Yo La Tengo is waarschijnlijk een van mijn lievelingsbands wanneer het gaat om klassieke indie, dat wil zeggen alternatieve noisy pop. Desondanks heb ik meer platen van Sonic Youth in de kast. Die verkopen nu eenmaal beter in Bergen op Zoom. Beide bands hebben een uitgebreide discografie die al uit begin jaren '80 stamt. Haast onmogelijk dus om alles goed te kennen wanneer je in 1988 bent geboren. Wanneer ik echter mijn favoriet van Sonic Youth (Daydream Nation) tegenover die van Yo La Tengo (I Can Hear The Heart Beating As One) leg, wint die laatste het toch. Dat komt vooral omdat Yo La Tengo mijns inziens veelzijdiger is en betere melodiën heeft; vooral dat laatste is iets waar Kim Gordon en Thurston Moore nooit in hebben kunnen uitblinken. Toegegeven: Sonic Youth heeft wel betere riffs. Misschien ook wel een betere drummer. En mooier artwork, wellicht. Maar in ieder geval laat Ira Kaplan zijn blonde vrouw, in tegenstelling tot Thurston Moore, niet opdraven als totaal ongepast lustobject. Bovendien is Yo La Tengo weer een veel gavere naam dan Sonic Youth. Ach, al die vergelijkingen, smaak is onverklaarbaar, niet waar? Laten we het daar maar op houden. Dit nummer is overigens afkomstig van de gelijknamige EP van 5 jaar geleden. Supercool.
1 opmerking:
http://www.flickr.com/photos/kittybons/
Een reactie posten