THE MIDDLE EAST

De line-up van Dour 2010 groeit gestaag en het begint steeds meer ergens op te lijken. Met namen als The Raveonettes, The Sonics, Spoon, Daedelus en Monotonix zijn er nu met nog 125 verrassingen te gaan alvast wat groepen om over te fantaseren. Ook opvallend is The Middle East, een Australische band die onlangs nog enige aandacht trok op SXSW en wiens debuutalbum voor Europeanen sinds twee jaar te importeren is. Popmuziek van glas; elegant, kwetsbaar en harmonieus. Hebben nogal wat weg van Arcade Fire, maar dan met minder bombasme. The Middle East is net zo meeslepend en gelaagd, maar in tegenstelling tot de Canadezen ontluiken hun onschuldige melodiën zich zachtjes in lieve composities. Gedoemd om live op een festival te mislukken dus, maar laten we vooralsnog optimistisch blijven. Aardig nummer.

FLEUR VORSTENBOSCH COMPILATIE

01/Animal Collective - In The Flowers
02/Woods - To Clean
03/John Fahey - Wine And Roses
04/Gravenhurst - I Turn My Face To The Forest Floor
05/4Hero - Les Fleurs
06/Het Zesde Metaal - Keuning Van De Jacht
07/The Tallest Man On Earth - King Of Spain
08/Mercury Rev - You're My Queen
09/Swod - Frost
10/Coparck - Cynical Flowers
11/No Age - Impossible Bouquet
12/Clap Your Hands Say Yeah - In This Home On Ice
13/Smashing Pumpkins - Lily (My One And Only)
14/Guided By Voices - Queen Of Cans And Jars
15/dEUS - For The Roses
16/British Sea Power - Victorian Ice
17/The Coral - In The Forest
18/Ghinzu - The Reign Of High Voltage Queen
19/Grandaddy - Broken Household Appliance National Forest
20/Madonna - Frozen
21/The Libertines - Tell The King

VARIOUS #52

namedropping;

01/El Pino & The Volunteers - Dust And Doubts
02/Titus Andronicus - A More Perfect Union
03/The Depreciation Guild - Dream About Me
04/Bibio - Mr. & Mrs. Compost
05/Joanna Newsom - '81
06/Field Music - Each Time Is A New Time
07/Beach House - Walk In The Park
08/Das Pop - Wings
09/The Antlers - Two (Buffetlibre RMX)
10/Oscar Petterson Trio - I Got It Bad And That Ain't Good
11/The Tallest Man On Earth - King Of Spain
12/St. Vincent - Laughing With A Mouth Of Blood
13/The Drums - Let's Go Surfing
14/The Muslims - Extinction
15/Born Ruffians - Sole Brother
16/Grizzly Bear - Boy From School
17/Liars - Scissor
18/Wild Nothing - Summer Holiday
19/Yeasayer - O.N.E

THE TALLEST MAN ON EARTH

Toen Shallow Grave zich in 2008 vanuit het niets ontpopte tot de collectieve verslaving van gerenommeerde indieblogs, was daar meer dan één goede reden voor. De charismatische Kristian Matsson was afkomstig uit Noord-Europa, waar destijds al sinds jaren niets dan goeds leek te verschijnen. Bovendien kon de tot nieuwe Bob Dylan gebombardeerde singer/songwriter profiteren van de hernieuwde interesse in folk die het succes van bijvoorbeeld Fleet Foxes, Bon Iver en The Dodos markeerde. Omdat spontane internethypes over het algemeen echter net zo vergankelijk zijn als winnaars van talentenjachten, dient The Tallest Man On Earth nu waar te maken dat hij meer in zijn mars heeft dan een gelukkige toevalstreffer. Goddank slaagt hij daarin glorieus. Opvolger The Wild Hunt is een logisch, maar daarom nog niet minder verleidelijk vervolg op zijn debuutplaat.

