JAARLIJSTJE 2010

1. DEERHUNTER - HALCYON DIGEST

Een album dat maar blijft groeien en groeien, net zoals de band in toenemende mate steeds toegankelijker is geworden en een stijl heeft ontplooid van fijn trippende, eerlijke pop.

2. MENOMENA - MINES

Minstens zo goed als het geweldige Friend & Foe; nog altijd het zenuwachtige, slimme betwetertje in de indieklas dat je maar beter kunt omarmen.

3. THE WALKMEN - LISBON

On speed instead of weed. The Strokes moeten met heel wat aan komen zetten willen ze dit overtreffen. Een sober geluid, maar de opwindendste rockplaat in jaren.

4. WOODS - AT ECHO LAKE


Neohippies uit New York en grondleggers van het interessante Woodsist label. Muzikale kruising tussen Neil Young en The Velvet Underground.

5. YEASAYER - ODD BLOOD

Smaken verschillen, maar de meer dansbare Yeasayer viel bij mij goed in de smaak. Een spuuglelijke hoes, misschien. Wél drie fancy videoclips waarvoor kosten noch moeite gespaard zijn.

6. I AM OAK - ON CLAWS

Intieme folkpop van de hoogste plank uit Utrecht. Mooi geproduceerde plaat die het altijd en overal goed doet, behalve in het voorprogramma van Mumford & Sons - dat is een waarschuwing.

7. FOOL'S GOLD - FOOL'S GOLD

Officieel pas dit jaar uit in Europa. Beste crossoverband sinds Manu Chao. Onbegrijpelijk dat uitschieter Surprise Hotel de jaarlijst van 3voor12 niet heeft gehaald.

8. SUFJAN STEVENS - THE AGE OF ADZ

Mijn eerste goede kennismaking met het ambitieuze wonderkind Sufjan. Nogal zware kost door de bombastische elektronica, maar een geweldige songwriter.

9. TITUS ANDRONICUS - THE MONITOR

Punkcollectief rondom Patrick Stickles met pretenties die worden waargemaakt; een conceptplaat over de Amerikaanse burgeroorlog met epische nummers die over de 7 minuten klokken.

10. THE TALLEST MAN ON EARTH - THE WILD HUNT

Hoewel de volgende tournee alweer staat aangekondigd, ben ik nu wel even klaar met deze Zweedse tokkelaar c.q. volksmenner. Desalniettemin een nieuw pak onverwoestbare folksongs naar Amerikaans model.

EERVOLLE VERMELDINGEN 2010

FIELD MUSIC - MEASURE


BETTIE SERVEERT - PHARMACY OF LOVE


VAMPIRE WEEKEND - CONTRA


THE CORAL - BUTTERFLY HOUSE


FANG ISLAND - FANG ISLAND


BALTHAZAR - APPLAUSE


BORN RUFFIANS - SAY IT


MAPS & ATLASES - PERCH PATCHWORK


WOMEN - PUBLIC STRAIN


BATHS - CERULEAN

OWEN PALLETT/ARCADE FIRE

Laat 't maar sneeuwen. Ik had Owen Pallett nooit eerder gehoord, alleen ván gehoord, maar hier krijg ik echt kippenvel van. Sowieso een geweldig nummer natuurlijk, naar mijn idee één van de mooiste van Arcade Fire. Ik moest nadenken over wat ik de vijf beste concerten van het afgelopen jaar vond; dat van hun in Madison Square Garden, opgenomen door Terry Gilliam is toch een van de gebeurtenissen die het afgelopen muziekjaar hebben getekend. No Cars Go werd daar ook gespeeld, maar schittert op YouTube door afwezigheid. Dan maar een versie afkomstig uit de Neon Bible tour.

VARIOUS #56

Nog wat kliekjes, namedropping;

01/The Thermals - I Don't Believe You
02/Lower Dens - Tea Lights
03/Belle & Sebastian - I Want The World To Stop
04/Baths - Animals
05/Magic Kids - Hey Boy
06/The National - Bloodbuzz Ohio
07/The Rural Alberta Advantage - Don't Haunt This Place
08/Reading Rainbow - Always On My Mind
09/Tame Impala - Expectation
10/Shugo Tokumaru - Parachute
11/Best Coast - When I'm With You
12/British Sea Power - Come Wander With Me
13/Codes In The Clouds - Don't Go Awash In This Digital Landscape
14/Pains Of Being Pure At Heart - Heart In Your Heartbreak
15/Hot Chip, Bernard Summer & Hot City - Didn't Know What Love Was
16/Junip - Always
17/Interpol - Lights
18/British Sea Power - Living Is So Easy
19/Phil Selway - By Some Miracle
20/The Go! Team - T.O.R.N.A.D.O.
21/Dom - Impetigo

RICHARD ASHCROFT

Een oudje, want: sommige nummers zijn goed en vergeet je dan opeens een jaar of twee. Des te feestelijker (der herkenning) om ze dan toevallig weer terug te horen! Dames en heren, mocht het nog niet duidelijk zijn, Richard Ashcroft behoort al tien jaar tot de grootste songwriters van onvervalste britpop. Bovendien zwijmel ik in nostalgie van nummers die voor mij zowel mooi als bekend van televisie zijn. Fraaie clip ook, die uitblinkt in suggestieve kracht. De kijker is een voyeur van een ogenschijnlijk onbekommerde maar toch tamelijk eenzame man.

SHUGO TOKUMARU

Inmiddels zijn we ruim een week verder, maar LeGuessWho? zit nog steeds in mijn hoofd. Het is alleen maar gissen naar hoe de voortijdig afgelaste Shugo Tokumaru daar ontvangen zou zijn geweest. Nadien stuitte ik op deze livevideo en ben ik zelf toch een beetje beginnen te twijfelen. Het is maar een clip (?!), maar wel eentje die afbreuk doet aan de muziek. Ik had me deze Japanse Jonsí (immers: even onverstaanbare en iel gezongen sprookjespop) toch heel anders voorgesteld. Door mijn eigen stomheid geslagen betrapte ik mezelf er op dat ik Parachute veel te zoet vind klinken sinds het bewijs is geleverd dat Shugo Tokumaru niet scheel is.

BRITISH SEA POWER

YES! De nieuwe British Sea Power is er bijna. De Zeus EP was een leuk opwarmertje, net als Krankenhaus destijds, maar Valhalla Danchehall komt uit op 10 januari en de gave nieuwe single doet watertanden naar het echte werk. Zo te horen zijn de inspiratiebronnen Echo & The Bunnymen en David Bowie nog altijd een constante en is U2 inmiddels van het toneel verdwenen. Een goede zet om de sceptici van het wat pompeuze Do You Like Rock Music weer overstag te laten gaan. De videoclip voor Living Is So Easy is nu ook af en ziet er mooi uit. Flitsende beelden van (het zusje van) femme fatale Audrey Horne, die zich goed lijkt te amuseren op een eenzaam gala, terwijl de band koukleumend buiten staat. Dit alles asynchroon geplaybackt als een klassieker van Fellini. Had met terugwerkende kracht ook goed op de compilatie van gert jan schouten gepast, bedenk ik me nu. Het is nog wat vroeg voor jaarlijstjes, en aangaande British Sea Power ben ik niet onbevangen, maar dit wordt vast en zeker een van de beste albums van 2011!

