VARIOUS #96

01/ Mathijs Leeuwis - Requiem
02/ Pardans - Burning House Bedding
03/Fornet - Moonlit
04/Anna St. Louis - Understand
05/Tennis System - Lackluster
06/Juniore - Panique
07/The Good, The Bad & The Queen - The Truce Of Twilight
08/Haley Henderickx - Oom Sha La La
09/Waclaw Zimpel - Five Clarinets
10/Antarctigo Verspucci - White Noise
11/Jonathan Bree - You're So Cool
12/Eerie Wanda - Sleepy Eyes
13/King Champion Sounds - Clouds Of Money
14/The Beths - Little Death
15/The Rabble - Golden Girl
16/Gillian Welch - I Dream A Highway
17/Alabaster Deplume - Be Nice To People
18/Sibusile Xaba - Inkululeko

SUN KIL MOON

Dat Mark Kozelek van zijn hart geen moordkuil maakt wisten we, maar overdrijven is ook een vak. This Is My Dinner is het dagboek van een Europese tour in 2017 dat niets aan de verbeelding overlaat. Rauw realistisch, maar ook irritant misnoegd, want de tien liedjes duren samen bijna negentig minuten. Langer dan de gemiddelde podcast. Elke scheet of boer (letterlijk: het ranzige Linda Blair) is opgenomen. Een boel fans zullen afhaken bij dit extreme egodocument van de getormenteerde troubadour uit Ohio.

PAINT

Wat horen we nou? Pedrum Siadatian, veel beter bekend als gitarist van de Californische band Allah-Las, heeft een soloplaat uitgebracht. PAINT is de naam – zonder kapitalen ben je tegenwoordig immers niets meer. PAINT laat zich voorstaan op het maken van songs die rommelig, onvoltooid en primitief zijn. Aan polijsten heb je zogezegd niets, en elke poging in het proces van musiceren is even betekenisvol. Dus nogmaals: wat horen we nou? In feite liggen de liedjes niet zo ver verwijderd van het moederschip: prettige lo-fi surfrockjingles die het dagelijks leven wat ontspannen. Neem nu het zeer uitgeruste Moldy Man of rustig wiegende True Love (Is Hard To Find). Het verrassend buitenaardse I Don’t Know A Thing wordt zelfs opgesierd door een geinig fluitje. Op die momenten is PAINT schatplichtig aan wijlen Syd Barrett. PAINT is een mooie tussenpaus voor de volgende plaat van Allah-Las. Op 8 december live te bewonderen in Paradiso.

BAWRENCE OF ARALIA

Wie Subroutine Records de laatste tijd volgde wist al van de bloeiende scene in Maastricht, waar altrock (Baby Galaxy, Ghost Bag) en soul (Yin Yin, Bounty Island) op mysterieuze wijze hand in hand gaan. Bawrence of Aralia doen een duit in het zakje met hun indrukwekkende debuut. De acht nummers op Bawredom blinken uit in impressionisme als een kommetje met etherische oliën. Melodieus sterke, dromerige indiepop om je in te verliezen, tot je bij de les wordt geroepen door die typische bezeten ritmes. Het titelnummer is één van de mooiste van het jaar.

VARIOUS #95

01/Tyler, The Creator - See You Again
02/Aquaserge - Tour Du Monde
03/KIEFF - Yr Monkey
04/Maradona - Falcao
05/Franz Ferdinand - Lazy Boy
06/Lithics - Specs
07/Analogue Dear - Rivulets
08/ROGI - Idemo
09/Mattiel - Bye Bye
10/John Elliott - Concerning The Lincoln & Douglas Debates
11/Yorick Van Norden - Days
12/OHMME - Icon
13/Pom Poko - It's A Trap
14/Catbug - Kingfisher
15/Build Buildings - Letter Codes
16/The Dodos - Forum
17/Beginners - September Sunburn
18/Mothers - Pink
19/Locust Fudge - Relativity Check
20/The Screen Show Band - Chicago
21/Katadreuffe - Resignation

