RECENSIE: BORN RUFFIANS - RED YELLOW AND BLUE

Born Ruffians - Red Yellow And Blue
release: 23 mei (Warp/RoughTrade)

1/RED YELLOW AND BLUE
2/BARNACLE GOOSE
3/HUMMINGBIRD
4/I NEED A LIFE
5/LITTLE GARCON
6/BADONKADONKEY
7/FOXES MATE FOR LIFE
8/HEDONISTIC ME
9/IN A MIRROR
10/KURT VONNEGUT
11/RED ELEPHANT

Laten we eerlijk zijn. Was de term indie pakweg 3 jaar geleden nog een hoopvol gegeven wanneer deze in recensies aan werd getroffen, anno 2008 heeft het reeds veel van zijn overtuigingskracht ingeleverd. Tegenwoordig staat indie nog nauwelijks garant voor vernieuwing en is het langzamerhand getransformeerd tot een algemene verzamelnaam voor talloze bandjes die via myspace hun weg naar jouw mp3speler bewandelen. De traditionele hitlijsten stellen al lang niets meer voor, want muziekzenders zenden nauwelijks nog videoclips uit, en grote platenmaatschappijen gaan over de kop. Het internet is aldus het ultieme platform voor de alternatieve muziek geworden, maar die blijkt logischerwijs steeds minder alternatief. Dat is in principe geen schokkende ontwikkeling, maar het vervelende is dat het lastig wordt om de echte creatievelingen er uit te pikken.

Born Ruffians uit Toronto hebben wat dat betreft een streepje voor. Hun debuut, dat inmiddels in Noord-Amerika te koop is en eind mei ook in ons continent zal worden uitgebracht, verschijnt namelijk op het prestigieuze Warp Records. Dat is vooral bekend van de eregallerij aan baanbrekende IDM (denk aan Autechre, Squarepusher, Nightmares on Wax), maar bewees de laatste jaren met Maximo Park en de succesvolle evolutie van Jamie Lidell, dat het haar aanbod wil verbreden met toegankelijke en minder elektronisch getinte muziek. In dat opzicht beschikt Red Yellow And Blue zeker over een goede dosis pop, maar is het album ook origineel genoeg om te beklijven?

Dat wordt eigenlijk al duidelijk vanaf het titelnummer, dat het album opent met kalme gitaar en zacht gefluit, tot je na een minuut opeens uit een droom ontwaakt en het nummer zich letterlijk en figuurlijk ontpopt tot een waar volkslied. Red for the blood i've spilled to own it, yellow for the sun that shines my way. De toon is gezet. Op het eerste gehoor zijn het vooral de briljante singles ‘Hummingbird’ en ‘I Need A Life’ die je geheugen weigeren te verlaten. Dit is vooral te danken aan het nasale stemgeluid van Luke LaLonde, dat een sterke gelijkenis vertoont met David Byrne (of voor de kids die wat minder oldskool zijn: denk aan Clap Your Hands Say Yeah), maar dat neemt niet weg dat de songs stuk voor stuk goed in elkaar zitten. Steeds voorzien bassist Derosier en drummer Hamelin de nummers van de juiste vibe. Vergelijk bijvoorbeeld de spastische climax in prijsnummer ‘Hummingbird’ eens met het pulserende ritme van ‘Hedonistic Me’.

Wanneer de muziek dan toch verrijkt dient te worden met een iets breder instrumentarium, zoals de toevoeging van een accordeon en een a-capella koortje in Little Garcon, dan heiligt het doel de middelen. Geen eindeloos geneuzel met overbodige strijkersarrangementen, synthesizers of xylofonen, maar doeltreffende liedjes vanuit het back-to-basics principe. Primaire kleuren worden niet voor niets zo genoemd.

Ondanks de klassieke, minimale bezetting van bas/drums/gitaar klinkt Red Yellow and Blue erg gelaagd en verslavend. Want juist dankzij dat tekort komen Born Ruffians vaak erg inventief uit de hoek. Het trio speelt haar muziek met een overduidelijk enthousiasme, en schuwt niet om de luisteraar zo nu en dan even op het verkeerde been te zetten. Dat maakt ze een veelbelovende nieuwe indiegroep, die met Red Yellow And Blue een van de sterkste debuutplaten van het jaar onder de arm hebben.

http://www.myspace.com/bornruffians
http://www.bornruffians.com