GRUFF RHYS

Ik weet dus niet meer voor wie Gruff Rhys destijds het voorprogramma verzorgde, maar het was vier jaar geleden in de AB en ik vond het toen best aardig. Ze waren met zn tweeën, een boel toeters en bellen op het podium, grappig Welsh dialect. Nooit meer naar omgekeken verder. Nu scheen hun nieuwste album erg leuk te zijn, en dat is ook zo! Samen met The Go! Team alweer een fijne popplaat om vrolijk de laatste winterweken mee door te komen. Het openingsnummer Shark Ridden Waters doet me erg denken aan Fun Lovin' Criminals, een band die ik nogal eens door elkaar haal met Super Furry Animals - en zo is de cirkel weer rond. Inclusief een coole spionage-clip met cabriolet en mooie vrouw.

THE GO! TEAM

Die nieuwe plaat van The Go! Team brengt me weer in net zo een gelukzalige sfeer als toen ik vijf jaar geleden voor het eerst hun debuut op de luisterpaal hoorde. Ik krijg er een ontzettende adrenalineboost van, zoals haast geen andere band (oke, misschien The Libertines of soms The Spinto Band) bij me teweeg kan brengen. Zo veel briljante hooks, zulke energieke songs - ook op Rolling Blackouts bewijst Ian Parton weer dat hij ongekend is in het scheppen van een gigantisch buitenaards popuniversum binnen het half uur. De nieuwe cd is weer net zo eclectisch, hoewel naar mijn idee de nummers met rapster Ninja nu duidelijk niet meer op wegen tegen de ware kracht van deze band uit Brighton: uptempo gitaarliedjes zoals Buy Nothing Day. Hoe dan ook, dit is vooralsnog met voorsprong de leukste plaat van het jaar. Met vocale bijdragen van onder meer Beth Cosentino (Best Coast) en Satomi Matsuzaki (Deerhoof).

ELBOW

De nieuwe videoclip van Elbow stelt nogal teleur. Het nummer is (natuurlijk) geweldig; gevoelige, elegante, beminnelijke pop is precies wat ik van de groep verwacht en waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het nieuwe album Build A Rocket Boys komt volgende maand uit en stond bij mij al een tijdje genoteerd als één van de meest belovende releases van 2011. Maar die clip, God Allemachtig! Bij gebrek aan betere ideeën dan zomaar een optreden zouden ze verboden moeten worden. Zonde van het geld als Youtube daar al vol mee staat.

LOLA KITE

Na vorig jaar al door vele insiders te zijn getipt, is voor Lola Kite (na die felbegeerde minuut op de nationale televisie) de bal nu echt gaan rollen. Het Amsterdamse drietal is momenteel met voorsprong de meest besproken band uit het Nederlandse clubcircuit. Het nieuwe paradepaardje van Excelsior, dat de release van hun debuut nog wat maanden uitstelde om de spanning te verhogen, is dan ook begonnen aan een uitgebreide tour die hen tegen mei naar Bergen op Zoom zal leiden. De plaat in kwestie verscheen vorige maand, heet Lights, en stemt inderdaad erg nieuwsgierig naar die optredens –al hebben we zo hier en daar wel onze bedenkingen.

Dat alle leden van Lola Kite in het verleden al actief waren in niet de minste bands (Bettie Serveert, Moss en Bluem) is duidelijk hoorbaar in het enthousiasme dat van Lights afspat. Het kost als luisteraar maar weinig moeite je voor te stellen hoeveel plezier de band wel niet moet hebben gehad tijdens de opnames van dit album, wellicht juist omdat het nauwelijks overeenkomt met de muziek van bovengenoemde bands. Lola Kite’s sound leunt sterk op het gebruik van synthesizers en drumcomputers. Geen wereldschokkend nieuws, maar een frisse wind in het huidige poplandschap is het zeker. De songs zijn bovendien niet alleen al op het eerste gehoor erg aanstekelijk en dansbaar; ze blijken bij nadere beluistering ook boordevol ideeën te zitten.

In die gelaagdheid zit tegelijkertijd ook de zwakke plek van het album. Aan vrolijke deuntjes is bepaald geen gebrek, maar niet al het songmateriaal is van even hoge kwaliteit. De plaat klinkt bovendien bij vlagen nogal braaf – een wat rauwere productie zou niet hebben misstaan. Het is niet toevallig dat Lights haar beste momenten kent wanneer er wat gas bij wordt gegeven, zoals tijdens de uptempo single ‘Everything’s Better’ en het al even opwindende ‘Rainbow At Night’, dat nadrukkelijk de geest van stadgenoot Zea in herinnering roept. De enigszins onbeduidende ballad ‘The River’, die de focus van de benen naar het hoofd verlegt, had echter gerust achterwege gelaten mogen worden.

Hoewel Lights dus weliswaar niet over de hele lijn overtuigt, zijn er toch genoeg redenen om aan te nemen dat Lola Kite op een podium goed uit de verf komt. Laat het dan vooral een feestje worden; een uitgekiende setlist doet wonderen. Dat de band aanstaande zomer op de grote nationale festivals zal aantreden kan iedereen wel voorspellen. Het geeft de band nog een aantal maanden de tijd om hun energieke liveshows te perfectioneren.