SCRAM C BABY

De Amsterdamse veteranen van Excelsior, geformeerd in 1992, brengen hun zevende reguliere album uit. Maar is de illustere band rond John Cees Smit, 8 jaar na hun laatste worp, inmiddels niet ingehaald door zoonlief Willem (Canshaker Pi)? Dat is de hamvraag. Een zo eenduidig mogelijk antwoord? Wel, niet zozeer. Hoogstens zou je de band ervan kunnen betichten niet louter nog te spelen wat doorgaat voor onvervalste indie rock ‘n roll. De plaat opent met twee relatief trage nummers, waarvan het grillige Elephant de meeste indruk maakt. De midtempo song klinkt zowaar als een late dEUS. Smit laat in tekstueel opzicht het achterste van zijn tong zien, en vanaf kant B komt Give Us A Kiss ook muzikaal echt los. Dan worden de liedjes beter, want hier en daar weer fijn uit de bocht schietend – die heerlijke gitaareruptie op Magical Town! Arrested By Love is sowieso een hoogtepunt uit hun oeuvre: bescheiden speelduur, overstuurde lo-fi productie, krachtige powerpopsolo. Doodbloeden zit er vooralsnog niet in.

JONAS MEERSMANS

Jonas Meersmans bracht vorig jaar het eerste deel van zijn drieluik Monnift uit. Hoewel het slot nog op zich laat wachten, ontfermen we ons nu alvast over het normaliter meest imponerende middenpaneel. En indruk maakt het zeker. De instrumentale muziek van Meersmans klinkt hier onmiddelijk een stuk rijker, hoopvoller. Aangrijpender ook. De Antwerpse gitarist, die een verleden kent in Codasync en ook korte films van klank voorzag, schurkt op Monnift II meer dan ooit aan tegen de sensibele folk van de Amerikaanse Primitieven. In korte (Hanekop) en langere (Busmalis) composities, vaak verrijkt door de wapenbroeders viool, glockenspiel en hoorn, scheert de luisteraar langs oorstrelend melodieuze vergezichten. Om de vingers bij af te likken, voor zowel liefhebbers van postrock, folk als kamermuziek.

SPIRITUALIZED

Jason Pierce wachtte nooit zo lang, liefst zes jaar, met het uitbrengen van een nieuwe plaat van Spiritualized. Bovendien zinspeelt hij op een naderend einde van de band waarvan hijzelf, ondanks alles, sinds 1990 de enige constante factor is. Deze zaken hebben een reden. Spiritualized brak door met het veelgeprezen Ladies & Gentlemen We Are Floating In Space (1997), een collectie rijk gearrangeerde, voluptueuze songs over de liefde, hoop, en medicijnen. And Nothing Hurt ligt in het verlengde van die thematiek, en ook het unieke, grootse psychedelische gospelgeluid is nog present. Evenwel kwam het album heel anders tot stand. Moederziel alleen en zonder budget nam Pierce nu alle partijen op in zijn slaapkamer, eindeloos oefenend met zijn laptop. De nummers handelen over wraak en spijt (The Morning After) en lange autoritten naar oude vrienden (Here It Comes). Over 50 worden en het lichaam voelen. Vergankelijkheid, leeftijd, uitzicht. Extatische prachtmuziek die je inderdaad kunt opvatten als een zwanenzang. 't Is niet te hopen.

