het klaarblijkelijk tijd om een en ander wat serieuzer te laten klinken. Zijn tweede officiële solo-album luidt echter allerminst topzwaar. Het is een verzameling van elf popballads, tamelijk rechttoe rechtaan geproduceerd door Rick Rubin en luchtig naar Corgans maatstaven. Tegelijkertijd hoor je het dromerige en zwierige van Mellon Collie terug. Wie dat mist, kan bijvoorbeeld een liedje als Amarinthe beluisteren, dat de klankkleur heeft van vermiljoen en associaties oproept naar een haardvuur in het roemruchte 1995. Tja, van die loden last zal de eeuwig verbolgen einzelgänger Corgan wel nooit afkomen. Maar wat wil je ook, als je uit duizenden te herkennen stem en songsmederij in dertig jaar tijd niet tot nauwelijks is veranderd? Ogilala is hoe dan ook veel beter dan The Future Embrace uit 2005 en absoluut een aanvulling op ‘s mans oeuvre.

BLITZEN TRAPPER

Blitzen Trapper is een aardig grote band in de Verenigde Staten, maar hier vooral bekend onder liefhebbers van grillige altcountry. Doorbraakalbum Furr (2008) wordt nu bestendigd door Wild & Reckless, dat voortkomt uit een gelijknamig theaterstuk waarvoor de band componeerde. In tekstueel opzicht een extensie van de thematiek rondom heroïnemisbruik en, nouja, het einde der tijden in algemene zin. Toch is het ook gewoon een onderhoudende americanaplaat om de open haard bij aan te steken. Komt dat even mooi uit.

BIBIO

Dat Stephen Wilkinson, alias Bibio, van meer dan één markt thuis is, mag inmiddels al wel bekend zijn. Toch klinkt zijn achtste langspeler Phantom Brickworks als een enorme verrassing. Het is een zuivere ambientplaat geworden van ruim 70 minuten. Dat lag na de pakkende liftmuziek (excusez le mot) van A Mineral Love toch niet het meest voor de hand. Al dan niet doelbewust vindt hij hiermee voorzichtig aansluiting bij nu o zo populaire neoclassici als Max Richter of Joep Beving. Wilkinson verklaarde dat Phanton Brickworks een album is over plekken van herinnering. En dat hij het materiaal, vooral geënt op feeërieke pianoklanken en etherisch koperwerk, al een aantal jaar op de plank had liggen. Het wordt overduidelijk een hoogst memorabele gebeurtenis wanneer je met een track als Branch Line over de hoofdtelefoon het bos in wandelt, zoveel is duidelijk. Bibio blijft de koning van de caleidoscopie.

DUCKTAILS

Ducktails was lange tijd het solo-vehikel van Real Estate-gitarist Matt Mondanile. Bij die band is hij inmiddels opgestapt. Daarmee klinkt het in eigen beheer uitgebrachte Jersey Devil, de zesde langspeler alweer, als terug bij af. Begonnen als slaapkamerproject via volledige band en nu weer hoorbaar onder een behaaglijk warme sprei van lo-fi keyboards. Dit is luie, sexy popmuziek die je op zaterdagochtend in bed draait terwijl je op de Atari (vooruit, of iets recenters) speelt.

LEE RANALDO & THE DUST

Electric Tim is het derde album van Lee Ranaldo sinds het uiteenvallen van Sonic Youth in 2011. Zijn oude band is ver weg. Ranaldo klinkt vooral bedaard en onthaast, en laat zich hier inspireren door R.E.M. en Neil Young. Subtiel gitaarspel, parlando voordracht, een vleugje oriëntalisme. Het is zeker niet zijn meest spectaculaire plaat, maar wel een oerdegelijke. Het nummer Let’s Start Again is in geen enkel opzicht te interpreteren als een pleidooi voor een reünie.

