Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

december 26, 2011

JAARLIJSTJE 2011

01/Alamo Race Track - Unicorn Loves Deer

Speels en gelaagd, zo klinkt de muziek van Alamo Race Track anno Unicorn Loves Deer. In de nieuwe bezetting komen de inventieve liedjes van Ralph Mulder nog beter tot hun recht dan op voorgaande albums. De dwarse groeibriljantjes doen mij bij tijd en wijlen denken aan Neill Young, maar ook erg aan Clap Your Hands Say Yeah. Een Nederlandse band om trots op te zijn, kortom, en wier buitenlands succes hen is gegund. Tevens de eerste keer dat een Excelsiorplaat bij mij op nummer één belandt.

02/Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will

Die albumtitel is profetisch. Postrock is niet dood. Het hard/zacht-trucje is dood (voor het moment, althans). Dat is iets heel anders en dat werd eens tijd ook. Mogwai, een van de grondleggers van het heden ten dage door velen opgegeven genre, evolueert wel degelijk. De nieuwe muziek is nog even meeslepend en beheerst als op eerdere platen, maar treft veel directer doel. Die ´straightforwardness´ is echt een geweldig pluspunt dat aandacht verdient. Hardcore is gewoon een heerlijke instrumentale en pretentieloze rockplaat van een band die het worst zal wezen dat de hype blijkbaar is gaan liggen.

03/Anna Calvi – Anna Calvi

De talentvolle Anna Calvi werd in de competitie voor de Mercury Prize, de enige die er echt toe doet, afgetroefd door de veteraan PJ Harvey. Daar valt wat voor te zeggen – vooral door anderen. Hoe dan ook is haar nominatie meer dan terecht. Als dochter van Edith Piaf en Nick Cave (en met Ennio Morricone als aangetrouwde oom van wie ze gitaar leerde spelen, zo kan ik me voorstellen) maakte de jonge Britse een indrukwekkend debuut dat bol staat van de grillige, romantische, maar bovenal trefzekere popsongs.

04/Atlas Sound - Parallax

Bradford Cox is als frontman van Deerhunter en als solo-artiest een ultiem rolmodel: eigenzinnig, intelligent, nuchter, en muzikaal gezien steeds toegankelijker. Tegelijkertijd is hij een typische anti-held die zich kwetsbaar durft op te stellen. Doorgaans komen deze zaken in virtuele indierockkringen neer op hetzelfde. Mijn favoriete boomlange slungel was hoe dan ook de eerste die een zogenaamde slaapkamerplaat ook daadwerkelijk in pyama uitvoerde, vorige maand in een hotellobby in New York. Jammer dat daar geen degelijk materiaal van beschikbaar is. Het zijn dit soort spitsvondigheden die het hem voor mij doen. Wat dat betreft is er ook goed nagedacht over deze officieuze clip bij albumopener The Shakes, een heerlijk kabbelend maar triest nummer over roem en vergankelijkheid. Andere hoogtepunten: het feeërieke Te Amo en het melancholische Terra Incognita.

05/Wild Beasts - Smother

Deze fauvisten staan voor fraai gezongen en technisch vernuftige, kortom aan perfectie grenzende indiepop. Smother bevat minder krakers voor de dansvloer dan zijn roemruchte voorganger, maar is dan ook vooral een plaat die je draait wanneer jij en je liefje ´s avonds weer thuis komen. Niet zomaar een album over seks; maar muziek op zijn sensueelst.

06/Mazes - A Thousand Heys

Rechtstreeks uit de garage; ieder jaar is er weer zo een springerig debuut waar de opwinding van af druipt. Vooral ten opzichte van bijvoorbeeld het geroemde Yuck is Mazes een verademing: eveneens een Britse band die maakt wat Amerikanen in de jaren ´90 al speelden, maar dan een stuk vrolijker. De invloed van Stephen Malkmus en J Mascis is onbetwistbaar, maar het leuke aan Mazes is dat er na meerdere keren luisteren even goed een Britse groep als Blur doorklinkt. Een slimme copycat dus, en een plezierige plaat. Wat mij betreft de beste band uit de hele revivalscene.

07/British Sea Power - Valhalla Dancehall

British Sea Power - "Who's In Control" from British Sea Power on Vimeo.


Een van mijn lievelingsbands bracht dit jaar een plaat uit. Weliswaar niet hun beste tot nu toe, maar wel met het meest tot de verbeelding sprekende nummer van 2011, waarin De Demonstrant de hoofdrol opeist. Sometimes I wish protesting was sexy on a saturday night.

08/St. Vincent - Strange Mercy

Geweldige clips maakt St. Vincent toch. Steeds net zo geestig, poppy en absurd als de sprankelende muziek zelf. Strange Mercy klinkt zoals Actor - #6 in 2009. De coproductie was wederom in handen van John Congleton, met het verschil dat het nu eens een potentieel bescheiden hit bevat. Heerlijke indiepop, zo gelikt dat je er haast bang van wordt.

09/School Is Cool - Entropology

Titelkandidaat tot het moment dat de langverwachte plaat daadwerkelijk uit kwam. Na ze tal van keren live te hebben gezien moet ik zeggen dat het pseudobarokke geluid van Entropology mij soms toch wat al te geforceerd over komt. Desalniettemin blijft het merendeel van de nummers staan als een huis, de kwaliteit van het materiaal is immers goed. En dit is niet het moment om te zeiken. Veel beloften inlossende band! Ga dat bekijken!

10/Roosbeef - Omdat Ik Dat Wil

Twijfelaars zouden het volgende toch moeten inzien; het openingsnummer van Omdat Ik Dat Wil is van een dermate hoog niveau dat alle rafelige, naïeve liedjes van Roos Rebergens primeur er bij verbleken. Exit Tjeerd Bomhof, enter Tom Pintens, en zie daar! Een iets diepere en minder springerige plaat dan het debuut. Je kunt er over twisten. Hoe dan ook: het meisje wordt beetje bij beetje een vrouw.

december 19, 2011

AMATORSKI


Zien is geloven. Amatorski zorgde gisteren op de valreep nog voor een van de beste concerten van dit jaar. Het Gentse collectief bleek in Gebouw-T niet alleen uit te blinken in minimale triphop (het bestaat nog!); ook bloemrijke postrock en affectief neo-klassiek kunnen aan hen worden toegeschreven. Die nijver stelden ze tentoon in een adembenemend decor van subtiele filmprojecties, net zoals Sigur Rós dat al eens deed. Anderhalf lang uur lang heb ik genoten, op het puntje van een stoel, tot kippenvel toe. Gewiekste zet van de organisatie, die de verwarming uitgeschakeld liet. Sowieso alle lof voor Gebouw-T om een alternatieve groep zo een hartelijke ontvangst te bieden in een provinciale stad als de mijne. Aan meer woorden moet ik Amatorski niet vuil maken.

december 15, 2011

WILD FLAG


Mag ik even storen? Tijd voor wat nieuws, zo tussen al dat terugblikgeweld door. Wild Flag is een geheel vrouwelijke indierockband met Janet Weiss op drums. Die ken je misschien nog van het rafelige duo Quasi, het beste voorprogramma van The Thermals ooit, maar dit geheel terzijde. Nouja, ik kan er eigenlijk ook niet meer van maken dan dat ik dit gewoon een verdraaid lekker nummer vind. Klakkeloze feelgood, mag dat ook?

december 12, 2011

EERVOLLE VERMELDINGEN 2011

Trish Keenan R.I.P.

