(fysieke) release: 23 oktober (Wichita)
Toen ik Bloc Party 3 weken geleden zag spelen op Pukkelpop was dat een zeer degelijk optreden. Ik had ze tot dat moment nog nooit eerder live gezien, en was aangenaam verrast. Alleen de setlist liet naar mijn mening hier en daar te wensen over, in de zin dat het slot van het optreden nogal voorspelbaar was; Banquet werd gevolgd door She's Hearing Voices. Duizenden mensen uit hun dak, ik niet. Liever had ik Waiting For The 7.18 (beste nummer van Weekend In The City) of een echte oude kraker als Little Thoughts voorbij horen komen. Tja, mensen hebben ook altijd iets te zeiken.
Een devies dat in dit geval toepasselijk is. Het kleeft aan Intimacy. Amper een week na het optreden werd de digitale release van het nieuwe album aangekondigd, en de volgende morgen was hij op menig mp3-speler te vinden. Maar: wie tegen beter weten in had gehoopt op een stap terug in de tijd naar 2005 (...) komt bedrogen uit.
Intimacy vervolgt de nieuwe weg die de band in is geslagen sinds de electropop van Flux. Mercury, tijdens Pukkelpop reeds op de setlist, was daar al een voorbode van. Op deze eerste single zijn de gitaren in geen heinde en verre te bekennen, Okereke's stem wordt veelvuldig gesampled en vervormd, en de drummer lijkt definitief toe te geven dat hij inderdaad een computer is. Ook de schurende synthesizermelodie op Trojan Horse en het glockenspiel van Signs zijn wat we nog niet gewend waren van het Londense viertal te horen. Alleen Halo doet denken aan de vroegere postpunk, en is daarmee een vreemde eend in de bijt.
De meningen zijn behoorlijk verdeeld. Waar de ene recensent een (vergezocht en onterecht) verband legt tussen Intimacy en Kid A, en de band prijst om zijn elektronische experimenteerdrift, merkt een ander op dat de band haar sound heeft verminkt. Beide standpunten gaan echter voorbij aan het gegeven dat Bloc Party, ondanks het nieuwe instrumentarium, nog steeds herkenbaar klinkt. Er is namelijk ook een heleboel hetzelfde gebleven. De teksten zijn nog even weemoedig, de songstructuren allesbehalve structureel veranderd (daar gaat de vergelijking met Kid A al niet meer op), de zang net zo fel. Het is juist de optelsom van alle kleine trucjes van meneer de producer die je op het eerste gehoor het gevoel geven dat dit album wezenlijk verschilt van Silent Alarm. Want even voor de goede orde: Op Weekend In The City stond de achtergrond eigenlijk al vol elektronica.
Het grote veschil is simpelweg dat de nummers kwalitatief onderdoen voor het oudere materiaal. De ideeen raken op. De nieuwe elementen vormen in dit geval eerder een afleidingsmanouevre dan een meerwaarde. Mogelijk is de band oprecht en heeft ze dat in haar enthousiasme niet door. Beluister de outro van One Month Off en je zult echter verstaan wat ik bedoel. Mij ga je zeker niet horen klagen wanneer een populaire groep haar grenzen probeert te verleggen, maar als dat geen stap voorwaarts oplevert, of ten koste gaat van de kwaliteit van de muziek, neemt het verlangen naar die romantische debuutplaat logischerwijs enkel maar toe. Ik zou voorstellen dat Bloc Party zich de komende jaren even koest houdt.
http://www.blocparty.com/
http://www.myspace.com/blocparty
Geen opmerkingen:
Een reactie posten