WHITE DENIM

White Denim uit Texas begon twaalf jaar geleden als een dolle driekoppige indiepopband met een been in rock, tweeënhalf in de blues, anderhalf in de country, en dan nog een halve in zowel de jazz als de psychedelica. De band maakte razendsnel naam en faam en werd een graag geziene liveband. Vanaf het knotsgekke langspeeldebuut Workout Holiday uit 2008 sijpelden alleen maar meer invloeden de ongeremde muziek binnen. Inmiddels zijn ze aanbeland bij hun achtste album Performance op City Slang (Broken Social Scene, Nada Surf, Lambchop). Over de nogal zinloze mensenlijke zoektocht naar authenticiteit – fijn dat dit weer eens wordt aangekaart. Vrees echter niet voor al te veel pretenties, White Denim maakt immers het soort indierock met een flinke dosis zelfrelativering waarop het naar hun eigen zeggen ‘gewoonweg prettig drinken, dansen en vechten is.’ Dat klopt, getuige bijvoorbeeld de puntgave singles als It Might Get Dark en Fine Slime. Wie de groep nog niet kende: goede instapplaat. Horen is geloven.

ANIMAL COLLECTIVE

Animal Collective, hier als trio zonder Panda Bear, maakt haar natste plaat sinds Merriweather Post Pavillion. Tangerine Reef is een samenwerking met Coral Morphologic uit Miami, een duo dat onderwaterfilms schiet. Bekend terrein voor de experimentele band uit Baltimore, en een goede kluif voor de luisteraars – het zijproject verschijnt als dubbelalbum immers zónder video. Toch klinkt de muziek sonisch boeiend genoeg op zichzelf: geen pop te bekennen hier beneden, maar lichte beats als zuurstofbelletjes en oscillerende koraalriffen. Lekker in bad!

VARIOUS #94

01/Eerie Wanda - New Year's Eve 2014/15
02/Jeffrey Lewis & Los Bolts - Outta Town
03/Dakota - Silver Tongue
04/Courtney Barnett - Nameless Faceless
05/Ritt Momney - Something In General
06/Maris Usbeck - Bosque De Bambu
07/Rolling Blackouts CF - Sister's Jeans
08/The Ex - Soon All Cities
09/Catbug - Battle Baby
10/Sobs - Telltale Signs
11/Iceage - Catch It
12/Culture Abuse - Bee Kind To The Bugs
13/Omni - Delicacy
14/Zinovia Arvanitidi - Fluttering
15/In Een Discotheek - Aldi Lidl Tranen
16/Dijf Sanders - Jaipong
17/Unknown Mortal Orchestra - Hunnybee
18/Moaning - Tired
19/Jessica Risker - Cut My Hair
20/Bauwien - Weary

DIRTY PROJECTORS

Lamp Lit Prose is het snelle vervolg op de eerste ongetitelde plaat van Dirty Projectors. Die verscheen amper anderhalf jaar geleden na een lange stilte. De frontman van de experimentele Amerikaanse indiepopgroep, de 36-jarige David Longstreth, zag na het betrekkelijke succes van Swing Lo Magellan uit 2012 al zijn bandleden geleidelijk vertrekken – ook zijn voormalig geliefde Amber Coffman. Dit hartzeer vertaalde zich op het zeer persoonlijke Dirty Projectors in de absentie van gitaren en een draai naar futuristische, maar behoorlijk benauwde r&b. Goed nieuws: Longstreth dartelt alweer zoals alleen hij dat kan. Met een nieuwe band en als vanouds veel gasten – onder meer Amber Mark en Rostam. I Feel Energy en Break-Thru zijn wonderlijke, opgetogen tracks die blaken van gezondheid. Blue Bird is ware neo-gospel, terwijl de elektrische gitaar scheurt tijdens Zombie Conqueror. Lamp Lit Prose is dus de plaat van de energietransitie. Niks voor op het nachtkastje, maar plezierig schommelend in de volle zon.

MELODY'S ECHO CHAMBER

Het is ruim vijf jaar geleden dat Melody Prochet haar succesvolle debuut uitbracht. Toen met Kevin Parker (Tame Impala) als sparringpartner, nu neemt Reine Fiske (Dungen) die honneurs waar. In de mythische Zweedse bossen werd geschaafd aan een nieuw, nog psychedelischer album, dat het net als de voorganger vooral moet hebben van textuur en Prochets lichte, sensuele sopraan. Mooie plaat voor wie zich durft over te geven aan meertalige muzikale transcendentie.

STEPHEN MALKMUS & THE JICKS

Horen we dat goed? Zingt Stephen Malkmus op Rattler werkelijk met behulp van auto-tune? Moest de voormalige frontman van Pavement ineens zo nodig met zijn tijd mee? Zit de inmiddels 52-jarige indierockveteraan in een midlifecrisis? Of is het gewoon weer een fraai staaltje ironisch doen waar je zelf zin in hebt? Wie herinnert zich nog dat van cannabis doortrokken optreden in Tivoli Oudegracht waar slechts een ellenlange cover van Hey Joe werd gespeeld? Rattler blijkt een spaarzaam moment van zogenaamde vernieuwing. Sparkle Hard, de vierde plaat met The Jicks, laat Malkmus vooral horen zoals we hem in die band kennen: mompelend, tikkeltje vals, en de klassieke gitaarpop koesterend. De plaat is net als voorganger Wig Out At Jagbags relatief rustig van aard. Net zo min als Malkmus wil blijven hangen in zijn roemruchte verleden, lijkt hij de ambitie te hebben om de luisteraar een wereldschokkend album te serveren. Wat zou het, zo lang hij mooie liedjes als Middle America en Refute (met gastrol van Kim Gordon) blijft schrijven?

LEWSBERG

De vorige groep van Arie van Vliet heette Boring Pop, en ook Lewsberg excelleert niet bepaald in ogenblikkelijke dansbaarheid of regelrechte opwinding. Evenwel baant de prettig rudimentaire en soms sarcastisch lawaaierige gitaarband zich onderhuids een weg. Er wordt gerefereerd aan Rotterdamse schrijvers, The Fall, Lou Reed, The Feelies. Dit debuut verscheen in april in eigen beheer, en sindsdien is de bal serieus gaan rollen – ook in Engeland. Fascinerend, ongrijpbaar viertal, en één van de betere vaderlandse indierockplaten uit 2018 tot dusver.

MAKENESS

Liefhebbers die Swim van Caribou een warm hart toedragen, dienen zeker dit debuut van Makeness te proberen. Kyle Molleson brengt onder dit alias een duizelingwekkende caleidoscoop van elektronica, pop en sonisch experiment die goed werkt op zowel de dansvloer als over de hoofdtelefoon. De zeer aanstekelijke single Stepping Out Of Sync is gedoemd een hit te worden, maar instrumentale tracks als Rough Moss en Motorcycle Idling biologeren evenzeer. Topproducer in de dop!

VARIOUS #93

01/Gillespie - Anisa
02/Glintshake - Half Man, Half Lion
03/Barcelona Gipsy Balkan Orchestra - Saraiman
04/Caroline Rose - Money
05/Figgie - Soms
06/Lokki - I Catch You
07/Beach House - Lemon Glow
08/Car Seat Headrest - Vincent
09/Sevdaliza - Soul Syncable
10/Say Sue Me - Old Town
11/Hannah Epperson - 20/20 Amelia
12/Aldous Harding - Imagining My Man
13/Adorable - Sunshine Smile
14/ENDZ - Angles & Curves
15/Peter Kernel - Terrible Luck
16/Snail Mail - Pristine
17/Lewsberg - Terrible
18/Caroline Says - Sweet Home Alabama
19/De Jeugd Van Tegenwoordig - Gemist

STATUE

De Belgische groep Statue is met het album Kasper toe aan de derde langspeler. Het recept is min of meer ongewijzigd. Vocalen ontbreken, maar het zestal (waaronder vier gitaristen) produceert niettemin een spannend en dynamisch klankenpalet met veel gevoel voor melodie. Rock primeert hier postrock; de groep speelt beheerst als Mogwai, maar de songs zijn vaak ook dansbaar en vol adrenaline - niet zelden verzanden ze in een prettige sonische chaos. Eind deze maand in de Effenaar.

