VARIOUS #86

01/Heim - Nicht Mehr Da
02/Ibrahim Maalouf - True Sorry
03/Makeness & Adult Jazz - Other Life
04/Noname - Yesterday
05/Preoccupations - Anxiety
06/Quentin Sirjacq - Round Dance
07/Sacred Paws - Everyday
08/Stanislas Tohon - Dja Dja Dja
09/The T.S. Eliot Appreciation Society - Grand Tour
10/Tjing Tjing - Ik Ben Het Weer
11/VHS - Hospital Room
12/Warpaint - New Song
13/Wartime Sweethearts - So Long, Sparta
14/Wooden Indian Burial Ground - Zanesville Massacre
15/Zimmerman - Hard To Pretend
16/Colder - Inside
17/Cool Ghouls - Natural Life
18/DJ Shadow & Run The Jewels - Nobody Speak

NEWMOON

Na het ter ziele gaan van hardcoreband Midnight Souls in 2013 duurde het amper drie maanden voor het merendeel van de leden een doorstart maakte als Newmoon (naar wijlen Elliott Smith). Nu lanceren zij dan eindelijk de officiële debuutplaat Space. Het is een album geworden waarmee een punt wordt gezet achter de roerige opstartfase van de groep, en een exercitie in het verkennen van de huidige mogelijkheden van het shoegaze-genre. Die blijken behoorlijk rekbaar. Head Of Stone is een massieve altrocksong die schopt en beukt, terwijl het al even weelderige maar midtempo Everything Is zich juist kenmerkt door een warme en serene melodie – denk Coldplay's Shiver. Het Belgische vijftal heeft hoorbaar lang gesleuteld aan een puntgaaf geluid. Ofschoon invloeden van vaandeldragers als My Bloody Valentine en Slowdive evident aanwezig zijn, weet Newmoon ze zich op een volstrekt natuurlijke, progressieve wijze toe te eigenen. Het resultaat mag er zijn. Space geeft zijn geheimen mondjemaat prijs. Een eigentijds en eigengereid debuut.

CANSHAKER PI

Als niemand minder dan Stephan Malkmus na het horen van je eerste liedjes komt helpen schaven aan een langspeler, doe je als band iets heel goed. Natuurlijk waren de voortekenen voor dit nog altijd piepjonge Amsterdamse viertal sowieso al gunstig. Niet alleen in de vorm van die leuke Boomslang EP, maar ook omdat zanger/gitarist Willem Smit ten opzichte van zijn vorige groep Palio Superspeed Donkey flinke stappen heeft gezet. Verder terugspoelend: hij is een nakomeling van de enige echte John Cees Smit, die we nog kennen als frontman van het geweldige Scram C Baby. Canshaker Pi beschikt over minstens zo veel branie en bravoure. Waar dat in aanloop naar deze debuutplaat nog regelmatig resulteerde in chaotische, wat onbezonnen optredens, valt de muziek nu heel wat beter op zijn plaats. Het is zo'n album dat je meteen na afloop nog een keer wilt draaien. Songs als We Had en The U In My Dog hebben het immers allemaal; prettig gestoorde zanglijnen, temperamentvolle tempowisselingen, een beukende ritmesectie, uitgekiend gevoel voor nonchalance en een lekker dwars gitaargeluid. Canshaker Pi lost de zelf geschapen hoge verwachtingen (waarnaar overigens grappig verwezen wordt aan het eind van de majestueuze afsluiter Over) betrekkelijk moeiteloos in.