MOSES SUMNEY

Moses Sumney heeft de afgelopen jaren in een achtbaan gezeten. Hij was dé rage van 2014 op basis van een geruchtmakende live-reputatie en de daarna wat haastig opgenomen EP Mid-City Island. Pleidooien van Sufjan Stevens, Solange en James Blake volgden, en met laatstgenoemde ging Sumney als protegé op tour. Het werd stilaan tijd dat hij zijn eerste album zou loslaten. Het is een plaat geworden van groot kaliber die een wereldtournee als hoofdmoot zonder meer rechtvaardigt. Hoewel Sumney raakvlakken vertoont met popsterren als Laura Mvula en Jamie Lidell, kleeft er aan zijn muziek een unieke en ongrijpbare kwaliteit. Natuurlijk springt die verrukkelijke falset er onmiddelijk uit en zijn er die ingenieus kale arrangementen, zoals bijvoorbeeld op de sterke slotstukken Doomed en Indulge Me. Ook voor een fraai staaltje futuristische R&B ben je bij hem aan het goede adres, getuige Make Out In My Car. Sumney stelt zich kwetsbaar op met deze intieme, persoonlijke liedjes over liefdeloosheid. Van nu af aan staat hij op eigen benen. 

LIARS

Liars was altijd al een vreemde eend in de bijt. Dat werd voor het eerst duidelijk toen in 2004 het tweede album uitkwam. Zonder een spier te vertrekken werd de uitstekend bij de tijdsgeest passende punkfunk aan de kant geschoven voor een bizarre noiseplaat over hekserij. De toon was gezet. Dit zijn anno 2017 de feiten: iedereen heeft de band verlaten, Angus Andrew trok zich terug aan een meertje in een Australisch bos, TFCF is de achtste plaat van zijn hand, en nota bene de eerste waarop een akoestische gitaar te horen is. Wat gaan we nu weer krijgen, denk je bij openingsnummer The Grand Delusional meteen. De introspectieve, psychedelische trip vaart ook langs hiphop (Face To Face With My Face) en happy hardcore (No Tree No Branch) - al lijken de spastische beats soms doelbewust vast te lopen. Andrew krijgt het op het mooie No Help Pamphlet zelfs voor elkaar om te ontroeren. De kwaliteit van Liars is zijn opwindende onnavolgbaarheid, zoveel is duidelijk.

VARIOUS #90

01/Omni - Southbound Station
02/Bill MacKay & Ryley Walker - I Heard Them Singing
03/Jonny Greenwood - Smear
04/The Avonden - Misschien Is Er Iets Mis Met Mij
05/Tin Fingers - Young Mother
06/Moon Moon Moon - Room
07/Dieter Von Deurne & The Politics - Heart Shaped Stone
08/Kettel - Alacasa
09/St. Vincent - New York
10/Mogwai - Party In The Dark
11/The Nicholas - Reason
12/Sauropod - By The Tree
13/Hater - Mental Haven
14/Henry's Dress - Target Practice
15/Dirk Martens - Stokkevis En Bakkelau
16/Tongue - Hang
17/The Stevens - Cruiser
18/Rhinos Are People Too - LA Confidential
19/Bergsonist - Ressentiment
20/Bounty Island - Avocado Girl

MOUNT KIMBIE

Het Londense duo Mount Kimbie wordt sinds zij in 2009 op het toneel verscheen gezien als een der grondleggers van het zogehete post-dubstepgenre. Inderdaad lijkt het hoogtepunt van het wobbelen inmiddels goeddeels achter ons te liggen. Ook de muziek van Kai Campos en Dom Maker is langzamerhand geëvolueerd. Zo zijn er door de jaren heen steeds vaker gastvocalisten opgedoken, waardoor de voorheen wat abstracte maar minzame elektronica steeds dichter naar pop is opgeschoven. Fans van het eerste uur hoor je daarover klagen, zoals eerst de kwalitatieve consistentie van de vroege experimentele EP’s reden was om de albums af te serveren. Maar als puntje bij paaltje komt, is Love What Services gewoon een aangenaam diverse en compacte plaat van 37 minuten, waarop bepaald niet de minsten (King Krule, James Blake, Micachu) een bijdrage leveren. Gebroederlijk staan slaapliedjes (Marilyn), sonische tierelantijntjes (Four Years And One Day), regelrechte floorfillers (SP12 Beat, Delta), én een potentiële radiohit (Blue Train Lines) naast elkaar.

