JESCA HOOP

Voorganger Memories Are Now (2017) was een mooie, zij het voor Jesca Hoop tamelijk conventionele singer/songwriterplaat. De Amerikaans/Britse folkartieste duikt op Stonechild niet alleen qua geluid, maar vooral thematisch naar een diepte die stukken donkerder en killer is. Neem het bedrieglijk lieftallige wijsje Old Fear Of Father, waarin ze zingt vanuit het perspectief van moeder de vrouw die weinig affectie toont voor haar dochter, terwijl ze haar zoons adoreert. De betoverende maar sobere arrangementen, waarin veel plaats is voor de zoetgevooisde stem van Hoop, doen zoals wel vaker occult en middeleeuws aan. Dat draagt hier paradoxaal genoeg alleen maar bij aan de urgentie van de tekstuele boodschap in een tijdperk #MeToo. Beste luisteraars, is dit nog altijd de manier waarop vrouwenonderdrukking postvat? John Parish, die al samenwerkte met PJ Harvey en Aldous Harding, voorzag als producer in precies genoeg elektronica om Hoops macabere songs over moederschap en misogynie mee te omhullen. De tijd is ernaar: ze kan zo aansluiten in het rijtje Laura Marling, diezelfde Harding, en Emily Jane White.

FLAMING LIPS

King’s Mouth gaat over een prinselijke baby, zo gigantisch groot dat hij de koninging doet sterven in haar kraambed, die reeds op jonge leeftijd de wereld redt van een lawine door het hele universum te verslinden met zijn reusachtige tanden, tijdens welke hijzelf komt te overlijden, waarna de overgeblevenen zijn hoofd afhakken om er nog lang en gelukkig in te blijven leven. Eind goed, al goed. Inderdaad, Flaming Lips hebben hun eerste volwaardige conceptalbum gemaakt. De soundtrack deed ook dienst als sonische component in het gelijknamige installatiekunstwerk van frontman Wayne Coyne. Dat er op plaat een visueel aspect ontbreekt, stoort gelukkig niet. Niemand minder dan Mick Jones (The Clash) fungeert als alwetende verteller, en die laat gelukkig genoeg aan de verbeelding over. Zo is het tijdens instrumentale tracks prettig wegdromen in dit sprookjesachtige hoorspel. De meer op songs met kop en staart gespitste luisteraar komt aan zijn trekken door het mooie afsluitende tweeluik Mouth Of The King / How Can a Head. De Lips blijven de geest verruimen.

BLACK MIDI

Lang was zien geloven, maar nu heeft de meest besproken band van het jaar daadwerkelijk haar debuutplaat uit. Op Schlagenheim laat Black Midi uit Londen elk van de negen nummers vakkundig ontsporen. Daarmee zijn ze de uitzondering op de regel dat er alleen maar platte voorspelbare meuk afkomstig is van popacademies. Geordie Greep is een even flegmatieke als hysterische frontman met een stem als Daffy Duck, maar drummer Morgan Simpson is de echte ster. Verplichte kost voor liefhebbers van de betere prog- en noiserock.