Ponytail - Ice Cream Spiritual
(release: 17 juni, We Are Free - US ONLY)
Ponytail is een van mijn persoonlijke revelaties van het seizoen. Deze band bestaat uit drummer Jeremy Hyman, gitaristen Ken Seeno en Dustin Wong, en vocaliste Molly Seagel. Nee maar! Geen bassist. Alle groepsleden zijn of waren studenten aan de kunstacademie in Baltimore, en de groep ontleent haar bestaansrecht feitelijk aan het gezamenlijke huiswerk van de vier leden. Dit stelt me in staat de term artrock (al eens spottend de overtreffende trap van indie genoemd) nog eens te hanteren.
Ponytail maakt bijzondere muziek, maar laat ik eerst lukraak met wat overeenkomstige groepen strooien. Weird als Deerhoof, luidruchtig als Parts & Labor, episch als Sonic Youth in haar beste jaren - eind 1980s.
Hetgeen Ponytail onderscheidt van alle groepen die ik tot nu toe heb gehoord, is Molly Seagel. Haar energieke vocalen zijn zonder meer de spil van de band. Teksten ontbreken, melodieuze zanglijnen ook. Zie, Molly Seagel is meer van de oerkreten. Niet normaal wat er uit dat mens ontsnapt. Gekreun en gekrijs zoals je het werkelijk nog nooit heb gehoord. Het doet me vaak denken aan de geluiden die Japanse vechtersbazinnen maken in videospellen als Tekken III. Wanneer je aandachtig luistert, merk je dat de vocalen echter verbazingwekkend goed bij de muziek passen. Ze illustreren niet alleen Ponytail’s aanstekelijke jeugdig enthousiasme, maar geven het album bovendien een geheimzinnig trekje dat Ice Cream Spiritual (een betere titel had het album trouwens niet kunnen krijgen) zo fris en opwindend laat klinken. Overigens verdient niet alleen Seagel de eer: 34 minuten lang wordt er in 8 nummers ook nog een salvo pompende drums en razendsnelle gitaren op de luisteraar afgevuurd. Je zult eerst door die ruwe bolster van noise heen moeten - een beetje doorzettingsvermogen is wellicht gewenst - maar bleek Nouns van No Age (om maar een voorbeeld te noemen) na een tijdje ook niet een van de leukste platen die dit jaar uit zijn gekomen? Juist.
De meningen over Ponytail zullen nogal verdeeld zijn. In dit geval is er dan ook geen gulden middenweg. Onweerstaanbaar of onverstaanbaar. Het best te ontdekken via Die Allman Bruder of Beg Waves, respectievelijk slot- en openingsnummer en eerste en tweede single van het album. Beg Waves is zelfs één van de beste singles die ik dit jaar gehoord heb.
http://www.myspace.com/jreamteam
htttp://www.jeremyhyman.com
4 opmerkingen:
ik zag ponyrail op zxzw, wat een band, ja. ze stonden ook god getimed, wat later op de avond, op het diepe podium van de cul de sac. dat was gaaf.
het is bizar. Wie weet vind ik het ook over een tijdje keigaaf!
@kitty: supercool! zou ze echt graag een keer willen zien spelen, volgens velen komt het dan veel beter tot zijn recht, wat ik me voor kan stellen.
@kurt: dat zou mooi zijn, tot nu toe zijn alleen cees boot en filippo majorana medeliefhebbers.
zo, gelezen.
onweerstaanbaar.
Een reactie posten