PROTOMARTYR

Het onheilspellende openingsnummer A Private Understanding heeft het eigenlijk allemaal: de repetitie, de onmacht, de vermoeidheid. Als een Amerikaanse discipel van The Fall kleurt Protomartyr op dit derde album haar asgrauwe postpunk nog wat valer. Joe Casey heeft – goddank – nog altijd niet leren zingen, maar declameert zijn frustraties over mentaal en fysiek verval venijniger dan ooit. Relatives In Descent is een schrijnende verklanking van het post-industriële Detroit, en nu Trump aan de macht is klinkt Protomartyr nog urgenter dan eerst.

DASHER

De Amerikaanse noiserockband Dasher zong al een aantal jaar rond. Alhoewel, van de daken schreeuwen is hier een betere typologie. Na interne strubbelingen stond dit debuut op de tocht, maar nu verschijnt het toch. En het is een flinke stomp in je maag. Sodium staat bol van de frustratie en agressie. Voor drumster/vocaliste Kylee Kimbrough werkt het ongetwijfeld louterend. De sterkste momenten weerklinken op de meer etherische postpunkuitstapjes, zoals We Know So, Go Rambo en het titelnummer.

PUBLIC SERVICE BROADCASTING

Public Service Broadcasting is een vreemde eend in de bijt. Het Londense duo multi-instrumentalisten speelt een soort moderne krautrock, en is niet vies van historische verwijzingen. Sterker; het is een wezenlijk onderdeel van de band om de luisteraar letterlijk een lesje te leren, door oude opnames uit voorlichtingsfilms en documentaires te gebruiken. Die vissen ze uit het Nationaal Archief. Every Valley, hun derde conceptalbum, handelt over de teloorgang van de oude kolenindustrie in Wales en de sociale impact daarvan. De arrangementen zijn weids en ruimtelijk door de inzet van trompet, accordeon en xylofoon. They Gave Me A Lamp is een ronduit zalige, dansbare popsong waarin nauwelijks merkbaar is dat er vocalen ontbreken – omdat ze door het slimme gebruik van samples simpelweg niet gemist worden. Toch is de muziek niet louter instrumentaal; James Bradfield en Tracyanne Campbell (respectievelijk van Manic Street Preachers en Camera Obscura) zingen hier en daar een partij in. Vergeet mathrock, dit is historyrock. De groep is een van de meest gedistingeerde en verfrissende bands uit het huidige Britse popcircuit.

THE DISTRICTS

Het verschil tussen The Districts anno 2017 en drie jaar geleden? Het is een cliché als het gaat om bands die door tieners bevolkt worden, maar de muziek van het kwartet uit Philadelphia klinkt volwassener, ambitieuzer. Gretiger ook. Heeft ongetwijfeld te maken met de invloed van allround indierockproducer John Congleton, die eerder werk verzette voor een scala aan artiesten als Cloud Nothings, Spoon, en Port O’Brien. Dit terwijl de teksten van Rob Grote, die trouwens nooit al echt de show stalen, nog steeds handelen over puberale angsten, hebberigheid en leugens. Ontegenzeggelijk dienen The Killers op Popular Manipulations als voorbeeld. Vooral tijdens de zware maar zwierige openingstrack If Before I Wake, en het door synths gedreven Fat Kiddo. Tikje pompeus, zal de een zeggen. Charismatische performance, vindt de ander. Hoogtepunt is Ordinary Day, waarop Grote eens wat anders durft dan de gebroken, boze stem opzetten die we al kenden. Kwestie van tijd voor zijn zucht naar wasdom achterhaald is.

BEACH HOUSE

Beach House is inmiddels een vaste waarde geworden onder liefhebbers van zachtmoedige, melancholische pop. Sterker: het hele dreampopgenre zou zonder het duo uit Baltimore bij lange na niet zo’n vlucht genomen hebben. Twee jaar na Thank Your Lucky Stars komt er nu een verzameling voetnoten uit, die amper onder doet voor de hoofdmoot. Slechts twee (op veertien) nummers verschenen nog niet eerder; opener Chariot en Baseball Diamond sneuvelden tijdens de laatste schifting van Lucky Stars – te vrolijk, waarschijnlijk. Over de hele lijn zijn deze B-sides en Rarities überhaupt tamelijk lichtvoetig. Queen-cover Play The Game is speels, beukende songs als Sparks zijn er niet bij. Tot zover niets aan de hand. Het is evenwel gissen wat je precies met dit album aanmoet. Technisch geen best of, maar door zijn consistentie een degelijk overzicht van liedjes die tot voor kort veelal achter de hand werden gehouden. Ach, dat het zalige Equal Mind nu verkrijgbaar is in normale oplage, geeft deze plaat an sich al genoeg bestaansrecht.

