ALAMO RACE TRACK

Op mijn verjaardag heb ik van vrienden een paar hele mooie platen gekregen. Ik ben ook weer gaan twijfelen of ik toch niet eens gauw voor een lidmaatschap bij Excelsior moet gaan tekenen, gezien het feit dat twee van de drie betreffende cadeaus hier van afkomstig zijn. Bevind zich onder mijn lezers wellicht al iemand die zich heeft aangemeld? Orde van de dag; ik luister heel graag naar Alamo Race Tracks Unicorn Loves Deer. In veelal lovende recensies werd een plaat met mooie, intieme, zachtaardige liedjes beloofd, en zo is het maar net. Hoewel de vaste kern volgens de bijgaande informatie in het doosje is teruggedrongen naar drie man, is er sprake van een prachtige rijke productie met onder meer cello, xylofoon en trombone. Bij dit clipje in de DWDD studio (ik moet ze nageven dat ze niet doof zijn gebleken voor de kritiek van muziekliefhebbers) sluit zich ook nog eens een koortje aan, waarin Jelle Paulusma opduikt. Het titelnummer is één van de hoogtepunten van het album. De band is al over de helft van de tour, maar speelt volgende maand nog op het Festival aan de Werf in Utrecht. Daar moet ik dan maar eens heen.

VARIOUS #58

01/The Raveonettes - Recharge & Revolt
02/The Secret Love Parade - My Secret Love Parade
03/Woods - Pushing Onlys
04/Battles - Ice Cream
05/J Mascis - What Happened
06/De Staat - Old MacDonald Don't Have No Farm No More
07/Deerhunter - 60 Cycle Hum
08/De Kift - Beguine
09/Mazes - Most Days
10/O'Death - Bugs
11/Ennui - Coconino
12/Stornoway - We Are The Battery Human
13/Ponytail - Easy Peasy
14/Thurston Moore - Benediction
15/Smashing Pumpkins - Lightning Strikes
16/The Dodos - Black Night
17/Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes - Home
18/Bart Constant - Do Better

DEERHUNTER

Dat Deerhunter met 'Halcyon Digest'één van de meest plezierige indierockplaten van vorig jaar heeft gemaakt is Europa zeker niet ontgaan. Nagenoeg de hele lentetournee was dan ook ruim een maand van tevoren al stijf uitverkocht. Na afloop van het concert in Botanique konden we concluderen dat dit volledig gerechtvaardigd was, want wat het viertal ons maandag 11 april voorschotelde was niet minder dan een ware traktatie.

Tegen acht uur mochten Lower Dens uit Baltimore het publiek in de stemming proberen te brengen. Dat lukte maar ten dele. Waar de band amper een half jaar geleden nog een van de verrassingen was op het meerdaagse LeGuessWho? in Utrecht, zat het viertal onder leiding van de stoïcijnse Jana Hunter vandaag wat minder goed in zijn vel.

De dromerige shoegaze, die op de beste momenten deed denken aan de hoogtijdagen van Galaxie 500, wilde maar niet echt overslaan op de zaal. Hun setlist was weliswaar goed opgebouwd en kende een slimme afwisseling tussen uptempo en trager werk, maar dat de band Tea Lights niet speelde, waarschijnlijk de sterkste song van debuutalbum 'Twin-Hand Movement', was onbegrijpelijk. Het ontbrak de groep nu juist aan een sterke melodie om het weifelende publiek in de Orangerie over de streep te trekken. Een gemiste kans.

Het voorprogramma kreeg het er even later dik ingewreven; bij Deerhunter was geenszins sprake van een gebrek aan publieksfavorieten. Daarom willen wij hier van de gelegenheid gebruik maken om toch vooral ook lovende woorden te spreken over 60 Cycle Hum, het nieuwe nummer waarmee werd afgetrapt. Met een aangename newwave-vibe deed het ons alvast reikhalzend uitkijken naar Deerhunters volgende release en de rest van de setlist.

Die bestond voor het overgrote deel uit materiaal van hun toegankelijke laatste twee platen. Daarbij viel op dat veelvuldig werd gevarieerd op de albumversies. Zo werd Don't Cry bijvoorbeeld opmerkelijk fel gespeeld en gouden single Memory Boy voorzien van een extra middenstuk. Dat de band een patent heeft op lang uitgesponnen nummers, werd eveneens bewezen toen na ongeveer een uur het pulserende Nothing Ever Happened werd ingezet: we klokten af op 15 minuten. Het bleek het begin van een geslaagd drieluik, verder nog bestaande uit Helicopter en He Would Have Laughed, waarmee de show majestueus werd besloten. Wat ons betreft zat het absolute hoogtepunt van de avond echter al in het midden verstopt: de intense (en oorverdovende) uitvoering van Little Kids was zonder twijfel Deerhunter op zijn best.

De groep rond de eigenzinnige antiheld Bradford Cox mag kortom definitief worden bijgezet in de galerij van grote Amerikaanse bands van dit decennium.

MAZES

Bij deze roep ik Mazes officieus uit tot beste nieuwkomers van april. De Engelsen brengen deze maand hun debuut A Thousand Heys uit op Fatcat en die staat vol met heerlijk lo-fi rammelpop - de juiste muziek op het juiste moment. Dat wil overigens niet zeggen dat Mazes het verdienen om voor een kortstondige hype te worden versleten, want hoewel de songs zeer zeker schatplichtig zijn aan Guided By Voices, Pavement en soortgelijke vrolijke vrienden, is nonchalance ook een vak apart. Sowieso is de videoclip bij Most Days, een geinige cartoon over het reilen en zeilen van een groepje skaters, al een valide argument om dit vijftal het voordeel van de twijfel te gunnen.

BART CONSTANT

Bart Constant - "Do Better" (with Dustin O'Halloran) from Kimmo Films on Vimeo.

Abouts Bongo uit 2006; zalige herinneringen aan extatische tienerfeestjes. Een uniek album, chic en opzwepend, absoluut één van de betere Nederlandse popplaten van de afgelopen 10 jaar. Rutger Hoedemaekers heeft hem nooit geprobeerd te overtreffen, tot nu. Weliswaar is About sinds kort officieel een verloren zaak (nooit met je vriendin in een band gaan spelen!), onder de naam Bart Constant is onlangs nieuw materiaal van de beste man verschenen. Een nogal barokke ballad van ruim zesenhalve minuut, waarbij het vooral even wennen is aan de stem van Hoedemaekers: die doet in deze context ineens aan Billy Corgan denken. Weg zijn de bleepjes, de pompende beats. Binnen enkele maanden moet de rest van de plaat gaan volgen. Iets om nieuwsgierig naar te zijn!