Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

november 20, 2019

CHARLES RUMBACK & RYLEY WALKER


Twee adelaars sieren de nogal psychedelische hoes van Little Cotton Twist. Vogels die bekend staan om hun brede vleugels en scherpe klauwen, maar ook om de onafhankelijkheid die ze voor Amerikanen symboliseren. Treffende dieren dus voor drummer Charles Rumback en gitarist Ryley Walker, die hun beider sporen in respectievelijk de jazz- en folkscene van Chicago al lang en breed hebben verdiend. Ze maakten enkele jaren geleden al een volledig geïmproviseerde plaat samen. De opvolger van dat nogal chaotische Cannots is compacter, rustiger, maar ook avontuurlijker. Dat ligt met name aan de verscheidenheid aan stemmingen. Opener Half Joking heeft iets knus en pastoraals, terwijl het fraai aanzwellende If You’re Around & Down niet alleen door haar titel lijkt te verwijzen naar Walker’s recente bekentenis te kampen met verslaving en depressies. Het mysterieuze Menebhi is met haar drones en geprogrammeerde drums dan weer vooral een fascinerende oefening in textuur. Één van de mooiste albums die dit jaar op Thrill Jockey verschenen is.

november 01, 2019

GUIDED BY VOICES



Over Robert Pollard wordt wel eens gezegd dat hij kwantiteit boven kwaliteit verkiest vanwege een zeker fatalisme – wanneer je met je band pas halverwege je dertiger jaren een beetje doorbreekt heb je nog een boel in te halen. Sweating The Plague (de derde van Guided By Voices in 2019 en als we goed tellen de 29e sinds 1986) klinkt juist behoorlijk doordacht en allerminst in allerijl. Een dozijn songs in een flink half uur, dat is nogal een contrast met de popparels van anderhalve minuut waar de Amerikaanse lo-fi-iconen vooral om bekend staan - liedjes waarin vaak enkel refreinen lijken voor te komen. Op hun jongste worp voeren prog en klassieke rock de boventoon, en eindigen ze met een flitsende gitaarsolo. Epische nummers als Mother’s Milk Elementary, The Very Second en afsluiter Sons Of The Beard vallen op, maar Sweating The Plague laat zich toch het best als geheel beluisteren. Knap album van een band naar wiens nieuwe werk het nog altijd blijft uitkijken.

oktober 25, 2019

SEAN O'HAGAN


Nee, we hebben hier niet te maken met de sterkste man van Ierland, maar wel met een songwriter en arrangeur die al bijna 40 jaar chronisch wordt ondergewaardeerd. Laat Radum Calls voor deze laatbloeier het startschot zijn voor een verdiende solocarrière, want flinke jongens die zulke zwierig georkestreerde sixtiespop weten te weerstaan. Verplichte kost voor alle liefhebbers van Beach Boys, Stereolab, The Free Design, Bauer, of Gruff Rhys.

oktober 04, 2019

PORTICO QUARTET


Een perfecte samensmelting van jazz, ambient, house en minimal; het bijgeleverde persbericht over Portico Quartet’s nieuwe album laat niets te wensen over. Over de volgorde waarin de genres gebezigd worden kun je misschien discussiëren, maar zeker is dat Memory Streams, hun zesde ondertussen, opnieuw buitengewoon rijk is geschakeerd. De instrumentale band, inderdaad een kwartet, haakt gemakkelijk aan bij de enorm kwieke jazzscene die Engeland al even herbergt – denk Gogo Penguin, Mammal Hands, Ezra Collective. Hun muzikale melange kenmerkt zich door een flinke rol voor elektronica en een typische onnadrukkelijkheid waarmee de liedjes zich aandienen. Zelfs tijdens ritmisch wat complexer nummers als Offset en Signals In The Dusk blijven bas, drums, toetsen en blazers perfect in balans. Geen muziek die de overhand neemt. Portico Quartet voelt dan ook ogenschijnlijk niet de behoefte zich nog maar eens te bewijzen als buitengewoon brutaal of virtuoos. Dat maakt van Memory Streams vooral een aangenaam dromerige plaat.