Toen Trish Keenan op 14 januari 2011 overleed aan de gevolgen van Mexicaanse griep en een longontsteking, besefte ik me pas hoe zeer ik de muziek van Broadcast waardeer. Vooral Haha Sound is zo een uitzonderlijk mooie plaat die me nog altijd blij maakt als een kind. Engelachtige, betoverende zangeres, aan wie een album uit mijn top 10 is opgedragen. Een triest en naar verlies.

Spinvis - Tot Ziens, Justine Keller

Ik heb Spinvis na het grijsdraaien van zijn debuut op mijn vijftiende snel afgeserveerd als saaie ouwe zielepoot en 'dat was eens maar nooit meer'. Te gemakkelijk. Hij wist me met dit nummer toch weer erg te ontroeren. Die typische vinexlyriek is ongehoord, en de terugkeer van kleinkunstjes naar melancholische zolderkamerpop smaakt weer naar meer. De Nederlandse Sparklehorse moet gekoesterd worden.

Destroyer - Kaputt

Over alcohol gesproken. Dan Bejar zoop tijdens zijn optreden 6 biertjes in een uur. Wat een romanticus! Een zonderling figuur weet met zijn negende album opeens alle aandacht uit indiekringen op zich te vestigen. Kapuut is het ultieme bewijs dat easy listening ook gespeeld kan worden met bezieling. Echt een plaat voor een zwoele zaterdagnacht eigenlijk, maar wat mij betreft doet 'ie het ook bijzonder goed op druilerige zondagmiddagen.

Battles - Gloss Drop

Battles | Wall Street | A Take Away Show from La Blogotheque on Vimeo.


Mirrored was een mijlpaal. De tot zanger gebombardeerde Tyondai Braxton verliet daarop de groep. Een moeilijke tweede, wat je zegt. Ontegenzeggelijk is het verrassingseffect verdwenen en ontbreekt het Gloss Drop soms aan urgentie. Desalniettemin blijft Battles een unieke band in zijn soort.

De Kift - Brik

Vanuit het niets ben ik dit jaar een fan geworden van De Kift, de enige Nederlandse band die subsidie ontvangt van het Fonds voor de Podiumkunsten. En terecht! Van hun uitgebreide tour met een loodzwaar Brik heb ik in totaal vier optredens bezocht. Die waren weliswaar steeds identiek, maar ook elke keer overdonderend goed. Overigens heb ik inmiddels ook tegen een zeer zacht prijsje twee vintage posters, een briefkaart, een tas en een prachtig handmatig vormgegeven album in huis gehaald. Dat album is mooi, maar draai ik eigenlijk zelden. Zien is geloven.

december 01, 2011

PEAKING LIGHTS


Oh, 1993! Toen ik op zaterdagmorgen mijn bed nog niet uit hoefde om geld voor sigaretten te gaan verdienen. Met mijn opa wandelde ik naar de kiosk om me te laten trakteren op een Lila Pause. En er was tijd om te spelen met kinderen uit de buurt. Ik vond de spelletjes meestal saai, en weet nu waarom; hun fantasie schoot tekort. Met terugwerkende kracht is dit knappe meisje een voorbeeld om het beste uit je vroege jeugd te halen, wanneer je het je nog kunt veroorloven om een einzelgänger te zijn. Een paar jaar daarna gingen we voetballen, maar daarin blonk ik niet uit - nu vind ik het weer leuk, maar voor een partijtje moeten de agenda´s op tafel en tussendoor wordt er gerookt. Nog later kwam de muziek.

november 20, 2011

DJ SHADOW

DJ Shadow "Scale It Back" from Ewan Jones Morris on Vimeo.


Van onnavolgbare videoclips bestaande uit een enkel shot lijkt de popwereld anno 2011 maar geen genoeg te krijgen. Dat komt goed uit, want er is ook bepaald geen gebrek aan. OK GO, wie kent ze niet, is er groot mee geworden. Videoclips zijn weliswaar van televisie verdwenen, maar nog lang niet dood. Mocht er evenwel iemand zijn die er hoogst persoonlijk voor zou kunnen zorgen dat die zojuist benoemde artyfarty trend weer uit de mode raakt, dan DJ Shadow. De videoclip bij Scale It Back is werkelijk zo bizar; daar valt simpelweg niet tegenop te ridiculiseren. Samplekunstenaar Davis, een oude bekende, levert op passende wijze een gezond staaltje satire.

november 15, 2011

ATLAS SOUND


Nu de dagen en de weken donker en kort worden en de uren voorbij vliegen met Parallax, het nieuwste album van Atlas Sound, moet het gek lopen wil ik mijn perfecte soundtrack voor het aankomende seizoen niet al voor Sinterklaas te pakken hebben. De tijd van jaarlijstjes nadert (ik zeur ook niet over pepernoten die in september al in de supermarkt liggen), en traditiegetrouw ben ik dan al grotendeels weer vergeten wat ik van april tot en met juli heb gehoord. Nouja, ik weet nog dat deze clip van Te Amo hoge verwachtingen schiep die Bradford Cox inmiddels heeft waargemaakt. De frontman van Deerhunter pakt het solo wat intiemer aan. Hoewel de toon over het algemeen nogal verdrietig is, verzandt de plaat gelukkig nergens in halfslachtige dramatiek. Cox heeft het talent om de luisteraar precies op de juiste momenten op te zuigen in zijn bedwelmende liedjesuniversum. Parallax is hemels en titelkandidaat.

november 09, 2011

BATTLES


Voor zover het nog niet duidelijk was dat met Battles wel degelijk te lachen valt; de clip bij My Machines is vrij overtuigend. De geweldig geregisseerde video is een ware nachtmerrie, maar niet zonder zwart humoristisch randje. Naar de lelijkste winkelcentra gaan alleen de grootste sukkels. Wat ik zelf met name intrigerend vind, is wat Gary Numan zojuist aan heeft geschaft en in hoeverre de clip gemanipuleerd is - past een drumstel op een roltrap of lijkt dat maar zo? Hoe dan ook, een amusante herinnering aan het gegeven dat Gloss Drop, Battles´ moeilijke tweede, bij lange na niet verkeerd is. Mocht die onverhoopt de jaarlijstjes toch niet halen, dan zal deze video dat wel doen.

november 06, 2011

REAL ESTATE


Tussen het openingsnummer van de nieuwste Real Estate plaat en ik was het liefde op het eerste gehoor. Een serieuze kandidaat voor mooiste popsong van 2011, bij voorkeur te beluisteren met thee en peperkoek in de herfstvakantie. Nu heeft It's Real eindelijk een clip. Vol aanbiddelijke hondjes die mijn zaak vergemakkelijken. De video sluit precies aan bij die typisch novemberse melancholie, waardoor niemand zich af hoeft te vragen of de film beter is dan het boek. I carved our names into a tree. I walked on decomposing leaves. I skated on the frozen sea. It's real as far as I can see.

