Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

december 31, 2009

PROFESSIONEEL: EINDEJAARSLIJSTJE 2009

1. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion

Animal Collective bloeit. Ik vind Merriweather Post Pavilion niet hun meest toegankelijke plaat. De kracht ligt hem in de hypnose. Geperfectioneerde electronische psychedelica voor onder water. Briljante singles.

2. The Dodos - Time To Die

Meer dan een goede opvolger van Visiter. De liedjes zijn nog steeds grillig, maar met toevoeging van een consistent derde bandlid op xylofoon wel vriendelijker voor de radio.


3. Flaming Lips – Embryonic

Embryonic moet volgens frontman Wayne Coyne de retro-beweging naar taai psychedelisch geneuzel uit de zeventiger jaren op weg helpen. Of ik daar op zit te wachten is de vraag, maar deze muffe plaat klinkt anno 2009 bijzonder fris.

4. Gomez - A New Tide

Ooit veelbelovend, nu een veel beloftes inlossende band die de aandacht zou moeten krijgen die het verdiend. Fuck Pete Doherty, Kaiser Chiefs, en Buttons. Al jaren éen van de beste popbands uit de UK.

5. Lovvers - OCD Go Go Go Girls

Beste punkalbum en beroerdste liveband van het jaar, voor een groot deel te danken/wijten aan de schamele productie van Pat Kearns.

6. St. Vincent – Actor

Krankzinnig goede artrock van een stijlvolle Texaanse.

7. Cymbals Eat Guitars - Why There Are Mountains

Why There Are Mountains is de nieuwe Slanted & Enchanted.

8. Sholi - Sholi

Geweldige gitaarband uit underground California rondom de magische Payam Bavafa. Ongeregeld maar gracieus.

9. Charles Spearin - The Happiness Project

Niet het eerste experiment dat is uitgevoerd met de melodie van menselijke spraak, maar wel het eerste dat een uiterst toegankelijk en hartverwarmend album oplevert.

10. The Antlers – Hospice

De mooiste depressieve muziek van het jaar. Prachtige tekst over anorexia, psychoses, romantiek, verval en verlies.

december 25, 2009

VIDEO: AVETT BROTHERS - SLIGHT FIGURE OF SPEECH


Op de valreep toch nog iets om te lachen! Dit moet welhaast de meest grappige clip van het jaar zijn. Voor liefhebbers van americana à la Violent Femmes én Felice Brothers, maar persoonlijk vind ik de video leuker dan de muziek.

december 21, 2009

OUD NIEUWS: THE STROKES


Het grappige is dat The Strokes met Is This It volgens NME het beste album in 10 jaar hebben gemaakt, maar het minste nummer van die plaat als single hebben uitgebracht - voorzien van een, hoe kan ik het het best zeggen, nogal ondeskundige clip. Zouden ze misschien hebben geweten dat muziekvideo's vanaf 2001 niet vaak meer vertoond zouden gaan worden op televisie, en daarmee een ludiek statement hebben willen maken? Wat stellen videoclips tegenwoordig überhaupt nog helemaal voor? Welke suggestie wekken de VMA's anders dan het presenteren van de meest fotogenieke artiesten? Hebben moderne videoclips zich te houden aan bepaalde conventies, en zo ja, zijn die anders dan in 2001 het geval was? Is de moderne videoclip toegepaste kunst, is de artistieke videoclip tegenwoordig not done? Heeft de NME bij het zoeken naar een illustratie van Is This It, daarbij de keuze hebbende uit diverse fragmenten, eigenlijk vooral op beeld óf geluid gelet? En Is Hard To Explain eigenlijk wel het minste nummer op de plaat, of gewoon ongepast? In hoeverre is de drumcomputer-sound van The Strokes van belang voor de interpretatie van hun muziek? Stof tot nadenken! Ik vind Hard To Explain het lelijk eendje van het album, maar draai het zo nu en dan graag.

december 18, 2009

PROFESSIONEEL: (IN DE AANLOOP NAAR HET) EINDEJAARSLIJSTJE 2009

Ik bekeek mijn eindejaarslijstje van 2008. Erbij geschreven had ik: 'Desalniettemin geen echte uitschieters of platen waarover ik durf te beweren er over drie jaar nog even hartstochtelijk naar te luisteren.' Nu ik de balans van 2009 opmaak, zijn we nog lang geen 3 jaar verder. Er kan in theorie nog van alles gebeuren, maar de ongeschreven regel van tegenwoordig is dat de laatste twee weken van december pas volgend jaar meetellen. Een vrij mager jaar, helaas. De Speeldoos is een twijfelgevalletje en valt buiten de boot. Nu volgt een overzicht van de andere afvallers, met nooit eerder op Carpoolparty vertoonde videoclips.

