RECENSIE: NO AGE IN PARADISO (04-NOV-08)

De ster van No Age is snel gerezen. Na het voorproefje Weirdo Rippers gonsde het al op internet, en hun debuut Nouns werd door veel critici bijzonder positief ontvangen. Hun show in de bovenzaal van Paradiso, 4 november jongstleden, is na optredens in diezelfde zaal én een overtuigende set op Lowlands hun derde avond voor Nederlands publiek. Een publiek dat er klaar voor is, de plaat heeft kunnen doorgronden en zich inmiddels heeft gerealiseerd dat de band een goede kans maakt om volgende maand hoog te scoren in de jaarlijstjes.

Uiteindelijk lost No Age deze hoge verwachtingen slechts gedeeltelijk in. Dat heeft meerdere oorzaken. Één van de redenen is het feit dat het optreden absurd vroeg begint; 1930. Beste programmeurs van Paradiso, op een gebruikelijke dinsdagavond zijn mensen dan net klaar met eten! Goed, de zaal is alsnog redelijk gevuld. En de vorige keer in Paradiso (een goed optreden in mei 2008) was de show maar een half uurtje later begonnen. Het is echter toch ook aan de groep zelf te merken dat dit een onchristelijk uur is voor een punkband. Een eenzame enthousiasteling doorbreekt de stilte en draagt hiermee feitelijk enkel maar bij aan de toch al wat gespannen sfeer.

Het optreden komt moeilijk op gang. De als opening dienende soundscape is feitelijk niet boeiend genoeg. Best vreemd. Afgezien van het feit dat Nouns een aantal sterke instrumentals bevat, zou je zeggen dat een vlammend begin de groep beter zou passen. Eventueel de gulden middenweg middels het sterke 'Every Artist Needs A Tragedy'. Ach, een band moet het ook spannend voor zichzelf houden, denk je dan. Maar in het eerste kwartier speelt het duo gek genoeg uitsluitend de zwakkere nummers van Nouns. Pas wanneer 'Sleeper Hold' de revue passeert, leeft zowel publiek als band zichtbaar op.

Weliswaar gaat het vanaf dat moment beter, toch zijn de kansen op een glansrijke avond dan al vrijwel verkeken. Dat is dus ook te wijten aan de setlist, die zelfs voor het publiek dat zich niet onmiddelijk bewust is van de overbodige vijftien minuten - een band als No Age zou immers niet een uur, maar gewoon drie kwartier moeten spelen - daarna maar weinig adempauze overlaat. Wanneer gitarist Randy Randall tegen het eind van het optreden Brain Burner inzet, een hoogtepunt, zit één van de overdreven pogoënde liefhebbers op het toilet. Dat noem ik een duidelijk voorbeeld van ongewenste onvoorspelbaarheid.

Kortom: het optreden is rommelig in de negatieve zin van het woord. Het wordt later op de avond in de Stubnitz, een concert dat overigens volledig is geregistreerd door 3voor12, niet beter. No Age snijdt zich op Election Day lelijk in de vingers. Zonde, want het had een memorabele avond kunnen worden.