Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

november 30, 2010

BRITISH SEA POWER


YES! De nieuwe British Sea Power is er bijna. De Zeus EP was een leuk opwarmertje, net als Krankenhaus destijds, maar Valhalla Danchehall komt uit op 10 januari en de gave nieuwe single doet watertanden naar het echte werk. Zo te horen zijn de inspiratiebronnen Echo & The Bunnymen en David Bowie nog altijd een constante en is U2 inmiddels van het toneel verdwenen. Een goede zet om de sceptici van het wat pompeuze Do You Like Rock Music weer overstag te laten gaan. De videoclip voor Living Is So Easy is nu ook af en ziet er mooi uit. Flitsende beelden van (het zusje van) femme fatale Audrey Horne, die zich goed lijkt te amuseren op een eenzaam gala, terwijl de band koukleumend buiten staat. Dit alles asynchroon geplaybackt als een klassieker van Fellini. Had met terugwerkende kracht ook goed op de compilatie van gert jan schouten gepast, bedenk ik me nu. Het is nog wat vroeg voor jaarlijstjes, en aangaande British Sea Power ben ik niet onbevangen, maar dit wordt vast en zeker een van de beste albums van 2011!

BORN RUFFIANS


Terug van vier koude dagen LeGuessWho? in Utrecht. Mijn eerste meerdaagse indoor festivalervaring is best voor herhaling vatbaar. Geen Women, Field Music en/of Shugo Tokumaru te bekennen. Aangename muzikale verrassingen van Baths, The Lower Dens en Knalpot. Van Caribou weer eens niets meegekregen, maar ditmaal was dat een bewuste keuze. The Tallest Man On Earth komt mijn neus uit. Volledige verslagen via www.damusic.be. Nu even nagenieten met Born Ruffians, wiens tweede album ik blijkbaar ten onrechte een beetje links heb laten liggen. Dit nummer is vier dagen lang een anthem geweest op de fiets vanaf en naar De Bilt.

november 22, 2010

SUFJAN STEVENS


IMPOSSIBLE SOUL. HET ZOVEELSTE MAGNUM OPUS VAN SUFJAN STEVENS.

Sufjan Stevens, de gerenommeerde Amerikaanse singer/songwriter, bracht dit jaar zijn langverwachte nieuwe album The Age Of Adz uit. De reacties daarop lopen nogal uiteen. Zelfs sommigen die Stevens hoog hebben zitten (sommigen noemen hem een van de beste artiesten van zijn generatie) hebben moeite met de koerswijziging die hij op deze plaat heeft ingezet – en waarvan Impossible Soul, daar zijn voor- en tegenstanders het wel over eens, de culminatie is. Hoewel de muziek qua arrangement (of om in muzikale parameters te spreken: textuur ) inderdaad behoorlijk verschilt van zijn oudere werk, waarin hij doorgaans in een meer traditionele bezetting opereert en nauwelijks experimenteert met elektronica, valt The Age Of Adz óók op te vatten als een moedige poging van Sufjan om zichzelf te vernieuwen.

Een poging die mijns inziens bovendien niet eens zo erg afwijkt van zijn bekendere werk; Sufjan Stevens heeft met zijn muziek immers altijd gepoogd om van de luisteraar een structuralistische, actieve luisterhouding te vragen. Het meest aansprekende voorbeeld daarvan is het werken met concepten. Zo bracht hij al eens een cd uit met alternatieve kerstnummers en gaf hij ooit te kennen aan iedere Amerikaanse staat een afzonderlijk album te wijden – een plan dat inmiddels alweer van de baan is, maar waarvan Michigan en Illinois nog steeds getuigen.

Uit bovenstaand voorbeeld kan reeds geconstateerd worden dat Stevens’ als muzikant in ieder geval geldt als een buitengewoon ijverige. Impossible Soul is daarvan het meest recente bewijs. Het is echter tegelijkertijd een typisch voorbeeld van hoe popmuziek zichzelf kan ironiseren. Ondanks de forse lengte van 25 minuten, waarbinnen het nummer zo een vijf keer van timbre en ritme wisselt (en hiermee op het eerste oog een structuralistische beluistering lijkt te vereisen), speelt Stevens ook op dubbelzinnige wijze met de mogelijkheid tot een collectieve luisterervaring. De vijf duidelijk van elkaar te onderscheiden delen van Impossible Soul, zo valt te beargumenteren, zijn evengoed exemplarisch voor het schizofrene karakter van popmuziek anno 2010: Sufjan betreedt wat dat betreft hetzelfde dubbelzinnige pad dat bijvoorbeeld Queen (Bohemian Rhapsody), Guns n’ Roses (November Rain) en Radiohead (Paranoid Android) al eens bewandelden door hun nummers een zekere epiek mee te geven zonder de traditionele popconventies geheel de rug toe te keren.

