BEN LAMAR GAY

"Downtown Castles Can Never Block The Sun" is zowel een greatest hits als een debuutalbum voor Ben LaMar Gay. De nummers van de muzikale ontdekkingsreiziger uit Chicago zijn afkomstig van niet minder dan zeven albums die gedurende evenzoveel jaren op de plank waren blijven liggen. De muziek is vrij en jazzy in de beste zin van het woord, hopt van zwoele r&b naar toypiano's en terug; eclectisch is een eufemisme. Heel fijn dat kwaliteitslabel International Anthem de plaat opnieuw uitgeeft ter ere van het 11-jarige bestaan. Vrijdag 4 april is LaMar Gay met zijn band live te bewonderen op Rewire in Den Haag.

MOREISH IDOLS

 

De huidige postpunkscene in Londen is een brede speeltuin: van de parlando-gekte van Dry Cleaning tot de jazzy uitwaaieringen van Squid. Moreish Idols laveert op hun debuutalbum All In The Game (geproduceerd door de enige echte Dan Carey) tussen strakke, ritmische precisie en losse, experimentele wendingen. Daarmee toont ze zich vooral een adept van Radiohead.

Openingstrack Ambergrin bouwt langzaam op en roept een aangename melancholische sfeer op, die vervolgens vakkundig de nek wordt omgedraaid door de energieke beat van Railway. "She knows from this line, there ain't no going back", rapt Jude Lilly; onbewust vat hij er de heropleving van postpunk treffend mee samen. We horen trouwens opvallend vaak een akoestische gitaar, zoals ook op Pale Blue Dot, het lied dat als logische single vooruit werd geschoven.  

Een veelbelovend debuut? Zeker. Maar je hoopt dat ze bij de volgende worp écht losgaan. In weerwil van de titel voelt het alsof Moreish Idols nog niet alles op het spel durft te zetten.

VARIOUS #118

01/Tunde Adebimpe - Somebody New
02/The Ex - Great / The Evidence
03/Jesse van Ruller & Maarten Hogenhuis - The Outsider
04/Masayoshi Fujita - Tower Of Cloud
05/Stanislav Tolkachev - Unspoken Feelings
06/Good Morning - Country
07/Meindert Talma - Echtpaar In De Band
08/Laundromat Chicks - Sunburn
09/Nouveau Vélo - Run For It
10/Martin Denny - Exotica
11/VONK - Speech Is Mine
12/Donato Dozzy - Le Chaser
13/Mood Bored - Wake Up With You
14/Fulco - Grote Broer
15/The Jesus Lizard - Lord Godiva
16/Underworld - King Of Haarlem
17/Christopher Owens - No Good
18/Fievel Is Glauque - Decoy
19/Rats On Rafts - Hibernation

JEFF PARKER ETA QUARTET

O, het rauwe, nietsontziende van 2 januari. Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan of gewoon koppig hetzelfde blijven. Toen gitarist Jeff Parker (ook bekend van postrockgroep Tortoise) en zijn band op 2 januari 2023 het podium van de Enfield Tennis Academy betraden voor één van hun wekelijkse concerten aldaar, wist nog niemand dat de tent in Los Angeles het volgende kalenderjaar niet zou gaan halen. Des te fortuinlijker is het dat deze liveshow bewaard is gebleven. 

Het kwartet (Josh Johnson op altsax, Anna Butters op bas, Jay Bellerose op drums) schotelt de luisteraar vier lange stukken voor van elk zo'n twintig minuten. Na het wat lomp startende Freakadelic gaat het naar het mooi zwierige Late Autumn, wat bijna klinkt als een echo naar de nederige composities op Parkers solo-album Forfolks. Zijn band helpt hem het nummer uit te bouwen naar een gelaagde, vierdimensionale constructie. Easy Way Out is een licht psychedelisch nummer waarop de bas wiegt en de drums graven, als een archeoloog op zoek naar een eeuwenoude vondst. Afsluiten doet de groep met de verrassende dub van Chrome Dome, waarop Johnson nog even goed los mag gaan.

Een zalige momentopname van de juiste groep op de juiste plek in het juiste moment, en dan die ene noot - was dat niet waar jazz in wezen om draait? 

FIEVEL IS GLAUQUE

 

Fievel is Glauque is geen woordgrapje; het slaat op tekenfilmfiguur Fievel (de verdwaalde Russisch-joodse muis uit An American Tail) en die is gewoon een beetje glauque, zoals de Fransen het midden tussen blauw en grijs noemen. Het betreft hier het duo Marie Clément en Zach Philips, die zich respectievelijk in Brussel en New York bevinden maar toch de kans hebben gezien samen een intrigerend, zachtmoedig en verfijnd popalbum te maken waarop niet alleen de talen verhaspeld worden, maar ook genres vervagen. Het duo verzamelde een aantal voortreffelijke musici om zich heen die zowel met jazz, kamermuziek en psych uit de voeten kunnen: we horen altsaxofoon, contrabas, dwarsfluit en diverse gitaren en toetsen voorbij komen. Ten opzichte van hun vorige platen, die soms wel erg schetsmatig waren, is het songmateriaal op Rong Weickness (wél een woordgrapje, lijkt me) beter uitgewerkt. Na een paar luisterbeurten blinken liedjes als Eternal Irises en Love Weapon als juwelen. Voor fans van Jockstrap, Stereolab en - wie kent ze nog? - Bauer.