CAVERN OF ANTI-MATTER

Het is misschien even slikken, een openingsnummer dat liefst 16 minuten blijft inkakken en aanstuwen. Cavern of Anti-Matter, de band met twee ex-leden van Stereolab, maakt muziek dan ook vooral bij wijze van sonische exercitie. Hun retrofuturistische en expressionistische geluid is bij nadere beluistering echter ongedacht dynamisch en knap. De groepsleden improviseerden hun partijen steeds afzonderlijk over een analoge basistrack – eerst synths, dan gitaar, tenslotte drums. Ergens in het proces moet een emmer vloeibare LSD zijn omgevallen. Hoor hoe Automatic Morning vrolijk heen en weer wipt met een authentiek klingelgitaartje, om te vervallen in een flink haperende pulse. Of de zalige aan punkrock ontleende synthesizerriff van Make Out Fade Out. Nu de derde langspeler een feit is, blijkt het niet langer opmerkelijk hoezeer Cavern of Anti-Matter teruggrijpt op de jaren ‘70. Het is juist bewonderenswaardig dat de groep die fascinatie nog immer weet om te zetten in muziek die weliswaar oubollig aandoet, maar zeker niet saai klinkt. We noemen dat de kunst van het melken.

YO LA TENGO

Toen de Amerikaanse indierockveteranen Yo La Tengo in 2015 in Paradiso speelden, viel op dat de groep een beduidend rustiger setlist afwerkte dan hun destijds meest recente wapenfeit Fade had doen vermoeden. Er kwamen ook veel uitgeklede covers voorbij. Een en ander valt op zijn plaats nu There’s A Riot Going On uit is gekomen; alweer hun vijftiende officiële langspeler. Het is een rustig, haast contemplatief werk dat rechtstreeks verwijst naar de klassieker van Sly & The Family Stone uit 1971. Net als toen is ook deze worp, bijna vijftig jaar later, een politiek album dat ageert tegen de maatschappelijke tijdsgeest. Yo La Tengo schakelde de taperecorder in en sloeg simpelweg aan het jammen. Nummers als Polynesia #1 en Let’s Do It Wrong zijn impressionistische songs waar je stil van wordt, die je als luisteraar dwingen om de teugels te laten vieren. Niet de sterkste liedjesplaat van het trio, wel een die uitblinkt in sereniteit.

SOCCER MOMMY

Sophie Allison is pas 20 jaar oud, maar op haar officiële debuutalbum heeft ze al duidelijk stelling genomen: ze doet afstand van de muzikale erfenis van haar thuisstad Nashville. Onder de naam Soccer Mommy brengt ze met Clean tien bitterzoete gitaarliedjes van hoog niveau die ergens tussen Allvvays, Mitski, en Jesca Hoop zijn onder te brengen. De ingetogen en ongekunstelde performance van Allison is te prijzen, al is het jammer dat sommige songs daardoor wat achteloos overwaaien.

SUPERORGANISM

Superorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt binnenkort hun titelloze debuutplaat. Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven. Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen. Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’

SHAME

De nieuwe gitaarhype uit Engeland luistert naar de naam Shame. De groep jeugdvrienden besloot vier zomers geleden muziek te gaan maken in de repetitieruimte van Fat White Family, dat andere illustere genootschap uit het zuiden van Londen. De tien songs die het vijftal nu aan de dag legt zijn niet allemaal even nieuw; zo verschenen The Lick en Gold Hole eerder als dubbele single. Het zijn logischerwijs de nummers die het meest in het verlengde liggen van de donkere rootsrock van hun leermeesters. Voor het overige lijkt het aplomb waarmee de groep nu de wereld in wordt geschoten vooral een manier om Shame in de markt te zetten als Britse evenknie van Protomartyr. Niet onterecht, want de drietrapsraket waarmee Songs Of Praise opent – het sterkste deel van de plaat - grossiert inderdaad wel degelijk in dreigende gitaren en monotone tekstuele desillusies. Prima nieuw lid van de postpunkclub.

