MAURO PAWLOWSKI

De naam Mauro Pawlowski mag bekend verondersteld worden. Evenwel laat de beste man nu pas een album verschijnen zonder alias. Is Eternal Sunday Drive (op het onvolprezen Unday Records) daarmee zijn meest persoonlijke werk tot dusver? Dat is in het geval van deze enigmatische muzikant toch echt aan de toeschouwer. In ieder geval doet de veelzijdige plaat wat ze belooft; meanderende zondagsritten van een soundtrack voorzien. Leaving Montreux is favoriet: een stemmig, wat nerveus afscheidslied. Maar er kan net zo gemakkelijk een funky basgitaar de show komen stelen, zoals op Godmade Man. Twintig jaar na Songs From A Bad Hat mag er weer eens iets anders in het dashboardkastje.

SOMEONE

Iemand die zichzelf Someone noemt, mag je daar het meest baanbrekende en onderscheidende album van het jaar van verwachten? Nee, niet onmiddelijk, maar de kalmerende kracht die van Shapeshifter uit gaat schuilt nu juist in een gebrek aan pretenties. De elf tijdloze folkpopsongs die Tessa Rose Jackson hier voorstelt lijk je stuk voor stuk al eerder gehoord te hebben op platen van Nick Drake, Joni Mitchell, of, recenter, bands als Quilt en Eerie Wanda. Niets mis mee, want Jacksons verzorgde gitaarspel en zachte vocalen doen simpelweg hun werk. Ook fijn wanneer je Someone als artiestennaam kiest en Shapeshifter als albumtitel; je kunt ongegeneerd Dylans wat afgekloven Blowin’ In The Wind binnen smokkelen. De liedjes worden steeds op tijd uitgerust met een sierlijke trompet (Paris At Midnight), zingende zaag (Empathy), of elektrische gitaarsolo (Nothing Really Matters). Veel was vroeger goed, maar ook in het heden worden er nog feesten der herkenning gegeven.