oktober 31, 2011

VARIOUS #60

01/Tinariwen - Imidiwan Ma Tennam
02/Girls - Honey Bunny
03/Westminster Paradox - Your Hand In Mine
04/TV On The Radio - Will Do
05/Klaxons - Twin Flames
06/Sonja Van Hamel - Fast Fragmented Mind (Live @ De Balie)
07/Atlas Sound - Te Amo
08/Speculator - Century Select Pt. 1
09/Clap Your Hands Say Yeah - Maniac
10/dEUS - Constant Now
11/Fiery Furnaces - Don't Dance Her Down
12/Fool's Gold - The Dive
13/Hella - Headless
14/Jens Lekman - An Argument With Myself
15/Real Estate - It's Real
16/Sparrow & The Workshop - Snakes In The Grass
17/Spinvis - Oostende
18/Warpaint - Undertow

oktober 26, 2011

KLAXONS


Ik stuitte op dit nummer toen ik met een schoolopdracht bezig was. De Deleuziaanse analyse die ik op de video van Twin Flames heb losgelaten zal ik jullie voor het moment echter besparen. Hier volstaat de muziek en het vermeldenswaardige gegeven dat er enkele mooie borsten te zien zijn. Vermoedelijk nep, soit. Dat past er wel bij. Weinig nieuws onder de zon. De catchy deuntjes van Klaxons zijn voor mij een late ontdekking.

oktober 19, 2011

FOOL´S GOLD


Het debuut van Fool´s Gold was het beste dat ik hoorde sinds pakweg St. Germain. Typisch zo een plaat die je ten overstaan van iedereen kunt draaien - maar in dit geval van muzak geen spoor. Het nieuwste album is op het eerste gehoor minder op de Orient maar meer op pop geöriënteerd. Om die reden werd vermoedelijk ook de bezetting van de band teruggebracht tot een kern van vijf consequente zonnebrillen. Geen slecht idee, want nu is duidelijker hoorbaar hoe goed Luke Top kan zingen. Dat doet hij op de tien nummers die Leave No Trace telt niet meer in het Hebreeuws. Best jammer, want mede dat maakte nummers als Surprise Hotel, Ha Dvash en The World Is All There Is zo leuk. Aan de andere kant wordt het steeds waarschijnlijker dat deze band een keer serieus gaat doorbreken, en dat is ze met liedjes zo monter als The Dive zeer gegund.

oktober 13, 2011

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH

Maniac from CYHSY on Vimeo.


Ik ben ook een beetje verwend, hoor, in dit digitale tijdperk. De nieuwe Clap Your Hands Say Yeah komt uit, hij is niet online te streamen, ik koop hem niet. Zelfs voor downloaden ben ik inmiddels te lui - laat staan vragen om een koptelefoon in de platenhandel. Terwijl ik ergens toch zeer benieuwd ben naar dit album. In tegenstelling tot velen vond ik Some Loud Thunder erg mooi. Maakt een band een keer een logische opvolger van hun succesvolle debuut, slim de valkuilen van herhaling omzeilend, is het weer niet goed. Hun nieuwste plaat is, getuige de fragmenten die ik er van heb gehoord, qua sound erg gelikt. Dientengevolge voelen veel ´fans van het eerste uur´ zich daardoor afgestoten. Een beetje raar. Is het niet logisch dat een band met meer budget tot zijn beschikking dan in de begindagen, en zeker na zo een matig ontvangen moeilijke tweede, juist ambitieuzer, groter, ontzaglijker dan ooit wil klinken? Mijn ervaring leert nog steeds dat bands die dat in de regel verwerpen, enkele uitzonderingen daargelaten, iets te verbergen hebben. Omgekeerd valt pak-hem-beet de laatste van The Thermals niet goed te praten door louter de productie te hekelen; het songmateriaal is uiteindelijk het enige dat telt. Hoe dan ook, erg jammer dat de nieuwe videoclips van CYHSY weer precies zijn gemaakt voor de nummers die ik al kende. Geen slechte liedjes, maar weinig nieuws onder de zon. De clip is gezellig. Voetballen, muziek maken en roken in de tourbus. Binnenkort eens wat moeite doen.

september 22, 2011

PONYTAIL (R.I.P.)


Als R.E.M. er mee kapt, dan hoeft het voor Ponytail ook niet meer. Wat een ellende deze week. Gescheiden wegens gescheiden wegen. Ponytail gaf een van de beste concerten waar ik de afgelopen jaren heen ben geweest. In ieder geval toch veruit het meest energieke, in de 013 Batcave. Beetje flauw om te zeggen, maar je had er bij moeten zijn. Want hoe excentriek (en daarmee voor velen afstotelijk) de band ook mag overkomen, live was het onmogelijk om niet als een blok te vallen voor hun melodieuze noisepunk. Kenmerkend blijft natuurlijk vooral de enigmatische vocaliste Molly Seagel, er lustig op los kraaiend alsof het leven een groot kinderfeestje was. Taal was zeg maar niet echt haar ding; ik heb me laten vertellen dat ze in haar vorige leven een oververhitte arcadekast is geweest die aan zijn einde kwam door vast te lopen op Tekken II. Het leverde hoe dan ook shows op met Hella, Don Caballero, Battles, High Places en Deerhoof. Een fan heeft als eerbetoon het openingsnummer van hun laatste album Do Whatever You Want All The Time voorzien van een hartverwarmende assemblage.

R.E.M. (R.I.P.)


R.E.M. gaat dus uit elkaar. Spijtig, maar onvermijdelijk. Wat moet je er meer over zeggen? Goede band. Geweldige frontman. Hij is zo een beetje de enige bij wie ik me een voorstelling kan maken van de factor ´performance´. Wat mij betreft kan Michael Stipe zich vanaf morgen gaan richten op het presidentschap. Nee serieus, wat ik erg jammer vind aan R.E.M. is dat ze onder de huidige generatie twintigers zo weinig aanstichten, terwijl ze op veel vlakken (niet in de laatste plaats het muzikale) vergelijkbaar zijn met een poëtische, geëngageerde, emotionele groep als The Smiths. Ik vermoed dat dat komt door de overmaat aan airplay voor Losing My Religion (ok, There Is A Light That Never Goes Out is beter) en in het bijzonder Everybody Hurts. Maar dan Imitation Of Life! Een van die relatief verborgen parels. Sloeg op mijn dertiende in als een bom en heeft me sindsdien nooit meer losgelaten. Als ik tien videoclips mee zou mogen nemen naar de maan...

augustus 30, 2011

VARIOUS #59

01/Sun Araw - Deep Cover
02/Cut Copy - Feel The Love
03/Volcano! - Africa Just Wants To Have Fun
04/Suuns - Gaze
05/Chad Van Gaalen - Peace On The Rise
06/Destroyer - Blue Eyes
07/The Wave Pictures - Little Surprise
08/Ronnie Basho - Blue Crystal Fire
09/The Antlers - Every Night My Teeth Are Falling Out
10/Arctic Monkeys - Library Pictures
11/The Horrors - Moving Further Away
12/De Jeugd Van Tegenwoordig - Aldiedingen
13/Modern Lovers - Pablo Picasso
14/Woods - Find Them Empty
15/Apneu - Caroline
16/Tokyo Police Club - Southside
17/The La's - There She Goes
18/Yuck - Get Away
19/Little Tybee - Nero

augustus 23, 2011

APNEU

Apneu - Caroline from Subtracting on Vimeo.


