Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

augustus 25, 2017

MOUNT KIMBIE



Het Londense duo Mount Kimbie wordt sinds zij in 2009 op het toneel verscheen gezien als een der grondleggers van het zogehete post-dubstepgenre. Inderdaad lijkt het hoogtepunt van het wobbelen inmiddels goeddeels achter ons te liggen. Ook de muziek van Kai Campos en Dom Maker is langzamerhand geëvolueerd. Zo zijn er door de jaren heen steeds vaker gastvocalisten opgedoken, waardoor de voorheen wat abstracte maar minzame elektronica steeds dichter naar pop is opgeschoven. Fans van het eerste uur hoor je daarover klagen, zoals eerst de kwalitatieve consistentie van de vroege experimentele EP’s reden was om de albums af te serveren. Maar als puntje bij paaltje komt, is Love What Services gewoon een aangenaam diverse en compacte plaat van 37 minuten, waarop bepaald niet de minsten (King Krule, James Blake, Micachu) een bijdrage leveren. Gebroederlijk staan slaapliedjes (Marilyn), sonische tierelantijntjes (Four Years And One Day), regelrechte floorfillers (SP12 Beat, Delta), én een potentiële radiohit (Blue Train Lines) naast elkaar.

augustus 24, 2017

PROTOMARTYR


Het onheilspellende openingsnummer A Private Understanding heeft het eigenlijk allemaal: de repetitie, de onmacht, de vermoeidheid. Als een Amerikaanse discipel van The Fall kleurt Protomartyr op dit derde album haar asgrauwe postpunk nog wat valer. Joe Casey heeft – goddank – nog altijd niet leren zingen, maar declameert zijn frustraties over mentaal en fysiek verval venijniger dan ooit. Relatives In Descent is een schrijnende verklanking van het post-industriële Detroit, en nu Trump aan de macht is klinkt Protomartyr nog urgenter dan eerst.

augustus 02, 2017

DASHER


De Amerikaanse noiserockband Dasher zong al een aantal jaar rond. Alhoewel, van de daken schreeuwen is hier een betere typologie. Na interne strubbelingen stond dit debuut op de tocht, maar nu verschijnt het toch. En het is een flinke stomp in je maag. Sodium staat bol van de frustratie en agressie. Voor drumster/vocaliste Kylee Kimbrough werkt het ongetwijfeld louterend. De sterkste momenten weerklinken op de meer etherische postpunkuitstapjes, zoals We Know So, Go Rambo en het titelnummer.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be