MARK WILLIAM LEWIS

Mark William Lewis; op papier is de naam precies het Britse equivalent van de jongen van hiernaast. Schijn bedriegt af en toe, want achter het doodnormale alias schuilt een mysterieuze singer/songwriter die groot werd in de achterafzaaltjes van Zuid-Londen en die zich hult in poëtische nevelen. Zijn songs zijn met een bezetting van bas, drums, gitaar en harmonica evenwel erg toegankelijk, al is het aanvankelijk misschien even wennen aan Lewis' donkere, wat hese zangstem - type Bill Callahan. Voor liefhebbers van de betere melancholische indiepop.

EIKO ISHIBASHI & JIM O'ROURKE

Kijk naar de wolken en zie er figuren in; wij mensen verbeelden ons gemakkelijk patronen. Pareidolia, het album van Eiko Ishibashi en Jim O' Rourke, doet iets vergelijkbaars met geluid. Ishibashi en O’Rourke knippen en plakken hun improvisaties, opgenomen tijdens een Europese tournee in 2024, tot een collage die even losjes als trefzeker klinkt. Flarden fluit en gitaar dwarrelen door digitale mist, soms kabbelend, soms krassend. Je hoort Dublin en Parijs, maar net zo goed je eigen woonkamer. Muziek als een schaduwspel: je ziet en hoort precies wat je wilt. 

VARIOUS #120

01/Matmos - Changing States
02/Gelli Haha - Funny Music
03/Omni - Forever Beginners
04/Preoccupations - Andromeda
05/Sef - Hou Me Vast
06/Vieze Meisje - Dender
07/Grote Geelstaart - Drie Harige Ratten
08/Dorothy Ashby - Come Live With Me
09/Big Thief - Incomprehensible
10/Kieran Hebden & William Tyler - If I Had A Boat
11/Sofia Kourtesis - Canela Pura
12/Smerz - Feisty
13/Min Taka & Valfi - Spiderman (Juked Remix)
14/The Fall - Time Enough At Last
15/La Loye - Everything Everything
16/Annahstasia - Saturday
17/PUP - Hallways
18/Penguin Cafe Orchestra - The Sound Of Someone You Love Who's Going Away And It Doesn't Matter

SOFIA KOURTESIS

Wat Volver bijzonder maakt, zit ’m niet in het dansbare — dat wás er al — maar in het omhullende weefsel: zonlicht dat door een Peruviaans gordijn valt, stemmen die spreken als herinneringen, klanken die eerder kruipen dan knallen. De singles Unidos en Canela Pura waren al onweerstaanbaar, maar in de context van de volledige EP vallen ze nóg warmer op hun plek. Ballumbrosio is cinema in zes minuten; Sisters een zacht slotakkoord in queer-kleuren. Kourtesis schuift house open als een raam, laat de dansvloer ruiken naar limoenen en aarde. De melodie is overal, maar nergens klinken haar tracks glad. Zelfs de drops voelen geleefd. Volver is het Spaanse woord voor wederkeren — maar Kourtesis beweegt met deze muziek gevoelsmatig juist vooruit, richting muziek die intiemer, hartstochtelijker en spiritueler is dan haar ouder werk. Denk: Pedro Almodóvar meets Daphni bij zonsondergang op een dakterras in Lima. Een juweel van een mini-album. 

RICHARD HAWLEY

 Richard Hawley was ooit gitarist in de dit jaar herrezen britpopgroep Pulp, maar mag zich intussen ook al even laten voorstaan op een rijke solo-carrière. Vorig jaar zag een trouwe schare fans de crooner uit Sheffield al langs onder meer Brugge, Lokeren en Amsterdam toeren. Om dan bij de koopwaar teleurgesteld te moeten constateren dat 's mans beste album, het in 2005 verschenen Coles Corner, al lang en breed uitverkocht was. Het is dan ook niet minder dan terecht dat er ter ere van de 20e verjaardag van de muziek een luxe heruitgave verschijnt – al was het alleen maar voor dat prachtige nummer The Ocean.

Op de tweede CD staan een handvol alternatieve takes en liveversies die Hawleys talent als arrangeur en bariton nog eens onderstrepen. De akoestische versie van Hotel Room laat horen hoe feilloos zijn songwriting is; zo mooi worden ze sinds Roy Orbison niet meer gemaakt. De wijze waarop hij de bluesklassieker Born Under a Bad Sign naar zijn hand zet als slaapliedje; petje af. 

Coles Corner is een moderne klassieker. Wie het beu is om in melancholische buien almaar naar de geijkte Morrissey, Scott Walker of Nick Cave te grijpen, doet er goed aan deze reissue in huis te halen.