VARIOUS #89

01/Whitney - You've Got A Woman
02/Lewsberg - Chances
03/John K. Samson - Fellow Traveller
04/Palm - Walkie Talkie
05/Palehound - Flowing Over
06/Flying Lotus - Flotus
07/Sam Amidon - Juma Mountain
08/Pascal Deweze - I Only Have A Yes For You
09/Beach Fossils - Tangerine
10/Picidae - They've Closed
11/Geotic - Actually Smiling
12/Juan Gabriel - Que Chasco Me Lleve
13/Korfbal - Attak
14/Lifter Puller - Nassau Coliseum
15/Fakear - All Of Us
16/Lusine - Just A Cloud
17/Omni - Wire
18/Ma Pauvre Lucette - Dimanche
19/Pharmakon - Transmission
20/Suffer Dragon - No Suffer No Cry
21/Chelou - Halfway To Nowhere
22/The Night Crawlers - Little Black Egg

KEVIN MORBY

Kevin Morby komt van ver. Zijn vierde album in evenzoveel jaren is geen conceptplaat over zijn Texaanse geboortestad Lubbock, het Manhattan van zijn vorige bands Woods en The Babies, of het Memphis dat hem muzikaal zo gevormd heeft. City Music is een album over nomadisme, reiskoorts en urbanisering op die typische, tijdloze wijze waarop Morby liedjes schrijft. Het is meteen al hoorbaar zijn beste, want meest onderhoudende en diverse langspeler tot dusver, waarop elk afzonderlijk nummer een muzikale ansichtkaart lijkt te zijn waarvan je vergeten was dat je hem bewaard had. Hij bezingt Amerikaanse metropolen zonder er ook maar één bij naam te noemen: het New York van de Ramones in 1-2-3-4, het Los Angeles waar Cohen stierf in Downtown’s Lights. De twee door elkaar heen pingelende gitaren in de prachtige gospel Dry Your Eyes zijn de verklanking van het gejaagde leven naast elkaar. Zo mooi klonk dat niet eerder.

WAVVES

Het is lastig om You’re Welcome, het zevende album van Wavves, niet in het licht te zien van de breuk met de grote platenmaatschappij Warner Brothers. De vorige twee schijfjes klonken voor de begrippen van frontman Nathan Williams tamelijk radiovriendelijk en opgepoetst. Na heel wat openbaar geruzie pakt de band de draad nu weer op met een hernieuwd arbeidsethos en op het eigen label Ghost Ramp. In weinig pretentieuze songs als Daisy, No Shade en Million Enemies verwijst Williams ondubbelzinnig naar de doffe mainstream ellende van de afgelopen jaren. De lamballerige punk- en surfpop is grotendeels gerevitaliseerd. Andere nummers (het met elektronica opgetilde Under, het aan Ariel Pink refererende Come To The Valley) tonen echter aan dat ook enfant terrible Williams langzaamaan ouder wordt en eens wat geëxperimenteerd heeft. Weinig nieuws onder de zon aan het eind van de rit, maar wat zou het? Wavves is terug en witheet.

ENVY THE WEST

Zo geduldig als Envy The West is geweest met het uitbrengen van een nieuwe plaat, zo lankmoedig ontvouwen de zes nummers zich op Prison. Na vijf jaar betrekkelijke afwezigheid laat de band horen nog altijd een fijne neus te hebben voor duistere americana en indiepop. Openingstrack Was I A Soldier handelt over korte lontjes (‘It took almost nothing to drive us insane’) maar klokt pas uit na ruim zeven minuten. Het sprankelende gitaarspel van Marcus van Slingerland vormt een mooi contrast met de diep getergde bas-bariton van Pim Derene tijdens de single Shoebox. Words Of Clay lijkt door de warme orgelklanken een spaarzaam moment van optimisme, maar schijn bedriegt - ‘Wrong and right are words of clay when all your love’s in vain.’ Nederlandse fans van Calexico en Tindersticks kunnen hun hart ophalen aan dit kwintet uit Roosendaal.

