VARIOUS #92

01/Kristen - The Life Of Billboards
02/Ray Fuego - Houthakker
03/Hater - First Time
04/Mano Le Tough - The Sea Inside
05/Bull - Green
06/Half Japanese - Why Not
07/Superorganism - Something For Your M.I.N.D.
08/Slowdive - Crazy For You
09/Ought - Disgraced In America
10/Palm - Composite
11/Canshaker Pi - Pressure From Above
12/Bawrence Of Aralia - Bawredom
13/Nap Eyes - Every Time The Feeling
14/De Koning Der Dieren - Ondertussen In Amsterdam
15/Dirk - Milk
16/WIO - 123 To The EEG
17/Vic Crezée - 500 Euro
18/Meindert Talma - Klungel Van De Jungle
19/Chris Reimer - Waving Goodbye From A Tree

NO AGE

‘Wij zijn er voor de buitenbeentjes die 2017 hebben overleefd’, zo staat geschreven in de begeleidende tekst bij Snares Like A Haircut. Het is de vierde plaat van No Age, de punkband uit Los Angeles, en de eerste sinds Donald Trump aan de macht kwam in de Verenigde Staten. Geen beter Amerikaans duo om onze wijdverbreide Europese ontsteltenis daarover een weerklank te geven. Dat doen ze door ouderwets gas te geven met powerakkoorden en in volle vaart richting catharsis te gieren. Toch valt na meerdere luisterbeurten ook de accuratesse op. Het nog onbesuisde Drippy gaat over in de zuivere midtempo indiepop van Send Me, waarna een hallucinante drone in het titelnummer je weer een paar centimer boven de grond tilt. Tidal is dan weer vintage No Age: rücksichtlos, primitief, bevlogen en gewelddadig. De noise-invloeden van Sonic Youth en ambientstukken van de vroege Deerhunter zijn beter hoorbaar dan ooit. Een urgente plaat, pleegt men dan te zeggen. En hun beste werk sinds Nouns uit 2008.

ROSEMARY & GARLIC

Je songs komen door hippe samenstellers terecht in een populaire afspeellijst op Spotify. Miljoenen mensen luisteren daar naar en genieten van je muziek. Maar niemand weet, niemand weet dat je Rosemary & Garlic heet. Het moet toch één van de meest frustrerende gewaarwordingen van de hedendaagse muziekindustie zijn, en het overkomt de Utrechtste band nu al een paar jaar. Het officiële ongetitelde langspeeldebuut van het indiefolkduo beoogt daar nu verandering in te brengen. Het album is toegankelijk, lichtvoetig, hier en daar een tikkeltje feeëriek, en qua songwriting zeker een stap voorwaarts. Grote kracht is de loepzuivere, van al te veel franjes gespeende zangstem van Anne van den Hoogen, die door elektronische samples en gitaarpartijen van compagnon Dolf Smolenaers wordt opgesierd. Nooit wordt dat te overdadig, waardoor de liedjes prettig naturel blijven. Het venijn zit hem in de staart, wanneer tijdens het metafysische Shine invloeden van Sufjan Stevens, Lamb en The National bij elkaar komen. Rosemary & Garlic is muurbloempje af.

THE GO! TEAM

Het vijfde album van The Go! Team onderscheidt zich in muzikaal opzicht van haar voorgangers. Bandleider Ian Parton wilde zijn groep ditmaal laten klinken als dweilorkest en toog naar motownstad Detroit om sousafoon en steeldrums op te nemen. Voorts doet een heel scala aan gastvocalisten een duit in het zakje – waarvan Annelotte de Graaf (Amber Arcades) de bekendste is. The Go! Team lijkt in het leven te zijn geroepen om luisteraars te doen glimlachen. Dat is weer gelukt.