BORN RUFFIANS

Terug van vier koude dagen LeGuessWho? in Utrecht. Mijn eerste meerdaagse indoor festivalervaring is best voor herhaling vatbaar. Geen Women, Field Music en/of Shugo Tokumaru te bekennen. Aangename muzikale verrassingen van Baths, The Lower Dens en Knalpot. Van Caribou weer eens niets meegekregen, maar ditmaal was dat een bewuste keuze. The Tallest Man On Earth komt mijn neus uit. Volledige verslagen via www.damusic.be. Nu even nagenieten met Born Ruffians, wiens tweede album ik blijkbaar ten onrechte een beetje links heb laten liggen. Dit nummer is vier dagen lang een anthem geweest op de fiets vanaf en naar De Bilt.

SUFJAN STEVENS

IMPOSSIBLE SOUL. HET ZOVEELSTE MAGNUM OPUS VAN SUFJAN STEVENS.

Sufjan Stevens, de gerenommeerde Amerikaanse singer/songwriter, bracht dit jaar zijn langverwachte nieuwe album The Age Of Adz uit. De reacties daarop lopen nogal uiteen. Zelfs sommigen die Stevens hoog hebben zitten (sommigen noemen hem een van de beste artiesten van zijn generatie) hebben moeite met de koerswijziging die hij op deze plaat heeft ingezet – en waarvan Impossible Soul, daar zijn voor- en tegenstanders het wel over eens, de culminatie is. Hoewel de muziek qua arrangement (of om in muzikale parameters te spreken: textuur ) inderdaad behoorlijk verschilt van zijn oudere werk, waarin hij doorgaans in een meer traditionele bezetting opereert en nauwelijks experimenteert met elektronica, valt The Age Of Adz óók op te vatten als een moedige poging van Sufjan om zichzelf te vernieuwen.

Een poging die mijns inziens bovendien niet eens zo erg afwijkt van zijn bekendere werk; Sufjan Stevens heeft met zijn muziek immers altijd gepoogd om van de luisteraar een structuralistische, actieve luisterhouding te vragen. Het meest aansprekende voorbeeld daarvan is het werken met concepten. Zo bracht hij al eens een cd uit met alternatieve kerstnummers en gaf hij ooit te kennen aan iedere Amerikaanse staat een afzonderlijk album te wijden – een plan dat inmiddels alweer van de baan is, maar waarvan Michigan en Illinois nog steeds getuigen.

Uit bovenstaand voorbeeld kan reeds geconstateerd worden dat Stevens’ als muzikant in ieder geval geldt als een buitengewoon ijverige. Impossible Soul is daarvan het meest recente bewijs. Het is echter tegelijkertijd een typisch voorbeeld van hoe popmuziek zichzelf kan ironiseren. Ondanks de forse lengte van 25 minuten, waarbinnen het nummer zo een vijf keer van timbre en ritme wisselt (en hiermee op het eerste oog een structuralistische beluistering lijkt te vereisen), speelt Stevens ook op dubbelzinnige wijze met de mogelijkheid tot een collectieve luisterervaring. De vijf duidelijk van elkaar te onderscheiden delen van Impossible Soul, zo valt te beargumenteren, zijn evengoed exemplarisch voor het schizofrene karakter van popmuziek anno 2010: Sufjan betreedt wat dat betreft hetzelfde dubbelzinnige pad dat bijvoorbeeld Queen (Bohemian Rhapsody), Guns n’ Roses (November Rain) en Radiohead (Paranoid Android) al eens bewandelden door hun nummers een zekere epiek mee te geven zonder de traditionele popconventies geheel de rug toe te keren.

De sleutel tot deze lezing ligt met name in de tekst – die overigens niet te vinden is in het bijbehorende artwork. De tekst lijkt symbool te staan voor een droom die zich voltrekt in vijf verschillende sequenties en vertolkt wordt door vijf verschillende stemmen. In deel 1 wordt het idee van de droom heel letterlijk geïntroduceerd: ‘And I was in a dream’. Deel 2 is het eerste dat ook muzikaal gezien transformeert naar het mysterieuze schemerbestaan van het inslapen; de dromerige vocalen (als ik het goed heb van labelgenote My Brightest Diamond), onheilspellende blazerssectie en verknipte beats voorspellen een onrustige slaap. Typisch is dat het aanhoudelijk herhalen van de aansporing ‘Don’t be distracted’ daarbij meerduidig is, omdat het inhoudelijk van belang is voor de thematiek van het nummer, maar eveneens verwijst naar de structuralistische mogelijkheid van de song.

In het algemeen is de tekst van Impossible Soul de belangrijkste factor in een coherente, structuralistische beluistering. Tegelijkertijd legitimeert de thematiek van de droom als het ware het muzikale karakter van het nummer. Vluchtig, gefragmenteerd en van de hak op de tak.

‘I couldn’t be adressed’, zingt Stevens even later. Hij lijkt inmiddels te zijn ingedommeld. Opmerkelijk is dat het timbre van zijn stem tijdens dit derde deel wordt vervormd met autotune, een techniek die tegenwoordig door veel populaire artiesten in hun muziek wordt gebruikt . In deel 4 beleeft Stevens een euforische droom, waar hij zich al dan niet half van bewust is; ‘It’s a long life (…) Better pinch yourself (…) Could it get much better (…) Do you wanna dance’. Dansbaar is dit prettig in het gehoor liggende deel zeker, en opnieuw wordt ook weer gewezen op een zeker collectief van luisteraars: ‘Boy, we could do much more together’. Het slotdeel van Impossible Soul eindigt een stuk minder hoopvol, wanneer Stevens zingt dat ‘Boy, we made such a mess together’. Met deze melancholische klanken eindigt het album. Het is lichtelijk ironisch dat deze laatste minuten qua timbre klinken als de ‘oude’ Sufan Stevens: zijn stem is weer helder en wordt enkel begeleid door een sobere akoestische gitaar, precies zoals The Age Of Adz met het nummer Futile Devices ook van start gaat en de luisteraar daarmee eventjes op het verkeerde been zet. Dit is mogelijk dan ook te interpreteren als een soort verklaring van de Amerikaan voor zijn muzikale koerswijziging - terwijl hij er tegelijkertijd mee onderstreept nog altijd vanuit concepten te componeren.

Tenslotte kunnen we concluderen dat Impossible Soul een typisch popnummer is, in de zin dat het vol tegenstrijd zit tussen rebellie en welbehagen. Het is een vrij ontoegankelijke, wat meer alternatieve song, die niet bepaald radiovriendelijk genoemd kan worden, terwijl het voor een groot deel toch beantwoordt aan algemene popconventies. Toegespitst op de auteur Sufjan Stevens kan gesteld worden dat het lied een hoogtepunt (of dieptepunt, naargelang de smaak van de geoefende luisteraar) vormt van diens nieuwste meestwerk, The Age of Adz.
- - -

Te omvangrijk voor YouTube, maar een geweldig nummer. Ik heb de cd gekocht op de ouderwetse, haast nostaligische manier: 1 liedje kennen en de rest thuis ontdekken. Met het verschil dat Impossible Soul al 1/3 van het album inneemt. Observatie na enkele luisterbeurten: het kwartje wankelt, hier moet ik inderdaad nog eens goed voor gaan zitten. Fijn! Zeer recent verscheen de clip van Too Much, het nummer dat nu blijkbaar naar voren wordt geschoven ter promotie van de plaat. Daar doen we het hier voorlopig mee.