DAY WAVE

Jackson Philips is al enkele jaren druk aan de slag, en maakt onder zijn alias Day Wave nu een gedegen indruk met The Days We Had. Dat is zijn eerste volwaardige album, en hij lijkt er de Amerikaanse blogosphere mee te kunnen ontstijgen. De multi-instrumentalist is een wat gebrekkige zanger, maar compenseert dit met gestroomlijnde liedjes die door de elegante productie doen denken aan Klaxons, The Drums en Beach Fossils. Aangenaam melancholische dreampop in pasteltinten.

MIDAS

Op de hoes van Heavy Moon, het eerste album van Midas, prijkt een komeet die wordt gedragen door een raket. Het zou zeer goed kunnen dat de carrière van de pas afgestudeerde alumnus aan het Conservatorium van Amsterdam op korte termijn een dergelijke vlucht gaat nemen. Als niemand minder dan Ilse de Lange zich al vierkant achter je schaart, doe je immers iets goed. Midas etaleert zich op zijn debuut als een vaardig zanger en liedjesschrijver die de potentie heeft om aan te slaan bij de mainstream. Met zijn mooie, wat meisjesachtige stem pakt hij luisteraars ogenblikkelijk in. TV on Demand, Amy, en Before You Know zijn stuk voor stuk voorbeelden van radiohits in spe – en dan hebben we single Where Are We Now nog niet eens genoemd. Zoals Whitney vorig jaar vele harten stal met hun stemmige, aanstekelijke folkpop, daar ligt Midas nu hetzelfde lot beschoren. Er staan nog enkele clubshows op het programma voor de echte test: Pinkpop.

JOEP BEVING

Joep Beving moest aanvankelijk door vrienden worden overgehaald om van zijn korte pianowerken een album te maken. Het ongekend grote succes van debuut Solipsism zal de keuze om hier twee jaar later een vervolg aan te geven allicht wat makkelijker hebben gemaakt. Prehension verschijnt bovendien op het deftige label Deutsche Grammophon, dat zich van oudsher (sinds 1898!) op klassieke muziek richt, maar bij wijze van wedergeboorte recentelijk ook namen als Max Richter, Ludovico Einaudi en Ólafur Arnalds aantrok. Beving maakt net als hen populaire muziek die heden ten dage omschreven wordt als neoklassiek, en waarin de soberheid en behaaglijkheid van de compositie centraal staat. Zijn dwarrelende noten liggen prettig in het gehoor en spreken onmiddelijk aan. Hoewel het soortelijk gewicht van zijn stukjes betrekkelijk laag is, is Prehension een gemoedelijk album dat het bij veel luisteraars logischerwijs goed zal doen op de late avond. Voor sommigen allicht een dooddoener, maar voor de meesten een baken van rust in een wereld die gekenschetst wordt door toenemende hectiek en drift.

DAAU

DAAU was begin jaren '90 onmiskenbaar één van de invloedrijkste groepen aan het firmament van de Antwerpse indie- en jazzscene. Om het zilveren jubileum te vieren besloot de eclectische band de hulp van Rudy Trouvé in te roepen en ook de gebroeders Lenski weer eens op te bellen. Deze plaat is min of meer verworden tot Trouvé's persoonlijke bloemlezing; de groep nam zijn herwerkingen opnieuw op, waardoor Hineininterpretierung het midden houdt tussen een Best Of en een remixalbum. Han Stubbe en co. blijven unieke, anarchistische avonturiers.

VARIOUS #88

01/PUP - Sleep In The Heat
02/Pham ft. Blanda - Below The Surface
03/Thundercat - Uh Huh
04/Anna Meredith - Taken
05/Slowdive - Star Roving
06/Polo & Pan - Canopée
07/Jesse Lanza - It Means I Love You
08/Aziz Sahmaoui - Temtemaki
09/British Sea Power - Bad Bohemian
10/The Free Design - Kites Are Fun
11/The Lemon Twigs - As Long As We're Together
12/Clap Your Hands Say Yeah - Fireproof
13/A Tribe Called Quest - We The People
14/Any Other - Something
15/Riding Panico - Mats Magnusson
16/Grandaddy - Way We Won't
17/Weaves - One More
18/Gorillaz - Ascension
19/Weyes Blood - Generation Why

ALICE JEMIMA

Alice Jemima ken je misschien door haar coverversie van Blackstreet’s No Diggity. Wijselijk genoeg besloot de Britse om die op te nemen op haar eerste langspeler. Maar het zijn vooral de sexy midtempo songs als Liquorice en When You Dance die het hem doen. Jemima is een meesteres in het produceren van fijne beats die zowel in de club als op de koptelefoon gedijen. Een aanstekelijk elektropopalbum, kortom, voor de hap-slik-weg-generatie én de muzikale herkauwers.

