MATMOS

 

Een van de eerste dingen die je hoort wanneer je Metallic Life Review opzet, is een piepende deur die geopend wordt. Of is het toch een trompet? Het is tekenend voor Matmos, het Amerikaanse elektronische duo dat al ruim 25 jaar meedraait; ook op hun nieuwste worp verwonderen ze zich nog kinderlijk over klank en is er gewoon plek voor een gebbetje. Geef de twee eens ongelijk; humorloze en pretentieuze muziek is er immers al in overvloed. 

Het uitgangspunt is eenvoudig: een album dat volledig is opgebouwd uit geluiden van metaal. Brons, staal, aluminium — soms ritmisch, soms schurend en vrij. De opnames zijn door de jaren heen verzameld: deurkrukken uit hun jeugd, crypten in Europa, tapespoelen uit Parijs. Matmos laat horen hoe ver je kunt komen met gevonden geluid, zonder te vervallen in droge academica. Het resultaat is verrassend coherent, soms ontroerend (mooi glockenspiel op Changing States) en bovenal levendig.

PUP

Het fijne aan het Canadese viertal PUP; je weet wat je aan ze hebt. De groep uit Toronto blinkt al jaren uit in punkrock van hoge kwaliteit, even melodieus en geestig als scherp en onverschrokken. Zo trouw en loyaal als een jonge hond, zo komt ook Who Will Take Care After The Dogs aandraven. Veel nieuwigheden zijn er op het vijfde album niet te vinden, maar geen haan die daar naar kraait zolang er gestrooid wordt met aanstekelijke gitaarloopjes en meeslepende refreinen (Need To Hear It, Paranoid, Hallways) die je uit volle borst mee kunt schreeuwen. 

VARIOUS #119

01/upsammy - Relict
02/Few Bits - Future Dives
03/Moreish Idols - All In The Game
04/Sef - H.E.L.P.
05/Cero Ismaël - Two Blinded Eyes
06/Mich - Jan's House
07/Squid - Crispy Skin
08/Glitterpaard - Mythomania
09/Panda Bear - Praise
10/Wolf Alice - Lisbon
11/Horsegirl - Switch Over
12/Los Sara Fontan - Wall-E
13/Momma - I Want You (Fever)
14/caroline - Total Euphoria
15/HIIIT, NKK NXT, Asko|Schönberg - WhenYou Walk Away From Me
16/Oklou - Choke Enough
17/Davido - Funds
18/De Vlaamse Primitieven - Serpentendans
19/Prize Collect - The Distance
20/Cindy Lee - If You Hear Me Crying

MOMMA

Momma's Welcome To My Blue Sky zweeft tussen nostalgie en nieuwe hoop. De band, ooit een ruwe diamant in de lo-fi grunge-scene, heeft zijn randen niet gladgestreken, maar ze fonkelen nu in een ander licht. "I Want You (Fever)" zet direct de toon: een broeierige, verslavende riff die zich als een koortsige droom in je hoofd nestelt, met vocalen die verleidelijk heen en weer golven tussen verlangen en afstandelijkheid. Dit is geen blind omarmen van de toekomst, maar een bedachtzame omhelzing van het verleden—met gitaren die de lucht openscheuren als een op hol geslagen zomerstorm.

"Sincerely" opent met 90s-indierockinvloeden, maar Momma voegt melancholie en speelse melodieën toe. De zang van Etta Friedman en Allegra Weingarten danst tussen nonchalance en urgentie, alsof Kim Deal en Liz Phair samen een dagboek bijhouden. Het titelnummer zweeft dromerig voort, als een Sonic Youth-lied dat reflectie boven chaos verkiest.

Hoogtepunten als "Rodeo" en "Bottle Blonde" combineren gruizige riffs met melodieuze kracht. De productie blijft helder zonder steriel te klinken; ruis en chaos voelen als gecontroleerde vonken van een vuur dat nooit dooft.

Welcome To My Blue Sky is een ansichtkaart uit een wereld die ooit de onze was, maar nu alleen nog in muziek bestaat. Gelukkig is dat meer dan genoeg.

BEN LAMAR GAY

"Downtown Castles Can Never Block The Sun" is zowel een greatest hits als een debuutalbum voor Ben LaMar Gay. De nummers van de muzikale ontdekkingsreiziger uit Chicago zijn afkomstig van niet minder dan zeven albums die gedurende evenzoveel jaren op de plank waren blijven liggen. De muziek is vrij en jazzy in de beste zin van het woord, hopt van zwoele r&b naar toypiano's en terug; eclectisch is een eufemisme. Heel fijn dat kwaliteitslabel International Anthem de plaat opnieuw uitgeeft ter ere van het 11-jarige bestaan. Vrijdag 4 april is LaMar Gay met zijn band live te bewonderen op Rewire in Den Haag.