DIRTY PROJECTORS

Het zat er aan te komen. Ik heb Swing Lo Magellan gekocht en die heeft bezit van mij genomen. De zogenaamd minst toegankelijke maar meest avontuurlijke band van Brooklyn, Dirty Projectors, kende ik eerst alleen dankzij hun goede cover van Björks Hyperballad (tip!) en enthousiaste verhalen van hip volk. Deze zevende plaat, zo heb ik me laten vertellen, ligt echter een stuk makkelijker in het gehoor dan hun vorige werk, waarmee een doorbraak uit de blogosfeer naar de grote zaal van Paradiso weer een stapje dichterbij is gekomen. Catchy, modern, en ook vaak op een prettige manier ongrijpbaar - is die geforceerde stem van frontman David Longstreth, die trouwens wel wat weg heeft van Björk, nu imponerend ijzingwekkend of gewoon ronduit irritant? Hoe dan ook een album waar je wat geduld voor moet hebben en zich pas later laat uitbetalen, maar wat onmiddelijk fascineert en iedere luisterbeurt nog meer hypnotiseert dan de vorige. Dit is de eerste single. Kille, maar kleurrijke clip.