JOEP BEVING

Joep Beving moest aanvankelijk door vrienden worden overgehaald om van zijn korte pianowerken een album te maken. Het ongekend grote succes van debuut Solipsism zal de keuze om hier twee jaar later een vervolg aan te geven allicht wat makkelijker hebben gemaakt. Prehension verschijnt bovendien op het deftige label Deutsche Grammophon, dat zich van oudsher (sinds 1898!) op klassieke muziek richt, maar bij wijze van wedergeboorte recentelijk ook namen als Max Richter, Ludovico Einaudi en Ólafur Arnalds aantrok. Beving maakt net als hen populaire muziek die heden ten dage omschreven wordt als neoklassiek, en waarin de soberheid en behaaglijkheid van de compositie centraal staat. Zijn dwarrelende noten liggen prettig in het gehoor en spreken onmiddelijk aan. Hoewel het soortelijk gewicht van zijn stukjes betrekkelijk laag is, is Prehension een gemoedelijk album dat het bij veel luisteraars logischerwijs goed zal doen op de late avond. Voor sommigen allicht een dooddoener, maar voor de meesten een baken van rust in een wereld die gekenschetst wordt door toenemende hectiek en drift.