PUBLIC SERVICE BROADCASTING

Public Service Broadcasting is een vreemde eend in de bijt. Het Londense duo multi-instrumentalisten speelt een soort moderne krautrock, en is niet vies van historische verwijzingen. Sterker; het is een wezenlijk onderdeel van de band om de luisteraar letterlijk een lesje te leren, door oude opnames uit voorlichtingsfilms en documentaires te gebruiken. Die vissen ze uit het Nationaal Archief. Every Valley, hun derde conceptalbum, handelt over de teloorgang van de oude kolenindustrie in Wales en de sociale impact daarvan. De arrangementen zijn weids en ruimtelijk door de inzet van trompet, accordeon en xylofoon. They Gave Me A Lamp is een ronduit zalige, dansbare popsong waarin nauwelijks merkbaar is dat er vocalen ontbreken – omdat ze door het slimme gebruik van samples simpelweg niet gemist worden. Toch is de muziek niet louter instrumentaal; James Bradfield en Tracyanne Campbell (respectievelijk van Manic Street Preachers en Camera Obscura) zingen hier en daar een partij in. Vergeet mathrock, dit is historyrock. De groep is een van de meest gedistingeerde en verfrissende bands uit het huidige Britse popcircuit.

THE DISTRICTS

Het verschil tussen The Districts anno 2017 en drie jaar geleden? Het is een cliché als het gaat om bands die door tieners bevolkt worden, maar de muziek van het kwartet uit Philadelphia klinkt volwassener, ambitieuzer. Gretiger ook. Heeft ongetwijfeld te maken met de invloed van allround indierockproducer John Congleton, die eerder werk verzette voor een scala aan artiesten als Cloud Nothings, Spoon, en Port O’Brien. Dit terwijl de teksten van Rob Grote, die trouwens nooit al echt de show stalen, nog steeds handelen over puberale angsten, hebberigheid en leugens. Ontegenzeggelijk dienen The Killers op Popular Manipulations als voorbeeld. Vooral tijdens de zware maar zwierige openingstrack If Before I Wake, en het door synths gedreven Fat Kiddo. Tikje pompeus, zal de een zeggen. Charismatische performance, vindt de ander. Hoogtepunt is Ordinary Day, waarop Grote eens wat anders durft dan de gebroken, boze stem opzetten die we al kenden. Kwestie van tijd voor zijn zucht naar wasdom achterhaald is.

BEACH HOUSE

Beach House is inmiddels een vaste waarde geworden onder liefhebbers van zachtmoedige, melancholische pop. Sterker: het hele dreampopgenre zou zonder het duo uit Baltimore bij lange na niet zo’n vlucht genomen hebben. Twee jaar na Thank Your Lucky Stars komt er nu een verzameling voetnoten uit, die amper onder doet voor de hoofdmoot. Slechts twee (op veertien) nummers verschenen nog niet eerder; opener Chariot en Baseball Diamond sneuvelden tijdens de laatste schifting van Lucky Stars – te vrolijk, waarschijnlijk. Over de hele lijn zijn deze B-sides en Rarities überhaupt tamelijk lichtvoetig. Queen-cover Play The Game is speels, beukende songs als Sparks zijn er niet bij. Tot zover niets aan de hand. Het is evenwel gissen wat je precies met dit album aanmoet. Technisch geen best of, maar door zijn consistentie een degelijk overzicht van liedjes die tot voor kort veelal achter de hand werden gehouden. Ach, dat het zalige Equal Mind nu verkrijgbaar is in normale oplage, geeft deze plaat an sich al genoeg bestaansrecht.