Jonas Meersmans bracht vorig jaar het eerste deel van zijn drieluik Monnift uit. Hoewel het slot nog op zich laat wachten, ontfermen we ons nu alvast over het normaliter meest imponerende middenpaneel. En indruk maakt het zeker. De instrumentale muziek van Meersmans klinkt hier onmiddelijk een stuk rijker, hoopvoller. Aangrijpender ook. De Antwerpse gitarist, die een verleden kent in Codasync en ook korte films van klank voorzag, schurkt op Monnift II meer dan ooit aan tegen de sensibele folk van de Amerikaanse Primitieven. In korte (Hanekop) en langere (Busmalis) composities, vaak verrijkt door de wapenbroeders viool, glockenspiel en hoorn, scheert de luisteraar langs oorstrelend melodieuze vergezichten. Om de vingers bij af te likken, voor zowel liefhebbers van postrock, folk als kamermuziek.
Het oor wil ook wat - door Max Majorana.
september 16, 2018
JONAS MEERSMANS
Jonas Meersmans bracht vorig jaar het eerste deel van zijn drieluik Monnift uit. Hoewel het slot nog op zich laat wachten, ontfermen we ons nu alvast over het normaliter meest imponerende middenpaneel. En indruk maakt het zeker. De instrumentale muziek van Meersmans klinkt hier onmiddelijk een stuk rijker, hoopvoller. Aangrijpender ook. De Antwerpse gitarist, die een verleden kent in Codasync en ook korte films van klank voorzag, schurkt op Monnift II meer dan ooit aan tegen de sensibele folk van de Amerikaanse Primitieven. In korte (Hanekop) en langere (Busmalis) composities, vaak verrijkt door de wapenbroeders viool, glockenspiel en hoorn, scheert de luisteraar langs oorstrelend melodieuze vergezichten. Om de vingers bij af te likken, voor zowel liefhebbers van postrock, folk als kamermuziek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Blogarchief
zie ook http://www.damusic.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten