YO LA TENGO

Groepen die elkaar bij oprichting eeuwige trouw zweren en probleemloos dertig jaar in dezelfde samenstelling bij elkaar blijven; ze bestaan nog. Zonder dat er een breed uitgemeten reünietournee op poten moest worden gezet vierde het toonaangevende Yo La Tengo afgelopen zondag dus haar jubileum in Paradiso. Gewoon, met een geweldige nieuwe plaat onder de arm, en minstens vijf gecultiveerde klassiekers in de achterzak. Geen garantie op succes, zo bleek.

Op het podium staan drie nogal kinderachtige decorstukken. Het zijn dezelfde bomen die prominent de fraaie hoes en videoclips van Fade sieren. Het heet hun meest toegankelijke album sinds jaren te zijn; sober, maar rechttoe rechtaan en tekstueel gezien veel persoonlijker van aard – een en ander zou kunnen samenhangen met de mysterieuze berichten die vorig jaar de ronde deden over de gezondheid van gitarist Ira Kaplan. Hoe dan ook is van meet af aan duidelijk dat de Amerikaanse band hier niet zomaar vrolijk haar greatest hits komt afwerken. Het verjaarsfeestje zal ingebed wordt binnen de veilige comfort zone van het laatste album. 

Dat lijkt aanvankelijk geen enkel bezwaar. Voor melancholieke pareltjes als Cornelia & Jane, en I'll Be Around kun je ons op zondagavond gerust wakker maken. Wat wel behoorlijk stoort, is de tamelijk onnodige en tijdrovende opdeling van het concert in twee sets. In de eerste komen voornamelijk uitgeklede en akoestische versies van nummers van Fade aan bod, die alle ruimte laten aan één van Yo La Tengo's unique selling points; de kwetsbare harmonieën tussen Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew. Mooi, maar echt opzienbarend wordt het nergens – laat staan visueel aantrekkelijk.
 

Wanneer de tweede set vervolgt met meer reguliere uitvoeringen en een redelijke dwarsdoorsnede van hun rijke oeuvre (waarin Painful uit 1993, na het meest recente werk, het best vertegenwoordigd is) slaakt de zaal dan ook een zucht van verlichting. Het uptempo Stupid Things, waarop McNew de drums voor zijn rekening neemt, vormt een mooie tandem met het stemmige, door synthesizer gedreven Here To Fall. Snel daarna gaat het echter mis; Pablo & Andrea schiet zijn doel van rustmoment voorbij, Sugarcube wordt afgeraffeld, en waarom Ohm nog een keer ten gehore wordt gebracht is volstrekt onduidelijk. Een knappe koperloze versie van prijsnummer Before We Run noch de majestueuze noise-uitbarsting in I Heard You Looking kunnen dat rechttrekken.

Yo La Tengo is vanavond niet veelzijdig, maar vooral eentonig en wisselvallig door enkele cruciale rotte appels in de setlist. Het publiek blijft daarmee na een ruim tweeënhalf uur durend concert alsnog op zijn honger zitten.