september 27, 2019

GIRL BAND



Dit Ierse no-wave-viertal lijkt met terugwerkende kracht een storm in Dublin te hebben ontketend, de stad die dit jaar de contouren verzorgde voor zware postpunkbands als Fontaines D.C. en The Murder Capital. De opvolger van Girl Band’s debuut uit 2015 is ambitieus, beladen, en bij vlagen verdomd aanstekelijk - voor wie het wil horen. Gitaren als sirenes, psychotisch geraaskal, maar toch altijd die bijtende groove die je als luisteraar op de been houdt.

september 20, 2019

ONE TRUE PAIRING


Wild Beasts uit Kendal besloot twee jaar geleden na vijf albums te stoppen wegens een lege koektrommel. Hayden Thorpe, een van de twee voormalige frontmannen, bracht intussen zijn solo-debuut uit onder zijn eigen naam. Tom Flemming kiest voor een alter ego, One True Pairing – toch wat cynisch in het licht van de breuk. De songtitels ogen als kleine afrekeningen; lees je even mee? I’m Not Afraid, Alive In The Resplendent Flames, Dawn At The Factory, Only God Can Judge Me. Gelukkig zijn de liedjes op zichzelf al overtuigend genoeg. Waar zijn oud-bandgenoot het eerder dit jaar nogal minimalistisch aanpakte achter de vleugel, zoekt Flemming juist de rijkdom in zijn gitaarpedalen en laat hij de synthesizer flink zoemen en bliepen. Geweldig over de hoofdtelefoon, maar ook onnadrukkelijk sexy op de dansvloer. Bovendien blijkt zijn mooie, grillige bariton puik stand te houden, om niet te zeggen veel beter uit de verf te komen, zonder Thorpe’s excentrieke falset daarnaast. Prima doorstart!

augustus 30, 2019

WHITNEY



‘Anything could happen’, blijft de zanger maar herhalen. Stemt dat hoopvol, of waarschuwt het voor gevaar dat op de loer ligt? De nieuwe plaat van Whitney is doorspekt met twijfels zoals deze, hier verwoord in het mooie Song For Ty. De lange wereldtournee van de band na het succesvolle debuut Light Upon The Lake uit 2016 heeft duidelijk zijn weerslag gehad op songwriters Max Kakacek (gitaar, toetsen) en Julien Ehrlich (drums, vocalen), die lijken te kampen met rusteloosheid en bindingsangst. Deze thema’s staan nogal in contrast met de ontspannen, warme songs die de Amerikaanse groep speelt. Door de zwierige arrangementen, met achter de kenmerkende kopstem van Ehrlich veel ruimte voor strijkers en wurlitzer, ademen deze liedjes een avond met vrienden bij het kampvuur. Uitschieters als No Woman of No Matter Where We Go ontbreken ditmaal; een klein gemis, maar het maakt Forever Turned Around daardoor wel hechter dan zijn voorganger. Dé soundtrack voor een aangenaam melancholische nazomer.

augustus 26, 2019

VARIOUS #99

01/C Duncan - Talk Talk Talk
02/The Empathy Exams - Close To The Knives
03/Floating Points - LesAlpx
04/One Sentence Supervisor - Double You pt. one
05/Jo Goes Hunting - Drowned In The Crowd
06/Warming - Did It Again
07/Robin Kester - Peel The Skin
08/Juju - I'm In Trance
09/Goon - Check Engine Light
10/Korfbal - Sleep
11/Often The Thinker - Choking Warming Stifling
12/The Vacant Lots - Bells
13/Petersburg - Today
14/Poppel - Listen
15/Kassei - Prak
16/Anna Meredith - Paramour
17/Battles - Titanium 2 Step
18/Hater - Four Tries Down
19/Steve French - I'm Not Worried About Forever
20/João Gilberto - Chega De Saudade