Een primeur op dit blog; de eerste videoclip waarin ik figureer (4 seconds of fame) is niet van mijn eigen band, maar van het Amsterdamse Apneu. De groep speelt volgende maand in Cul de Sac tijdens Incubate. Voor wie nog niet overtuigd was van het feit dat het hier een van de leukste festivals van het land betreft, heeft de organisatie dit jaar een opmerkelijk sterk affiche weten samen te stellen: met uitschieters als Battles, HEALTH, The War On Drugs, Daedelus en Megafaun zit dat wel snor. Als het even meezit koop ik een passepartout en ga ik in de Cul lekker vooraan staan - zien of ik niet toevallig herkend word. Alle lof gaat verder uit naar producent Henk Mul, die niet alleen is geslaagd in het vervaardigen van een aantrekkelijk vervreemdende korte film, maar en passant de lo-fi garagepop van Apneu opwindender maakt dan deze al was. Voor liefhebbers van de beste plaat van 2011 in dit genre, en iedereen die A Thousand heys van Mazes tot nog toe aan zich voorbij liet gaan.

augustus 20, 2011

SUUNS

Suuns | FOR NO ONE from FOR NO ONE on Vimeo.


Aan Suuns bewaar ik goede herinneringen in mijn kortetermijngeheugen. Op OFF festival in Krakau speelden ze 's nachts; toen ik vijf minuten voor aanvang de tent binnenliep zat iedereen nota bene nog braaf in kleermakerszit op de houten vloer, om half drie liep men behoorlijk verdwaasd richting de tenten (en ik richting mijn taxi) zonder ook maar iets gerookt, geslikt of gesnoven te hebben. Daar valt wat voor te zeggen. Ik hoop van harte dat de bezoekers van Lowlands ook zo een gaaf optreden tegemoet kunnen zien, al heb ik dan weer geen idee hoe laat de Canadezen in Biddinghuizen moeten aantreden. Hoe dan ook; dit zijn wat mij betreft doped out late avond riedeltjes bij uitstek. Sindsdien heb ik hun debuutplaat wat aandachtiger geluisterd en kan ik derhalve een nauwkeuriger referentiekader scheppen; naast Clinic kunnen niet-ingewijden nu ook denken aan Soulwax en Can, maar dan gecombineerd met de flair van The Strokes. (En net nu ik dacht dat er op Lowlands eigenlijk best wel wat te genieten valt, lees je overal dat het affiche dit jaar tegenvalt. 't Is ook nooit goed met die Hollandse hipsters.)

juli 25, 2011

THE PHOENIX FOUNDATION


Veel muziek, weinig internet. Een kernachtige omschrijving van juli tot nu toe. Graag deel ik The Phoenix Foundation, ontdekt in het Nijmeegse feestgedruis. Live kwamen ze me voor als een nogal degelijke band. Deze Aussies gaan blijkbaar reeds drie albums mee; dat kwam goed uit, want tussen de eendagsvliegen en het festivalgeklets door zijn goed gerijpte songs broodnodig. Nieuw Zeeland blijkt na The Middle East andermaal een bekwame leverancier van solide pop die de oren spitst. Denk verder aan (een mix tussen) Wilco, The Frames en Arcade Fire. Doe er je voordeel mee!

juli 07, 2011

EVA SPOOR PROFICIAT YEAH

01/Elbow - Neat Little Rows
02/Velvet Underground - What Goes On
03/Alamo Race Track - Unicorn Loves Deer
04/Scram C Baby - Trainer/Container
05/Pixies - I Bleed
06/Oneida - Reckoning
07/Owen Pallett - Lewis Takes Off His Shirt
08/Ryan Adams - This Is It
09/Parts & Labor - Fractured Skies
10/Ray Lamontagne - You Are The Best Thing
11/Oasis - Stand By Me
12/Frames - Pavement Tune
13/Isbells - Reunite
14/Clap Your Hands Say Yeah - Cigarettes
15/Interpol - C´mere
16/Antlers - Every Night My Teeth Are Falling Out
17/THUS:OWLS - Sometimes
18/Yo La Tengo - Beanbag Chair
19/Eels - Bride Of Theme From Blink Lights
20/Animal Collective - Turn Into Something
21/High Places - From Stardust To Sentience

juli 01, 2011

GRANDADDY


Grandaddy gaat hun oude platen opnieuw uitbrengen met fancy bonustracks. Tijd om alarm te slaan? Mwah, ze komen er mee weg. Voor mij zijn ze nog altijd die geweldige band die ik net te laat ontdekte en nooit heb gezien, omdat Jason Lytle een tragische romanticus is die destijds besloot dat de band haar hoogtepunt wel bereikt had - en zo een toekomst in grotere zalen en op een groter label uitsloot. Vele jaren en copycats later blijken The Sophtware Slump en Sumday niet alleen hele acurate tijdsdocumenten, maar ook gewoon geniale platen die ik nog steeds met veel liefde draai. Bovendien zijn ze zo een type band waarvan b-sides & rarities minstens zo waardevol kunnen zijn als albumnummers. Al lik ik mijn vingers af bij de gedachte aan een eenmalige reünie... Alles voor de mythe! Wat betreft de clip: als al die, jeweetwel, door black metal geflipte Amerikaanse scholieren eerst hier nou eens naar zouden hebben gekeken... Pedagogisch en nostalgisch verantwoord.

juni 22, 2011

EXPLOSIONS IN THE SKY


Nee maar! Ik had nooit gedacht ooit nog eens een officiële clip van Explosions In The Sky aan te mogen kondigen. Toch is dat moment nu aangebroken - en vraag ik me eigenlijk alleen maar af wat het motief is geweest om een video te maken; heeft dat soms iets te maken met het teleurstellende artwork van hun laatste album Take Care? De clip bij Last Known Surroundings, naar mijn idee een van de betere nummers op een plaat die het met name van de drums moet hebben, is niet onaardig. De eerste vier minuten lijken weliswaar een beetje alsof ze gemaakt zijn door iemand die screensavers programmeert, maar daarna worden de animaties beter. Ik had eigenlijk zoiets als een lange trailer van The Tree Of Life verwacht, maar bij nader inzien past deze trip door kosmische en aardse landschappen wel goed bij de titel.

juni 20, 2011

THE ANTLERS


Wat een opluchting! Goede videoclips worden nog steeds geschoten. Kenmerkend voor een goede videoclip is, in het kort, dat deze op een of andere manier een extra dimensie verschaft aan de muziek die wordt begeleid. Dat klinkt makkelijker dan het gaat, en veel bands wagen zich er anno 2011 dan ook niet aan. Toegegeven: in het YouTubetijdperk is het ook niet eenvoudig om op te vallen - en de jaren dat we reikhalzend op de bank zaten te wachten tot TMF, MTV en/of The Box (het betreft hier een nostalgisch stukje, reken maar!) iets moois voor ons uitzond zijn voorbij. Ik waag me eigenlijk louter aan deze korte historische schets om een clip in te leiden die, nouja, zeker meer dan middelmatig is, maar in wezen ook niet veel meer bewerkstelligt dan het puur functionele; het liedje beter maken. Een ogenschijnlijk simpel nummer als Every Night My Teeth Are Falling Out wordt ineens echt interessant door een accompagnerend beeld waarin op suggestieve wijze handen worden gewassen, dominosteentjes worden gezet, melk wordt gedronken. Zoals de Vlamingen zeggen: meer moet dat niet zijn. Om indruk te maken.

