SOFIA KOURTESIS

Wat Volver bijzonder maakt, zit ’m niet in het dansbare — dat wás er al — maar in het omhullende weefsel: zonlicht dat door een Peruviaans gordijn valt, stemmen die spreken als herinneringen, klanken die eerder kruipen dan knallen. De singles Unidos en Canela Pura waren al onweerstaanbaar, maar in de context van de volledige EP vallen ze nóg warmer op hun plek. Ballumbrosio is cinema in zes minuten; Sisters een zacht slotakkoord in queer-kleuren. Kourtesis schuift house open als een raam, laat de dansvloer ruiken naar limoenen en aarde. De melodie is overal, maar nergens klinken haar tracks glad. Zelfs de drops voelen geleefd. Volver is het Spaanse woord voor wederkeren — maar Kourtesis beweegt met deze muziek gevoelsmatig juist vooruit, richting muziek die intiemer, hartstochtelijker en spiritueler is dan haar ouder werk. Denk: Pedro Almodóvar meets Daphni bij zonsondergang op een dakterras in Lima. Een juweel van een mini-album.