Portico Quartet komt uit Londen, en de Engelse hoofdstad is de plek waar hedendaagse jazzcats zich sinds enige jaren ophouden. Toch is de band een wat vreemde eend in de bijt ten opzichte van stadgenoten als pakweg Ezra Collective of Shabaka Hutchings. Portico flirt, zeker sinds Nick Mulvey vertrok, opzichtig en overtuigend met elektronica, oosterse mystiek en de minimal van Reich en Glass. Vooral met laatstgenoemde heeft Terrain van doen. In tegenstelling tot het vrij poppy Memory Streams uit 2019, neemt het viertal hier de tijd voor drie langere, ongetitelde werken. Vooral het slotnummer is indrukwekkend; een opzwepende, polyrytmische beat, waarop ook de voor Portico kenmerkende hangdrum te horen is, en waarbinnen synths en saxofoon steeds even om het hoekje komen kijken. Het gesprek dat zich tussen de instrumenten ontvouwt is zeer zeker jazzy te noemen – maar Portico Quartet is evenzeer de moeite voor liefhebbers van bijvoorbeeld Bonobo of Floating Points.