INTERTEKSTUALITEIT (#5)

The White Stripes - White Blood Cells (2001)


Youp van 't Hek - De Schreeuwstorm (2007)

JUNIP

Junip, uit Zweden. Wat misschien klinkt als een nieuwe naam, betreft in feite een groep die al ruim 10 jaar bestaat. Door het incidentele succes van frontman José Gonzalez als soloartiest werd de band echter een poos terzijde geschoven. Pas onlangs kwamen zij met hun officiële debuutalbum Fields op de proppen, dat veel gelijkenissen vertoont met Gonzalez’ bekende werk. Melancholische gitaarpop met een licht exotische invloed, gedragen door de kenmerkende zachte stem. Ook geschikt voor wie bijvoorbeeld zweert bij de debuutplaat van Yeasayer. Over twee weken op LeGuessWho in Utrecht, ik ben erg benieuwd en kijk er naar uit. Een tamelijk eigenaardige maar grappige videoclip bij de mooie eerste single Always; type Yo La Tengo - Sugarcube. Bedachte band bestudeert rock 'n roll clichés.

DARWIN DEEZ

Omdat de herfst niet per se betekent dat we week in week uit maar Kid A, Burn The Maps en Songs Of Love And Hate moeten draaien, presenteer ik bij deze met enige vertraging een potentieel zomerhitje waar ik op gewezen werd door een vriend die, naar ik meen, überhaupt niet zo veel op heeft met de overige seizoenen. Wie dan wel? Nouja, ik ken hem als een jongen die zó zonnig is dat hij zijn vorige leven waarschijnlijk ergens op de evenaar leidde als een exotische vogel. Hij prees me Radar Detector aan met het voor hem zo kenmerkende standaard pseudo-enthousiaste 'echt heel leuk', en hij zei waar het op staat! Zo een aanstekelijk deuntje heb ik sinds Max Tundra's Will Get Fooled Again niet meer gehoord. De clip is al even dwaas, want Darwin Deez is een onvervalste hipster. You & I go shopping and find exactly what we're looking for. Wie iets bewaart, die heeft wat.

VARIOUS #55

(Eindelijk loop ik weer gelijk met de Hitzone-reeks!)
Namedropping;

01/Weezer - Memories
02/Antony & The Johnsons - Thank You For Your Love
03/Clinic - I'm Aware
04/Women - Heat Distraction
05/Scram C Baby - M.A.R.I.T.
06/Blur - Tender (Cornelius Remix)
07/Admiral Radley - Ghost Of Syllables
08/The Walkmen - Blue As Your Blood
09/Dom - Bochicha
10/Wavves - Post Acid
11/Nikoo - Marquee
12/Black Tambourine - Throw Aggi Off The Bridge
13/Cymbals Eat Guitars - Definite Darkness
14/Two Door Cinema Club - Undercover Martyn
15/Twin Shadow - Castles In The Snow
16/Maps & Atlases - Pigeon
17/Darwin Deez - Radar Detector
18/Serene-Maneesh - D.I.W.S.W.T.T.D.
19/Anne Soldaat - Born To Perform
20/Blonde Redhead - 23
21/Grinderman - Heathen Child
22/The Coral - Walking In The Winter

PORTLAND CELLO PROJECT

Om in Volkskrant Magazine termen te spreken: huisgenoot I. draait zo nu en dan graag Portland Cello Project. Ze heeft een melancholisch neusje voor muziek dat er niet vaak naast zit wanneer het eenmaal iets op het spoor is. Zo was ze al op jonge leeftijd een expert in zo een beetje alles van Saddle Creek en heb ik via haar Low ontdekt - hun adembenemende concert in de Catharinakerk te Eindhoven is nog altijd een van de beste die ik ooit heb gezien. Nu Portland Cello Project, een band met een naam die dekt. Veelal instrumentale, sterk beeldende muziek, maar eigenlijk altijd binnen de grens van vijf betamelijke minuten. Meer pop dan postrock dus, een soort GY!BE light. De videoclip bij Denmark is een juweeltje; een prachtig gemaakte korte film over een treurige garnaal die geen marionet meer wil zijn.

CLINIC

In de categorie: bands met een mythisch debuut die dat naar mijn idee nooit meer hebben overtroffen, hoewel dat misschien meer iets over mij zegt dan over hen. Ik was in de loop der jaren mijn interesse in Clinic wat verloren en op het punt gekomen dat ik platen als Funf en Do It gemakkelijk terzijde schoof. Hun dit jaar uitgekomen Bubblegum is echter weer een schot in de roos. Van de hysterisch ronkende artpunk is eigenlijk niks meer over, maar je krijgt er de intimiteit van klassiekers als Distortions en Goodnight Georgie voor terug. Zelfs met wat andere arrangementen als we van ze gewend zijn (zo zijn met name de strijkers een welkome en duidelijk hoorbare toevoeging op hun toch al eigenzinnige geluid) klinkt de band nog even grillig als voorheen. Dit is gewoon een rustig album, maar er wel een dat net zo onderhuids kruipt als hun beste platen. Een outsider voor de jaarlijstjes, ga dat beoordelen! Met I'm Aware schreven de vier dokters uit Liverpool sowieso een van de mooiste nummers van het jaar. De vergezellende videoclip is lekker tipsy.

COMPILATIE VOOR GERT-JAN SCHOUTEN

01/Galaxie 500 - Tugboat
02/The Birthday Party - Release The Bats
03/Jens Lekman - Happy Birthday Dear Friend Lisa
04/Pink - Get This Party Started (A Capella Edit)
05/De Huilende Rappers - Kadootjes
06/Menomena - Wet & Rusting
07/Pains Of Being Pure At Heart - Come Saturday
08/You Say Party! We Say Die! - Glory
09/Blonde Redhead - 23
10/Lou Reed - Perfect Day
11/The White Stripes - Offend In Every Way
12/THUS:OWLS - Sometimes
13/Brakes - You'll Always Have A Place To Stay
14/Gomez - If I Ask You Nicely
15/U2 - With Or Without You
16/Antony & The Johnsons - Thank You For Your Love
17/Balthazar - Throwing A Ball
18/Bloc Party - Little Thoughts
19/Henny Huisman - Theme From Mini Playbackshow
20/Sugababes - About You Now

BATHS

Het is even geleden dat ik van een laptop-artiest zo genoot als nu van Baths. De tijden dat ik intensief en toegewijd naar alle nieuwe releases van Warp luisterde zijn eigenlijk een beetje voorbij en van iets moderns als Washed Out word ik niet bepaald warm - van spannende IDM back to Moon Safari all over again. Deze jongeman uit LA brengt met zijn debuut op Anticon echter weer in herinnering hoe fijn een herfstig knisperende elektronicaplaat kan zijn. Dat belooft wat voor LeGuessWho? volgende maand. Trouwens, dit soort muziek live een draak om te zien? Geen sprake van (dankzij ingenieus camerawerk)!

THE NATIONAL

Goede clip, charismatische frontman, een kwinkslag. The National behoeft dan misschien geen introductie voor de meesten, maar deze ijzersterke single had ik nodig. Ooit zag ik de band eens op Dour, maar weinig aandachtig en dus weinig indrukwekkend. De Amerikanen bleven (ondanks Fake Empire) steeds links liggen. Nu ben ik vastbesloten om eens serieus naar hun platen te gaan luisteren. Zeg het maar!

