(release 3 augustus via Matador)
Interpol is al sinds het debuut 'Turn On The Bright Lights' uit 2002 enigszins een buitenbeentje geweest. De groep uit New York manifesteerde zich ten tijde van die grote lichting nieuwe Amerikaanse garagerockbands als een beheerst, ernstig en intellectueel gezelschap dat opvallend goed gekleed ging en de mosterd liever ging halen bij de new wave en postpunk uit de tachtiger jaren. Het leverde ons tot op heden drie albums op. Frontman Paul Banks, alias Julian Plenti, brengt nu uit het niets zijn solo-debuut uit.
Een constante is nog altijd het duistere voorkomen van Plenti . En dan hebben we het zowel over zijn muziek als zijn gestalte. De mysterieuze titel 'Julian Plenti is... Skyscraper' en zo mogelijk nog geheimzinnigere albumhoes zijn daarvan het meest in het oog springende bewijs. Een interessant gegeven is ook dat we uit de spaarzame informatie die we het internet en de platenmaatschappij Matador wisten te ontfutselen hebben begrepen dat dit alter ego zelfs al langer dan Interpol actief is. Bepaalde nummers werden zelfs reeds een decennium geleden geschreven.
Dat is eigenlijk al dadelijk te horen, want hoewel het onduidelijk is welke van de elf nummers het oudste zijn, liggen openingsnummer Only If You Run en Games For Days (met de eeuwige seksuele toespelingen) in ieder geval in het verlengde van Interpol. Het zijn compacte popsongs die op 'Antics' niet zouden hebben misstaan.
Toch slaat Plenti ook nieuwe wegen in, zo getuigt het titelnummer. Dit vertrekt vanuit een lichtvoetig gitaarmotiefje om uiteindelijk door bombastische strijkpartijen uit te monden in een tamelijk zwaarmoedige track. Ook Madrid Song, een sober piano-miniatuur dat dienst doet als rustpunt, is in dat opzicht een aangename verrassing.
Vooralsnog blijft het voor het grootste deel gissen naar de context waarin we dit album het beste zouden plaatsen, maar desalnietemin valt moeilijk te ontkennen dat 'Skyscraper' over de hele lijn aandoet als een door de jaren heen bij elkaar verzamelde collectie aan afdankertjes van Interpol. Hoewel Plenti zonder inbreng van zijn vaste band hier en daar een plank misslaat, bijvoorbeeld in het saaie tweeluik dat het album afsluit, komt hij ten opzichte van Interpols laatste plaat echter geïnspireerd uit de hoek. Bovendien weet hij middels zijn fraaie stem een aardig coherent geheel te smeden dat absoluut sterke momenten kent.
Zo slaagt de man er in om de term 'zoethoudertje' voor één keer eens geen negatieve klank mee te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten