RECENSIE: NO AGE - NOUNS

No Age - Nouns
release: 5 juni (Subpop)

1/MINER
2/ERASER
3/TEEN CREEPS
4/THINGS I DID WHEN I WAS DEAD
5/CAPPO
6/KEECHIE
7/SLEEPER HOLD
8/ERRAND BOY
9/HERE SHOULD BE MY HOME
10/IMPOSSIBLE BOUQUET
11/RIPPED KNEES
12/BRIAN BURNER

De betere albums zijn tijdloos. Het zijn de platen die op zichzelf staan en liever niet met iets anders worden vergeleken; daarvoor herbergen ze te veel ambitie. Het is logisch dat dit vaak debuutplaten zijn. De energie van de nieuwkomer is dan nog vers. Daarna is het altijd afwachten wat een band voor ogen heeft. Hoe is de eerste indruk geweest? Begint er een herhaling of een evolutie? Bij een sterk debuut is de opgave om een beter album te maken soms haast onmogelijk. Daarom waardeer ik artiesten die hun verantwoordelijkheid nemen door van hun beroep geen kantoorbaan te maken. Op die manier kunnen we een overzichtelijke hokjesgeest laten domineren. De eendagsvliegen tegenover de progressieven.

No Age is een groep die partij kiest. De twee leden Dean Spunt (zang/drums) en Randy Randall (gitaar) zijn afkomstig uit een punkmilieu in Los Angeles en de invloed die dat heeft op Nouns, is overduidelijk. De muziek bevat een sterke DIY-mentaliteit. Toch zit de plaat verrassend goed in elkaar. Klonk Weirdo Rippers (een compilatie van 5 EP's, elk op een afzonderlijk label uitgebracht) nog duidelijk als een bonte verzameling van inconsistent materiaal, op Nouns heeft het duo een afgewogen keuze gemaakt. Ditmaal slagen ze erin hun popgevoelige punkrock en soundscapes tot een uitgebalanceerd geheel te smeden. 12 nummers, waarvan 2 instrumentaal.

Eerste single Eraser is representatief, omdat het de punk effectief combineert met de dromerige passages. Het nummer komt traag op gang, waarna de zorgvuldig uit gitaarsamples opgetrokken geluidsmuur uiteenspat en Spunt zijn cryptische teksten beginnen te galmen op een zacht bedje dat doet denken aan een riff van The Velvet Underground. Andere hoogtepunten zijn onder meer het subtiele Things I Did When I Was Dead, het noisy en pompende Sleeper Hold, en afsluiter Brian Burner, wat doet denken aan The Thermals ten tijde van More Parts Per Million.

Nouns verveelt geen twee minuten, zit vol adrenaline, en blijkt na 30 minuten geen klassieke punkplaat te zijn geweest. Dat is een verademing. Lang geleden dat ik zo een eclectische plaat heb gehoord. Nu maar hopen dat No Age haar verplichtingen nakomt en de verwachtingen binnen ekele jaren andermaal inlost. Tot die tijd laat ik Nouns nog wat rondjes draaien en probeer ik mijn hoofd stil te houden bij het bekijken van het artwork.

http://www.myspace.com/nonoage
http://www.postpresentmedium.com/home.php?noage=ppmnoage