release: 7 augustus(XL Recordings)
Sommigen vinden alles wat Damon Albarn maakt geniaal. Anderen zullen enkel maar platen van Blur in huis hebben. Zelf neig ik naar de eerste categorie. The Good, The Bad, & The Queen was een zalige band. Toch hebben Gorillaz me nooit echt heel enthousiast kunnen maken. Monkey is wederom een samenwerking tussen muzikant Albarn & beeldend kunstenaar Hewlett, maar heeft niets van doen met Gorillaz, ook al bestond er even de twijfel of het project onder die naam uit zou worden gebracht. Volgens Albarn beluister je Journey To The West 'as a proper album', ook al is het een uitvloeisel van hun grandioze opera die vorig jaar al in het Verenigd Koninkrijk werd opgevoerd, en vertoonde de BBC er fragmenten van ter begeleiding van hun uitzendingen tijdens de Olympische Spelen in Peking.
Jazeker, opera! Nota bene een vertolking van een klassieke legende uit de Chinese literatuur. In samenwerking met een groot gezelschap aan diverse vocalisten, acrobaten, en andere theaterlieden. Op het album wordt, net als in de voorstelling, uitsluitend gezongen in het Mandarijn (niet door Albarn). De arrangementen zijn herschreven en de strijkerspartijen worden op plaat vervangen door analoge elektronica.
Hoe zou dat klinken? Behoorlijk hallucinerend, maar weinig meeslepend. Een collega-recensent omschreef de vele korte instrumentals als verlengstukken op de tekstloze nummers van Blur ten tijde van 13. Dat is een vergelijking die helaas nergens op slaat. Dan is het logischer om de parallel te trekken tussen het onderschatte, want relatief onbekende, Mali Music en Journey To The West. Damon Albarn bleek op achtereenvolgens 13 en Think Tank al weinig meer affiniteit te hebben met conventionele pop zoals Blur deze jarenlang had geschreven, en lijkt met dit nieuwe zijproject (Think Tank dateert van 2003, Graham Coxon is ondanks verscheidene geruchten nog altijd niet welkom, en er zijn vooralsnog geen aanwijzingen dat het huidige drietal op termijn een album uit gaat brengen: met andere woorden, kunnen we eigenlijk nog wel spreken over een zijproject?) wederom te willen bewijzen als componist te zijn gegroeid.
Maar waar dat een buitengewoon intelligente en aangename plaat opbracht onder de naam Mali Music, lovende kritieken oogstte met de allstar-formatie The Good, The Bad, & The Queen, en intelligente hits scoorde dankzij de silhouetten van Gorillaz, lijkt dit tragisch genoeg een eerste misstap te zijn. Dit is een wisselvallige plaat. Het ontbreken van Albarns vocalen is alvast een teleurstelling. Dat was immers een belangrijk element, een constante factor, een bindmiddel op de plaat van The Good, The Bad & The Queen. Het album telt 22 tracks, die in totaal precies 50 minuten bedragen, maar voltrekt zich met de snelheid van een slak over een verlaten fietspad. Dat is overigens niet per definitie slecht. Een goede trip kan eindeloos lijken te duren. Punt is dat er een duidelijke spanningsboog ontbreekt. Je hebt in de verste verte geen idee wat er aan gaat komen, en dat is in dit geval nogal vermoeiend. Alleen tijdens Monkey Bee, het op 1 na laatste en - niet toevallig - ook het op 1 na langste nummer, weet ik de aandacht gedurende vijf minuten achter elkaar te behouden, dit mede dankzij de fijne beat die tegen het slot zijn intrede doet, als ware het een goddelijke regen na een maandenlange droogte.
A proper album zou ik dit niet kunnen noemen. Op het 3voor12-forum reageerde iemand: Ik kocht dit album blind, en was behoorlijk teleurgesteld. Wellicht beter wanneer je het voorrecht gehad hebt om de gehele voorstelling te zien. Dat is echter niet iedereen gegeven, en dus geen excuus. Te weinig samenhang, te experimenteel. Het werk van een genie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten