Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

maart 27, 2009

VIDEO: TINTED WINDOWS - KIND OF A GIRL


Voilá, de langverwachte eerste single van Tinted Windows. Voor wie 't niets zegt: dát is dus die nieuwe all-star formatie met James Iha (ex-gitarist van Smashing Pumpkins) in de gelederen. Het feit dat ik hem als eerste noem, heeft niet alleen met persoonlijke smaak te maken, want het waren niet alleen bij mij voornamelijk zijn naam en die van Taylor Hanson die aanvankelijk voor de meeste opwinding zorgden. Wat blijkt nu? Vooral Adam Schlesinger van de Fountains Of Wayne drukt een duidelijke stempel op Kind Of A Girl, in de zin dat het hier je reinste powerpop is wat de luisteraars krijgen voorgeschoteld. Die wordt dan nog opgesierd door Iha's typische gitaarspel. Wat een player, hij maakt me helemaal week met die ene noot op 02:01! Van Hanson kan ik dat allerminst zeggen, hij heeft misschien een toepasselijke maar allesbehalve prijzenswaardige stem, en bovendien geen keyboard meer om handen. Het is duidelijk dat hij geen idee hoe hij zich op het podium een houding moet geven. Met de drummer van Cheap Trick ben ik in zijn geheel niet bekend, maar waar het op neerkomt is dat de som der delen uiteindelijk slechts een iets coolere versie van Jonas Brothers oplevert. Mijn oordeel luidt dan ook dat, hoewel het wellicht naïef was om te hopen op een supergroep onder leiding van Iha, de luisteraars zich toch behoorlijk teleurgesteld zouden mogen voelen.

maart 23, 2009

OUD NIEUWS: I LOVE SARAH


I Love Sarah geniet al jaren mijn waardering. Hun optreden tijdens de opening van Trix in 2006 was het eerste optreden dat ik bijwoonde gedurende mijn tweejarig verblijf in Antwerpen, en sindsdien heb ik het Mechelse duo in mijn hart gesloten. Na een handjevol EP's is sinds kort hun eerste fulllength getiteld 'Isle Of Sarah' uit. Dat levert ze nu enige publiciteit op in België, en ook OOR blijft niet achter. Willem Jongeneelen is weliswaar nog kaler dan Humberto Tan, Jan Van Halst en En Jack Van Gelder bij elkaar, maar zeker niet achtelijk! Dat de Vlaamse media nu ook langzamerhand overstag lijken te gaan, is interessanter. In chronologische volgorde evolueerde I Love Sarah van 'een flauw pretentieus avant-gardistisch collectief' (Knack) tot 'de beste overbodige band van het land' (RifRaf) om uiteindelijk (in Goddeau Magazine) te worden beschreven als 'technisch geschoolde muzikanten die goud waard zijn (..) en om dat niet toe te hoeven geven maar al te graag een rookgordijn van ongein opwerpen'. Ga dit vooral eens live zien. Ik deed dat persoonlijk onder meer tijdens support-acts van Battles en No Age. Bijgevoegd is de Studio Jezus Sessie die opmerkelijk genoeg geen nummers van Isle Of Sarah bevat, maar desalniettemin de moeite waard is; een goede gelegenheid ter kennismaking.

maart 21, 2009

VIDEO: THE PAINS OF BEING PURE AT HEART - EVERYTHING WITH YOU


Een clipje uit de A>D>D-reeks, die de afgelopen tijd met videoclips van Ponytail ('een verloren middag live vanuit de wasserette') en Max Tundra ('ijverige multi-instrumentalist knoopt de eindjes aan elkaar' )al wist te overtuigen. Nu: The Pains Of Being Pure At Heart. Wat een walgelijke bandnaam, zo een beetje het misselijkste wat ik gehoord heb sinds Panic! At The Disco. Maar de muziek is wél goed: zeer poppy 1980s fuzz. Het ligt voor de hand om deze band te vergelijken met huidige groepen als The Raveonettes of Manhattan Love Suicides, want ook hier is de invloed van veteranen The Jesus & Mary Chain onomstotelijk. En waar zou het geluid van dit kwartet uit New York beter tot zijn recht komen dan in een (op het eerste oog vrij steriele) badkamer?

maart 12, 2009

OUD NIEUWS: SKUNK ANANSIE



Even mijn kop laten zien. Skunk Anansie komt weer bij elkaar! In 1999 kwam Post Orgasmic Chill uit. Ik zat toen in groep 7 en was idolaat van die band. Wanneer ik er nu aan terug denk was Skunk Anansie feitelijk mijn eerste stap richting een leven als alto - al was ik daar toen nog niet zo bewust van. Wie had kunnen bedenken dat ik 10 jaar later dit stukje zou schrijven? Mijn toenmalige beste vriend (de enige in de klas met wie ik überhaupt over muziek durfde te spreken, we wisselden op mijn aandringen wekelijks een top 10 uit op een blaadje uit ons dicteeschriftje en bleven op maandagavond op om TMF te kijken, hij stiekem, wat zijn ouders hem niet in dank afnamen, en hij was trouwens wel een stuk populairder dan mij, dat wil ik onder deze omstandigheden best toegeven want ik ben nu immers toch bezig over jeugdsentiment) werd met het verschijnen van Post Orgasmic Chill echter duidelijk dat ik niet langer de paden van The Offspring en Rage Against The Machine wilde bewandelen, en Smashing Pumpkins waren in groep 8 de druppel die de emmer deed overlopen: we kregen knallende ruzie over iets wat ik me nu niet meer kan herrinneren, hielden ons aan onze morele plicht door in het jaarboek voor schoolverlaters de zaak intern te houden, en deden vervolgens op het gymnasium alsof we niets met elkaar gemeen hadden. Nu zitten we beiden in bands die 1 overeenkomst hebben: een imagoprobleem. Maar dit terzijde, er komt vooralsnog enkel een Greatest Hits uit en ze zullen waarschijnlijk wel op Pinkpop spelen.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be