CATE LE BON

De titel van Cate Le Bon’s vijfde langspeler is veelzeggend, maar niet eenduidig; je moet weliswaar moeite doen om de muziek van de muzikante uit Wales beetje bij beetje te doorgronden, maar de peilloze diepgang van Reward wil allerminst zeggen dat er niet ook al op het eerste gehoor plezier aan te beleven valt. Een kwestie van perspectief, overigens net als op het eerder dit jaar door haar geproduceerde album van Deerhunter. De zangeres uit Wales schreef dit werk grotendeels ‘s nachts, in haar uppie achter een piano in het Lake District. Zeer zeker is teruggetrokken een aardig adequate omschrijving van de klanken die ze tentoonspreidt. En dan heet het openingsnummer Miami; een bezwerende song tijdens welke saxofoon en synthesizer stuivertje wisselen. Je zou er een nacht voor doorhalen, puur en alleen om er aan het strand de zon mee te zien opkomen. Popmuziek van grote klasse voor de hoofdtelefoon, later dit jaar op Best Kept Secret en Le Guess Who?

VARIOUS #98

01/White Denim - NY Money
02/Interpol - Fine Mess
03/Maurits Pauwels & De Benelux Calypsos - Zeven Lijken In Brussel-Noord
04/dirk. - Hit
05/Billie Eilish - Bad Guy
06/Love Couple - Find Martin
07/Stella Donnelly - Old Man
08/Bill Ryder-Jones - Then There's You
09/Clinic - Rubber Bullets
10/Moon Moon Moon - April 7th (Hell)
11/Mortier - Marie
12/Borokov Borokov - Drankjes
13/Black Midi - Crow's Perch
14/The Get Up Kids - The Problem Is Me
15/Josef K - The Art Of Things
16/AC Berkheimer - Ghostwriter
17/Katadreuffe - A Life Without Consequence
18/Disq - Communication
19/Real Derek - Gucci Bag
20/Emma Ruth Rundle - Light Song
21/Fulco - De Sms'ende Mens

PROTOMARTYR

De dag dat Protomartyr voor het eerst een studio betrad, ergens in november 2011, was het plan om enkele nummers op te nemen voor een eerste 7-inch. Wat heette; het lukte de sjofele ex-werknemers uit motor city Detroit om op 4 uur tijd en 1 krat bier liefst 21 songs vast te leggen. Dit resulteerde in een debuutalbum van 14 nummers dat op kleine schaal werd uitgegeven. De grillige postpunkband ontwikkelde zich snel daarna richting de internationale doorbraak ‘Under Color Of Oficial Right’ in 2014, en intussen zijn we alweer twee platen verder. ’No Passion, All Technique’ - de ironie is treffend – stond nooit op Spotify, kreeg daardoor een myhische status, en werd onlangs eindelijk heruitgegeven door Domino. Je hoort een band die ploetert en slordig is, maar reeds ontkiemt. Hoe heerlijk zijn het opzwepende Ypsilanti, het melancholische Three Swallows, en publieksfavoriet Jumbo’s bij nadere beluistering. Hele fijne heruitgave.