juni 15, 2011

YEASAYER


Blijkbaar is Yeasayer dus nog altijd bezig aan de promotie van Odd Blood. Houdt het dan nooit op? Het lijkt me dat die plaat inmiddels wel aan genoeg mannen is gebracht. Gelukkig deed de band er onlangs wijs aan om bij een tussentijds bezoek aan Conan O'Brien wat nieuw materiaal te spelen. Het moet wel leuk blijven. En dat blijft het voorlopig ook; Devil And The Deed is een instant hit die in het verlengde van hun (naar mijn mening overigens geweldige) vorige album ligt. Dichter bij Justin Timberlake geraakten ze niet eerder. Dit nummer smeekt er dan ook om binnen de kortste keren opgenomen te worden. Tot ziens bij de volgende tour!

juni 10, 2011

NADA SURF


Leuk en aardig, die 30 day song challenge op Facebook, maar mij lukt het vooralsnog bij lange na niet om dagelijks aan mijn plicht te voldoen. Ik loop na 25 dagen inmiddels een ruime week achter, en ook vanavond verzaak ik mijn plicht, die luidt: A song I used to love but now hate (day 17). Bijgevolg heb ik eens eventjes de tracklists van mijn oude compilatiecd'tjes ter hand genomen, maar mijn verwachtingen kwamen helemaal niet uit. Ik vind nummers als Green Lizard - Autumn, Live - Lakini's Juice en Nada Surf - Popular namelijk best leuk wanneer ik ze terugluister. Wat nu? Eigenlijk heb ik alleen maar zin gekregen in een 1990s themafeest. Nostalgie is een sluipmoordenaar - net als zout, materialisme, de macht der gewoonte, asbest, droogte, atoomenergie, koolmonoxide, een carrière, en hoge bloeddruk, maar dit terzijde. Even tijd om, zonder gene, simpel en sentimenteel te zijn. Once every two weeks!

juni 07, 2011

THE RAVEONETTES


The Raveonettes, zo een typisch voorbeeld van een band die op elk album wel een handvol toffe nummers te bieden hebben, maar tegelijkertijd vermoeiend kunnen zijn om een hele plaat van uit te zitten. Tekenend voor de marginale variatie in de songs van het Deense duo is de debuut-ep Whip It On, een verzameling van acht noisy en uptempo 2.30jes, allen 'recorded in glorious B Minor'. Naar mijn mening is dat niettemin hun beste uitgave, want een klein half uur lijkt me precies de juiste dosis voor dit soort onstuimige, maar soms toch ook wat voorspelbare new wavepop. Aan de andere kant: het aantal hits begint zich zo langzamerhand wel op te stapelen. That Great Love Sound, Boys Who Rape Should All Be Destroyed, Aly Walk With Me, Dead Sound, You Want The Candy, Beat City... misschien toch maar een kaartje kopen voor hun concert in Utrecht van aanstaande woensdag en hopen op mijn persoonlijke best of. Van hun nieuwste single Recharge & Revolt krijg ik in ieder geval kippenvel.

mei 30, 2011

EEFJE DE VISSER


Donderdag heb ik Eefje de Visser live gezien en dat was heuglijk maar lijkt tegelijkertijd alweer te lang geleden. In een Utrechts openluchtdecor speelde ze, vrolijk gestemd door de hoge opkomst, een show die de regen deed vergeten. Dat mijn broertje me reeds maanden geleden, toen debuutalbum De Koek net uit was, al op de kunsten van deze Goudse schone wees, bleek niet loos. In de eerste plaats wordt ze begeleid door een fenomenale liveband - die tijdens dit nummer overigens schitterde door afwezigheid. Ten tweede schrijft ze intelligente, haast literaire, tot de verbeelding sprekende teksten die nooit gekunsteld overkomen. Hoor dat prachtige slot van In Het Gras dan toch eens! Zeg maar, met alle respect, Spinvis plus een aantrekkelijke zangstem minus de eenzame, naar zelfgenoegzaamheid stinkende zolderkamer.

mei 25, 2011

CLOUD NOTHINGS


Schijn bedriegt, zoveel is duidelijk. Toen Cloud Nothings me afgelopen zondag in Tilburg verbaasden op Here's Your Future had ik heus wel door dat de fanatieke en oogstrelende drummer niet echt Bryan Ruiz kon zijn, maar dat hun studioversies niet eens in de buurt zouden komen van hun liveshow valt me na aanschaf van hun debuut toch wat zwaar. Het is een beetje zoals met het vergelijkbare Tokyo Police Club: op plaat bij vlagen geniaal in eenvoud en aanstekelijkheid, maar op gezette tijden helaas ook strontvervelend en kinderachtig. De clip van Understand At All is in ieder geval niet te harden, zo saai en pretentieus bovendien. Hoe is het überhaupt mogelijk dat Cloud Nothings opzichtig jatten van de Beach Boys zonder dat ik ook maar iets door heb gehad? Zal wel aan het bier hebben gelegen. Ga dat vooral ZIEN, dames en heren!

mei 14, 2011

WILD BEASTS


Ik had nog nooit echt naar Wild Beasts geluisterd, maar omdat ik, zoals sommigen van jullie wellicht weten of al vermoedden, op recensies kick, ben ik naar aanleiding daarvan toch maar eens op onderzoek uitgegaan. De nieuwe plaat heet Smother, en wat is Albatross een zalig nummer! Bovendien is de video echt schitterend. Eenzelfde sinister sfeertje als in bijvoorbeeld de clip van Interpol bij Lights, maar cinematografisch veel mooier uitgewerkt dan ietwat pretentieuze laatsgenoemde. Het was een drukke week met onder meer een weinig glorieus concert van The Dodos in Doornroosje, maar ik begin dit weekend althans gekalmeerd.

mei 09, 2011

BATTLES



En nu ga ik me toch eens retteketet die nieuwe Battles downloaden! Hoewel hij al een tijdje online is op te sporen, heb ik tot nu toe alleen braaf de single gedraaid. Hoewel, braaf... Deze sowieso al tamelijk ouderwetse soort deugdzaamheid is misschien veeleer ingegeven door de bittere ontnuchtering dat Battles ook middelmatige nummers als Ice Cream kunnen maken, waardoor de mythe een beetje werd ontkracht. Uiteindelijk raak ik alleen wezenlijk opgewonden van de intro - de rest is, jammer maar helaas, niet veel meer dan een halfslachtige herhalingsoefening die spanning ontbeert. De zojuist verschenen clip maakt gelukkig een en ander goed; om het aangenaam benauwd van te krijgen. Hopelijk valt alles snel op zijn plaats. Iemand al geluisterd?

mei 03, 2011

LITTLE TYBEE



Maar uiteraard is er voor de liefhebbers van adembenemende pop meer dan Excelsior. Zie daar Little Tybee, op wier clip ik onlangs stuitte. Een prachtig clip, welteverstaan, en voor zover ik weet tevens de enige waarmee liefhebbers van jojo's aan hun trekken komen. Door de uitgekiende cameravoering, die continu probeert af te leiden van de serene 'dude ranked in like no. 5 in the world for yoyo tricks' komt de toon van de video mooi overeen met het subtiel georkestreerde nummer; ongrijpbaar, licht als een veertje, om kippenvel van te krijgen.

