Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

oktober 25, 2009

VIDEO: WEEZER - IF YOURE WONDERING IF I WANT YOU TO (I WANT YOU TO)



Weezer heeft een naam hoog te houden op het gebied van clips. Hun video's zijn zonder uitzondering hilarisch. Wat te denken van Buddy Holly, Hash Pipe, Keep Fishing, of een moderne klassieker als Pork & Beans? Deze gasten maken altijd werk van een clip en dat onderscheidt ze van veel andere bands die het medium links laat liggen. Daarbij valt overigens pas na een paar keer kijken op hoe doordacht hun clips eigenlijk wel niet gemonteerd zijn. De video voor de eerste single van hun nog te verschijnen zevende album is, ik geef het toe, een tikje flauw, maar past wat dat betreft erg goed bij het nummer - ook dat is, zelfs voor Weezers begrippen, wat aan de cheesy kant.

oktober 12, 2009

SEMI-PROFESSIONEEL: OPSTEL

Dit is het resultaat van een schriftelijke opdracht die ik uit moest voeren op de universiteit. Als dát geen 6.5 wordt, weet ik het ook niet meer!

LUISTEREN ONDER DE OPPERVLAKTE
Over de individuele en universele waarde van muziek.

In de documentaire Touch The Sound wordt een beeld geschetst van Evelyn Glennie, die haar leven heeft gewijd aan muziek. De manier waarop deze Schotse omgaat met het fenomeen klank, vind ik indrukwekkend. Touch The Sound laat zien dat muziek op een spirituele manier kan worden ervaren. Ik was dan ook weinig verrast om bij enkele fragmenten uit de film op YouTube zeer uiteenlopende commentaren te lezen. Waar de één haar haast heilig verklaart omdat ze zo inspirerend is, vindt de ander het veel te zweverig en trekt zelfs haar handicap in twijfel. Internet kent, zo blijkt andermaal, geen gulden middenweg. Zelf kwam Glennie in de documentaire op me over als een bewonderenswaardig persoon. Ze deed me ergens denken aan Selma Jezkova, het hoofdpersonage uit Dancer In The Dark – niet toevallig één van mijn favoriete speelfilms – wier leven met een handicap, hoewel dat fictief is en zich in een volstrekt andere context afspeelt, ook sterk wordt beheerst door muziek.

Ik heb nooit noten kunnen lezen, laat staan muziek spelen of componeren, en dat is logischerwijs de reden dat ik plaats heb genomen in de klas voor beginners. Desalniettemin speelt muziek een onmiskenbare rol in mijn leven. Ik ben een fervent platenverzamelaar en concertganger, medewerker van een popmagazine, en zing in een band. Je zou het daarom ook vreemd kunnen noemen dat ik mezelf er nooit toe aan heb gezet om fatsoenlijk een instrument te beoefenen. Daar liggen helaas voornamelijk praktische zaken aan ten grondslag. Al op jonge leeftijd werd ik geïntrigeerd door ritme, maar een drumstel is nu eenmaal duur en betrekkelijk ongewenst wanneer je opgroeit in een rijtjeshuis. Mijn fascinatie is echter nooit verdwenen: zo nu en dan maak ik als drummer nog mijn opwachting in een lollig duo dat elementaire punkcovers speelt (als de gelegenheid zich voordoet dat ik spullen kan lenen, welteverstaan), en in mijn iets serieuzere groep hanteer ik naast mijn stem ook de tamboerijn. In beide gevallen excelleer ik niet bepaald, desondanks heb ik er veel plezier in.

Hoe belangrijk is muziek voor mij? Het is maar hoe je het bekijkt. Tegen mij is wel eens gezegd dat ik ermee geobsedeerd ben, maar dat vind ik uiteraard wat ver gaan. Anderzijds betrap ik mezelf er soms op dat ik mensen die naar eigen zeggen ‘niet zo van muziek houden’ in stilte verwens: ook dát kun je overdreven noemen. Ik walg eigenlijk in het algemeen van, wat ik noem, lafaards. Tot die categorie behoren verder nog de moeilijke eters en de xenofoben. In mijn ogen getuigt het van bekrompenheid dat mensen per definitie weigeren te zien hoeveel moois er niet te ontdekken valt, hoeveel spannends er niet te verkennen valt, en hoeveel we niet van elkaar kunnen opsteken. Laat ik echter gauw ter zake komen, voor ik verder afdwaal.

Men zou zich allereerst moeten realiseren dat muziek niet voor niets door Schopenhauer werd beschouwd als de hoogste kunst. Hij sluit hiermee aan op Plato’s filosofie, implicerend dat muziek de organische kunst bij uitstek is, die rechtstreeks kan doordringen tot onze psyche. Juist daar schuilt mijns inziens een groot gevaar. Ik denk niet dat men zich werkelijk realiseert hoeveel muziek we anno 2009 dagelijks onbewust (en waarschijnlijk voor het overgrote deel onvrijwillig) tot ons nemen. Niet alleen laten we de radio aanstaan wanneer er een nummer passeert dat ons eigenlijk niet zo bevalt, we horen ook dag in dag uit dezelfde deuntjes en jingles op televisie, andermans ringtones in het openbaar vervoer, achtergrondmuziek in winkelcentra en ga zo maar door. Dit zijn zaken waar ik me persoonlijk nogal aan stoor, en waarschijnlijk ben ik niet de enige, maar muzak is nu eenmaal sinds jaar en dag ingeburgerd in de westerse samenleving. Tja, wat kan men ook anders doen dan zich neerleggen bij het feit dat we zelf een wereld hebben geschapen die wordt beheerst door commerciële instanties die heel goed begrijpen wat Schopenhauer en Plato reeds voorspelden?