augustus 16, 2019

THE MURDER CAPITAL


Het moet gezegd: de naam die dit illustere nieuwe vijftal uit Dublin zich heeft aangemeten zit hen als gegoten. Ze formeerden na de tragische zelfverkozen dood van een gemeenschappelijke vriend, en dat kan tellen tijdens het beluisteren van hun bezwerende postpunk. Op dit debuutalbum bieden ze een staalkaart van wat hun thuisstad muzikaal gezien te bieden heeft. Dan denk je natuurlijk aan het momenteel erg populaire Fontaines DC, maar ook U2 en Girl Band hebben ontegenzeggelijk hun stempel gedrukt. Hoor die drumroffels en lijzige gitaren op de single Green & Blue, en probeer dan maar eens níet aan Sunday Bloody Sunday te denken. Andere hoogtepunten zijn het messcherpe Don’t Cling To Life en het juist zeer mooi ingehouden epos On Twisted Ground, dat enkel een bassriff nodig heeft om te boeien. De band draaft flink door in haar thematiek rond hoop en vrees, maar wordt nergens gitzwart. When I Have Fears is een eervol saluut aan jeugdige roekeloosheid.

juli 28, 2019

JESCA HOOP



Voorganger Memories Are Now (2017) was een mooie, zij het voor Jesca Hoop tamelijk conventionele singer/songwriterplaat. De Amerikaans/Britse folkartieste duikt op Stonechild niet alleen qua geluid, maar vooral thematisch naar een diepte die stukken donkerder en killer is. Neem het bedrieglijk lieftallige wijsje Old Fear Of Father, waarin ze zingt vanuit het perspectief van moeder de vrouw die weinig affectie toont voor haar dochter, terwijl ze haar zoons adoreert. De betoverende maar sobere arrangementen, waarin veel plaats is voor de zoetgevooisde stem van Hoop, doen zoals wel vaker occult en middeleeuws aan. Dat draagt hier paradoxaal genoeg alleen maar bij aan de urgentie van de tekstuele boodschap in een tijdperk #MeToo. Beste luisteraars, is dit nog altijd de manier waarop vrouwenonderdrukking postvat? John Parish, die al samenwerkte met PJ Harvey en Aldous Harding, voorzag als producer in precies genoeg elektronica om Hoops macabere songs over moederschap en misogynie mee te omhullen. De tijd is ernaar: ze kan zo aansluiten in het rijtje Laura Marling, diezelfde Harding, en Emily Jane White.

juli 25, 2019

FLAMING LIPS


King’s Mouth gaat over een prinselijke baby, zo gigantisch groot dat hij de koninging doet sterven in haar kraambed, die reeds op jonge leeftijd de wereld redt van een lawine door het hele universum te verslinden met zijn reusachtige tanden, tijdens welke hijzelf komt te overlijden, waarna de overgeblevenen zijn hoofd afhakken om er nog lang en gelukkig in te blijven leven. Eind goed, al goed. Inderdaad, Flaming Lips hebben hun eerste volwaardige conceptalbum gemaakt. De soundtrack deed ook dienst als sonische component in het gelijknamige installatiekunstwerk van frontman Wayne Coyne. Dat er op plaat een visueel aspect ontbreekt, stoort gelukkig niet. Niemand minder dan Mick Jones (The Clash) fungeert als alwetende verteller, en die laat gelukkig genoeg aan de verbeelding over. Zo is het tijdens instrumentale tracks prettig wegdromen in dit sprookjesachtige hoorspel. De meer op songs met kop en staart gespitste luisteraar komt aan zijn trekken door het mooie afsluitende tweeluik Mouth Of The King / How Can a Head. De Lips blijven de geest verruimen.

juli 19, 2019

BLACK MIDI



Lang was zien geloven, maar nu heeft de meest besproken band van het jaar daadwerkelijk haar debuutplaat uit. Op Schlagenheim laat Black Midi uit Londen elk van de negen nummers vakkundig ontsporen. Daarmee zijn ze de uitzondering op de regel dat er alleen maar platte voorspelbare meuk afkomstig is van popacademies. Geordie Greep is een even flegmatieke als hysterische frontman met een stem als Daffy Duck, maar drummer Morgan Simpson is de echte ster. Verplichte kost voor liefhebbers van de betere prog- en noiserock.

mei 26, 2019

CATE LE BON



De titel van Cate Le Bon’s vijfde langspeler is veelzeggend, maar niet eenduidig; je moet weliswaar moeite doen om de muziek van de muzikante uit Wales beetje bij beetje te doorgronden, maar de peilloze diepgang van Reward wil allerminst zeggen dat er niet ook al op het eerste gehoor plezier aan te beleven valt. Een kwestie van perspectief, overigens net als op het eerder dit jaar door haar geproduceerde album van Deerhunter. De zangeres uit Wales schreef dit werk grotendeels ‘s nachts, in haar uppie achter een piano in het Lake District. Zeer zeker is teruggetrokken een aardig adequate omschrijving van de klanken die ze tentoonspreidt. En dan heet het openingsnummer Miami; een bezwerende song tijdens welke saxofoon en synthesizer stuivertje wisselen. Je zou er een nacht voor doorhalen, puur en alleen om er aan het strand de zon mee te zien opkomen. Popmuziek van grote klasse voor de hoofdtelefoon, later dit jaar op Best Kept Secret en Le Guess Who?

mei 10, 2019

VARIOUS #98

01/White Denim - NY Money
02/Interpol - Fine Mess
03/Maurits Pauwels & De Benelux Calypsos - Zeven Lijken In Brussel-Noord
04/dirk. - Hit
05/Billie Eilish - Bad Guy
06/Love Couple - Find Martin
07/Stella Donnelly - Old Man
08/Bill Ryder-Jones - Then There's You
09/Clinic - Rubber Bullets
10/Moon Moon Moon - April 7th (Hell)
11/Mortier - Marie
12/Borokov Borokov - Drankjes
13/Black Midi - Crow's Perch
14/The Get Up Kids - The Problem Is Me
15/Josef K - The Art Of Things
16/AC Berkheimer - Ghostwriter
17/Katadreuffe - A Life Without Consequence
18/Disq - Communication
19/Real Derek - Gucci Bag
20/Emma Ruth Rundle - Light Song
21/Fulco - De Sms'ende Mens

mei 07, 2019

PROTOMARTYR



De dag dat Protomartyr voor het eerst een studio betrad, ergens in november 2011, was het plan om enkele nummers op te nemen voor een eerste 7-inch. Wat heette; het lukte de sjofele ex-werknemers uit motor city Detroit om op 4 uur tijd en 1 krat bier liefst 21 songs vast te leggen. Dit resulteerde in een debuutalbum van 14 nummers dat op kleine schaal werd uitgegeven. De grillige postpunkband ontwikkelde zich snel daarna richting de internationale doorbraak ‘Under Color Of Oficial Right’ in 2014, en intussen zijn we alweer twee platen verder. ’No Passion, All Technique’ - de ironie is treffend – stond nooit op Spotify, kreeg daardoor een myhische status, en werd onlangs eindelijk heruitgegeven door Domino. Je hoort een band die ploetert en slordig is, maar reeds ontkiemt. Hoe heerlijk zijn het opzwepende Ypsilanti, het melancholische Three Swallows, en publieksfavoriet Jumbo’s bij nadere beluistering. Hele fijne heruitgave.

april 26, 2019

WOLKEN



Wolken is een aangenaam duo. Rita Zapora en Robin Block verstaan de kunst om aansprekende, alledaagse adolescentie (‘Niets Aan De Hand’) in tekst muzikaal te vertalen naar romantische, sober georkestreerde indiepop. Af en toe een uitstapje naar r&b (‘Misschien Dat Het Vandaag’) moet kunnen, maar de groep stijgt echt boven zichzelf uit wanneer ze de vroege Eefje de Visser in leven roept; akoestische gitaar, zacht brommende synthesizer, vogelgeluiden, stemmig, warm, en aan een blauwe hemel.