THE GO! TEAM

Het is er nooit van gekomen London Calling eens te bezoeken. Wegens een erbarmelijke financiële situatie diende ik in 2005 te kiezen tussen Bloc Party en The Go! Team - iets wat ik als zeventienjarige simpelweg niet over mijn hart kon verkrijgen, waardoor ik uiteindelijk maar thuis bleef. Inmiddels heb ik Bloc Party gezien, maar het zestal uit Brighton (daar waar Kele Okereke graag zijn weekends vertoeft) is me de afgelopen jaren ontlopen. Enfin, binnenkort grijp ik mijn kans, want een nieuw album is aanstonds! Het nieuwe nummer T.O.R.A.N.A.D.O. doet vermoeden dat Rolling Blackouts weer lekker energiek en opzwepend gaat klinken (en werpt tegelijkertijd de vraag op waarom The Prodigy hun handdoeken in Gods naam nog niet in de ring hebben gegooid). Om alvast in de stemming te komen, presenteer ik bij deze nog eens de geweldige eerste single Junior Kickstart. Toffe (naar ik aanneem door een fan gemaakte) video ook; een achtervolgingsscène die Pacman naar hetzelfde steegje voert waar Vampire Weekend hun clip voor Cousins opnam.

BELLE & SEBASTIAN

Zeker, hij is aardig geschoten, maar de nieuwe clip van Belle & Sebastian is nu ook weer niet bepaald grensverleggend te noemen. Meer dan een statische performance, afgewisseld met lege close-ups van een blondine met krullend haar, heeft de video niet om het lijf. Ook het nummer in kwestie is, met alle respect voor de kwaliteiten van Stuart Murdoch en co, weinig opzienbarend: het kabbelt voort. Niet de inventieve tekstuele vondsten van weleer, maar wél behoorlijk cheesy koortjes, dusdanig makkelijk in het gehoor liggend dat het haast verdacht wordt. Dat hebben ze naar mijn mening toch al eens beter gedaan. Nee, het noemenswaardige is de boodschap die aan de song voorafgaat. De sympathieke Schotse presentator (met dito accent) spreekt impliciet zijn afschuw uit over het muzakfenomeen en dat is iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Het is daarom bijzonder jammer dat I Want The World To Stop het statement juist lijkt te ondermijnen.

MAPS & ATLASES

Het wil me maar niet te binnen schieten aan wie de zanger van Maps & Atlases, een zekere Dave, me zo doet denken. Solid Ground heeft nogal wat weg van de prettige folkpop van een band als Bowerbirds, al is de plaat in zijn geheel feller en gelaagder dan je op basis van dit enkele nummer zou vermoeden. Een indringende, psychedelische productie die hevig leunt op soulvolle zang en kwieke percussie. Dus ook geschikt voor liefhebbers van TV On The Radio, Bloc Party en Field Music. Ik raad het jullie aan met even veel plezier als Kitty Bons het mij deed - waarvoor nog dank, trouwens.

ADMIRAL RADLEY

Jason Lytle speelt blijkbaar sinds een tijdje weer in een nieuwe band. Dat is inzake de eeuwige skater het beste nieuws sinds zijn vorige groep uit elkaar ging. Nu kunnen eindelijk de halfslachtige, onzekere songs die op zijn soloplaat Yours Truly, The Commuter stonden voorgoed naar de vergetelheid worden verbannen. Lytle voelt zich hoorbaar beter thuis met een echte band om zich heen. Hoewel Admiral Radley technisch gezien voor de helft uit leden van Earlimart bestaat, die zo nu en nu en dan ook een liedje zingen, kan voorzichtig gesproken worden van de heropstanding van Grandaddy. Zeer eenvoudige pop, op het lullige af, voorzien van de welbekende obligate casiodeuntjes. Klein maar fijn, oud en vertrouwd.

WEEZER

Ik geef toe dat het zo goed als uitgesloten is dat Weezer ooit nog met zo een geweldige plaat als hun debuut of Pinkerton op de proppen komt. En dat hun laatste twee albums echt ruk waren. Maar het vlees is zwak; ik val simpelweg als een blok voor hun poppy sound. Het nieuwe album Hurley valt bovendien alleszins mee. Ondanks het feit dat Rivers Cuomo soms, zoals in de nieuwe single, een beetje op The Killers schijnt te willen lijken, zijn de songs gewoon vele malen sterker dan op hun vorige cd. Fans geloven dan ook dat The Red Album en Raditude niet meer dan contractuele verplichtingen waren aan hun vorige werkgever - het viertal resideert vanaf nu op Epitaph. Je kunt het ook zo zien: Weezer is zowat de enige mainstreamband met credibility in het indiecircuit, simpelweg omdat ze er geen pretenties op na houden en een fijne neus hebben voor populaire Amerikaanse cultuur. Starring Johnny Knoxville.

PHILIP SELWAY

Philip Selways videoclip zonder plot lijkt te zijn geschoten in dezelfde flat waar hij met Radiohead vijftien jaar geleden de klassieker Just opnam. By Some Miracle, het openingsnummer van zijn eerste soloalbum doet - logischerwijs - echter nauwelijks aan de band denken waarmee Selway als drummer de afgelopen vijftien jaar de wereld veroverde. Familial is een vrij aardige singer/songwriterplaat, maar net iets te sober om in zijn geheel echt te overtuigen. Hoe dan ook; mooi nummer, sympathieke vent, typisch iets voor Bella Union.

SCRAM C BABY

Mocht ik gesuggereerd hebben dat Excelsior op Moss na weinig avontuurlijks meer te bieden heeft, dan wil ik dat bij deze even recht zetten. Scram C Baby is er ook nog! De band van veteraan John Cees Smit die het gedachtegoed van Pixies, Guided By Voices en Pavement in zich verenigen, bracht onlangs zelfs nog een geweldige plaat uit. Slow Mirror Wicked Chair (nog te beluisteren via 3voor12) wordt overmorgen gepresenteerd in Paradiso, waarna de Amsterdammers in de komende maanden her en der wat clubs zullen aandoen. Even een oudje om alvast in de stemming te komen voor het gratis concert in het café van Mezz.

DEERHUNTER

Bradford Cox is dan misschien nooit moeders aantrekkelijkste geweest, maar net als Radioheads klassieker No Surprises levert dat in combinatie met een zachte melodie en een behoorlijk depressieve songtekst wel een angstaanjagende videoclip op. Lekker troebel! Helicopter klinkt als de voorbode van wat zomaar (één van) de beste indierockplaten van het jaar zou kunnen worden. Nouja, niet helemaal zomaar. We zijn niet op ons achterhoofd gevallen.

THE WALKMEN

Ik heb ooit een prijsvraag gewonnen (tip: ze worden steeds simpeler, als je een beetje overweg kunt met Google, waag dan ook eens een poging) en ben toen gratis en zonder gezelschap naar een concert van The Walkmen in Brussel gegaan. Daar bleek al snel dat ik er in de toekomst beter aan zou doen om aangaande concerten van The Walkmen niet meer te wachten met het aanschaffen van een kaartje vooraleer ik er een zou winnen. In het najaar staat alvast een tour gepland om hun nieuwste album Lisbon te promoten. Nu nog even kiezen tussen Utrecht en Antwerpen. Hoe dan ook, een coole band met een tamelijk uniek, minimalistisch maar denderend geluid. Muziek die je bij je nekvel grijpt.