THE HOMESICK

Eén van de boeiendste livebands uit de Nederlandse underground komt nu eindelijk met een debuutalbum op de proppen. Youth Hunt is een postpunkplaat waar de pretentie vanaf druipt in de goede zin des woords. The Homesick heeft door de jaren heen vakkundig het eigen imago – glokalisering, lethargie, en fastfood – gecultiveerd, en nu de teksten beter verstaanbaar zijn, hoor je ook religieuze en historische verwijzingen. Het ambitieuze Friese trio neemt daarmee ergens plaats tussen British Sea Power, Rats On Rafts en Preoccupations.

JAAP LEYTE COMPILATIE

01/Liars - Scissor
02/Japandroids - Wet Hair
03/Natalie Portman's Shaved Head - Beard Lust
04/Beck - Devil's Haircut
05/The Lumineers - Flowers In Your Hair
06/The Beatles - Lend Me Your Comb
07/Animal Collective - Bluish
08/Bright Eyes - Pull My Hair
09/Soft Hair - Lying Has To Stop
10/De Koning Der Dieren - Was Je Haar
11/Pavement - Cut Your Hair
12/Crosby Stills Nash & Young - Almost Cut My Hair
13/Devendra Banhart - This Beard Is For Siobhan
14/Nina Simone - Black Is The Colour Of My True Love's Hair
15/Apneu - My Brain
16/Wilco - Bob Dylan's 49th Beard
17/Meindert Talma & De Rode Kaarten - Voetballers Met Baarden & Snorren
18/Lovvers - Human Hair
19/Rush - I Think I'm Going Bald
20/The Beards - You Should Consider Having Sex With A Bearded Man

BABY GALAXY

Ongedwongen en onbekommerd plezier. Dat is wat de nieuwe Maastrichtse band Baby Galaxy uitstraalt, zowel visueel als sonisch, zowel live als op het juist verschenen debuut Mighty Night. Het trio bestaat amper twee jaar, en uit het opgewonden, door feedback omhulde roffeltje aan de start van het album hoor je de geldingsdrang. Baby Galaxy heeft dan ook geweldige songs op zak, die moeiteloos die goede oude alternatieve rock uit de jaren '90 doen herleven; Sebadoh, Yo La Tengo, maar ook Dianogah en The Sea and Cake. De band beschikt over een uitmuntend gevoel voor melodie en maakt er een sport van dynamische wendingen zo achteloos mogelijk te laten klinken. Luister eens hoe in Home Alone I & II een huppelend ritme eerst verschiet in een lome discobeat om dan uit te monden in stevig beukwerk. Of hoe het heerlijk melancholische titelnummer toewerkt naar de climax: volmaakt, gedecideerd en naturel als een pasgeboren kind dat krijst van de honger. Mighty Night is een genadeloze, gloedvolle plaat waarop niets anders rest dan een glimlach van oor tot oor.

BING & RUTH

Als Belle & Sebastian kunnen veinzen dat ze een duo zijn, dan ook Bing & Ruth. Het blijken echter juist de schuilnamen van een enkeling, te weten David Moore. Van schizofrenie is geen spoor te bekennen: No Home Of The Mind is inmiddels de derde langspeler van deze pianist uit New York, en sluit naadloos aan op zijn vorige releases. Hoewel hij zich voor elk album omringt met een wisselend ensemble, is zijn elektroakoestische ambient een pijler van rust en bezinning. Op het clichématige af zelfs, want de metafoor van een kopje jasmijnthee en een plak peperkoek voor het raam waarachter het onweert dient zich op No Home Of The Mind wel heel gewillig aan. Het album is nadrukkelijk niet bedoeld als muzak. Daarvoor gaat er van tamelijk zware stukken als The How Of It Sped en Starwood Choker toch net te veel dreiging uit. Bing & Ruth sluiten daarmee beter aan bij de postrock dan neoklassiek.

