© Kitty Bons
Wanneer een man en een vrouw samen een muzikaal duo vormen, hoeft er niet per definitie een addertje onder het gras te zitten. High Places zijn geen ex-geliefden, het ene groepslid is niet getalenteerder dan het ander, en bovendien zijn ze cool zonder een specifiek publiek aan te spreken. Meevaller is dat goed volk bij Pitchfork een aardig woordje voor ze deed, en de bal zo aan het rollen bracht. Hun debuutalbum is een ruim half uur aan dromerige lo-fi pop, doorspekt met exotische klanken. De groep deed in november al een paar shows in Europa, en komt in december nog eens terug naar onder meer Brussel en Amsterdam. Vice spreekt Rob Barber & Mary Pearson aan de vooravond van hun eerste optreden in België en op de day after van de presidentsverkiezingen.
Hoe gaat het ermee? Kijken jullie uit naar de show van vanavond?
ROB: Zeker weten. Het is zo fijn om in een club te arriveren en goed behandeld te worden. In Amerika speelden we in clubs waar iedere dag 5 groepen spelen, en wordt je min of meer behandeld alsof je de eigenaren in de weg zit. Dat kan behoorlijk frustrerend zijn wanneer je tijdens een vermoeiende tour een lange dag reizen achter de rug hebt. Het komt ons voor dat in Europa de mensen je veel vriendelijker benaderen. Dat is misschien ook wel uit economisch oogpunt; wanneer de groepen zich amuseren, zullen ze immers vaker nog eens terug keren. In Amerika zien ze je eerder als een uitzendkracht die die avond moet zorgen voor drankinkomsten. Een ontzettend verschil met een Europese venue als hier in Trix.
De drank zal er niet minder om vloeien. Jullie hebben vorig jaar met Liars en Deerhunter getourd. Zijn er bepaalde steden die jullie dit jaar aandoen waar jullie in het bijzonder naar uitkijken om heen te reizen?
MARY: Nouja, nadeel van touren in Europa is dan wel weer dat het ons als Amerikanen handenvol geld kost. Vooral in de UK. Maar dat is part of the adventure. Dit is na onze tour met Liars en Deerhunter onze eerste tour door Europa als headliner en we reizen nu ook niet alleen meer per vliegtuig, maar zo nu en dan ook met een busje en in het oosten per trein. We zien er naar uit om voor het eerst naar Polen te gaan. Robs ouders zijn oorspronkelijk van Poolse origine.
ROB: Toch vreemd; Via internet ontvingen we uit alle windstreken complimenten op de muziek, maar nooit uit Polen. Nu de tour inmiddels gepland is wel. It’s exciting. Krakow must be wonderful. Jammer dat we net te laat zijn om het Unsound Festival nog mee te pikken. Aan de andere kant: we zouden er waarschijnlijk geen tijd en/of geld voor hebben.
Commentaar op de verkiezingen? Politiek geëngageerd na al dat touren met No Age?
ROB: We kennen Dean en Randy (alias No Age) al heel lang. We zijn min of meer rond dezelffde tijd begonnen met muziek maken. Een boel Amerikaanse indiebands van de laatste paar jaar trekken geregeld met elkaar op. Zo is er de LA scene met bands als Abe Vigoda, No Age en Mika Miko, en een NY scene met bands als Liars, Deerhunter en wij. We voelen ons tot elkaar aangetrokken omdat we dezelfde zalen, labels en bedden delen.
MARY: En veganistische maaltijden.
ROB: Zou je dat politiek engagement noemen? Ik zie het eerder als een soort hippie lifestyle.
MARY: Ik heb de verkiezingen wel gevolgd, maar in tegenstelling tot Randy zou ik mezelf daar nooit zo expliciet over uitdrukken. We heten nochtans High Places, maar willen geen priester zijn. Niet dat Randy enige blaam treft overigens, hij had dat akkefietje (No Age zou een tv-optreden verzorgen maar gitarist Randy Randall mocht zijn t-shirt met een print van Obama niet aan, red.) immers niet kunnen voorzien. En een beetje provocatie op zijn tijd moet kunnen. Zolang je maar niet direct op de man speelt. We hebben ooit eens een nummer gemaakt wat daar over ging. Dat je op de middelbare school bepaalde zaken gay of retarded noemt, en later beseft dat dat eigenlijk helemaal niet zo tof is omdat je mensen er mee kwetst zonder het door te hebben. Nu spreek ik mezelf misschien een beetje tegen door op de moralistische toer te gaan, maar persoonlijk ben ik er voor in om je politiek bewustzijn te laten gelden door de maatschappij simpelweg met een open geest te benaderen.
ROB: In dat opzicht ben ik erg blij met de verkiezing van Obama omdat ik denk ik dat hij op die manier progressie kan boeken. Subtiel is het kernwoord. Zo willen we onze muziek ook laten klinken.
Die muziek klinkt, wanneer ik me nu wat minder subtiel uitdruk, mij soms erg bekend in de oren. Ik hoor flarden Broadcast, Solex, Jackson & His Computer Band.
MARY: Haha, die vergelijking met Trisha Keenan van Broadcast heb ik al vaker gehoord. Wat kan ik erover zeggen? Goede zangeres. Vooral ‘Haha Sound’ is voor ons zeker wel een inspiratiebron geweest. Dat album ademt een geweldige kinderlijke vreugde die we, ondanks alles, nog altijd niet hebben weten te kopiëren. Maar ik ben blij dat je inziet dat we hard ons best aan het doen zijn. De ironie!
Wat is het belangrijkste verschil tussen 03/07/06-09/07/06 en jullie selftitled debuut?
ROB: Je moet het zien als een verhalenbundel in verhouding tegen een debuutroman. We waren niet van plan om 03/07/06-09/07/06 uit te brengen, en hebben de tracklist voor 03/07/06-09/07/06 samengesteld toen we al een platendeal hadden voor het officiele debuut. De nummers doen niet zo zeer voor elkaar onder, maar het verschil zit hem meer in de thema’s en de aanpak; hoe ze tot stand gekomen zijn, de tijd die we er aan besteed hebben. De selftitled klinkt naar ons idee coherenter. Dat ons label Thrilljockey die oude nummers ook wilde uitbrengen, daar zijn we achteraf niet ontevreden over. Het heeft er wel toe geleid dat sommigen nu liever de oude’ plaat opzetten in plaats van ons meer ambitieuze werk. Aan de andere kant, we spelen live nummers van beide albums, dus zo een verschil maakt het ook weer niet.We hadden misschien voor opheldering kunnen zorgen door ons debuut ook te vernoemen naar de datum van opname. Maar dat is nogal pietluttig, hè? Open minds, High Places, you know.