Wavves - Wavvves


Sonic Youth - The Eternal


Julian Plenti - Julian Plenti Is... Skyscraper


Woods - Songs Of Shame


Andrew bird - Noble Beast


Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart


Grizzly Bear - Veckatimest


Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix


Girls - Album


The Raveonettes - In And Out Of Control

december 14, 2009

VIDEO: YEASAYER - AMBLING ALP


Chris Keating tegen Ed Droste, 14 december 2016, aan een strak wit gedekte tafel in een bedrijvig restaurant in Soho: Ik wilde een album maken dat goed ontvangen zou worden in zowel de pers áls de charts. Onze plaats op #8 in SPIN's eindejaarslijstje van 2010 is meer waard dan jullie #3 in die van 2009. Jullie hadden Two Weeks, en dat werd gebruikt in een televisie-commercial, maar nota bene voor een Peugeot 5008 - achteraf gezien nogal achterhaald, vind je ook niet? Op Ambling Alp kon je tenminste dansen! Bovendien was onze video toch echt mooier. Naar zulke dure clips kun jij nu alleen nog maar hunkeren, makker. Wij waren en bleven de beste band van Brooklyn. Ober! Mag ik deze NY strips even afrekenen?

december 09, 2009

OUD NIEUWS: DE SPEELDOOS


Gisteren op De Wereld Draait Door gezien, vandaag nog eens op geattendeerd, en nu om. Soms past de geschiedenis in een notendop. Het album van De Staat vind ik niks aan, maar uiteraard kunnen die gasten spelen. En Torre Florim en Roos Rebergen, twee begenadigde jonge artiesten, hebben met De Speeldoos echt wel iets moois gemaakt. Voor iedereen zonder TV: een EP met swamp-rock in de traditie van Tom Waits, geïnspireerd op gedichten die verstandelijk gehandicapten uit zorginstelling Dichterbij hebben geschreven. Hoewel niet alle nummers muzikaal even veel te bieden hebben (Mag Ik Je Even Lenen), is het een mooi initiatief en zijn de teksten imposant. Ze liggen in het verlengde van Roosbeef. Het prachtig vormgegeven De Speeldoos verschijnt binnen een week in gelimiteerde (waarom eigenlijk?) oplage op Excelsior. Donderdag 10 december is er een albumpresentatie in De Groene Engel (Oss), en dat is tegelijkertijd, zeer toepasselijk, meteen het laatste optreden. Omdat oren en ogen allebei iets willen, schotel ik, bij gebrek aan beter, die ene DWDD minuut van faam voor.

december 01, 2009

SEMI-PROFESSIONEEL: MUZIEK EN WISKUNDE

Toen ik een tiener was, was er één formule waar ik bij zweerde: het leven staat gelijk aan chaos. Uit die denkpiste volgden andere formules, waarmee ik probeerde dat leven te bestieren. Zo was er de wetmatigheid dat muziek > chaos. Muziek luisteren hield me recht, net omdat het zich niet leek te houden aan enige vastgelegde patronen.

Nog steeds is het de kracht van muziek, en bij uitbreiding van elke creatieve expressie, dat je de chaostheorie ten volle kan omarmen. Er zijn geen regels, en net daarom biedt het vaste grond onder de voeten. Het is beter mee te surfen op een golf waarvan je niet weet of je er ooit in zal verdrinken, dan op voorhand te roepen dat kopje onder gaan de enige mogelijkheid is.

Dat muziek niet te vatten valt in formules, is iets dat de grote platenmaatschappijen vandaag de dag niet helemaal goed begrepen hebben. Zij hebben niets liever dan vakjes, niets liever dan formules die uiteindelijk gelijk zijn aan succes. En in het verleden zijn al heel wat formules gepasseerd.