De vraag hoe belangrijk muziek voor me is doet opeens wat futiel aan. Muziek is mijns inziens, veel meer dan andere kunstdisciplines, zonder uitzondering belangrijk voor iedereen, en er valt alleen maximaal genoegen uit deze kunst te scheppen wanneer we haar ook als zodanig beschouwen. Anders gezegd: laten we de tijd nemen om muziek echt tot ons door te laten dringen. Laten we luisteren onder de oppervlakte en onze zintuigen hun taak laten verrichten, zoals Glennie dat doet in Touch The Sound. In haar geval lijkt een handicap daarbij een voordeel te zijn, maar dat een open geest een gave zou zijn waar slechts weinigen over beschikken, betwijfel ik.

Uiteraard zal elke luisteraar zo zijn voorkeur hebben voor een bepaald genre, maar of dat nu pop, jazz, of klassiek is, is irrelevant wanneer we in het achterhoofd houden dat muziek niet uitsluitend bedoeld is om ons te vermaken - zoals ook niet alle beeldende kunst hoofdzakelijk wordt geproduceerd om mooi te worden gevonden. In onze huidige cultuur lijkt er sprake te zijn van twee extremen: enerzijds beleven we muziek individueel via een mp3-speler, waarop het aanbod vaak louter bestaat uit een veilige, door onszelf gemaakte selectie van muziek waar we vertrouwd mee zijn, en anderzijds worden we blootgesteld aan muzak zonder ook maar de minste artistieke waarde. Daarom pleit ik voor een nieuwe manier van luisteren; we moeten muziek de aandacht geven die het verdient.

oktober 07, 2009

VIDEO: GIRLS - LUST FOR LIFE



Ik heb echt niet de intentie om voortdurend en klakkeloos Pitchfork (en in nog mindere mate Gijsbert Kramer) te volgen, maar wat een geweldige band hypen ze nu weer! Girls uit San Francisco hebben met Lust For Life iets geschapen wat me nu al een week van mijn huiswerk afleidt. De videoclip is uitzinnig, de muziek is bedroefd, en dat is in dit geval een perfecte mix. Mensen die er verstand van lijken/schijnen/denken te hebben steken hun vingers alle mogelijke richtingen uit: referenties aan onder meer Spiritualized, Roy Orbison, The Shangri-La's, Nick Drake, Wavves. Waar ik echter vooral benieuwd naar ben is of iemand mij na het beluisteren van Album kan zeggen welke plaat van Elvis Costello ik in huis zou moeten halen.

oktober 03, 2009

RECENSIE: MARIACHI EL BRONX - MARIACHI EL BRONX



The Bronx bracht tot op heden drie albums uit die bol stonden van ontwrichtende riffs, venijnige schreeuwpartijen en energiek slagwerk - je kent dat wel. Sinds hun debuut in 2003, zijn er in thuishaven Los Angeles heel wat eigenzinnige bands opgedoken. Zo brachten vorig jaar No Age en Abe Vigoda veelbelovende debuutplaten uit. Onder het weinig verhullende pseudoniem 'Mariachi El Bronx' lijkt de band nu te willen proberen hun stadsgenoten een stap voor te zijn. Het is een twijfelachtige poging.

Het idee om eens iets nieuws te proberen kwam toen The Bronx enkele jaren geleden werd uitgenodigd om op te treden in een televisie-uitzending. Rebels als de groep is, had ze geen zin om een flauwe akoestische uitvoering van één van haar nummers ten gehore te brengen. Daar valt iets voor te zeggen. Bij wijze van alternatief werden enkele muzikale vrienden (leden uit onder andere Los Lobos, Mad Caddies en Beasty Boys) opgetrommeld om een nieuw project te beginnen dat een radicaal andere koers zou gaan varen. Want hoewel de band het zelf probeert te ontkrachten door in de bio te stellen dat 'Mariachi (...) every bit as much of a soundtrack to southern California as punk' is, ligt deze overeenkomst voor alle luisteraars van buiten de Sunny State toch wat minder voor de hand.

Hoe dan ook, wanneer we na deze voorbeschouwing uiteindelijk op play drukken, klinkt dat wat we te horen krijgen beslist niet onaardig. Een handvol deuntjes nestelt zich zelfs al direct in ons hoofd. Daaronder valt bijvoorbeeld het openingsnummer Cell Mates, dat met een onweerstaanbaar vrolijke trompetmelodie gelijk goed van start gaat. Ook Silver or Lead, met zijn swingende percussie buitengewoon dansbaar (voor gevorderden), is de moeite waard. En vooruit, zelfs een gezapig walsje als Despretador kan best op zijn tijd.

Kortom, dit verdient een prijs voor originaliteit. Vooral Matt Caughtran levert, in vergelijking met eerder werk van de band, een opmerkelijke prestatie door zich te ontpoppen tot een veelzijdig vocalist. Het is alleen jammer dat de liedjes, hoe authentiek ze ook mogen klinken, op den duur toch wat gaan vervelen.

Toegegeven, we zijn wellicht niet bekend genoeg met het genre om hier een beredeneerd oordeel over te vellen. Toch lijkt Mariachi El Bronx ons een band die tussen wal en schip valt; enerzijds zullen ze waarschijnlijk bij veel fans weinig potten breken, anderzijds is er een geringe kans dat het album opvallend genoeg is om in het circuit terecht te komen waar men dit wél op waarde weet te schatten.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be