april 26, 2011

ALAMO RACE TRACK



Op mijn verjaardag heb ik van vrienden een paar hele mooie platen gekregen. Ik ben ook weer gaan twijfelen of ik toch niet eens gauw voor een lidmaatschap bij Excelsior moet gaan tekenen, gezien het feit dat twee van de drie betreffende cadeaus hier van afkomstig zijn. Bevind zich onder mijn lezers wellicht al iemand die zich heeft aangemeld? Orde van de dag; ik luister heel graag naar Alamo Race Tracks Unicorn Loves Deer. In veelal lovende recensies werd een plaat met mooie, intieme, zachtaardige liedjes beloofd, en zo is het maar net. Hoewel de vaste kern volgens de bijgaande informatie in het doosje is teruggedrongen naar drie man, is er sprake van een prachtige rijke productie met onder meer cello, xylofoon en trombone. Bij dit clipje in de DWDD studio (ik moet ze nageven dat ze niet doof zijn gebleken voor de kritiek van muziekliefhebbers) sluit zich ook nog eens een koortje aan, waarin Jelle Paulusma opduikt. Het titelnummer is één van de hoogtepunten van het album. De band is al over de helft van de tour, maar speelt volgende maand nog op het Festival aan de Werf in Utrecht. Daar moet ik dan maar eens heen.

april 17, 2011

VARIOUS #58

01/The Raveonettes - Recharge & Revolt
02/The Secret Love Parade - My Secret Love Parade
03/Woods - Pushing Onlys
04/Battles - Ice Cream
05/J Mascis - What Happened
06/De Staat - Old MacDonald Don't Have No Farm No More
07/Deerhunter - 60 Cycle Hum
08/De Kift - Beguine
09/Mazes - Most Days
10/O'Death - Bugs
11/Ennui - Coconino
12/Stornoway - We Are The Battery Human
13/Ponytail - Easy Peasy
14/Thurston Moore - Benediction
15/Smashing Pumpkins - Lightning Strikes
16/The Dodos - Black Night
17/Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes - Home
18/Bart Constant - Do Better

april 14, 2011

DEERHUNTER



Dat Deerhunter met 'Halcyon Digest'één van de meest plezierige indierockplaten van vorig jaar heeft gemaakt is Europa zeker niet ontgaan. Nagenoeg de hele lentetournee was dan ook ruim een maand van tevoren al stijf uitverkocht. Na afloop van het concert in Botanique konden we concluderen dat dit volledig gerechtvaardigd was, want wat het viertal ons maandag 11 april voorschotelde was niet minder dan een ware traktatie.

Tegen acht uur mochten Lower Dens uit Baltimore het publiek in de stemming proberen te brengen. Dat lukte maar ten dele. Waar de band amper een half jaar geleden nog een van de verrassingen was op het meerdaagse LeGuessWho? in Utrecht, zat het viertal onder leiding van de stoïcijnse Jana Hunter vandaag wat minder goed in zijn vel.

De dromerige shoegaze, die op de beste momenten deed denken aan de hoogtijdagen van Galaxie 500, wilde maar niet echt overslaan op de zaal. Hun setlist was weliswaar goed opgebouwd en kende een slimme afwisseling tussen uptempo en trager werk, maar dat de band Tea Lights niet speelde, waarschijnlijk de sterkste song van debuutalbum 'Twin-Hand Movement', was onbegrijpelijk. Het ontbrak de groep nu juist aan een sterke melodie om het weifelende publiek in de Orangerie over de streep te trekken. Een gemiste kans.

Het voorprogramma kreeg het er even later dik ingewreven; bij Deerhunter was geenszins sprake van een gebrek aan publieksfavorieten. Daarom willen wij hier van de gelegenheid gebruik maken om toch vooral ook lovende woorden te spreken over 60 Cycle Hum, het nieuwe nummer waarmee werd afgetrapt. Met een aangename newwave-vibe deed het ons alvast reikhalzend uitkijken naar Deerhunters volgende release en de rest van de setlist.

Die bestond voor het overgrote deel uit materiaal van hun toegankelijke laatste twee platen. Daarbij viel op dat veelvuldig werd gevarieerd op de albumversies. Zo werd Don't Cry bijvoorbeeld opmerkelijk fel gespeeld en gouden single Memory Boy voorzien van een extra middenstuk. Dat de band een patent heeft op lang uitgesponnen nummers, werd eveneens bewezen toen na ongeveer een uur het pulserende Nothing Ever Happened werd ingezet: we klokten af op 15 minuten. Het bleek het begin van een geslaagd drieluik, verder nog bestaande uit Helicopter en He Would Have Laughed, waarmee de show majestueus werd besloten. Wat ons betreft zat het absolute hoogtepunt van de avond echter al in het midden verstopt: de intense (en oorverdovende) uitvoering van Little Kids was zonder twijfel Deerhunter op zijn best.

De groep rond de eigenzinnige antiheld Bradford Cox mag kortom definitief worden bijgezet in de galerij van grote Amerikaanse bands van dit decennium.

april 10, 2011

MAZES


Bij deze roep ik Mazes officieus uit tot beste nieuwkomers van april. De Engelsen brengen deze maand hun debuut A Thousand Heys uit op Fatcat en die staat vol met heerlijk lo-fi rammelpop - de juiste muziek op het juiste moment. Dat wil overigens niet zeggen dat Mazes het verdienen om voor een kortstondige hype te worden versleten, want hoewel de songs zeer zeker schatplichtig zijn aan Guided By Voices, Pavement en soortgelijke vrolijke vrienden, is nonchalance ook een vak apart. Sowieso is de videoclip bij Most Days, een geinige cartoon over het reilen en zeilen van een groepje skaters, al een valide argument om dit vijftal het voordeel van de twijfel te gunnen.

april 05, 2011

BART CONSTANT

Bart Constant - "Do Better" (with Dustin O'Halloran) from Kimmo Films on Vimeo.


Abouts Bongo uit 2006; zalige herinneringen aan extatische tienerfeestjes. Een uniek album, chic en opzwepend, absoluut één van de betere Nederlandse popplaten van de afgelopen 10 jaar. Rutger Hoedemaekers heeft hem nooit geprobeerd te overtreffen, tot nu. Weliswaar is About sinds kort officieel een verloren zaak (nooit met je vriendin in een band gaan spelen!), onder de naam Bart Constant is onlangs nieuw materiaal van de beste man verschenen. Een nogal barokke ballad van ruim zesenhalve minuut, waarbij het vooral even wennen is aan de stem van Hoedemaekers: die doet in deze context ineens aan Billy Corgan denken. Weg zijn de bleepjes, de pompende beats. Binnen enkele maanden moet de rest van de plaat gaan volgen. Iets om nieuwsgierig naar te zijn!

maart 28, 2011

THE STROKES


Ja, dus die nieuwe plaat van The Strokes valt tegen. Je hoort duidelijk dat het een zware bevalling is geweest; ontzettend gekunsteld, zeer onsamenhangend, te veel middelmaat. Toch zijn niet alle nummers te typeren als simpelweg b-kantjes van Room On Fire. Eerste single Under Cover Of Darkness is een fijn nummer dat enerzijds teruggrijpt op de sound uit de beginjaren, terwijl het tegelijkertijd de ontwikkeling blootlegt die de band door de jaren heen heeft doorgemaakt. Jammer dat Julian Casablancas en co. (maar toch met name Julian Casablancas) het zo finaal vekrachtten tijdens de uitvoering op Saturday Night Live. Dan wordt die andere uitschieter van Angles hier toch meer recht gedaan. Suggestie: dit wordt de volgende single en dan snel weer aan het werk met een waardige opvolger van First Impressions Of Earth.