MOSS

De uitverkiezing van de 3voor12 award voor het beste vaderlandse popalbum van afgelopen jaar is nog aanstaande, maar in feite is de wedstrijd al gestreden. Met het ter ziele gaan van oudgedienden als Johan, Daryll-Ann, Caesar en Coparck kwam Moss met hun geweldige plaat Never Be Scared/Don't Be A Hero precies op tijd het stokje overnemen. De sympathieke, ietwat schuchterige Amsterdammers bewezen met hun optreden op Lowlands dat ze ontegenzeggelijk tot het beste behoren wat Excelsior, of liever gezegd: Nederland, anno 2010 te bieden heeft. Dat is ook mij niet ontgaan - beter laat dan nooit. Ze zullen het om een of andere reden wel niet worden, zo gaat dat.

THE THERMALS

Ik heb The Thermals een stuk of tien keer live gezien. Met Hutch Harris op het terras gezeten in Eindhoven. Een t-shirt dat eigenlijk al te klein was toen ik het kocht. De moeilijk verkrijgbare (en bovendien door Kathy Foster gesigneerde) No Culture Icons EP. Aan haar telefoonnummer kan ik trouwens via via ook wel komen. Ik heb alle drummers meegemaakt - en vind uiteraard dat Jordan Hudson de beste was. The Thermals zijn op papier mijn favoriete band, maar voor hoe lang nog? Op het vorige album Now We Can See stonden een paar nummers die er mee door gingen. Laten we tegen de verwachtingen in hopen dat I Don't Believe You niet de toon zet voor de aankomende plaat, want hoewel het geen onaardig nummer is en de clip weer lekker overdreven, is die productie niet om aan te horen. Soms snap ik ze wel, die Metallica fans.

GRINDERMAN

Terwijl ik de laatste hand legde aan een review van de geweldige nieuwe plaat van Menomena, werd ik herinnerd aan dit geniale nummer van Grinderman. Hun nieuwste clip voor Heathen Child, de eerste single van de langverwachte opvolger Grinderman 2, is overigens minstens zo krankzinnig als dit lijflied voor de seksueel gefrustreerde man - maar ik houd me stellig aan het devies dat dit de tijd is voor komkommers. Nick Cave is een rasartiest die als geen ander gestalte geeft aan hysterische impotentie. Deze clip bevat tevens een glansrol voor Travis, de Schotse band die jaren geleden een hitje scoorden met het nummer Sing. Zij zitten er bij en kijken ernaar. Now for some true rock 'n roll.

VARIOUS #54

namedropping;

01/Tame Impala - Solitude Is Bliss
02/Dum Dum Girls - Jail La La
03/Ariel Pink's Haunted Graffiti - Bright Lit Blue Skies
04/Arcade Fire - Ready To Start
05/Tender Trap - Girls With Guns
06/I Am Oak - On Oxen
07/Born Ruffians - What To Say
08/The Strange Shapes - I Found A Rock
09/Caribou - Odessa
10/Deer Tick - Twenty Miles
11/HEALTH - USA Boys
12/PVT - Window
13/Kettel - I Live You
14/Passion Pit - Tonight Tonight
15/Harlem - Someday Soon
16/Wavves - To The Dregs
17/Amanda Palmer - Idioteque
18/The Coral - Butterfly House
19/Liars - No Barrier Fun
20/School Is Cool - New Kids In Town
21/Male Bonding - Year's Not Long
22/TV On The Radio - Wolf Like Me

SCHOOL IS COOL

Graag stel ik jullie voor aan School Is Cool - wat ik noem de heetste nieuwe band uit Antwerpen. In februari zag ik ze voor het eerst spelen op het We Are Open festival in Trix, waar ze die avond als nieuwelingen de show stalen van Absynthe Minded, Pornorama en Roadburg. Een vergelijking met die laatste band is interessant; de afgelopen twee jaren kwamen beiden bovendrijven tijdens de Rock Rally, maar waar Roadburg het vooralsnog vooral moet hebben van hun status als veelbelovende maar weinig uitnodigende hipsters, won School Is Cool de felbegeerde trofee niet voor niets. De songs beklijven en live verdient het vijftal, het publiek trakterend op een vrolijke mix van Arcade Fire en Menomena en bonuspunten oogstend met covers van Talking Heads en Pixies, veel symptathie. Zo bleek afgelopen zondag andermaal op De Affaire in Nijmegen. Gaat dat zien, is het devies. De eerste plaat is nog niet uit.

FANG ISLAND

Al mijn goede ervaringen uit het verleden ten spijt, kan ik niet anders dan concluderen dat Dour dit jaar een beroerde line-up heeft geprogrammeerd voor liefhebbers van alternative popmuziek. Veel veilige keuzes (publiekstrekkers als The Raveonettes, Ghinzu en Devendra Banhart zag ik er bijvoorbeeld allemaal al eens eerder en hadden toendertijd ook betere platen uit dan nu hun meest recente is), meer techno dan goed voor je is - allemaal ten nadele van de echte verrassingen uit het huidige clubcirquit. Als er bij de 200 geboekte bands pakweg 3 namen als Menomena, Woods en Fang Island hadden gezeten, zou ik wellicht zijn afgereisd. Gelukkig komen 2 van bovengenoemden na de zomervakantie naar Nederland, waarbij ik me vooral verheug op het concert van Fang Island in Merleyn op 15 september. Nooit eerder (en nooit meer) klonk de mathrock van Don Caballero zo vrolijk. Ben benieuwd of het classic rock-geluid live even euforisch klinkt als op plaat. Wederom een geweldig bijpassende krankzinnige video, trouwens. Niet geschikt voor epileptici.

DUM DUM GIRLS

Zomerhits? Ik verzamel ze voor hergebruik. Eigenlijk is dat andermaal een voorbeeld van positieve en dus onterechte discriminatie, want waarom zouden zomerhits toch eigenlijk meer de moeite van het categoriseren waard zijn dan verslavende nummers die in de herfst uitkomen? Waarom beperkt de muziekconsumptie in juli en augustus zich overigens überhaupt tot hits en luisteren we in november en december albums die in zijn geheel moeten behagen? 't Is ook maar net welk seizoen je voorkeur geniet, niet waar? Hoe dan ook, deze van Dum Dum Girls kwam reeds uit in maart en staat voorlopig naar mijn grote tevredenheid op repeat.

WOODS

Deze band komt uit Brooklyn. Dat is een wijk in New York waar ontzettend veel toffe bands repeteren. Zo, dat is eruit! Woods brachten onlangs alweer hun vijfde langspeler uit en het is het viertal gegund daar een groter publiek mee te trekken dan ze vooralsnog deden. At Echo Lake is namelijk een plaat waarop de groep zich van zijn meest veelzijdige en tegelijkertijd toegankelijke kant laat horen; een goede balans tussen The Velvet Underground en The Byrds maakt van hen één van de betere bands in het hedendaagse lo-fi folksegment. De clip is niet slecht, in het bos steelt een zonderling figuur het hart van een jonge knaap, maar wanneer de lokale bewoners lucht krijgen van de outsider, komt hun relatie dramatisch ten einde.

PVT

Toen deze band nog Pivot heette, een naam die overigens van alles kan betekenen, zag ik ze eens op Pukkelpop. Aardige band. Terwijl ik nog altijd met smart wacht op die ene grote Warp-release die voor dit jaar staat aangekondigd, is deze single van de drie Australiërs aangenaam vertoeven. Een herdefiniëring van de aloude rock+elektronica formule met een zanger die wat weg heeft van Freddie Mercury.

