SOCCER MOMMY

Het blijft toch wat eigenaardig om je band Soccer Mommy te dopen. Is dit alter ego waarachter de 25-jarige Sophie Allison schuil gaat soms bedoeld als een geuzennaam? De waakvlam voor het toekomstige burgerleven waarin kroost ‘s weekends van en naar de sportclub in Nashville vervoerd wordt? Color Theory biedt geen pasklare antwoorden, maar lijkt wel degelijk te handelen over de met obstakels bezaaide weg die twintigers door schade en schande afleggen naar volwassenheid. Toch klinkt die omschrijving zwaarder dan de muziek zelf. Wie twee jaar geleden debuutplaat Clean hoorde, weet ongeveer wat er te wachten staat; bedeesde, maar fonkelende gitaarpop die ergens tussen Snail Mail, Bettie Serveert en Alanis Morissette blijft zweven. Het ruim zeven minuten durende Yellow Is The Color Of Her Eyes is wat onbehouwen en richtingloos, maar Circle The Drain en Night Swimming zijn prima songs. Absoluut hoogtepunt vormt het sinistere en mooi opgebouwde Lucy, dat met een geweldig refrein alle zorgen weg neemt.

TORII

De naam zong al jaren rond in het Nederlandse indiecircuit, maar nu komt Torii (Japans voor poort tot het heilige) dan eindelijk met haar eerste langspeler op de proppen. Het is een plaat geworden waar de klasse van afstraalt. Als het wat zwaarmoedige jongere broertje van Jacco Gardner baant de groep rond Domenico Mangione zich een weg door elf verrukkelijk zwoele psychpopliedjes. Is It Now, Heat Lightning en het titelnummer zijn delicate, maar krachtige songs die bewijzen dat geduld een schone zaak is.

MATT WATTS

Gaat Matt Watts onderhand eens doorbreken? De al sinds 2007 in België wonende Amerikaan heeft er met de twaalf nieuwe liedjes op Queens in elk geval weer wat munitie bij. Als geen ander rijgt hij country, folk en rock ‘n roll aan elkaar. Nouja, muzikaal peetvader Stef Kamil Carlens kan er natuurlijk óók wat van. En die doet – net als Nathalie Delcroix en Guido Belcanto – met plezier een flinke duit in het zakje. Kanjer van een plaat.

THE HOMESICK

Nooit eerder bracht een Nederlandse artiest muziek uit op het vermaarde Subpop uit Seattle, maar The Homesick is het gelukt. Ere wie ere toekomt, want het van oorsprong Friese trio heeft sinds debuutplaat Youth Hunt hard gewerkt aan haar indrukwekkende live-reputatie. De enigmatische postpunkband was jarenlang veel van huis en speelde al in Azië, Amerika en nagenoeg heel Europa. Dat maakt dat The Big Exercise allesbehalve klinkt als een moeilijke tweede. The Homesick is onmiskenbaar gegroeid en heeft de nieuwe songs flink laten rijpen; zo prijkten Focus On The Beach en Leap Year reeds in 2018 op de setlist. Door de toevoeging van klavecimbel, klarinet en akoestische gitaar is het bandgeluid in de studio opgeschoven naar barokke progpop. Drummer Erik Woudwijk strooit onverstoorbaar met roffels, Elias Elgersma en Jaap van der Velde zijn als duo steeds beter en harmonieuzer gaan zingen – Animal Collective is een duidelijke invloed. Hoogtepunten te over, zoals de tweetrapsraket Kaïn / Male Bonding die het album afsluit. Zeer geslaagd.