maart 25, 2011

DE KIFT


Ik ben net terug van De Kift in 013 en danig onder de indruk! Op aanraden van een vriend heb ik ze nu voor het eerst gezien en ik kan niet anders zeggen dan dat deze band mijn respect verdient. De oudgedienden uit de Noord-Hollandse krakersscene nemen het muzikantenvak serieus: een enorm zelfgemaakt slagwerkinstrument op wielaandrijving, nog het meest te vergelijken met een reusachtig straatorgel. Prachtig vormgegeven conceptalbums die ze integraal uitvoeren, waarna nog een handjevol publieksfavorieten worden gespeeld. Tomeloze energie op het podium, veelvuldig wisselen van instrument, zichtbare blijdschap en ontroering bij het voor het eerst vertolken van de nieuwe liedjes; ondanks de 20jarige carrière is dit gewoon weer de start van een nieuwe tournee en staat de achtkoppige band vanavond weer 'stijf van de zenuwen'. De gulle toegift werd besloten met dit fraaie nummer - de clip is minstens zo mooi.

maart 21, 2011

SUUNS


Secretly Canadian, mooi label. Naast grootmachten als Antony & The Johnsons en Yeasayer grossieren ze ook in tal van interessante kleinere indiebands. Jammergenoeg lukte het me niet om vorige maand naar het Fabriq festival in Den Bosch te gaan, waar uit deze stal The War On Drugs (alle lofuitingen aan het adres van Kurt Vile ten spijt nog altijd beter dan 's mans solocarrière) en Suuns optraden. Op die laatste wil ik nu even de aandacht vestigen. Ik was al erg in mijn nopjes met het geweldige Arena, een echte kraker op de dansvloer, maar Up Past The Nursery, afkomstig van hun recente album Zeroes QC, is weer een geval apart. Of zijn er nog meer bands die achteloos het gedachtegoed van Clinic combineren met de intro van de macarena?

maart 14, 2011

BRITISH SEA POWER

British Sea Power - "Who's In Control" from British Sea Power on Vimeo.


Veel om het lijf heeft 'ie niet, de nieuwe clip van British Sea power. Letterlijk en figuurlijk, dat geef ik grif toe. Een eenvoudig liefdesverhaal van twee aantrekkelijke Amerikaanse jongeren die naar elkaar toe groeien tijdens openbare demonstraties. Gefilmd in vrij irritante, zeer korte shots. Meer niet. Nouja, de maskers van Karl Marx, Silvio Berlusconi, Barack Obama en Justin Bieber vind ik wel grappig. En de vrouwen zijn schoon. Maar het is vooral een perfecte verbeelding van het verlangen 'Sometimes I wish protesting was sexy on a saturday night'. Ondertussen nog steeds een geweldige plaat; in oktober is de band eindelijk weer op het Europees vasteland te aanschouwen.

maart 07, 2011

BEST OF BRITISH SEA POWER

01/The Great Skua
02/Fear Of Drowning
03/Remember Me
04/Tugboat
05/Living Is So Easy
06/The Scottish Wildlife Experience
07/The Land Beyond
08/No Lucifer
09/Who's In Control
10/A Lovely Day Tomorrow
11/When I Go Out
12/Carrion
13/Thin Black Sail
14/Mongk II
15/Straight Down The Line
16/Lights Out For Darker Skies
17/Men Together Today
18/The Spirit Of St. Louis
19/Come Wander With Me
20/Something Wicked

Het beste van British Sea Power, nog altijd een vrij goed bewaard geheim op het Europees vasteland. Daarom een fijne instapcompilatie voor iedereen die het maar horen wil. Kunnen we later dit jaar met zijn allen mee brullen in de Melkweg. Inclusief obscure b-kantjes, live-versies, covers etcetera want ik ben tenslotte een echte kenner.

maart 04, 2011

VARIOUS #57

01/Aloe Blacc - Whole World
02/British Sea Power - Thin Black Sail
03/Pleq - The Fallen Love
04/The Go! Team - Buy Nothing Day
05/Elbow - Near Little Rows
06/Gruff Rhys - Sensations In The Dark
07/Lola Kite - Everything's Better
08/Mount Kimbie - Before I Move Off
09/American Men - Cool World
10/Mogwai - Rano Pano
11/Low - Try To Sleep
12/Nicolas Jaar - Mi Mujer
13/Radiohead - Lotus Flower
14/The Strokes - Under Cover Of Darkness
15/Suuns - Arena
16/Sun Airway - Put The Days Away
17/d'Eon - Kill A Man With A Joystick In Your Hand
18/Perfume Genius - Your Drum

februari 25, 2011

GRUFF RHYS


Ik weet dus niet meer voor wie Gruff Rhys destijds het voorprogramma verzorgde, maar het was vier jaar geleden in de AB en ik vond het toen best aardig. Ze waren met zn tweeën, een boel toeters en bellen op het podium, grappig Welsh dialect. Nooit meer naar omgekeken verder. Nu scheen hun nieuwste album erg leuk te zijn, en dat is ook zo! Samen met The Go! Team alweer een fijne popplaat om vrolijk de laatste winterweken mee door te komen. Het openingsnummer Shark Ridden Waters doet me erg denken aan Fun Lovin' Criminals, een band die ik nogal eens door elkaar haal met Super Furry Animals - en zo is de cirkel weer rond. Inclusief een coole spionage-clip met cabriolet en mooie vrouw.

februari 11, 2011

THE GO! TEAM


Die nieuwe plaat van The Go! Team brengt me weer in net zo een gelukzalige sfeer als toen ik vijf jaar geleden voor het eerst hun debuut op de luisterpaal hoorde. Ik krijg er een ontzettende adrenalineboost van, zoals haast geen andere band (oke, misschien The Libertines of soms The Spinto Band) bij me teweeg kan brengen. Zo veel briljante hooks, zulke energieke songs - ook op Rolling Blackouts bewijst Ian Parton weer dat hij ongekend is in het scheppen van een gigantisch buitenaards popuniversum binnen het half uur. De nieuwe cd is weer net zo eclectisch, hoewel naar mijn idee de nummers met rapster Ninja nu duidelijk niet meer op wegen tegen de ware kracht van deze band uit Brighton: uptempo gitaarliedjes zoals Buy Nothing Day. Hoe dan ook, dit is vooralsnog met voorsprong de leukste plaat van het jaar. Met vocale bijdragen van onder meer Beth Cosentino (Best Coast) en Satomi Matsuzaki (Deerhoof).

februari 04, 2011

ELBOW


De nieuwe videoclip van Elbow stelt nogal teleur. Het nummer is (natuurlijk) geweldig; gevoelige, elegante, beminnelijke pop is precies wat ik van de groep verwacht en waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het nieuwe album Build A Rocket Boys komt volgende maand uit en stond bij mij al een tijdje genoteerd als één van de meest belovende releases van 2011. Maar die clip, God Allemachtig! Bij gebrek aan betere ideeën dan zomaar een optreden zouden ze verboden moeten worden. Zonde van het geld als Youtube daar al vol mee staat.

februari 01, 2011

LOLA KITE



Na vorig jaar al door vele insiders te zijn getipt, is voor Lola Kite (na die felbegeerde minuut op de nationale televisie) de bal nu echt gaan rollen. Het Amsterdamse drietal is momenteel met voorsprong de meest besproken band uit het Nederlandse clubcircuit. Het nieuwe paradepaardje van Excelsior, dat de release van hun debuut nog wat maanden uitstelde om de spanning te verhogen, is dan ook begonnen aan een uitgebreide tour die hen tegen mei naar Bergen op Zoom zal leiden. De plaat in kwestie verscheen vorige maand, heet Lights, en stemt inderdaad erg nieuwsgierig naar die optredens –al hebben we zo hier en daar wel onze bedenkingen.

