ENVY THE WEST

Zo geduldig als Envy The West is geweest met het uitbrengen van een nieuwe plaat, zo lankmoedig ontvouwen de zes nummers zich op Prison. Na vijf jaar betrekkelijke afwezigheid laat de band horen nog altijd een fijne neus te hebben voor duistere americana en indiepop. Openingstrack Was I A Soldier handelt over korte lontjes (‘It took almost nothing to drive us insane’) maar klokt pas uit na ruim zeven minuten. Het sprankelende gitaarspel van Marcus van Slingerland vormt een mooi contrast met de diep getergde bas-bariton van Pim Derene tijdens de single Shoebox. Words Of Clay lijkt door de warme orgelklanken een spaarzaam moment van optimisme, maar schijn bedriegt - ‘Wrong and right are words of clay when all your love’s in vain.’ Nederlandse fans van Calexico en Tindersticks kunnen hun hart ophalen aan dit kwintet uit Roosendaal.

DAY WAVE

Jackson Philips is al enkele jaren druk aan de slag, en maakt onder zijn alias Day Wave nu een gedegen indruk met The Days We Had. Dat is zijn eerste volwaardige album, en hij lijkt er de Amerikaanse blogosphere mee te kunnen ontstijgen. De multi-instrumentalist is een wat gebrekkige zanger, maar compenseert dit met gestroomlijnde liedjes die door de elegante productie doen denken aan Klaxons, The Drums en Beach Fossils. Aangenaam melancholische dreampop in pasteltinten.

MIDAS

Op de hoes van Heavy Moon, het eerste album van Midas, prijkt een komeet die wordt gedragen door een raket. Het zou zeer goed kunnen dat de carrière van de pas afgestudeerde alumnus aan het Conservatorium van Amsterdam op korte termijn een dergelijke vlucht gaat nemen. Als niemand minder dan Ilse de Lange zich al vierkant achter je schaart, doe je immers iets goed. Midas etaleert zich op zijn debuut als een vaardig zanger en liedjesschrijver die de potentie heeft om aan te slaan bij de mainstream. Met zijn mooie, wat meisjesachtige stem pakt hij luisteraars ogenblikkelijk in. TV on Demand, Amy, en Before You Know zijn stuk voor stuk voorbeelden van radiohits in spe – en dan hebben we single Where Are We Now nog niet eens genoemd. Zoals Whitney vorig jaar vele harten stal met hun stemmige, aanstekelijke folkpop, daar ligt Midas nu hetzelfde lot beschoren. Er staan nog enkele clubshows op het programma voor de echte test: Pinkpop.

JOEP BEVING

Joep Beving moest aanvankelijk door vrienden worden overgehaald om van zijn korte pianowerken een album te maken. Het ongekend grote succes van debuut Solipsism zal de keuze om hier twee jaar later een vervolg aan te geven allicht wat makkelijker hebben gemaakt. Prehension verschijnt bovendien op het deftige label Deutsche Grammophon, dat zich van oudsher (sinds 1898!) op klassieke muziek richt, maar bij wijze van wedergeboorte recentelijk ook namen als Max Richter, Ludovico Einaudi en Ólafur Arnalds aantrok. Beving maakt net als hen populaire muziek die heden ten dage omschreven wordt als neoklassiek, en waarin de soberheid en behaaglijkheid van de compositie centraal staat. Zijn dwarrelende noten liggen prettig in het gehoor en spreken onmiddelijk aan. Hoewel het soortelijk gewicht van zijn stukjes betrekkelijk laag is, is Prehension een gemoedelijk album dat het bij veel luisteraars logischerwijs goed zal doen op de late avond. Voor sommigen allicht een dooddoener, maar voor de meesten een baken van rust in een wereld die gekenschetst wordt door toenemende hectiek en drift.