EERVOLLE VERMELDINGEN 2013

Mozes & The Firstborn – Mozes & The Firstborn

Wat Rats On Rafts in 2012 waren, dat zijn Mozes & The Firstborn in 2013; de gaafste band van het land. Duidelijk door Ty Segall en John Lennon aangestoken, toont Melle Dielessen zich een excellente liedjesschrijver van eindelijk eens een leuke beatpopband van Nederlandse bodem. Er was haast geen ontkomen aan deze jonge Eindhovenaren, die het hele jaar door stad en land hebben afgespeeld en als kers op de taart het voorprogramma van Unknown Mortal Orchestra mochten verzorgen tijdens diens jongste Europese tour. De reden waarom ze buiten mijn lijstje vallen, is een verkapt compliment: hun debuutplaat is simpelweg te kort. Het is een raadsel hoe sterke songs en live-favorieten als Down Down Down, Wannabe, en Waiting For Something New buiten de boot zijn komen te vallen. Laat die volgende plaat maar komen!

Ducktails – The Flower Lane

Bedroom recordings, wat zegt die term nog? Ducktails begon weliswaar als het solo-project van Matt Mondanile (bekend van Real Estate), maar op het tweede album The Flower Lane trekt de Amerikaan een literblik aan bevriende musici open om tot een rijke plaat te komen die lang niet alleen maar behaaglijk is in de slaapkamer. En met het vermeende lo-fi-gehalte valt het ook wel mee: The Flower Lane is veeleer een gloedvolle ode aan sinistere jaren '80 gitaarpop á la Simple Minds dan een aansluiting bij eigentijdse cassettebandjes als Mac DeMarco, Ariel Pink en co. De opvolger schijnt al te zijn opgenomen.

Mikal Cronin – MCII

Mikal Cronin was afgelopen mei even mijn snoepje van de maand en deed het eerst en vooral goed bij de opening van het barbecueseizoen. Dat klinkt oneerbiediger dan ik het bedoel. MCII hield het heus wat langer dan dertig dagen uit in mijn cd-speler. Niet alle nummers zijn even sterk – afsluiter Piano Mantra valt een beetje uit de toon – maar Cronin valt te prijzen om het gegeven dat hij laat horen niet langer in de schaduw van zijn grote broer Ty Segall te willen blijven staan, in wiens band hij tot voor kort basgitaar speelde. Zelf kan hij er namelijk ook wel wat van. Mooie warmbloedige popliedjes als Shout It Out, Weight, en I'm Done Running From You worden afgewisseld met rechttoe rechtaan stampers als See It My Way en Turn Away. Een ambitieuze, onbevangen plaat, maar met name een verzameling aan goudeerlijke songs die de Amerikaanse jeugdcultuur anno 2013 treffend weet te verklanken.

Sheep, Dog & Wolf – Egospect

Zo zie je maar weer; ook aan de andere kant van de wereld wordt muziek gemaak, en bepaald niet onbenullig. Sheep, Dog & Wolf is een kleine ontdekking die ik deed op de jongste editie van Incubate. Achter het alias gaat de piepjonge Daniel McBride uit Nieuw-Zeeland schuil. Om er maar eens een smakelijke, allicht wat voorbarige voorspelling uit te gooien: McBride zal zich, als hij deze koers aanhoudt, snel kunnen meten met Sufjan Stevens en Andrew Bird. Organisch spel, fabelachtige melodieën, een dynamische stem, en een flinke zucht naar muzikaal avontuur, in zoverre dat zijn debuutplaat zelfs geschikt is voor progliefhebbers. File under: meest belovend buitenland.

De Jeugd Van Tegenwoordig – Ja, Natúúrlijk

Nee, ik heb niet onder een steen geleefd sinds Watskeburt op mijn 17e. Maar nu puntje bij paaltje komt, is Ja, Natúúrlijk het eerste album dat ik daadwerkelijk van voor naar achter beluisterd heb – en met plezier bovendien. Blijk ik die hoofdstedelijke snotapen ineens best een leuke band te vinden. De Toneelacademie stond hier tijden op repeat; herkenbaar voor eenieder die ooit zo een plek van binnen heeft gezien. Maar ook Gekke Boys, De Formule (supervette outro), en nota bene bonustruck Schnitzel hebben me overtuigd. Te lekker om nog langer links te laten liggen. Beste plaat van De Jeugd tot nu toe, en bij deze gepimpt van lollige feestmuziek op andermans feestjes tot jaarlijstjesmateriaal.