JEFF PARKER ETA QUARTET

O, het rauwe, nietsontziende van 2 januari. Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan of gewoon koppig hetzelfde blijven. Toen gitarist Jeff Parker (ook bekend van postrockgroep Tortoise) en zijn band op 2 januari 2023 het podium van de Enfield Tennis Academy betraden voor één van hun wekelijkse concerten aldaar, wist nog niemand dat de tent in Los Angeles het volgende kalenderjaar niet zou gaan halen. Des te fortuinlijker is het dat deze liveshow bewaard is gebleven. 

Het kwartet (Josh Johnson op altsax, Anna Butters op bas, Jay Bellerose op drums) schotelt de luisteraar vier lange stukken voor van elk zo'n twintig minuten. Na het wat lomp startende Freakadelic gaat het naar het mooi zwierige Late Autumn, wat bijna klinkt als een echo naar de nederige composities op Parkers solo-album Forfolks. Zijn band helpt hem het nummer uit te bouwen naar een gelaagde, vierdimensionale constructie. Easy Way Out is een licht psychedelisch nummer waarop de bas wiegt en de drums graven, als een archeoloog op zoek naar een eeuwenoude vondst. Afsluiten doet de groep met de verrassende dub van Chrome Dome, waarop Johnson nog even goed los mag gaan.

Een zalige momentopname van de juiste groep op de juiste plek in het juiste moment, en dan die ene noot - was dat niet waar jazz in wezen om draait? 

FIEVEL IS GLAUQUE

 

Fievel is Glauque is geen woordgrapje; het slaat op tekenfilmfiguur Fievel (de verdwaalde Russisch-joodse muis uit An American Tail) en die is gewoon een beetje glauque, zoals de Fransen het midden tussen blauw en grijs noemen. Het betreft hier het duo Marie Clément en Zach Philips, die zich respectievelijk in Brussel en New York bevinden maar toch de kans hebben gezien samen een intrigerend, zachtmoedig en verfijnd popalbum te maken waarop niet alleen de talen verhaspeld worden, maar ook genres vervagen. Het duo verzamelde een aantal voortreffelijke musici om zich heen die zowel met jazz, kamermuziek en psych uit de voeten kunnen: we horen altsaxofoon, contrabas, dwarsfluit en diverse gitaren en toetsen voorbij komen. Ten opzichte van hun vorige platen, die soms wel erg schetsmatig waren, is het songmateriaal op Rong Weickness (wél een woordgrapje, lijkt me) beter uitgewerkt. Na een paar luisterbeurten blinken liedjes als Eternal Irises en Love Weapon als juwelen. Voor fans van Jockstrap, Stereolab en - wie kent ze nog? - Bauer. 

HANG YOUTH

 

Het kapitalisme leeft nog, dus hoog tijd voor de anarchistische poppunkband Hang Youth zich na hun jarenlange wervelstorm langs Nederlandse club- en festivalpodia weer te melden. Mooi! De 12 nummers op Er Is Hoop zijn langer geworden en krijgen soms een likje synth mee. Dat is even wennen in vergelijking met de ultrakorte strijkerbommen van eerst. De ideologische veren van Hang Youth slaan gelukkig echter nog ferm op en neer en keiharde hooks zijn er in overvloed - maar nu dus óók ineens door een sexy saxofoon in een liedje over twijfel. Opvallend is dat er überhaupt meer spot in de teksten van Abel van Gijlswijk lijkt geslopen, ook in die over hemzelf lijken te gaan, zoals Een Haar en Geef Mij Je Liefde. Maakte IJsland, zijn rapformatie met Sef, misschien de meest agressieve en trefzekere punkplaat van 2024, daar is de hernieuwde Hang Youth bovenal een knap staaltje boze introspectie en broodnodige zelfrelativering. 'En toch sta ik hier nog / met hopen niet gestopt / maar 't scheelt een haar.'    

DUMMY

De debuutplaat van het uit Los Angeles afkomstige Dummy (Mandatory Enjoyment uit 2021, een titel die al dan niet een toespeling was op onze destijds schoongeveegde agenda's) was er al eentje om de oren voor te spitsen. Opvolger Free Energy kristalliseert het krautgeluid nog wat verder uit zonder aan popgevoel in te boeten. De band is met name elektronischer gaan klinken, als de liefdesbaby van Slowdive en Stereolab. Hoogtepunten: de fijne uptempo coda van Blue Dada en de schitterende instrumental Godspin. Dit najaar op tour langs de kleine zalen.

MASAYOSHI FUJITA

Voor componist en vibrafonist Masayoshi Fujita is de natuur altijd een inspiratie voor zijn muziek, en net als op Bird Ambience staan ook op Migratory onze gevleugelde vrienden centraal. De aardse wijze waarop hij elektronica, slagwerk en rietblazers tot een amalgaam weet om te smeden dwingt respect af; het is organische muziek die zich net zo goed laat smaken door jazzcats, synthnerds als percussionisten. En dan maakt Moor Mother ook nog eens een glansrijke cameo op het nummer Our Mother's Lights.