ADMIRAL RADLEY

Jason Lytle speelt blijkbaar sinds een tijdje weer in een nieuwe band. Dat is inzake de eeuwige skater het beste nieuws sinds zijn vorige groep uit elkaar ging. Nu kunnen eindelijk de halfslachtige, onzekere songs die op zijn soloplaat Yours Truly, The Commuter stonden voorgoed naar de vergetelheid worden verbannen. Lytle voelt zich hoorbaar beter thuis met een echte band om zich heen. Hoewel Admiral Radley technisch gezien voor de helft uit leden van Earlimart bestaat, die zo nu en nu en dan ook een liedje zingen, kan voorzichtig gesproken worden van de heropstanding van Grandaddy. Zeer eenvoudige pop, op het lullige af, voorzien van de welbekende obligate casiodeuntjes. Klein maar fijn, oud en vertrouwd.

WEEZER

Ik geef toe dat het zo goed als uitgesloten is dat Weezer ooit nog met zo een geweldige plaat als hun debuut of Pinkerton op de proppen komt. En dat hun laatste twee albums echt ruk waren. Maar het vlees is zwak; ik val simpelweg als een blok voor hun poppy sound. Het nieuwe album Hurley valt bovendien alleszins mee. Ondanks het feit dat Rivers Cuomo soms, zoals in de nieuwe single, een beetje op The Killers schijnt te willen lijken, zijn de songs gewoon vele malen sterker dan op hun vorige cd. Fans geloven dan ook dat The Red Album en Raditude niet meer dan contractuele verplichtingen waren aan hun vorige werkgever - het viertal resideert vanaf nu op Epitaph. Je kunt het ook zo zien: Weezer is zowat de enige mainstreamband met credibility in het indiecircuit, simpelweg omdat ze er geen pretenties op na houden en een fijne neus hebben voor populaire Amerikaanse cultuur. Starring Johnny Knoxville.

PHILIP SELWAY

Philip Selways videoclip zonder plot lijkt te zijn geschoten in dezelfde flat waar hij met Radiohead vijftien jaar geleden de klassieker Just opnam. By Some Miracle, het openingsnummer van zijn eerste soloalbum doet - logischerwijs - echter nauwelijks aan de band denken waarmee Selway als drummer de afgelopen vijftien jaar de wereld veroverde. Familial is een vrij aardige singer/songwriterplaat, maar net iets te sober om in zijn geheel echt te overtuigen. Hoe dan ook; mooi nummer, sympathieke vent, typisch iets voor Bella Union.

SCRAM C BABY

Mocht ik gesuggereerd hebben dat Excelsior op Moss na weinig avontuurlijks meer te bieden heeft, dan wil ik dat bij deze even recht zetten. Scram C Baby is er ook nog! De band van veteraan John Cees Smit die het gedachtegoed van Pixies, Guided By Voices en Pavement in zich verenigen, bracht onlangs zelfs nog een geweldige plaat uit. Slow Mirror Wicked Chair (nog te beluisteren via 3voor12) wordt overmorgen gepresenteerd in Paradiso, waarna de Amsterdammers in de komende maanden her en der wat clubs zullen aandoen. Even een oudje om alvast in de stemming te komen voor het gratis concert in het café van Mezz.

DEERHUNTER

Bradford Cox is dan misschien nooit moeders aantrekkelijkste geweest, maar net als Radioheads klassieker No Surprises levert dat in combinatie met een zachte melodie en een behoorlijk depressieve songtekst wel een angstaanjagende videoclip op. Lekker troebel! Helicopter klinkt als de voorbode van wat zomaar (één van) de beste indierockplaten van het jaar zou kunnen worden. Nouja, niet helemaal zomaar. We zijn niet op ons achterhoofd gevallen.

THE WALKMEN

Ik heb ooit een prijsvraag gewonnen (tip: ze worden steeds simpeler, als je een beetje overweg kunt met Google, waag dan ook eens een poging) en ben toen gratis en zonder gezelschap naar een concert van The Walkmen in Brussel gegaan. Daar bleek al snel dat ik er in de toekomst beter aan zou doen om aangaande concerten van The Walkmen niet meer te wachten met het aanschaffen van een kaartje vooraleer ik er een zou winnen. In het najaar staat alvast een tour gepland om hun nieuwste album Lisbon te promoten. Nu nog even kiezen tussen Utrecht en Antwerpen. Hoe dan ook, een coole band met een tamelijk uniek, minimalistisch maar denderend geluid. Muziek die je bij je nekvel grijpt.