maart 20, 2019

PAULUSMA



In 2001 schreef Jelle Paulusma in zijn uppie een plaat in een caravan. Dat werd het onvolprezen Trailer Tales van zijn band Daryll-Ann, en de caravan sierde diens hoes in stemmig grijsgroen. Een nietszeggende close-up van een gammel houten hutje, daar moeten we het ditmaal mee doen. Had er niet wat meer af gekund voor een pakkend ontwerp? Dat gezegd hebbende: natuurlijk zijn Paulusma’s tien liedjes op Somehow Anyhow gewoon weer van onberispelijke kwaliteit – en zo klopt de titel dan toch. Ze waren lang en breed af, maar werden vertraagd door het onverwacht grote succes van Her Majesty, waarmee Paulusma twee jaar lang een ode bracht aan de goede oude gitaarpop van CSNY. Dat zijn invloeden voor altijd, en ook David Bowie en Amy Winehouse worden op Somehow Anyhow geciteerd. Geduld is een schone zaak, hardlopers zijn doodlopers. Natuurlijk is Paulusma de jongste en flitsendste niet meer, maar zijn stem is mooi oud geworden. De kunst van een goede song verleert hij nooit.

februari 08, 2019

VARIOUS #97

01/Vampire Weekend - Harmony Hall
02/Francis Plagne - Roulette Wheel
03/PEUK - Drunk'n Caravan
04/Lali Puna - Being Water
05/William  Tyler - Man In A Hurry
06/Shht - Soup
07/Peluché - Figure Me Out
08/Our Stories - Gardens
09/Steve Mason - America Is Your Boyfriend
10/Amy Root - Lynn
11/The Germans - William
12/Sunny War - If It Wasn't Broken
13/Claire Laffut - Verité
14/Guided By Voices - The Rally Boys
15/black midi - Ducter
16/Sports Team - Margate
17/Sunflower Bean - I Was A Fool
18/Kokoroko - Abusey Junction
19/Dakota - Four Leaf Clover

januari 27, 2019

YOU TELL ME



You Tell Me is de naam van het gelegenheidsduo dat Peter Brewis en Sarah Hayes vormden na afloop van een concert rond het werk van Kate Bush. Brewis, vooral bekend als helft van het illustere Britse duo Field Music, zou aanvankelijk slechts een paar songs van Hayes gaan produceren. Dat liep anders. Beiden grepen de kans aan om hun privésores te verwerken in knappe duetten. Dat heeft geen uitgesproken droevig album opgeleverd, maar een rijke, klassieke singer/songwriterplaat. Denk Rufus Wainwright, Randy Newman etcetera.

januari 24, 2019

MOZES & THE FIRSTBORN



Mozes & The Firstborn zijn te benijden om hun onweerstaanbare powerpop. Die heeft soms een rauw randje, is soms juist hartelijk verwelkomend, en behelst in de regel minstens één onweerstaanbare hook per liedje. Zoals de band kriskras langs de binnen- en buitenlandse podia heeft getourd sinds de droomstart in 2013, zo doet ze dat sindsdien ook stilistisch. Garage, pop, grunge, de groep laat de genres soms zelfs binnen een enkel nummer rouleren. Het sublieme If I bevat een beste buldozerriff, maar ook een heerlijk melodieus refrein om U tegen te zeggen. Scotch Tape is een mooie, nogal dromerige midtempo song waarin Melle Dielesen andermaal demonstreert hoe verguld zijn strot is – type Liam Gallagher. Dat er dan een aantal liedjes zijn waarin misschien net iets te gemakkelijk wordt gekozen voor nadrukkelijke meezingmomenten of juist weer een parlando, neem je voor lief. De teksten zijn begrijpelijk voor jou en mij. En stilzitten lukt toch niet. Blijft één van de meest sympathieke bands in het land.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be