THE BLACK KEYS

Twee moderne alleenstaande vaders ontmoeten elkaar met hun twee zoontjes in een plaatselijke speeltuin, alwaar zij hun droeve leven in ogenschouw nemen op een bankje aan de kant. Er ontstaat onder de jongetjes, die dan noodzakelijkerwijs in de plaats van hun afgepeigerde papa's maar in de clip moeten acteren, een verbeten liefdesstrijd om het gezelschap van een jonge schone - blijkbaar valt het eveneens tamelijk presentabele andere meisje bij geen van hen beide in de smaak, zij verdwijnt al gauw uit beeld. Wanneer dit macho duel lijkt te culmineren in een onbeschaamde knokpartij, ontwaken The Black Keys uit hun gevoelloze gemoedstoestand om de hoofdrol gretig over te nemen.

STARS

Set Yourself On Fire is wat mij betreft nog altijd één van de beste indiepopplaten van de afgelopen 10 jaar, maar opvolger In Our Bedroom After The War vond ik niks aan. Die was meer rechttoe rechtaan, te oppervlakkig, in zijn geheel nietszeggend. Nu gaan de Canadezen binnenkort hun volgende album getiteld The Five Ghosts uitbrengen, en ze speelden vorige week veelbelovend hun nieuwste single Fixed bij Jimmy Fallon. Gepassioneerd en romantisch als vertrouwd. Waar halen ze al die liefde en dat klapvee toch steeds maar vandaan?

THE MACCABEES

Als Spotify over vijf jaar revolutionair blijkt te zijn geweest (voor zover dat woord anno 2010 überhaupt nog wordt gebruikt voor een product dat niet van Apple afkomstig is, de maatschappij die beslag op de term lijkt te hebben gelegd) zeg dan dat ik gezegd heb dat het vandaag een heuglijke dag was. Zelf weet ik het nog zo net niet helemaal. Tot nu toe heb ik alles kunnen vinden wat ik wilde. Zo luister ik momenteel naar de nieuwe plaat van The Maccabees, en dat is de band die me wellicht zal doen besluiten alsnog naar Dour te trekken dit jaar - ik twijfel nog.

VARIOUS #53

namedropping;

01/The Maccabees - Love You Better
02/Leisure - It's Alright (On The Suez Canal)
03/Jonsí - Time To Pretend
04/Future Islands - Long Flight
05/Sambassadeur - Days
06/M.I.A. - Born Free
07/Wyclef Jean - Gone 'till November
08/Titus Andronicus - No Future Pt. III: Escape From No Future
09/Toe - Path
10/Dr. Dog - Shadow People
11/The Drums - Best Friend
12/Blur - Fool's Day
13/THUS:OWLS - Sometimes
14/Fang Island - Daisy
15/Balthazar - Wire
16/The Dead Weather - Die By The Drop
17/Frightened Rabbit - Nothing Like You
18/Caribou - Brahminy Kite
19/Toe - Velvet Blanc
20/Stereolab - Cybele's Reverie

SHOLI

Omdat ik een tijdje geleden jarig ben geweest kreeg ik gisteren de cd van Sholi cadeau. Daar was ik erg blij mee, want nu kon ik eindelijk mijn aftandse exemplaar met een bitrate van 192 uit zijn dienst ontslaan. Deze band uit Californië maakt geweldige psychedelische pop voor gevorderden met de meeslepende schoonheid van Menomena en de progressieve ambities van Hella. Je raadt het al: voor het meeste genot het best geduldig en in zijn geheel te beluisteren op een aanzienlijk volume of met een koptelefoon. Dit is de eerste keer dat ik een uitzondering maak en bij gebrek aan goede representatie twee keer dezelfde videoclip vertoon. Een goede clip, trouwens, van het openingsnummer van hun debuut. Kan ik misschien ook iemand blij maken met mijn oude kopie?

HOBO'S HOPE

Graag zou ik iedereen wijzen op een debutant uit de alternatieve countryscene. Tot mijn grote vreugde ontving ik onlangs (via een gerenommeerde trendwatcher op het gebied van veelbelovende provinciale bands, die hij al jarenlang maar nog altijd even trillend van vreugde registreert met zijn videocamera) zeer exclusief materiaal van Hobo's Hope dat ik met jullie kan delen. We hebben hier te maken met een band die in alle opzichten de DIY-mentaliteit uitdraagt. Sinds een goed half jaar opererend vanuit Utrecht heeft het drietal inmiddels een flink pak nummers in de binnenzak en doen er geruchten de ronde dat er een heuse zomertournee op stapel staat. Bovenstaande beelden (vooralsnog de enige opnames die van de band beschikbaar zijn) werden geschoten vlak voor aanvang van een huiskamershow waar eerdergenoemde tipgever bij aanwezig was. Om van Hobo's Hope een niet al te opzichtige hype te maken; uiteraard telt ook de muziek. Die borduurt voort op Felice Brothers, Deer Tick en Justin Townes Earle. Houd deze gasten goed in de gaten!

FANG ISLAND

Wat krijg je als je de staafmixer in Parts & Labor, Don Caballero, Panda Bear, Blink 182 en Ponytail zet en daarna alle klodders van de muren bijeenschraapt? Een eclectische, extatische, simpelweg knallende band als Fang Island! Naar eigen zeggen (en graag geciteerd) maakt het viertal uit Brooklyn muziek die klinkt als 'everyone highfiving everyone'. Dichter kom ik niet in de buurt. Meer dan een aangenaam zoethoudertje tot de nieuwe Battles uitkomt.

SUPERGRASS

Afscheid is alledaags, maar ik heb toch de indruk dat er in 2010 opvallend veel verloren gaat. Supergrass kondigde enkele dagen geleden aan het bijltje er bij neer te gooien. Nu waren hun laatste twee platen niet om over naar mijn huis te schrijven, maar er stond wél een zelfverklaard experimenteel album te wachten op Cooking Vinyl. Ik ben bang dat het enige wat binnen nu en een jaar uitkomt, een overbodige (want al eerder verzamelde) Best Of Supergrass is van mediamagnaat EMI. Als er maar veel van I Should Coco opstaat. Britpop is dood, leve britpop!

THE MIDDLE EAST

De line-up van Dour 2010 groeit gestaag en het begint steeds meer ergens op te lijken. Met namen als The Raveonettes, The Sonics, Spoon, Daedelus en Monotonix zijn er nu met nog 125 verrassingen te gaan alvast wat groepen om over te fantaseren. Ook opvallend is The Middle East, een Australische band die onlangs nog enige aandacht trok op SXSW en wiens debuutalbum voor Europeanen sinds twee jaar te importeren is. Popmuziek van glas; elegant, kwetsbaar en harmonieus. Hebben nogal wat weg van Arcade Fire, maar dan met minder bombasme. The Middle East is net zo meeslepend en gelaagd, maar in tegenstelling tot de Canadezen ontluiken hun onschuldige melodiën zich zachtjes in lieve composities. Gedoemd om live op een festival te mislukken dus, maar laten we vooralsnog optimistisch blijven. Aardig nummer.