Dat alle leden van Lola Kite in het verleden al actief waren in niet de minste bands (Bettie Serveert, Moss en Bluem) is duidelijk hoorbaar in het enthousiasme dat van Lights afspat. Het kost als luisteraar maar weinig moeite je voor te stellen hoeveel plezier de band wel niet moet hebben gehad tijdens de opnames van dit album, wellicht juist omdat het nauwelijks overeenkomt met de muziek van bovengenoemde bands. Lola Kite’s sound leunt sterk op het gebruik van synthesizers en drumcomputers. Geen wereldschokkend nieuws, maar een frisse wind in het huidige poplandschap is het zeker. De songs zijn bovendien niet alleen al op het eerste gehoor erg aanstekelijk en dansbaar; ze blijken bij nadere beluistering ook boordevol ideeën te zitten.

In die gelaagdheid zit tegelijkertijd ook de zwakke plek van het album. Aan vrolijke deuntjes is bepaald geen gebrek, maar niet al het songmateriaal is van even hoge kwaliteit. De plaat klinkt bovendien bij vlagen nogal braaf – een wat rauwere productie zou niet hebben misstaan. Het is niet toevallig dat Lights haar beste momenten kent wanneer er wat gas bij wordt gegeven, zoals tijdens de uptempo single ‘Everything’s Better’ en het al even opwindende ‘Rainbow At Night’, dat nadrukkelijk de geest van stadgenoot Zea in herinnering roept. De enigszins onbeduidende ballad ‘The River’, die de focus van de benen naar het hoofd verlegt, had echter gerust achterwege gelaten mogen worden.

Hoewel Lights dus weliswaar niet over de hele lijn overtuigt, zijn er toch genoeg redenen om aan te nemen dat Lola Kite op een podium goed uit de verf komt. Laat het dan vooral een feestje worden; een uitgekiende setlist doet wonderen. Dat de band aanstaande zomer op de grote nationale festivals zal aantreden kan iedereen wel voorspellen. Het geeft de band nog een aantal maanden de tijd om hun energieke liveshows te perfectioneren.

januari 24, 2011

MOGWAI


Ready, steady, ignition. Op DaMusic werd onlangs een voor onze begrippen roerige discussie gevoerd naar aanleiding van een omstreden stuk dat één van de redacteuren had geschreven. Ik was het zelf ook met hem oneens, toen hij rücksichtlos, ongefundeerd en wel erg kort door de bocht het hele genre postrock dood verklaarde.

Over azijnpissen gesproken. Wie doet zoiets? Goed, in termen van joie de vivre zijn de tijden dat postrock spannend (want: een vernieuwende en nog te ontdekken stroming binnen popmuziek) was, misschien inderdaad grotendeels voorbij. Maar wie maalt daar om wanneer veteranen als Mogwai nog steeds consistent platen uitbrengen die niet alleen van een uitmuntende kwaliteit zijn, alsook hoorbaar met toewijding gemaakt worden? Ook het optreden van Godspeed You! Black Emperor in Paradiso afgelopen week, alle bekende argumenten tegen reünies van bands even daargelaten, blonk allicht niet uit in urgentie - maar doeltreffend en intens was het zeker. En wat te denken van de ontwikkeling die Sigur Rós in tien jaar tijd heeft doorgemaakt? Om tal van kleinere grootmachten nog maar onbesproken te laten!

Het zit hem wellicht gewoon in de naam; postrock impliceert een zekere moderniteit die inmiddels lang vervlogen is. Aan de andere kant: waarom zeuren over postrock als je weet dat de vervelendste mensen die bestaan, juist de wijsneuzen zijn die beweren dat er na de 1970s niets fatsoenlijks meer is gemaakt. Postrock leeft! Het zal net zoals rock of elk willekeurig ander genre tot in den treure beoefend worden door soms waardeloze copycats, maar uiteindelijk geleidelijk evolueren. Dat Mogwai anno 2011 nog altijd uniek is in zijn soort en zeker niet om inspiratie verlegen zit, moeten ze mijn collega dan noodzakelijkerwijs maar bewijzen middels deze supercoole video.

januari 14, 2011

BROADCAST


Vandaag werd bekend dat Trish Keenan, zangeres van het Engelse Broadcast, is overleden aan de gevolgen van een longontsteking. Ik heb met name van hun album Haha Sound altijd genoten, maar toch is dit typisch zo een band waarvan je eigenlijk pas beseft hoe goed je ze vind, wanneer je ze voorgoed kwijt bent geraakt. Toch wel een schok, Broadcast was veel meer dan zomaar de nieuwe Stereolab. Erg zonde, daarom een klein eerbetoon in de vorm van een video.

januari 12, 2011

ANNA CALVI


Anna Calvi? Die stond vorig jaar in het voorprogramma van Grinderman in Vredenburg, volgens menigeen het concert van het jaar. Dat Nick Cave zijn oog op haar liet vallen is niet onbegrijpelijk, maar tegelijkertijd mag het ook geen wonder heten dat ze die avond in zijn schaduw nog geen verpletterende indruk achterliet. Nu haar debuutalbum uit is, zou daar best eens verandering in kunnen komen. In ieder geval werd ze door diverse media al getipt als één van de potentiële doorbraken op Eurosonic (waar ik nog altijd een keer heen wil). Deze zeer jonge Londense singer/songwriter is gewapend met een broeierige, bij vlagen huilende telecaster en een zeer doortastende stem. Het trio waarin ze opereert valt op door hun bezwerende sound, waarin ook jazz en klassiek doorklinken. Mijn nieuwe favoriete zangeres.

januari 11, 2011

NO AGE


Muziek is al zo een tien jaar dood op televisie - of toch in ieder geval op de Nederlandse. Dat wil niet zeggen dat het medium overal zo nutteloos geworden is; verreweg de meeste liveclips die op Carpoolparty te zien zijn, zijn opgenomen in gerenommeerde buitenlandse talkshows die een muzikale traditie en naam hoog hebben te houden. Ik denk ook niet dat ik de enige ben die bij het ruime aanbod op Youtube van optredens bij pakweg Jonathan Ross en David Letterman niet af en toe hunkert naar een vaderlands programma dat popmuziek serieuze zendtijd gunt. Want het werkt echt; waar ik aanvankelijk een beetje teleurgesteld en snel uitgekeken was op de tweede plaat van No Age, daar brengt dit brute optreden me toch aan het twijfelen of ik Everything In Between niet nog een kans moet geven. In ieder geval is duidelijk dat de groep live inmiddels flinke stappen heeft genomen. Dit nummer gaat heel ouderwets op mijn volgende compilatie-cd'tje terecht komen, als single die nieuwsgierig maakt naar meer. Laten we het jaar maar eens stevig beginnen.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be