De sleutel tot deze lezing ligt met name in de tekst – die overigens niet te vinden is in het bijbehorende artwork. De tekst lijkt symbool te staan voor een droom die zich voltrekt in vijf verschillende sequenties en vertolkt wordt door vijf verschillende stemmen. In deel 1 wordt het idee van de droom heel letterlijk geïntroduceerd: ‘And I was in a dream’. Deel 2 is het eerste dat ook muzikaal gezien transformeert naar het mysterieuze schemerbestaan van het inslapen; de dromerige vocalen (als ik het goed heb van labelgenote My Brightest Diamond), onheilspellende blazerssectie en verknipte beats voorspellen een onrustige slaap. Typisch is dat het aanhoudelijk herhalen van de aansporing ‘Don’t be distracted’ daarbij meerduidig is, omdat het inhoudelijk van belang is voor de thematiek van het nummer, maar eveneens verwijst naar de structuralistische mogelijkheid van de song.

In het algemeen is de tekst van Impossible Soul de belangrijkste factor in een coherente, structuralistische beluistering. Tegelijkertijd legitimeert de thematiek van de droom als het ware het muzikale karakter van het nummer. Vluchtig, gefragmenteerd en van de hak op de tak.

‘I couldn’t be adressed’, zingt Stevens even later. Hij lijkt inmiddels te zijn ingedommeld. Opmerkelijk is dat het timbre van zijn stem tijdens dit derde deel wordt vervormd met autotune, een techniek die tegenwoordig door veel populaire artiesten in hun muziek wordt gebruikt . In deel 4 beleeft Stevens een euforische droom, waar hij zich al dan niet half van bewust is; ‘It’s a long life (…) Better pinch yourself (…) Could it get much better (…) Do you wanna dance’. Dansbaar is dit prettig in het gehoor liggende deel zeker, en opnieuw wordt ook weer gewezen op een zeker collectief van luisteraars: ‘Boy, we could do much more together’. Het slotdeel van Impossible Soul eindigt een stuk minder hoopvol, wanneer Stevens zingt dat ‘Boy, we made such a mess together’. Met deze melancholische klanken eindigt het album. Het is lichtelijk ironisch dat deze laatste minuten qua timbre klinken als de ‘oude’ Sufan Stevens: zijn stem is weer helder en wordt enkel begeleid door een sobere akoestische gitaar, precies zoals The Age Of Adz met het nummer Futile Devices ook van start gaat en de luisteraar daarmee eventjes op het verkeerde been zet. Dit is mogelijk dan ook te interpreteren als een soort verklaring van de Amerikaan voor zijn muzikale koerswijziging - terwijl hij er tegelijkertijd mee onderstreept nog altijd vanuit concepten te componeren.

Tenslotte kunnen we concluderen dat Impossible Soul een typisch popnummer is, in de zin dat het vol tegenstrijd zit tussen rebellie en welbehagen. Het is een vrij ontoegankelijke, wat meer alternatieve song, die niet bepaald radiovriendelijk genoemd kan worden, terwijl het voor een groot deel toch beantwoordt aan algemene popconventies. Toegespitst op de auteur Sufjan Stevens kan gesteld worden dat het lied een hoogtepunt (of dieptepunt, naargelang de smaak van de geoefende luisteraar) vormt van diens nieuwste meestwerk, The Age of Adz.
- - -

Te omvangrijk voor YouTube, maar een geweldig nummer. Ik heb de cd gekocht op de ouderwetse, haast nostaligische manier: 1 liedje kennen en de rest thuis ontdekken. Met het verschil dat Impossible Soul al 1/3 van het album inneemt. Observatie na enkele luisterbeurten: het kwartje wankelt, hier moet ik inderdaad nog eens goed voor gaan zitten. Fijn! Zeer recent verscheen de clip van Too Much, het nummer dat nu blijkbaar naar voren wordt geschoven ter promotie van de plaat. Daar doen we het hier voorlopig mee.

november 20, 2010

INTERTEKSTUALITEIT (#5)


The White Stripes - White Blood Cells (2001)


Youp van 't Hek - De Schreeuwstorm (2007)

november 13, 2010

JUNIP


Junip, uit Zweden. Wat misschien klinkt als een nieuwe naam, betreft in feite een groep die al ruim 10 jaar bestaat. Door het incidentele succes van frontman José Gonzalez als soloartiest werd de band echter een poos terzijde geschoven. Pas onlangs kwamen zij met hun officiële debuutalbum Fields op de proppen, dat veel gelijkenissen vertoont met Gonzalez’ bekende werk. Melancholische gitaarpop met een licht exotische invloed, gedragen door de kenmerkende zachte stem. Ook geschikt voor wie bijvoorbeeld zweert bij de debuutplaat van Yeasayer. Over twee weken op LeGuessWho in Utrecht, ik ben erg benieuwd en kijk er naar uit. Een tamelijk eigenaardige maar grappige videoclip bij de mooie eerste single Always; type Yo La Tengo - Sugarcube. Bedachte band bestudeert rock 'n roll clichés.

november 10, 2010

DARWIN DEEZ


Omdat de herfst niet per se betekent dat we week in week uit maar Kid A, Burn The Maps en Songs Of Love And Hate moeten draaien, presenteer ik bij deze met enige vertraging een potentieel zomerhitje waar ik op gewezen werd door een vriend die, naar ik meen, überhaupt niet zo veel op heeft met de overige seizoenen. Wie dan wel? Nouja, ik ken hem als een jongen die zó zonnig is dat hij zijn vorige leven waarschijnlijk ergens op de evenaar leidde als een exotische vogel. Hij prees me Radar Detector aan met het voor hem zo kenmerkende standaard pseudo-enthousiaste 'echt heel leuk', en hij zei waar het op staat! Zo een aanstekelijk deuntje heb ik sinds Max Tundra's Will Get Fooled Again niet meer gehoord. De clip is al even dwaas, want Darwin Deez is een onvervalste hipster. You & I go shopping and find exactly what we're looking for. Wie iets bewaart, die heeft wat.

november 08, 2010

VARIOUS #55

(Eindelijk loop ik weer gelijk met de Hitzone-reeks!)
Namedropping;

01/Weezer - Memories
02/Antony & The Johnsons - Thank You For Your Love
03/Clinic - I'm Aware
04/Women - Heat Distraction
05/Scram C Baby - M.A.R.I.T.
06/Blur - Tender (Cornelius Remix)
07/Admiral Radley - Ghost Of Syllables
08/The Walkmen - Blue As Your Blood
09/Dom - Bochicha
10/Wavves - Post Acid
11/Nikoo - Marquee
12/Black Tambourine - Throw Aggi Off The Bridge
13/Cymbals Eat Guitars - Definite Darkness
14/Two Door Cinema Club - Undercover Martyn
15/Twin Shadow - Castles In The Snow
16/Maps & Atlases - Pigeon
17/Darwin Deez - Radar Detector
18/Serene-Maneesh - D.I.W.S.W.T.T.D.
19/Anne Soldaat - Born To Perform
20/Blonde Redhead - 23
21/Grinderman - Heathen Child
22/The Coral - Walking In The Winter

november 07, 2010

PORTLAND CELLO PROJECT


Om in Volkskrant Magazine termen te spreken: huisgenoot I. draait zo nu en dan graag Portland Cello Project. Ze heeft een melancholisch neusje voor muziek dat er niet vaak naast zit wanneer het eenmaal iets op het spoor is. Zo was ze al op jonge leeftijd een expert in zo een beetje alles van Saddle Creek en heb ik via haar Low ontdekt - hun adembenemende concert in de Catharinakerk te Eindhoven is nog altijd een van de beste die ik ooit heb gezien. Nu Portland Cello Project, een band met een naam die dekt. Veelal instrumentale, sterk beeldende muziek, maar eigenlijk altijd binnen de grens van vijf betamelijke minuten. Meer pop dan postrock dus, een soort GY!BE light. De videoclip bij Denmark is een juweeltje; een prachtig gemaakte korte film over een treurige garnaal die geen marionet meer wil zijn.

november 02, 2010

CLINIC


In de categorie: bands met een mythisch debuut die dat naar mijn idee nooit meer hebben overtroffen, hoewel dat misschien meer iets over mij zegt dan over hen. Ik was in de loop der jaren mijn interesse in Clinic wat verloren en op het punt gekomen dat ik platen als Funf en Do It gemakkelijk terzijde schoof. Hun dit jaar uitgekomen Bubblegum is echter weer een schot in de roos. Van de hysterisch ronkende artpunk is eigenlijk niks meer over, maar je krijgt er de intimiteit van klassiekers als Distortions en Goodnight Georgie voor terug. Zelfs met wat andere arrangementen als we van ze gewend zijn (zo zijn met name de strijkers een welkome en duidelijk hoorbare toevoeging op hun toch al eigenzinnige geluid) klinkt de band nog even grillig als voorheen. Dit is gewoon een rustig album, maar er wel een dat net zo onderhuids kruipt als hun beste platen. Een outsider voor de jaarlijstjes, ga dat beoordelen! Met I'm Aware schreven de vier dokters uit Liverpool sowieso een van de mooiste nummers van het jaar. De vergezellende videoclip is lekker tipsy.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be