FLEUR VORSTENBOSCH COMPILATIE

01/Animal Collective - In The Flowers
02/Woods - To Clean
03/John Fahey - Wine And Roses
04/Gravenhurst - I Turn My Face To The Forest Floor
05/4Hero - Les Fleurs
06/Het Zesde Metaal - Keuning Van De Jacht
07/The Tallest Man On Earth - King Of Spain
08/Mercury Rev - You're My Queen
09/Swod - Frost
10/Coparck - Cynical Flowers
11/No Age - Impossible Bouquet
12/Clap Your Hands Say Yeah - In This Home On Ice
13/Smashing Pumpkins - Lily (My One And Only)
14/Guided By Voices - Queen Of Cans And Jars
15/dEUS - For The Roses
16/British Sea Power - Victorian Ice
17/The Coral - In The Forest
18/Ghinzu - The Reign Of High Voltage Queen
19/Grandaddy - Broken Household Appliance National Forest
20/Madonna - Frozen
21/The Libertines - Tell The King

VARIOUS #52

namedropping;

01/El Pino & The Volunteers - Dust And Doubts
02/Titus Andronicus - A More Perfect Union
03/The Depreciation Guild - Dream About Me
04/Bibio - Mr. & Mrs. Compost
05/Joanna Newsom - '81
06/Field Music - Each Time Is A New Time
07/Beach House - Walk In The Park
08/Das Pop - Wings
09/The Antlers - Two (Buffetlibre RMX)
10/Oscar Petterson Trio - I Got It Bad And That Ain't Good
11/The Tallest Man On Earth - King Of Spain
12/St. Vincent - Laughing With A Mouth Of Blood
13/The Drums - Let's Go Surfing
14/The Muslims - Extinction
15/Born Ruffians - Sole Brother
16/Grizzly Bear - Boy From School
17/Liars - Scissor
18/Wild Nothing - Summer Holiday
19/Yeasayer - O.N.E

THE TALLEST MAN ON EARTH

Toen Shallow Grave zich in 2008 vanuit het niets ontpopte tot de collectieve verslaving van gerenommeerde indieblogs, was daar meer dan één goede reden voor. De charismatische Kristian Matsson was afkomstig uit Noord-Europa, waar destijds al sinds jaren niets dan goeds leek te verschijnen. Bovendien kon de tot nieuwe Bob Dylan gebombardeerde singer/songwriter profiteren van de hernieuwde interesse in folk die het succes van bijvoorbeeld Fleet Foxes, Bon Iver en The Dodos markeerde. Omdat spontane internethypes over het algemeen echter net zo vergankelijk zijn als winnaars van talentenjachten, dient The Tallest Man On Earth nu waar te maken dat hij meer in zijn mars heeft dan een gelukkige toevalstreffer. Goddank slaagt hij daarin glorieus. Opvolger The Wild Hunt is een logisch, maar daarom nog niet minder verleidelijk vervolg op zijn debuutplaat.

Intensief touren lijkt Matsson goed te hebben gedaan. De fijne rauwe stem klinkt zo mogelijk nog zelfverzekerder dan op zijn debuut, en terecht. Je hoeft deze kleine man echter nog niet eens live te hebben gezien om te horen dat hij een bezieling heeft waar menige stadionact jaloers op zou zijn. Zo weerklinkt aan het slot van ‘King of Spain’ een hartverscheurende uithaal die zelfs de meest meedogenloze kip stante pede al zijn veren zou doen verliezen. Getuige ‘Troubles Will Be Gone’ is hij ook het vingervlug getokkel niet verleerd. Nummers als ‘Burden Of Tomorrow’, dat door een meer poppy inslag vergelijkbaar is met buitenbeentje ‘The Gardner’ van de vorige plaat, alsook de pianoballad ‘Kids On The Run’, zorgen dan weer voor de broodnodige variatie. Een verwijt dat The Tallest Man On Earth nogal eens wordt gemaakt, namelijk dat zijn muziek te vaak in herhaling valt, wordt op deze manier handig de wind uit de zeilen genomen.

Het is ondanks de fenomenale aanstekelijkheid van zijn songs overigens niet het enige manco dat de Zweed dient te ontwijken. Zijn flamboyance zorgt er echter voor dat hij zelfs wegkomt met uiterst pretentieuze teksten. Hierin schuilt het belangrijkste verschil tussen Matsson en Dylan. The Tallest Man On Earth overziet wijde landschappen zoals op zijn hoezen, maar heeft niets noemenswaardigs te vertellen. Zijn onnavolgbare spraakwatervallen staan louter in dienst van de prachtige melodieën. Hij is in al zijn perfectie de meester in het oproepen van bewondering voor de schoonheid van vergane folk. Tegelijkertijd voegt hij er voor nieuwe generaties weinig nieuws aan toe. Aan de term retro is bij The Tallest Man On Earth geen ontkomen; het is ironisch genoeg precies de reden waarom de vergelijking met Bob Dylan voorlopig zal worden blijven gebruikt - misschien is dat ook wel de bedoeling.

Maatschappelijk engagement en folk zijn tegenwoordig voor de gemiddelde hipster op Lowlands niet vanzelfsprekend nog twee handen op één buik. Moralisme is een vies woord. De boodschap doet er nu eenmaal niet toe, dus mag ontbreken. Lege hulzen zijn toegestaan, want de overtuigingskracht primeert de overtuiging. Wat zou het? The Tallest Man On Earth is een ware volksmenner, The Wild Hunt een bedwelmend middel en wij eten uit zijn hand.

TORTOISE

Afgelopen maandag ontving ik na bijna drie jaar eindelijk mijn albums van Liars en Tortoise. Blij dat ik was! Ooit met veel mazzel voor 1 euro per stuk gekocht, maar ze op een dag zonder nadenken aan Jan van Tienen uitgeleend. Het enfant terrible van de Vice en Viva stuurde ze echter netjes weer op, vergezeld van een pak promo's en Tekken 6, waarvoor dank. Wat een toffe band is dit toch. Noem het jazz, postrock of techno. Je weet pas wat je had als je het terug krijgt.

SPARKLEHORSE

Vandaag bereikte me het bericht dat Mark Linkous gisteren zelfmoord heeft gepleegd door zichzelf door de borst te schieten. Dat hebben de familieleden middels een persbericht laten weten. Even slikken. De Amerikaan heeft niet alleen hartverscheurend mooie platen gemaakt met zijn band Sparklehorse, maar ook goed productiewerk verricht voor Daniel Johnston en samengespeeld met Tom Waits, Radiohead en Flaming Lips. Een man met smaak en talent bovendien - niet zelden nam hij zijn albums helemaal in zijn eentje op. Na Jay Reatard en Vic Chesnutt is Linkous nu al de derde inspirerende muzikant uit het Amerikaanse indiecircuit die dit jaar overlijdt, en er een die me echt aan hart gaat; dat merkte ik toen ik vanavond Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain opzette. Of zoals iemand reageerde op YouTube:

I'm really upset about this one... another great one lost, and another where the sadness of the music remains like a frightening early warning :'(

Houdt iemand Mark Everett in de gaten?

LIARS

Liars zijn altijd een band geweest om rekening mee te houden. Ze maken nu al bijna 10 jaar muziek (onder invloed van flinke hoeveelheden wiet) die het midden houdt tussen gestoord en geniaal. Hun albums zijn dan ook moeilijk uit te zitten, maar op iedere plaat staat minstens één pareltje dat in ieder geval de potentie heeft om de cult te ontstijgen. Zie daar Scissor, de eerste single van het vijfde album Sisterworld, dat over enkele weken uitkomt. Niet in de laatste plaats omdat het nummer vergezeld gaat van een hele goede videoclip; een stijlvol vormgegeven nachtmerrie op zee. ROCK > SCISSOR.

