DEERHUNTER

Dat Deerhunter met 'Halcyon Digest'één van de meest plezierige indierockplaten van vorig jaar heeft gemaakt is Europa zeker niet ontgaan. Nagenoeg de hele lentetournee was dan ook ruim een maand van tevoren al stijf uitverkocht. Na afloop van het concert in Botanique konden we concluderen dat dit volledig gerechtvaardigd was, want wat het viertal ons maandag 11 april voorschotelde was niet minder dan een ware traktatie.

Tegen acht uur mochten Lower Dens uit Baltimore het publiek in de stemming proberen te brengen. Dat lukte maar ten dele. Waar de band amper een half jaar geleden nog een van de verrassingen was op het meerdaagse LeGuessWho? in Utrecht, zat het viertal onder leiding van de stoïcijnse Jana Hunter vandaag wat minder goed in zijn vel.

De dromerige shoegaze, die op de beste momenten deed denken aan de hoogtijdagen van Galaxie 500, wilde maar niet echt overslaan op de zaal. Hun setlist was weliswaar goed opgebouwd en kende een slimme afwisseling tussen uptempo en trager werk, maar dat de band Tea Lights niet speelde, waarschijnlijk de sterkste song van debuutalbum 'Twin-Hand Movement', was onbegrijpelijk. Het ontbrak de groep nu juist aan een sterke melodie om het weifelende publiek in de Orangerie over de streep te trekken. Een gemiste kans.

Het voorprogramma kreeg het er even later dik ingewreven; bij Deerhunter was geenszins sprake van een gebrek aan publieksfavorieten. Daarom willen wij hier van de gelegenheid gebruik maken om toch vooral ook lovende woorden te spreken over 60 Cycle Hum, het nieuwe nummer waarmee werd afgetrapt. Met een aangename newwave-vibe deed het ons alvast reikhalzend uitkijken naar Deerhunters volgende release en de rest van de setlist.

Die bestond voor het overgrote deel uit materiaal van hun toegankelijke laatste twee platen. Daarbij viel op dat veelvuldig werd gevarieerd op de albumversies. Zo werd Don't Cry bijvoorbeeld opmerkelijk fel gespeeld en gouden single Memory Boy voorzien van een extra middenstuk. Dat de band een patent heeft op lang uitgesponnen nummers, werd eveneens bewezen toen na ongeveer een uur het pulserende Nothing Ever Happened werd ingezet: we klokten af op 15 minuten. Het bleek het begin van een geslaagd drieluik, verder nog bestaande uit Helicopter en He Would Have Laughed, waarmee de show majestueus werd besloten. Wat ons betreft zat het absolute hoogtepunt van de avond echter al in het midden verstopt: de intense (en oorverdovende) uitvoering van Little Kids was zonder twijfel Deerhunter op zijn best.

De groep rond de eigenzinnige antiheld Bradford Cox mag kortom definitief worden bijgezet in de galerij van grote Amerikaanse bands van dit decennium.