I LIKE TRAINS

I Like Trains (iLiKETRAiNS voor fetisjisten) was vroeger een band die geschaard werd onder de noemer postrock. Dat lijkt voltooid verleden tijd nu het nieuwe The Shallows uit is gekomen (hun derde full-length). Zeer goed nieuws, als je het mij vraagt. Niet door de vermeende dood van postrock - daar geloof ik niets van - maar door het feit dat de Engelsen steeds meer in de poprichting opschuiven. Toegegeven; met zware, repetitieve, epische rock heeft The Shallows weinig van doen. Juist dit is een verademing ten opzichte van eerst. Toen droop het pathos er vanaf en liet de band haar luisteraars vaak ellendiger voelen dan goed voor ze was. Een sonische wolf in schaapskleren. Nu is de muziek weliswaar nog steeds somber van toon, maar zit er godzijdank wat meer lucht in de songs, waardoor een en ander veel makkelijker valt te verteren. David Martin is vooral beter gaan zingen. Vergelijkingen met de beheerste bariton van Matt Berninger (The National), of zelfs Dan Bejar (Destroyer) liggen voor de hand, al zijn ook Mogwai en Explosions In The Sky opeens dichterbij dan ooit. Album staat op 3voor12, YouTube houdt het op welgeteld één schamele fanvideo.