SHOEGAZERS

01/Wild Nothing - Summer Holiday
02/The Manhattan Love Suicides - Skulls
03/Galaxie 500 - Tugboat
04/Clinic - Distortions
05/Slowdive - Dagger
06/My Bloody Valentine - I Only Said
07/The Raveonettes - Aly, Walk With Me
08/Chapterhouse - Breather
09/The Pains Of Being Pure At Heart - Everything With You
10/Interpol - A Time To Be So Small
11/The Jesus & Mary Chain - Just Like Honey
12/Asobi Seksu - New Years
13/A Place To Bury Strangers - In Your Heart
14/Lush - Sweetness & Light
15/Autolux - Turnstile Blues
16/Low - Violent Past
17/Black Tambourine - Throw Aggi Off The Bridge

Een fijn overzichtje shoegazepop en aanverwanten uit mijn persoonlijke collectie. Over een maand is het weer lente; tijd voor nieuwe gympen!

JARNO SNEPVANGERS

Met gepaste trots presenteer ik jullie aanstormend talent uit de provincie. Jarno Snepvangers is het meest recente alter ego van rasartiest Roy de Nijs, een stevige, charmante vent van 24 (jaar? centimeter? wie zal het zeggen?) met een imposant muzikaal oeuvre. Bij het ter perse gaan van dit bericht wordt Snepvangers' repertoire nog immer aangevuld met nieuw hartstochtelijk arbeidersleed. J.W. Franken zal de productie van debuutplaat Levertraan, die gepland staat voor later dit jaar, voor zijn rekening nemen.

FIELD MUSIC

Sinds 2005 ben ik enthousiast over Field Music. De broertjes Brewis uit Sunderland begaven zich in het verleden in kringen rond Maximo Park en the Futureheads. Misschien niet de meest coole band van Engeland. Toch zag ik ze bijna drie jaar geleden eens in Paradiso, nota bene in het voorprogramma van Tokyo Police Club, je weet wel, die hipsters van Desperate Housewives. Curieus! De muziek die Field Music maakt is tamelijk complex, maar ligt toch zeer prettig in het gehoor, en zo hoor ik het graag. Eindelijk weer eens een Engelse groep met een houdbaarheidsdatum van meer dan drie jaar! Insiders wisten al langer dat goede pop tijdloos is. De derde plaat, het dubbel-album Measure, komt volgende maand uit.

BETTIE SERVEERT

Sommigen zeggen dat 2009 het jaar was waarin Nederland na lange tijd hun zuiderburen weer eens aftroefde op het gebied van popmuziek. Ik heb daar niet echt een mening over, maar in het prille 2010 ben ik momenteel erg into Bettie Serveert, die juist hun nieuwe album uitbrachten en binnenkort gaan touren. Op 12 februari spelen ze dan hun enige concert in België, op het mini-festival We Are O'pen in Antwerpen, en daar wil ik heen. Betty Stöve is still alive, en de Amsterdammers serveren de luisteraar met Pharmacy of Love een vrij stevige en compacte rockplaat, maar bij deze presenteer ik jullie graag nog even een mooie uitgesponnen track van Log 22 uit 2003.

VAMPIRE WEEKEND - CONTRA

Vampire Weekends debuut uit 2008 kwam aan als een donderslag bij heldere hemel. Hun toegankelijke geluid met wortels in de zonnige streken rond de evenaar werd al gauw enthousiast ontvangen in Europese regio’s met een gematigd zeeklimaat. De release van ‘Contra’ valt midden in de winter, maar dat geeft niet, want ten opzichte van hun debuut is het precies op tijd.

Lees verder op Damusic

RECENSIE: CYMBALS EAT GUITARS - WHY THERE ARE MOUNTAINS

Misschien was de bij ons eindlijstje van vorig jaar gevoegde opmerking dat er "helaas geen platen zijn verschenen waarover we durven te beweren er over pakweg twee jaar nog even hartstochtelijk naar te luisteren" ietwat voorbarig. De houdbaarheidsdatum van die platen lijkt in zijn geheel nog niet te zijn overschreden. Des te meer een reden om het debuut van Cymbals Eat Guitars, een onmiskenbare groeiplaat, warm te onthalen.

Het kwartet uit New York verdient dit voordeel van de twijfel natuurlijk niet zomaar. Het langverwachte ‘Why There Are Mountains’ schotelt namelijk een goede portie alternatieve gitaarrock voor die ons al tijdens de allereerste seconden naar de keel vliegt. Onmiddellijk dringen zich associaties op met hooggekwalificeerde namen als The Sea And Cake en Pavement, bands die in de jaren negentig furore maakten. ‘Why There Are Mountains’ ademt dit vervlogen decennium, dat met de groots aangekondigde reünie van Stephen Malkmus en consorten verder weg lijkt dan ooit. De romantiek van uitverkochte zalen; het is de ironie van de indierock.

Net als bovengenoemde bands zit Cymbals Eat Guitars boordevol ideeën. De groep neemt op dit album, dat in eigen beheer wordt uigebracht, echter wat langer de tijd om deze uit te werken. Verwacht dus geen rafelige popsongs van drie minuten, maar nummers van epische proporties die hun geheimen pas na enkele luisterbeurten prijsgeven.

Van al die ruwe diamantjes maakt Indiana, met een sterk, door blazers gedragen refrein, wellicht nog het meeste kans om de radio te halen. Onze favoriet is echter Share, dat tekent voor de beste spanningsboog van de plaat. Mistige coupletten waar de onderhuidse spanning vanaf druipt monden na zeven minuten uit in een bevrijdende climax, waarin de gitaar en elektrische piano naar hartenlust om elkaar heen draaien. Het is bovendien illustratief voor de talentvolle en piepjonge frontman Joseph d’Agostino dat hij precies weet hoe hij de aandacht van de luisteraar moet vasthouden.

‘Why There Are Mountains’ is een avontuurlijk en ambitieus debuut dat, als alles verloopt volgens plan, nog wel een tijdje zal beklijven.

VIDEO: THE SOFT PACK - DOWN ON LOVIN'

The Soft Pack 'Down on Lovin'' from Felipe Lima on Vimeo.

De redactie van het online magazine www.damusic.be heeft besloten tot een item over de mogelijke sensaties van het aankomende jaar. Hoewel ik in mijn diepste ziel eigenlijk niet zo houd van geforceerde voorspellingen (ze komen immers bijna nooit uit, ken jij überhaupt iemand die altijd gelijk heeft, iemand op wie je steevast kunt rekenen?) opper ik The Soft Pack. Nu hun debuut onder een nieuwe bandnaam aanstaande is, zullen we eens zien of ze nog eens, en ditmaal louter en alleen omwille van de aanstekelijk lome rock 'n roll, de aandacht op zich weten te vestigen. Dit clipje is niet representatief, want hoewel het een nummer betreft van het aankomende album, en de drummer er staat, speelt The Soft Pack normaal gesproken versterkt en heeft de band een voorliefde voor video's in zwart-wit.

VARIOUS #51

namedropping;

01/Lily Allen - Not Fair
02/The Soft Pack - C'mon
03/Yeasayer - Ambling Alp
04/Real Estate - Beach Comber
05/Vampire Weekend - Cousins
06/The Avett Brothers - Slight Figure Of Speech
07/Black Lips - Bad Kids
08/Hot Chip - One Life Stand (radio edit)
09/Fuck Buttons - Surf Solar
10/Born Ruffians - Milkman/To Cure A Weakling Child
11/Pogo - Alice
12/The Antlers - Two
13/Massive Attack - Paradise Circus
14/Grizzly Bear - While You Wait For The Others
15/Dirty Three - Sea Above Sky Below
16/Brighton Port Authority ft. David Byrne - Toe Jam