JO GOES HUNTING

Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak. Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo'n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop. Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten.

ROALD VAN OOSTEN

Roald van Oosten is op dreef. De voormalige frontman van Caesar en Ghosttrucker lijkt na een relatief lange periode van radiostilte nu een en ander te willen inhalen. Bracht hij nog geen jaar geleden zijn eerste officiële langspeler onder eigen naam uit, daar verschijnt nu al opvolger A Stir In The Air. Die lag immers toch nog op de plank, en de receptie van Oh Dark Hundred smaakte kennelijk naar meer. A Stir In The Air, naar verluidt geïnspireerd op de morbide griezelverhalen van Edgar Allan Poe, lijkt in de eerste plaats bedoeld als een oefening in alternatieve folk. Dat de filmische arrangementen nu wat meer geënt zijn op akoestische instrumenten neemt echter niet weg dat de liedjes en stem van Van Oosten uit duizenden herkenbaar blijven. Het met springerig koper opgedirkte Haunted Palace is een favoriet. Net als het leuke duet Horror Stories, waarin Asta Kat blijk geeft van een mooie gerijpte stem.

MENACE BEACH

Menace Beach, het geesteskind van Liza Violet en Ryan Needham uit Leeds, bracht in 2015 debuutplaat Ratworld uit. Hiertegen afgezet maakt opvolger Lemon Memory een beduidend geraffineerder indruk. Een en ander zal te maken hebben met het kiezen voor producer Ross Orton (MIA, Arctic Monkeys, The Fall); zowel op liedjes- als albumniveau is de muziek beter uitgebalanceerd. Klinkt als Oasis die zich op shoegaze heeft gestort. Een interessante rockband in ontwikkeling.

FLAMING LIPS

Het verband tussen George Orwell en Flaming Lips? 1984. Respectievelijk het eind en begin van een carrière waarin de boodschap van troost, kleur, en verzet tegen autoritaire regimes wordt gepredikt. The Flaming Lips spelen nog altijd, jazeker, en op Oczy Mlody staat 33 jaar en 3 Grammy Awards later het geestverruimend experiment opnieuw voorop. Toch klinkt deze 15e langspeler, het eerste volwaardige studio-album met origineel werk sinds The Terror (2013), ook verrassend melodieus. De plaat biedt dan ook een handreiking om terug in te stappen voor liefhebbers van The Soft Bulletin (1999) en Yoshimi Battles The Pink Robots (2002) die het de laatste jaren wat al te vaag werd. Het titelnummer dat Oczy Mlody aftrapt is een klassiek space invading instrumentaaltje, waarmee direct de toon wordt gezet. Zelf omschreef frontman Wayne Coyne de jongste worp als Syd Barrett en A$AP Rocky die verzeild raken in een futuristisch sprookje. Hij zit er niet ver naast. De Lips bezitten de gave om, ondanks hun jarenlange ervaring, nog steeds niet als een stel belegen kosmohippies te klinken. Dit is psychedelische rock pur sang; af en toe bloedstollend mooi (We A Family met Miley Cyrus, The Castle), even vaak ook flink uit de bocht schietend (Listening To The Frogs With Demon Eyes). In elk geval weet je dat er 57 minuten getript gaat worden, en zit je vanaf het begin op het puntje van je stoel. Dat valt te prijzen. Een meer dan behoorlijke plaat van een stel veteranen die hun kunstje nog niet verleerd zijn.

VARIOUS #87

01/Angel Olsen - Shut Up Kiss Me
02/Abi Reimold - Arranged
03/Bad Breeding - Burn This Flag
04/Bartek - Beach
05/Chance The Rapper - All Night
06/Chocolat - Le Faucon, Le Chacal Et Le Vaisseau Spatial
07/Tamino - Cigar
08/Mannequin Pussy - Denial
09/Goat - Union Of Mind And Soul
10/Coma Cinema - Her Sinking Sun
11/Miaux - Alptraum
12/Moon Moon Moon - Famous Last Regrets
13/Crying - Patriot
14/People Skills - Town Of Diana
15/Cross Record - Steady Waves
16/The Unicorns - Tuff Ghost
17/Tim Darcy - Tall Glass Of Water
18/Traams - A House On Fire