VARIOUS #92

01/Kristen - The Life Of Billboards
02/Ray Fuego - Houthakker
03/Hater - First Time
04/Mano Le Tough - The Sea Inside
05/Bull - Green
06/Half Japanese - Why Not
07/Superorganism - Something For Your M.I.N.D.
08/Slowdive - Crazy For You
09/Ought - Disgraced In America
10/Palm - Composite
11/Canshaker Pi - Pressure From Above
12/Bawrence Of Aralia - Bawredom
13/Nap Eyes - Every Time The Feeling
14/De Koning Der Dieren - Ondertussen In Amsterdam
15/Dirk - Milk
16/WIO - 123 To The EEG
17/Vic Crezée - 500 Euro
18/Meindert Talma - Klungel Van De Jungle
19/Chris Reimer - Waving Goodbye From A Tree

NO AGE

‘Wij zijn er voor de buitenbeentjes die 2017 hebben overleefd’, zo staat geschreven in de begeleidende tekst bij Snares Like A Haircut. Het is de vierde plaat van No Age, de punkband uit Los Angeles, en de eerste sinds Donald Trump aan de macht kwam in de Verenigde Staten. Geen beter Amerikaans duo om onze wijdverbreide Europese ontsteltenis daarover een weerklank te geven. Dat doen ze door ouderwets gas te geven met powerakkoorden en in volle vaart richting catharsis te gieren. Toch valt na meerdere luisterbeurten ook de accuratesse op. Het nog onbesuisde Drippy gaat over in de zuivere midtempo indiepop van Send Me, waarna een hallucinante drone in het titelnummer je weer een paar centimer boven de grond tilt. Tidal is dan weer vintage No Age: rücksichtlos, primitief, bevlogen en gewelddadig. De noise-invloeden van Sonic Youth en ambientstukken van de vroege Deerhunter zijn beter hoorbaar dan ooit. Een urgente plaat, pleegt men dan te zeggen. En hun beste werk sinds Nouns uit 2008.

ROSEMARY & GARLIC

Je songs komen door hippe samenstellers terecht in een populaire afspeellijst op Spotify. Miljoenen mensen luisteren daar naar en genieten van je muziek. Maar niemand weet, niemand weet dat je Rosemary & Garlic heet. Het moet toch één van de meest frustrerende gewaarwordingen van de hedendaagse muziekindustie zijn, en het overkomt de Utrechtste band nu al een paar jaar. Het officiële ongetitelde langspeeldebuut van het indiefolkduo beoogt daar nu verandering in te brengen. Het album is toegankelijk, lichtvoetig, hier en daar een tikkeltje feeëriek, en qua songwriting zeker een stap voorwaarts. Grote kracht is de loepzuivere, van al te veel franjes gespeende zangstem van Anne van den Hoogen, die door elektronische samples en gitaarpartijen van compagnon Dolf Smolenaers wordt opgesierd. Nooit wordt dat te overdadig, waardoor de liedjes prettig naturel blijven. Het venijn zit hem in de staart, wanneer tijdens het metafysische Shine invloeden van Sufjan Stevens, Lamb en The National bij elkaar komen. Rosemary & Garlic is muurbloempje af.

THE GO! TEAM

Het vijfde album van The Go! Team onderscheidt zich in muzikaal opzicht van haar voorgangers. Bandleider Ian Parton wilde zijn groep ditmaal laten klinken als dweilorkest en toog naar motownstad Detroit om sousafoon en steeldrums op te nemen. Voorts doet een heel scala aan gastvocalisten een duit in het zakje – waarvan Annelotte de Graaf (Amber Arcades) de bekendste is. The Go! Team lijkt in het leven te zijn geroepen om luisteraars te doen glimlachen. Dat is weer gelukt.