Jammer genoeg trappen we er maar al te vaak in. Zo was de formule 'oude groepen + reanimatie in grote concerthallen = pure winst' de voorbije jaren een wiskundige berekening die leek te kloppen. Uit alle hoeken doken plots vergane glories op, soms met de beademingsmachines in de aanslag en de sanseveria's in de hoek van elk podium, om de schok niet te groot te maken. En wij gingen er allemaal gedwee in mee. Wij betaalden monsterbedragen voor een optreden dat op voorhand al de belofte van teleurstelling met zich meedroeg, maar achteraf overtuigden wij onszelf ervan dat bands als The Police en Led Zeppelin het meest memorabele optreden gaven dat we ooit zagen. Teren op vroeger is ook een manier om met het leven om te gaan.

Toch leek de formule na een tijdje zijn uitwerking te verliezen, omdat het een andere wetmatigheid in het leven is dat platenmaatschappijen zich altijd zullen vergalopperen als ze denken een goudmijn te hebben gevonden. Op dat vlak zijn het goudzoekers die zich laten bedriegen door dat ene goudklompje dat ze ooit vonden, terwijl het eigenlijk gewoon een gouden tand is van een andere goudzoeker. Het was dus tijd om op zoek te gaan naar iets nieuws. Al vrij snel werden wiskundigen van over de hele wereld opgetrommeld, met als resultaat de supergroep: een verzameling van succesvolle artiesten, die samen een nieuwe groep zouden vormen. De formule? Succes groep 1 + succes groep 2 + succes groep 3 = Succes³. Dat kon niet fout gaan.

En zo kwam het dus dat ik op het muzikaal literaire festival Crossing Border op Monsters Of Folk zat te wachten. Door een wild stampvoetende menigte in de zaal gedreven, ging ik snel op een rood velours zeteltje zitten, om aan de enerverende drukte te ontsnappen. Nu ik daar toch zo zat, kon ik beter blijven zitten, dacht ik.

Mijn verwachtingen waren eerder laag. Conor Oberst van Bright Eyes was dan misschien wel ooit de steun en toeverlaat geweest in mijn Weltschmerzerige tienerjaren, maar sinds hij op zijn laatste albums de snik in zijn stem zo had laten polijsten, zodat er enkel glans overbleef, was voor mij de aantrekkingskracht weg. En Jim James, dat was toch die man van die groep die van oprechte muziek was geëvolueerd naar middelmatige radiorock? En dat debuutalbum van deze zogenaamde supergroep - illegaal in mijn bezit, want ik ben graag maatschappelijk relevant - was eigenlijk toch maar een slappe hap?

Maar blijkbaar was ik de enige die er zo over dacht, want rondom mij juichten de mensen als waren ze net getuige geweest van de bevrijding. Zodra Monsters Of Folk opkwamen en hun eerste nummers speelden, dacht ik bij mezelf: we hebben ons weer eens gezamenlijk laten vangen. De reactie van het publiek was omgekeerd evenredig met de kwaliteit van de nummers. Toegegeven, het was best aangenaam om te luisteren, maar het was ook weer niet alsof we getuige waren van nummers die mensen over tien jaar nog zullen meezingen. Zou er een formule bestaan om te zien welke liedjes eeuwigheidswaarde hebben?

Toch kon ik achteraf zeggen dat ik genoten had van de show, en dat kwam vooral door het feit dat M.Ward, Oberst en James ook eigen nummers van hun eigen projecten speelden. Nummers die ze zelf ooit hadden geschreven omdat ze de noodzaak voelden om dat te doen. Oberst kreeg zowaar het oude venijn in zijn stem dat mij vroeger zo had aangesproken.

Alle wiskundige berekeningen ten spijt, is er eigenlijk maar één echte formule voor platenmaatschappijen, en dat is oprechtheid. Bands die alleen maar muziek maken om beroemd te worden of om te beantwoorden aan één of ander marketingplan, zijn altijd verstoken van enige bezieling. Het is te kunstmatig, en daarom beklijft het niet.

Op datzelfde Crossing Border hoorden wij de mensen van de literaire uitgeverij McSweeney's, die in de literaire wereld furore maken met hun originele concepten en hun ver doorgedreven enthousiasme. De succesformule hier werd treffend verwoord als: "We doen eigenlijk maar wat." Net in het ontbreken van enige wetmatigheid ligt de kracht van hun succes.


(Onlangs op www.damusic.be verschenen recensie van collega Tom Wouters, bij wijze van stimulatie.)

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be