Intensief touren lijkt Matsson goed te hebben gedaan. De fijne rauwe stem klinkt zo mogelijk nog zelfverzekerder dan op zijn debuut, en terecht. Je hoeft deze kleine man echter nog niet eens live te hebben gezien om te horen dat hij een bezieling heeft waar menige stadionact jaloers op zou zijn. Zo weerklinkt aan het slot van ‘King of Spain’ een hartverscheurende uithaal die zelfs de meest meedogenloze kip stante pede al zijn veren zou doen verliezen. Getuige ‘Troubles Will Be Gone’ is hij ook het vingervlug getokkel niet verleerd. Nummers als ‘Burden Of Tomorrow’, dat door een meer poppy inslag vergelijkbaar is met buitenbeentje ‘The Gardner’ van de vorige plaat, alsook de pianoballad ‘Kids On The Run’, zorgen dan weer voor de broodnodige variatie. Een verwijt dat The Tallest Man On Earth nogal eens wordt gemaakt, namelijk dat zijn muziek te vaak in herhaling valt, wordt op deze manier handig de wind uit de zeilen genomen.

Het is ondanks de fenomenale aanstekelijkheid van zijn songs overigens niet het enige manco dat de Zweed dient te ontwijken. Zijn flamboyance zorgt er echter voor dat hij zelfs wegkomt met uiterst pretentieuze teksten. Hierin schuilt het belangrijkste verschil tussen Matsson en Dylan. The Tallest Man On Earth overziet wijde landschappen zoals op zijn hoezen, maar heeft niets noemenswaardigs te vertellen. Zijn onnavolgbare spraakwatervallen staan louter in dienst van de prachtige melodieën. Hij is in al zijn perfectie de meester in het oproepen van bewondering voor de schoonheid van vergane folk. Tegelijkertijd voegt hij er voor nieuwe generaties weinig nieuws aan toe. Aan de term retro is bij The Tallest Man On Earth geen ontkomen; het is ironisch genoeg precies de reden waarom de vergelijking met Bob Dylan voorlopig zal worden blijven gebruikt - misschien is dat ook wel de bedoeling.

Maatschappelijk engagement en folk zijn tegenwoordig voor de gemiddelde hipster op Lowlands niet vanzelfsprekend nog twee handen op één buik. Moralisme is een vies woord. De boodschap doet er nu eenmaal niet toe, dus mag ontbreken. Lege hulzen zijn toegestaan, want de overtuigingskracht primeert de overtuiging. Wat zou het? The Tallest Man On Earth is een ware volksmenner, The Wild Hunt een bedwelmend middel en wij eten uit zijn hand.

TORTOISE

Afgelopen maandag ontving ik na bijna drie jaar eindelijk mijn albums van Liars en Tortoise. Blij dat ik was! Ooit met veel mazzel voor 1 euro per stuk gekocht, maar ze op een dag zonder nadenken aan Jan van Tienen uitgeleend. Het enfant terrible van de Vice en Viva stuurde ze echter netjes weer op, vergezeld van een pak promo's en Tekken 6, waarvoor dank. Wat een toffe band is dit toch. Noem het jazz, postrock of techno. Je weet pas wat je had als je het terug krijgt.

SPARKLEHORSE

Vandaag bereikte me het bericht dat Mark Linkous gisteren zelfmoord heeft gepleegd door zichzelf door de borst te schieten. Dat hebben de familieleden middels een persbericht laten weten. Even slikken. De Amerikaan heeft niet alleen hartverscheurend mooie platen gemaakt met zijn band Sparklehorse, maar ook goed productiewerk verricht voor Daniel Johnston en samengespeeld met Tom Waits, Radiohead en Flaming Lips. Een man met smaak en talent bovendien - niet zelden nam hij zijn albums helemaal in zijn eentje op. Na Jay Reatard en Vic Chesnutt is Linkous nu al de derde inspirerende muzikant uit het Amerikaanse indiecircuit die dit jaar overlijdt, en er een die me echt aan hart gaat; dat merkte ik toen ik vanavond Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain opzette. Of zoals iemand reageerde op YouTube:

I'm really upset about this one... another great one lost, and another where the sadness of the music remains like a frightening early warning :'(

Houdt iemand Mark Everett in de gaten?