REMY VAN KESTEREN

Hoewel hij het virus zelf niet bij naam noemt, heeft Remy van Kesteren met The Red Turtle een typische, misschien zelfs ideale coronaplaat gemaakt. Toen de geschoolde harpist dit voorjaar net als iedereen thuis kwam te zitten, verzamelde hij eindelijk al zijn moed om telefonisch contact op te nemen met gevierd filmmaker Michael Dudok de Wit. Van het een kwam het ander, en een lang gekoesterde wens ging in vervulling. Nu ligt er een jaar na zijn vorige album Shadows (en drie jaar sinds de mystieke animatiefilm over een schipbreukeling een Oscar-nominatie ontving) een nieuw album dat smeekt om een optreden. De orginele soundtrack van Laurent Perez Del Mar bevatte ook harp, klonk zwierig en bij vlagen bombastisch. Van Kesteren leunt meer op tokkels dan strijkers, maar klinkt met zijn warme bassen net zo gedragen, desolaat en onderhuids. Prachtige landschappen als April en Lake zijn de moeite waard, maar staan niet op zichzelf. Het is dan ook reikhalzend uitkijken naar live opvoeringen.

LUKA

Eindelijk komt Luka met haar eerste langspeler op de proppen. First Steps Of Letting Go is een warmbloedig album geworden over het omgaan met druk van buitenaf en het kiezen voor jezelf in het hier en nu. Dus ja, natuurlijk mocht dat wat tijd kosten. Dat Lisa Lukaszczyk zich niet van de wijs heeft laten brengen is vooral ook een zegen voor de luisteraar, die getrakteerd wordt op een mooie verzameling eigentijdse indiepop. Stuk voor stuk levert Lukaszczyk slimme liedjes af die door de uitmuntende arrangementen en productie (haar partner Wannes Salomé van Klangstof zat achter de knoppen) even melancholisch als lichtvoetig klinken. Geen enkel instrument eist een hoofdrol op, alles staat in dienst van de onnadrukkelijke gouden melodieën. Hoogstens verdienen de speelse partijen van drummer Joost Wesseling een extra vermelding. Hij tilt nummers als Nocturnal Animals en Underwater nog wat verder op. Luka is één van de interessantste nieuwe popsterren van het land.

WORKING MEN'S CLUB

Zou The Haçienda soms weer open zijn? Dat is de vraag die deze titelloze langspeler van Working Men’s Club oproept. De legendarische nachtclub in Manchester sloot weliswaar in 2000 haar deuren, maar wanneer deze tieners uit het nabijgelegen West Yorkshire hun versterkers aanzetten, is het alsof je terug naar 1990 wordt gekatapulteerd. Frontman Syd Minsky-Sargeant is een driftig en ambitieus baasje. In het korte, rumoerige bestaan van de groep ontwikkelde Working Men’s Club zich van een opstandige postpunkband naar een meer op dance georiënteerde live-act. Dat resulteerde al in het vertrek van twee bandleden, waaronder de drummer, en nu is er dus een al even onstuimig debuutalbum. De bigbeats, ratelende hi-hats en vintage keyboards razen je om de oren. De plaat drijft – hoe kan het ook anders – vooral op een handvol sterke floorfillers zoals Cook A Coffee, Valleys, en Teeth. Wie het wachten op nieuw werk van Soulwax, Human League of LCD Soundsystem beu is, kan deze plaat blind aanschaffen.