VARIOUS #93

01/Gillespie - Anisa
02/Glintshake - Half Man, Half Lion
03/Barcelona Gipsy Balkan Orchestra - Saraiman
04/Caroline Rose - Money
05/Figgie - Soms
06/Lokki - I Catch You
07/Beach House - Lemon Glow
08/Car Seat Headrest - Vincent
09/Sevdaliza - Soul Syncable
10/Say Sue Me - Old Town
11/Hannah Epperson - 20/20 Amelia
12/Aldous Harding - Imagining My Man
13/Adorable - Sunshine Smile
14/ENDZ - Angles & Curves
15/Peter Kernel - Terrible Luck
16/Snail Mail - Pristine
17/Lewsberg - Terrible
18/Caroline Says - Sweet Home Alabama
19/De Jeugd Van Tegenwoordig - Gemist

STATUE

De Belgische groep Statue is met het album Kasper toe aan de derde langspeler. Het recept is min of meer ongewijzigd. Vocalen ontbreken, maar het zestal (waaronder vier gitaristen) produceert niettemin een spannend en dynamisch klankenpalet met veel gevoel voor melodie. Rock primeert hier postrock; de groep speelt beheerst als Mogwai, maar de songs zijn vaak ook dansbaar en vol adrenaline - niet zelden verzanden ze in een prettige sonische chaos. Eind deze maand in de Effenaar.

CAVERN OF ANTI-MATTER

Het is misschien even slikken, een openingsnummer dat liefst 16 minuten blijft inkakken en aanstuwen. Cavern of Anti-Matter, de band met twee ex-leden van Stereolab, maakt muziek dan ook vooral bij wijze van sonische exercitie. Hun retrofuturistische en expressionistische geluid is bij nadere beluistering echter ongedacht dynamisch en knap. De groepsleden improviseerden hun partijen steeds afzonderlijk over een analoge basistrack – eerst synths, dan gitaar, tenslotte drums. Ergens in het proces moet een emmer vloeibare LSD zijn omgevallen. Hoor hoe Automatic Morning vrolijk heen en weer wipt met een authentiek klingelgitaartje, om te vervallen in een flink haperende pulse. Of de zalige aan punkrock ontleende synthesizerriff van Make Out Fade Out. Nu de derde langspeler een feit is, blijkt het niet langer opmerkelijk hoezeer Cavern of Anti-Matter teruggrijpt op de jaren ‘70. Het is juist bewonderenswaardig dat de groep die fascinatie nog immer weet om te zetten in muziek die weliswaar oubollig aandoet, maar zeker niet saai klinkt. We noemen dat de kunst van het melken.

YO LA TENGO

Toen de Amerikaanse indierockveteranen Yo La Tengo in 2015 in Paradiso speelden, viel op dat de groep een beduidend rustiger setlist afwerkte dan hun destijds meest recente wapenfeit Fade had doen vermoeden. Er kwamen ook veel uitgeklede covers voorbij. Een en ander valt op zijn plaats nu There’s A Riot Going On uit is gekomen; alweer hun vijftiende officiële langspeler. Het is een rustig, haast contemplatief werk dat rechtstreeks verwijst naar de klassieker van Sly & The Family Stone uit 1971. Net als toen is ook deze worp, bijna vijftig jaar later, een politiek album dat ageert tegen de maatschappelijke tijdsgeest. Yo La Tengo schakelde de taperecorder in en sloeg simpelweg aan het jammen. Nummers als Polynesia #1 en Let’s Do It Wrong zijn impressionistische songs waar je stil van wordt, die je als luisteraar dwingen om de teugels te laten vieren. Niet de sterkste liedjesplaat van het trio, wel een die uitblinkt in sereniteit.